ελπίδα και φόβος...

Δύο σπουδαία/μοναδικά εργαλεία που διαμορφώνουν τον χαρακτήρα του ανθρώπου για να αντιμετωπίζει (τελικά) ορθά και τον Θεό και τον συνάνθρωπο, να αντιλαμβάνεται και να διακρίνει την Θεία Δικαιοσύνη και την Αγάπη, είναι η ‘’ελπίδα’’ και ο ‘’φόβος’’.

Υπάρχουν σε κάθε  άνθρωπο και ως πηγαία, στοχεύονται και από Τον Τριαδικό Θεό αλλά και από τον διάβολο.

Γράφει ο Τίτο Κολλιάντερ: μια φορά, ένας άνθρωπος, πήγε να κλέψει έναν θησαυρό. Εκεί που πλησίαζε, ένας σκύλος γαύγισε άγρια. Ο ληστής φοβήθηκε και έφυγε. Παρατηρεί ο συγγραφέας. Ο άνθρωπος αυτός, φοβήθηκε τον σκύλο και όχι τον Θεό που παρέβαινε την εντολή Του, ου κλέψεις.

Στον συναξαριστή, αναφέρεται πως ο σοφός άνθρωπος, πριν ενεργήσει βάζει τον φόβο Θεού. Αν ενεργήσει και αστοχήσει, βάζει την ελπίδα. Ο διάβολος, αντιστρέφει αυτήν την ορθή σειρά και προτοποθετεί την ελπίδα, την καλωσύνη και ευσπλαγχνία του Θεού, λέγοντας: Ο Θεός, είναι μεγάλος! δεν υπάρχει πρόβλημα αν αμαρτήσεις… θα σε συγχωρέσει. Όταν όμως χωρίς αντίσταση ο άνθρωπος τον υπακούσει και προβεί στην αμαρτία, τον γεμίζει μετά με φόβο, λέγοντας πως η αμαρτία είναι τόσο μεγάλη, που δεν συγχωρείται. Τον

απογοητεύει και με το πρόσχημα της επανάληψης και της αδυναμίας αντίστασης … τον απομακρύνει από την ειλικρινή μετάνοια και Εξομολόγηση, που δεν της αντιστέκεται και το μεγαλύτερο αμάρτημα.

Αντίθετα, οι άγιοι, έχοντας φόβο Θεού με όλες τους τις δυνάμεις αντιστέκονται στην αμαρτία. Αν για λόγους οικονομίας Θεού επιτραπεί η πτώση, δεν απογοητεύονται, αλλά με ελπίδα στην μακροθυμία Του Κυρίου, τρέχουν στο μόνο Μυστήριο (Εξομολόγησις) που επανορθώνει τον άνθρωπο, τον ανα-σταίνει για την συνέχιση του καλού αγώνα… να μην μας βρει ο θάνατος πεσμένους.

  

Έτσι, κατά τον τίτλο αυτού του άρθρου… θα κριθούμε όντως α-νόητοι μη έχοντας υγιή νου να τοποθετεί πρώτα το φόβο και μετά την ελπίδα και αιρετικοί, αν έχοντας ελπίδα, δεν έχουμε (αναιρούμε από την στάση ζωής μας) τον θείο φόβο.   

Και τότε έρχονται, οι απρόσωπες ενέργειες (αφηρημένες έννοιες) της πίστης, της ελπίδας, της αγάπης και της σοφίας στον άνθρωπο, έτσι συγγενικές που είναι, να του δώσουν διάκριση για το που βρίσκεται. Σε ό,τι ελπίζει, σε αυτό πιστεύει, αυτό αγαπά, πάνω σε αυτό προοδεύει στην σ+οφία (όρθια ή έρπουσα). Αν αλλάξει ελπίδα ή πίστη από κάτι, σε κάτι άλλο, μεταφέρεται αυτόματα και η αγάπη και η σοφία…. (μέσα στους επίγειους δρόμους του κόσμου ή στον κάθετο προς τον Θεό, Δρόμο). 

Το όριο, είναι η ελπίδα Θεού. Η πίστις, η αγάπη, η σοφία. Εκεί οι απρόσωπες και αφηρημένες (πάντα συγγενικές) έννοιες, αντικαθίστανται με τα αγαπημένα πρόσωπα των Αγίων Πίστεως, Ελπίδας, Αγάπης και Σοφίας, των οποίων την πρεσβεία αιτούμαστε να μας δίνει ο καλός Θεός διάκριση και υγεία (κατ’ άμφω).

Πνευματική δύναμη για την επανατοποθέτηση του ‘’φόβου’’ και της ‘’ελπίδας’’ στην θέση της ζωής μας, εκεί που πραγματικά βοηθούν τον άνθρωπο στην πνευματική και κατά Θεόν πρόοδο, γιατί αν κάποιος (κατά τον κρητικό ‘’φιλόσοφο’’) ξεδοντιάσει τον εαυτό του από αυτές τις πηγαίες δυνάμεις, δυστυχώς, ενώ νομίζει, στην πραγματικότητα ΔΕΝ ελευθερώνεται, αλλά ακινητεί αδύναμος, νεκρός χωρίς φόβο και ελπίδα όχι αόριστα, αλλά ειδικά αληθινού Θεού….

Βέβαια, πάντα μοι έξεστιν, αλλ’ ου πάντα με συμφέρει… (για κάποιον που θέλει να μην φοβάται να μην ελπίζει σε τπτ) αλλά... αυτό το αλλά που δόξα τω Θεώ, θα μας δίνει διάκριση να μην γίνουμε άσοφοι, παρότι φιλόσοφοι. (Διάκριση εκ της Θεοτόκου, που την χαιρετούμε ..χαίρε φιλοσόφους ασόφους δεικνύουσα, χαίρε τεχνολόγους αλόγους ελέγχουσα...).  

...από την άλλη, ελπίδα και φόβος είναι οι δύο όψεις ενός νομίσματος. Όταν κάποιος φοβάται κάτι και αυτό μόνο συνειδητοποιεί, υποσυνείδητα λειτουργεί η (ενδόμυχη) ελπίδα, να μην συμβεί αυτό που φοβάται. Αντίθετα, αν ελπίζουμε κάτι, συγχρόνως (ισόποσα) φοβόμαστε μη δε γίνει αυτό που ελπίζουμε. Έτσι το νόμισμα των δύο όψεων ''τοποθετείται'' από τον καθένα, εκεί που αισθάνεται και γυρεύει η καρδούλα του. Στον ''θησαυρό''... κι όπου ο θησαυρός, εκεί και η καρδιά. 

Αναπτύσσεται ένας δρόμος από πτωχεία πνευματική, έως πλούτο. Μοιάζει ο άνθρωπος, με τον δρόμο του άνθρακος. Από κάρβουνο έως διαμάντι. Και, όλα ξεκινούν από τους φόβους μας και τις ελπίδες μας... 

Σε μας εναπόκειται αν θα καταλήξουν στην Αγάπη και Αλήθεια. Όταν χειριζόμαστε σοφά την ελπίδα και φόβο σε εξάρτηση με τον Τριαδικό Θεό (ΑΓΑΠΗ και ΑΛΗΘΕΙΑ), αυτό το ''νόμισμα'', ως ΓΝΩΜΗ, θα καταλήξει σε ΓΝΩΣΗ, κι ας μας υποτιμά επιδεικτικά ο ''κόσμος'' για την γνώμη και νόμισμά μας... (τις φοβίες και ελπίδες μας).

------

προτεινόμενοι δεσμοί (για την ρύθμιση φόβων και ελπίδος)

καλύτερα με Τον Χριστό και στην κόλαση, παρά στον παράδεισο χωρίς Αυτόν

εξωτερικά και εσωτερικά.... παράσημα

(κι επειδή οι φόβοι κι οι ελπίδες μας, συνοδοιπορούν με τους έρωτές μας, τις αγάπες μας, την πίστη και τα πιστεύω μας, κι επειδή όλα αυτά, ουσία και ενέργειες επιδέχονται εκπαίδευση, εκλέπτυνση, ευστοχία από χονδρότητα και αστοχίες, είθε η καλή μας Παναγία να μας νουθετεί και μορφώνει ως θεοειδείς από ενστικτώδη και απλά ζωικά χαρακτηριστικά... ανάγοντάς μας ως γέφυρα από τη γη στον ουρανό. Από φόβους, ελπίδες και πίστη κτισμάτων στην τελειοποιό πίστη, ελπίδα και φόβο Θεού).   

---

Απόκρουση της απελπισίαςΠρόσεχε αδελφέ, γιατί ο εχθρός πολεμάει με διάφορους τρόπους τους αγωνιστές. Και πριν να πραγματοποιηθή η αμαρτία, ο εχθρός την δείχνει στα μάτια τους πολύ μικρή. Μετά τη διάπραξη της αμαρτίας όμως, ο πονηρός την παρουσιάζει υπερβολικά βαρειά στα μάτια εκείνου που αμάρτησε, σηκώνοντας εναντίον του μύρια κύματα λογισμών, έτσι ώστε, πνίγοντας μέσα σ' αυτά τη λογική σκέψη του αδελφού, να τον καταποντίση στο βυθό της απελπισίας.

Κι εσύ λοιπόν, αγαπητέ, γνωρίζοντας από πριν αυτές τις πανουργίες του εχθρού, πρόσεχε μη σε γελάσει και αμαρτήσεις. Αλλά κι αν έχεις ήδη πέσει σ' ένα παράπτωμα, μην το συνεχίζεις, απελπισμένος για τη σωτηρία σου. Σήκω και γύρνα πίσω στον Κύριο και Θεό σου. Κι Εκείνος θα σ' ελεήσει. Γιατί ο Δεσπότης μας είναι οικτίρμων και ελεήμων, μακρόθυμος και πολυέλεος, και δεν περιφρονεί όσους μετανοούν ειλικρινά, αλλά πρόθυμα και με χαρά τους δέχεται.

Όταν λοιπόν σου λέει ο εχθρός, «Χάθηκες, δεν μπορείς πια να σωθείς», εσύ πες του: «Εγώ έχω Θεό εύσπλαγχνο και μακρόθυμο, γι' αυτό και δεν απελπίζομαι για τη σωτηρία μου. Εκείνος που μας άφησε εντολή να συγχωρούμε το συνάνθρωπό μας "έως εβδομηκοντάκις επτά" (Ματθ. 18:22), ο Ίδιος, πολύ περισσότερο, θα συγχωρήσει τις αμαρτίες εκείνων που επιστρέφουν κοντά Του μ' όλη τους την ψυχή».

Κι έτσι, με τη χάρη του Θεού, θα λυτρωθής από τον πόλεμο.

Όσιος Εφραίμ ο Σύρος

---

Αρχή σοφίας…