από το συναξάρι του αγ.Κωνσταντίνου Υδραίου (14 Νοε)
...Σε λίγο καιρό αποφάσισε να μεταβεί στην Ύδρα, ντυμένος με τα μουσουλμανικά ενδύματα. Όμως συνέβη το απροσδόκητο, κανένας δεν του μιλούσε. Οι γυναίκες στα σοκάκια έκλειναν τις πόρτες τους να μην τον δουν. Όταν έφτασε στο πατρικό του η μητέρα του δεν του άνοιξε και του είπε: «φύγε ξένε εγώ δεν γέννησα γιο Χασάν, ο γιός μου ο Κωσταντής πέθανε»! Η στάση της μητέρας του τον συγκλόνισε. Αισθάνθηκε ίλιγγο και ζήτησε λίγο νερό από μια γειτόνισσα, εκείνη του έδωσε, αλλά έσπασε τη στάμνα γιατί τη θεώρησε μολυσμένη από τον εξωμότη! Αυτό ήταν, συνήλθε και συνειδητοποίησε το μεγάλο κρίμα του!
Γύρισε στη Ρόδο και έκλαιγε απαρηγόρητα για την άρνηση της πίστης του στον αληθινό Θεό. Τα χρήματά του τα μοίραζε στους φτωχούς. Μέσα στην αφόρητη θλίψη του πήρε τη μεγάλη απόφαση να ξεπλύνει με το αίμα του την άφρονα επιλογή του. Βρήκε έναν καλό πνευματικό στον οποίο εξομολογήθηκε το σφάλμα του και του κοινοποίησε την απόφασή του να ομολογήσει δημόσια την μεταστροφή του στο Χριστό*
και... ομολογεί προβληματισμένος ο π.Πέτρος Χιρς... ότι θάβουν οι αγαπολόγοι ζωντανούς τους ανθρώπους, όταν δεν εμπνέουν την καλήν ανησυχία στους αιρετικούς, και βάζουν σε ίση μοίρα την Βασιλεία του Θεού με το χοιροστάσιο...
ΑΝ η στάση της μητέρας και της γειτόνισσας ήταν συγχωρετική, όπως επιβάλλει ο άρρωστος συγκριτισμός και η θεωρία των κλάδων και μεταπατερική ''θεολογία'' , θα είχαμε την μεταστροφή του νεκρού εις Ζωήν;
...κι η απάντηση, Όχι. Σίγουρα όχι.
Προτίμησε η μάνα να τον ''πεθάνει'' εδώ, για να τον δει ζωντανό εκεί και να ζήσουν μαζί....
όπως και έγινε... Το 1803 ήρθε η μητέρα του στη Ρόδο να παραλάβει τα ιερά λείψανα του Μάρτυρα γιού της. Με καμάρι τα μετέφερε στην Ύδρα. Αλλά την ώρα που τα απίθωνε στο μητροπολιτικό ναό ξεψύχησε αγκαλιά με αυτά!
...Σε λίγο καιρό αποφάσισε να μεταβεί στην Ύδρα, ντυμένος με τα μουσουλμανικά ενδύματα. Όμως συνέβη το απροσδόκητο, κανένας δεν του μιλούσε. Οι γυναίκες στα σοκάκια έκλειναν τις πόρτες τους να μην τον δουν. Όταν έφτασε στο πατρικό του η μητέρα του δεν του άνοιξε και του είπε: «φύγε ξένε εγώ δεν γέννησα γιο Χασάν, ο γιός μου ο Κωσταντής πέθανε»! Η στάση της μητέρας του τον συγκλόνισε. Αισθάνθηκε ίλιγγο και ζήτησε λίγο νερό από μια γειτόνισσα, εκείνη του έδωσε, αλλά έσπασε τη στάμνα γιατί τη θεώρησε μολυσμένη από τον εξωμότη! Αυτό ήταν, συνήλθε και συνειδητοποίησε το μεγάλο κρίμα του!
Γύρισε στη Ρόδο και έκλαιγε απαρηγόρητα για την άρνηση της πίστης του στον αληθινό Θεό. Τα χρήματά του τα μοίραζε στους φτωχούς. Μέσα στην αφόρητη θλίψη του πήρε τη μεγάλη απόφαση να ξεπλύνει με το αίμα του την άφρονα επιλογή του. Βρήκε έναν καλό πνευματικό στον οποίο εξομολογήθηκε το σφάλμα του και του κοινοποίησε την απόφασή του να ομολογήσει δημόσια την μεταστροφή του στο Χριστό*
και... ομολογεί προβληματισμένος ο π.Πέτρος Χιρς... ότι θάβουν οι αγαπολόγοι ζωντανούς τους ανθρώπους, όταν δεν εμπνέουν την καλήν ανησυχία στους αιρετικούς, και βάζουν σε ίση μοίρα την Βασιλεία του Θεού με το χοιροστάσιο...
...κι η απάντηση, Όχι. Σίγουρα όχι.
Προτίμησε η μάνα να τον ''πεθάνει'' εδώ, για να τον δει ζωντανό εκεί και να ζήσουν μαζί....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου