17 Πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ὑμῶν καὶ ὑπείκετε· αὐτοὶ γὰρ
ἀγρυπνοῦσιν ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ὑμῶν ὡς λόγον ἀποδώσοντες· ἵνα μετὰ χαρᾶς τοῦτο ποιῶσι
καὶ μὴ στενάζοντες· ἀλυσιτελὲς γὰρ ὑμῖν τοῦτο. (Εβρ.ιγ’)…
Όλοι οι ηγούμενοι θα αποδώσουν
λόγο για το υπό την καθοδήγησή τους ποίμνιο. Αυτό αρκεί;
Σίμων ᾿Ιωνᾶ, ἀγαπᾷς με; λέγει αὐτῷ· ναί, Κύριε, σὺ οἶδας
ὅτι φιλῶ σε. λέγει αὐτῷ· ποίμαινε τὰ πρόβατά
μου. (Ιωαν.κα’)
Ποιμαίνει τα πρόβατα και ο πάπας
ως κατά πόδα του Απ.Πέτρου. Που τα οδηγεί αυτή η υπακοή; Στην σωτηρία ή στην
απώλεια;
Ο τυπούμενος επί του σώματος
σταυρός από τους ορθοδόξους σε σχέση με τους παπικούς διαφέρει, και όποιος
διακρίνει τον διαφορετικό προσανατολισμό, οπωσδήποτε τουλάχιστον αν δεν είναι
σίγουρος, θα προβληματιστεί προς που στρέφει το πρόσωπό του ο ΑΔΑΜ (αρχικά
προσανατολισμού Ανατολή – Δύση – Άρκτος – Μεσημβρία) και επομένως και προς τα
πού κινείται. Στον πόδα ή στον αντίποδα. Προς Χριστό και όαση για σωτηρία ή
στον αντικατοπτρισμό του (αντίχριστο) και απώλεια.
*
Η υπακοή είναι μέσον, με την
διακριτική να σώζει και την αδιάκριτη να γίνεται αιτία απωλείας. Προς τι λοιπόν
όλη αυτή η εμμονή στο ‘’πείθεσθε τοις ηγουμένοις’’ ; ειδικά όταν οι ηγούμενοι ή
είναι δυτικοί ή δυτικίζουν;
Εκτός εάν, όλα σώζουν. Εκτός εάν, όλοι οι
δρόμοι οδηγούν στην σωτηρία και αγιασμό.
... Υπάρχουν πολλές αναφορές των
Πατέρων στο θέμα της οικονομίας. Αν τις συγκρίνει κανείς με την εφαρμογή στην
πράξη πολλών συγχρόνων ηγετών της Εκκλησίας θα παρατηρήση ότι οι σύγχρονοι δεν
«διοικονομούν του νομοθέτου το πρόσταγμα», αλλά σαφώς το παραβαίνουν χωρίς να
ωφελούν τους οικονομουμένους. Τρανταχτό παράδειγμα το κοινό κείμενο που εξεδόθη
στην διάσκεψη του Μπαλαμάντ, τον Ιούλιο του 1993, όπου επιχειρείται η πλήρης
κοινωνία των ορθοδόξων και της λατινικής εκκλησίας δι’ αμοιβαίας αναγνωρίσεως της Ιερωσύνης και των λοιπών Μυστηρίων,
χωρίς να αρθούν οι δογματικές και εκκλησιολογικές διαφορές. Είναι η πρώτη
φορά που οι ορθόδοξοι παραδέχονται επισήμως την θεωρίαν των κλάδων. **
Όταν όμως θυμάμαι την ρήση του
π.Θεόδωρου Ζήση, ότι παρότι ο πατριάρχης Βαρθολομαίος ήταν παρών στην ενθρόνιση
του νέου (παρόντος) πάπα, η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΗΤΑΝ ΑΠΟΥΣΑ, μπορεί οι ''ορθόδοξοι''
(μέσα σε εισαγωγικά πλέον, του παραπάνω σχολίου) να παραδέχονται επισήμως την
θεωρίαν των κλάδων, ΟΧΙ ΟΜΩΣ Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ.
Κι η Ορθοδοξία έχει Μητέρα
διακριτική με το Ιδού η δούλη και έχει εγκαταστήσει σε εμάς, ως Μητέρα την ιερά
παράδοση.
Γιαυτό και την Κυριακή της
Ορθοδοξίας ομολογούμε:
Οἱ Προφῆται ὡς εἶδον, οἱ Ἀπόστολοι ὡς ἐδίδαξαν, ἡ Ἐκκλησία
ὡς παρέλαβεν, οἱ Διδάσκαλοι ὡς ἐδογμάτισαν, ἡ Οἰκουμένη ὡς συμπεφώνηκεν, ἡ
χάρις ὡς ἔλαμψεν, ἡ ἀλήθεια ὡς ἀποδέδεικται, τὸ ψεῦδος ὡς ἀπελήλαται, ἡ σοφία ὡς
ἐπαρρησιάσατο, ὁ Χριστὸς ὡς ἑβράβευσεν, οὕτω φρονοῦμεν, οὕτω λαλοῦμεν, οὕτω
κηρύσσομεν Χριστόν τὸν ἀληθινὸν Θεὸν ἡμῶν, καὶ τοὺς Αὐτοῦ Ἁγίους ἐν λόγοις τιμῶντες,
ἐν συγγραφαῖς, ἐν νοήμασιν, ἐν θυσίαις, ἐν Ναοῖς, ἐν Εἰκονίσμασι, τὸν μὲν ὡς Θεὸν
καὶ Δεσπότην προσκυνοῦντες καὶ σέβοντες, τοὺς δὲ διὸ τὸν κοινὸν Δεσπότην ὡς Αὐτοῦ
γνησίους θεράποντας τιμῶντες καὶ τὴν κατὰ σχέσιν προσκύνησιν ἀπονέμονες. Αὕτη ἡ
πίστις τῶν Ἀποστόλων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων, αὕτη
ἡ πίστις τὴν Οἰκουμένην ἐστήριξεν. Ἐπὶ τούτοις τοὺς τῆς εὐσεβείας Κήρυκας ἀδελφικῶς
τε καὶ πατροποθήτως εἰς δόξαν καὶ τιμὴν τῆς εὐσεβείας, ὑπὲρ ἧς ἀγωνίσαντο, ἀνευφημοῦμεν
καὶ λέγομεν· Τῶν τῆς Ὀρθοδοξίας προμάχων εὐσεβῶν Βασιλέων, ἁγιωτάτων Πατριαρχῶν,
Ἀρχιερέων, Διδασκάλων, Μαρτύρων, Ὁμολογητῶν, Αἰωνία ἡ μνήμη.
Κι αν φονεύετε αυτή η μητέρα πασών των αρετών
η ΔΙΑΚΡΙΣΗ εμμένοντας στην αδιάκριτη υπακοή, πως έχουν γνώση οι φύλακες; όταν αποδέχονται
ότι το μυστήριον της Θείας Κοινωνίας των ορθοδόξων δεν διαφέρει από την
κοινωνία των αιρετικών;
Εδώ χρειάζεται η ευλογημένη
ανυπακοή, μέχρις ότου οι ηγούμενοι (αμήν Κύριε) επανατοποθετηθούν θεωρητικώς
και πρακτικώς, δλδ όταν ορθοτομήσουν τον λόγον της Σης Αληθείας, αποτάσσοντας
κάθε σκιά και κοσμική γνώμη του τι νομίζουν (και νομοθετούν) ως αλήθεια.
Κι αν οι παπικοί και προτεστάντες
χρησιμοποιούν άμεσα την ίδια προτροπή ‘’πείθεσθε τοις ηγουμένοις’’ , έμμεσα
πάλι την ίδια χρησιμοποιούν και οι βουδιστές και οι σαμάνοι και ζωροάστρες και
μουσουλμάνοι και όλοι οι συμμετέχοντες στο ΠΣΕ.
Ερωτάτε λοιπόν η ‘’αγάπη’’ σας:
εκεί στην πλάνη να μείνουν, πειθόμενοι στους ηγούμενούς τους; Είναι αυτό αγάπη
όταν τους αποκρύβετε την Αλήθεια; Η αλήθεια
όμως εξ αγάπης προήλθε και η αγάπη ανευρίσκεται και οικειούται και μετέχεται δι
Αληθείας, εν Αυτή και εν Πνεύματι Αγίω. Δια XC εν XC. Ορθοδόξως. Η όποια άλλη ‘’αγάπη’’ νοσεί και μάλιστα
βαρέως, αφού όταν ο αλιτήριος θέλει να πλανήσει, από αγάπη ξεκινά…
Κι ενώ η συγ-χωρετικότητα και ο
διάλογος απλώνεται οριζοντίως, χάθηκε ο κάθετος διάλογος με τους αγίους και
Θεό, αποσιωπάτε, υποτιμάτε ως δευτερεύουσα και υβρίζεται η Αλήθεια. Χάνεται ο
σταυρός, δι ου χαρά εν όλω τω κόσμω. Συστέλλεται η χάρις, αποσύρεται ο Χριστός
από αυτήν την τάχα χαρά και μένει στους οικουμενιστές και (απροϋπόθετα και
αδιάκριτα υπακούοντες) ενωτικούς, η αρά.
---
* άραγε γνώριζε ο Αθηναγόρας ότι
τυπώνοντας το σημείο του Σταυρού ανάστροφα, ακολουθεί τον σκολιό και
προσανατολίζει το πρόσωπό του σε άλλη κατεύθυνση από την ορθή;
** η εγκυρότης των ''μυστηρίων'' των παπικών και προτεσταντών
** η εγκυρότης των ''μυστηρίων'' των παπικών και προτεσταντών
---
προτεινόμενοι δεσμοί
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου