Περί τρόμου … (και τρομοκρατίας)

Ποιος έπρεπε να τρέμει ποιον. Εκεί είναι το θέμα.

…14 καὶ εἶπε Κύριος ὁ Θεὸς τῷ ὄφει· ὅτι ἐποίησας τοῦτο, ἐπικατάρατος σὺ ἀπὸ πάντων τῶν κτηνῶν καὶ ἀπὸ πάντων τῶν θηρίων τῶν ἐπὶ τῆς γῆς· ἐπὶ τῷ στήθει σου καὶ τῇ κοιλίᾳ πορεύσῃ καὶ γῆν φαγῇ πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς σου. 15 καὶ ἔχθραν θήσω ἀνὰ μέσον σοῦ καὶ ἀνὰ μέσον τῆς γυναικὸς καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματός σου καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματος αὐτῆς· αὐτός σου τηρήσει κεφαλήν, καὶ σὺ τηρήσεις αὐτοῦ πτέρναν. (Γεν.γ’)

Δεν είναι τόσο ‘’ίσα’’ τα πράματα και καταστάσεις. Ο Κύριος συντρίβει την κεφαλήν του έρποντος όφεως, ο δε αντίδικος ‘’τηρεί’’ Αυτού την πτέρναν, εξ ου και πτερνιστής.

Με την ουρά του ο δράκος προσπαθεί να τρικλοποδιάσει το άλογο (σώμα) για να 

ρίξει τον αναβάτη (νου).

Η διαφορά διάστασης έρποντος και ορθίου όφεως με το αντίστοιχο φέγγον φως και πνέοντα αέρα, σ+οφίας, ευθέως φωτός και πλάνου εκ διαχύσεως, αποτυπούται στο Φως - όφις - όψις - έρως.

Με, το μεν να οδηγεί στην όαση* το δε, να οδηγεί στον αντικατοπτρισμό αυτής.

Γιαυτό και ζητούμε, καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί ο Θεός και  πνεύμα ευθές εγκαίνισον εν τοις εγκάτοις μου…  

Το μεν κατάγει τον ‘’ληστή’’ στον άδη, τω βάρει της βλασφημίας, το δε κουφίζει από πταισμάτων προς γνώσιν θεολογίας.

Ληστές εκατέρωθεν του Σταυρού και Εσταυρωμένου (εν μέσω ως Κριτής και ζυγός δικαιοσύνης) είμαστε συμπυκνωμένοι όλοι οι άνθρωποι. Όλοι ως συσταυρωμένοι, αφού χωροχρονικά διάγουμε, αφήνοντας πίσω την γέννηση βαδίζοντας προς τον βιολογικό θάνατο (οριζόντια διάσταση χρόνος) και επάνω έχοντας τον μακρόκοσμο και κάτω από τους πόδας μας τον μικρο-μικρόκοσμο (κάθετος διάσταση χώρος). Τα μυστικά και μυστηριακά εφόδια μας δόθηκαν. Σε μας εναπόκειται η χρησιμοποίηση.

Ποιος να τρέμει ποιον. Ο θάνατος τη Ζωή; Ή η ζωή τον θάνατο;

‘’καταλάθος’’, ΟΦΙΣ = ΤΡΟΜΟΣ.

...Φοβάται ο Γιάννης το θερηό και το θερηό τον Γιάννη. …μόνο αν ο Ιωάννης ‘’θερηέψει’’ μέσα μας (ως μετάνοια) τότε το όντως θερηό το βάζει στα πόδια… Κελεύεις, ἀναπετάσω τὰς πύλας, ἃς σὺ μόνος ἐδημιούργησας, καὶ εἰσέρχῃ μετὰ φιλανθρωπίας, ὡς πέφυκας· εἰσέρχῃ καὶ φωτίζεις τὸν ἐσκοτισμένον μου λογισμόν. Πιστεύω ὡς τοῦτο ποιήσεις· οὐ γὰρ Πόρνην προσελθοῦσὰν σοι μετὰ δακρύων ἀπέφυγες, οὐδὲ Τελώνην ἀπεβάλου μετανοήσαντα, οὐδὲ Λῃστὴν ἐπιγνόντα τὴν βασιλείαν σου ἀπεδίωξας, οὐδὲ Διώκτην μετανοήσαντα κατέλιπες, ὃ ἦν· ἀλλὰ τοὺς ὑπὸ τῆς μετανοίας προσαχθέντας, ἅπαντας ἐν τῷ χορῷ τῶν σῶν φίλων κατέταξας, ὁ μόνος ὑπάρχων εὐλογημένος πάντοτε, νῦν καὶ εἰς τοὺς ἀπεράντους αἰῶνας. Ἀμήν.

Φοβάται και τρέμει ο έρπων όφις γιατί ήδη του κατεπατήθη η κεφαλή από Τον Κύριό μας, όπως προτυπώθηκε ως όρθιος κρεμασθείς χάλκινος όφις επί της ράβδου του Μωσέως, λυτρώνοντας από τον θάνατο των ισραηλιτών, εκ των ερπόντων δηλητηριωδών στην έρημο, όφεων.

Φοβόμαστε κι οι γιάννηδες το θερηό, γιατί ως λέων ωρυόμενος περιπατεί στον κόσμο ζητώντας ποίον πρώτον καταπίει.

Μάλλον ο φόβος μας είναι ανάλογος του πόσο δικαιώματα δίνουμε στον μυρμηγκολέοντα.

Αμήν η Αγάπη (του Πατρός) που έξω βάλλει τον φόβο, Η ίδια δι Αληθείας (και Υιού) εν Αγίω Πνεύματι, να μας έλκει, εμπνέει, δυναμώνει, καθαρίζει, φωτίζει και τελειοί.

Και, σαν κλεψύδρα να γεμίζει ο ε-αυτός, ελθέ και σκήνωσον εν ημίν, ο αντίδικος να τρέμει της εν ημίν Ζωής κι όχι το αντίθετο.   

‘’Καλά’’ - βιωματικά Χριστούγεννα. Καλή κι ευλογημένη σαρακοστή, όχι ως απλό πέρασμα χρόνου, αλλ’ ιδίως πέρασμα σε χώρο, από την α-λογία στον Λόγο. Από το σπήλαιο του εγκεφάλου στο σπήλαιο στην καρδιά. Εκεί η φάτνη.

Κι όπως η Ραχήλ (σκιά θεωρίας) πέθανε και θάφτηκε στην Βηθλεέμ, έτσι κι η δική μας σκιώδης θεωρία να παραδώσει την σκυτάλη στην θεία θεωρία Χριστό και στην γέννησή Του (εν ημίν).

Να βιώσουμε παράλληλα σαν σκυτάλη ο πρώτος τρόμος ο λογικός, να αντικαθίσταται από τον άλλον. Τον υπερφυσικό και υπέρλογο, μη μείνωμεν έξω του Νυμφώνος, αφήνοντας τον κύνα να γαυγίζει και τρομοκρατεί, εμπιστευόμενοι όμως Τον Κύριο, ότι ούτε τρίχα δεν θα πέσει, αν δε το επιτρέψει. 

Πάλι από την ελληνική γλώσσα, καρδιά εμπνεόμενη από μίσος, ο άνθρωπος θα καταλήξει μισός (τονισμός στην λήγουσα). Αυτήν την έμ-πνευση να φοβόμαστε, αυτό να μας τρομοκρατεί. Μην μείνουμε μισοί (και ελλειπείς).

Πάλι με τονισμό, ο κόσμος θα προσπαθεί με την λογική του να εξάγει συμπεράσματα. Άρα, άρα … άρα… μια διαδικασία, που αργά ή γρήγορα θα καταλήξει σε αρά (κατάρα) αν δεν προστεθεί πριν από κάθε λόγο και μετά από αυτόν, Ο Λόγος. Το Α και Ω. Αρχή και τέλος. Μόνο τότε η κατάρα και αρά του κόσμου, θα μεταμορφωθεί σε χ-αρά. Κι η ειρήνη του κόσμου (και αμαλήκ) μαζί με Ααρών και Ωρ, μαζί με Α+Ω, ειρήνη κατά Θεόν. Ειρήνη ΜΕ ελευθερία, μπροστά στην προβαλλόμενη ως πανάκεια ειρήνη του κόσμου, αλλά όλοι οι άνθρωποι, δούλοι.     

      

---

* Αυτός (ο σταυρός) μας δόθηκε σαν σημάδι πάνω στο μέτωπό μας, όπως στον Ισραήλ δόθηκε η περιτομή·

 ΨΑΛΤΗΡΙΟΝ

... ΨΑΛΜΟΣ 3ος

Κύριε, τί ἐπληθύνθησαν οἱ θλίβοντές με; πολλοὶ ἐπανίστανται ἐπ᾿ ἐμέ· ³ πολλοὶ λέγουσι τῇ ψυχῇ μου· οὐκ ἔστι σωτηρία αὐτῷ ἐν τῷ Θεῷ αὐτοῦ. (διάψαλμα). ⁴ σὺ δέ, Κύριε, ἀντιλήπτωρ μου εἶ, δόξα μου καὶ ὑψῶν τὴν κεφαλήν μου. ⁵ φωνῇ μου πρὸς Κύριον ἐκέκραξα, καὶ ἐπήκουσέ μου ἐξ ὄρους ἁγίου αὐτοῦ. (διάψαλμα). ⁶ ἐγὼ ἐκοιμήθην καὶ ὕπνωσα· ἐξηγέρθην, ὅτι Κύριος ἀντιλήψεταί μου. ⁷ οὐ φοβηθήσομαι ἀπὸ μυριάδων λαοῦ τῶν κύκλῳ συνεπιτιθεμένων μοι. ⁸ ἀνάστα, Κύριε, σῶσόν με, ὁ Θεός μου, ὅτι σὺ ἐπάταξας πάντας τοὺς ἐχθραίνοντάς μοι ματαίως, ὀδόντας ἁμαρτωλῶν συνέτριψας. ⁹ τοῦ Κυρίου ἡ σωτηρία, καὶ ἐπὶ τὸν λαόν σου ἡ εὐλογία σου.