σχολιασμός επικαιρότητος...

... η άλλη όψις της σπατάλης

(μια σκέψη) ... το υγιές μέρος της Εκκλησίας ελέγχει και διορθώνει το ασθενές της πολιτείας με κόστος βέβαια όσο αναλογεί στο να λέει κάποιος την Αλήθεια ως ομολογία (όπως συνέβη και με τον αγ.Ιωάννη χρυσόστομο που έλεγξε με παρρησία την αδικία της αυτοκράτειρας και εξορίστηκε λόγω αλαζονείας της... ) ... πάλι, το ''δυνατό'' κατά κόσμο πολιτικό επικρατούν σύστημα (αφού αυτό μας αναλογούσε, καθώς ο Κύριος δίδει άρχοντας* κατά τας καρδίας ημών...) παιδεύει το ασθενές της εκκλησίας νοώντας το ασθενές φρόνημα του εκκλησιάσματος. Την χλιαρότητα. Πάντα ο καλός Θεός επέτρεπε τους ''καυτήρες'' για να διορθωνόμαστε. Θέλει όμως ανδρειοσύνη την οποία αιτούμαστε από τον πρωτόκλητο σήμερα εορτάζοντα αγ.Ανδρέα.

.. μια ανδρεία για να ιαθούμε και περάσουμε από το ασθενές στο υγιές. 

Αμήν δι ευχών...

Περί ησυχίας και περί των δύο τρόπων της προσευχής. Άγιος Γρηγόριος ο Σιναΐτης

 Άγιος Γρηγόριος ο Σιναΐτης

Δεκαπέντε κεφάλαια περί ησυχίας και περί των δύο τρόπων της προσευχής

Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών, δ΄τόμος

Δύο τρόποι ενώσεως υπάρχουν, ή μάλλον δύο είσοδοι από τη μία και από την άλλη πλευρά της νοεράς προσευχής, η οποία ενεργείται μέσα στην καρδιά από το πνεύμα.

Με αυτούς τους τρόπους, ή ο νους βρίσκεται στην καρδιά πριν από την προσευχή με το να προσκολλάται στον Κύριο(Α΄ Κορ. 6, 17), κατά τη Γραφή, ή η ενέργεια της προσευχής, καθώς κινείται προοδευτικά μέσα σε μιά φωτιά ευφροσύνης, έλκει το νου και τον δεσμεύει στην επίκληση του Κυρίου Ιησού και στην ένωση με Αυτόν.

Γιατί αν και το πνεύμα ενεργεί στον καθένα όπως αυτό θέλει(Α΄ Κορ. 12, 11), καθώς λέει ο Απόστολος, εντούτοις μερικές φορές η μία κατάσταση προηγείται σε κάποιους από την άλλη, με τους τρόπους που αναφέραμε παραπάνω.
Και άλλοτε μεν η ενέργεια γίνεται μέσα στην καρδιά, καθώς δηλαδή λιγοστεύουν τα πάθη με τη συνεχή επίκληση του Ιησού Χριστού κι έχει αναφανεί η θεϊκή θέρμη —γιατί ο Θεός μας, λέει η Γραφή(Δευτ. 4, 24· Εβρ. 12, 29), είναι φωτιά που κατακαίει τα πάθη. Άλλοτε δε, το πνεύμα έλκει το νου προς εαυτό και τον περιορίζει στο βάθος της καρδιάς και τον εμποδίζει από τη συνηθισμένη του περιφορά.

Ράβδος εκ της ρίζης Ιεσσαί

Ῥάβδος ἐκ τῆς ῥίζης Ἰεσσαὶ, καὶ ἄνθος ἐξ αὐτῆς Χριστὲ, εκ τῆς Παρθένου ἀνεβλάστησας…

Νομίζω πως είναι γνωστό (σχεδόν) τοις πάσι, πως η Ορθοδοξία βιώνεται και πως  φυσικά δεν εξαντλείται στην ‘’γνώση’’ των εξωτερικών ιστορικών συμβάντων, όπως συμβαίνει με άλλες προσεγγίσεις του Θεού.

Με γνώμονα το: ότι και πάντες οι Άγιοι τον Λόγον του Θεού εν εαυτοίς συλλαμβάνουσι τη Θεοτόκω παραπλησίως και γεννώσιν αυτόν και γεννάται εν αυτοίς και γεννώνται υπ’ αυτού και πως υιοί και αδελφοί και μητέρες αυτού χρηματίζουσιν (άγιος Συμεών ο νέος θεολόγος) κομβικό σημείο παρουσίας Του Κυρίου στον κόσμο μας που σηματοδοτεί και την δική μας παρουσία εν Αυτώ, είναι η καλή μας Παναγία*, ως απαραίτητη γόνιμη ρίζα (Ιεσσαί) που εξ Αυτής

εγκωμιαστικός λόγος του Ηλία Μηνιάτη προς την Παναγία.

Αλλά τάχα σε τι στέκεται η ευλάβεια της Παρθένου; Σε προσευχή και νηστεία. Σε προσευχή, όπου είναι η παράκληση, σε νηστεία, όπου είναι η εγκράτεια δύο τρόποι τούς οποίους διόρισε η Εκκλησία για να τιμούμε, έξοχα στις μέρες αυτές, την μητέρα του Θεού και μητέρα μας. Μα τι λογής πρέπει να είναι η προσευχή μας στην παράκληση; Οχι με αταξία, όχι με σύγχυση, όχι με αναισχυντία, αλλά με φόβο Θεού, με συντριβή καρδίας, με δάκρυα κατανύξεως. Τι λογής πρέπει να είναι η νηστεία μας στην εγκράτεια; Οχι μόνο νηστεία από φαγητά, αλλά νηστεία και από αμαρτίες· όχι μόνο εγκράτεια από κρέατα, αλλά εγκράτεια και από τα πάθη τα σαρκικά. Η Παναγία Παρθένος, με τη νηστεία, ζητεί από μας καρδία καθαρά και με την προσευχή, καρδίαν συντετριμμένη. Και τι λιγότερο μπορεί να ζητήσει από τούς Χριστιανούς η μητέρα του Θεού και μητέρα των χριστιανών; Αχ! Και να καταλαβαίναμε πόση χαρά και βοήθεια έχουμε από τέτοια αγιότατη μητέρα.

Τα Εισόδια της Υπεραγίας Θεοτόκου

(† Αρχ. Γεώργιος Καψάνης, Προηγούμενος Ι. Μ. Γρηγορίου Αγίου Όρους)

Ομιλία του μακαριστού π. Γεωργίου Καψάνη, στην τράπεζα της Ιεράς Μονής Γρηγορίου Αγίου Όρους, το 1988

Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο οποίος εκτός των άλλων είναι και θεομητορικός θεολόγος, στη γνωστή Ομιλία του εις τα Εισόδια της Θεοτόκου αναφέρει, ότι η Παναγία μας εισελθούσα στα Άγια των Αγίων πρώτη αυτή στον κόσμο εγκαινίασε την οδό της νήψεως, της αναβάσεως του νου στον Θεό και της ενώσεως του νου του ανθρώπου με τον Θεό, την ησυχαστική δηλαδή οδό θεώσεως του ανθρώπου. Έτσι, για όσους ποθούν τη μυστική και ησυχαστική άνοδο προς τον Θεό και τη μυστική θεωρία και γνώση του Θεού, η Παναγία μας είναι το πρότυπο και η οδός. Δεν είναι μόνον οδός και πρότυπο για αυτούς που ζουν στον κόσμο, με παρθενία και σεμνό γάμο, για τις μητέρες, αλλά είναι πρότυπο και για τούς ιερώς ησυχάζοντες.

για τα εισόδια - Όσιος Θεοφύλακτος, Αρχιεπίσκοπος Αχρίδος

Λόγος στη γιορτή της Υπεραγίας Δέσποινάς μας Θεοτόκου όταν οδηγήθηκε από τους γονείς της στον Ναό (Όσιος Θεοφύλακτος, Αρχιεπίσκοπος Αχρίδος)

Στον ναό προσφέρουν στον Δεσπότη αφιέρωμα ζωντανό που κινείται και στον οίκο του Θεού προστίθεται ωραιότητα και ο τόπος του ναού κληρώνεται σαν κατοικητήριο της δόξας —πράγμα που και ο Δαβίδ παραδέχεται ότι επιθυμεί, αλλά δεν αξιώνεται να το δει με τα μάτια του. Και ξεχνά η παιδούλα το πατρικό της σπίτι και οδηγείται στον βασιλιά, που επιθύμησε το κάλλος της.

Οδηγείται με τη θέλησή της, με τιμές και δόξα, με λαμπρή πομπή βγαίνει από το σπίτι της, ενώ όλοι χειροκροτούν εγκωμιαστικά την έξοδο. Συνοδεύουν τους γονείς της όλοι οι συγγενείς, οι γείτονες, οι φίλοι. Οι πατέρες συνοδεύουν χαρούμενα τον πατέρα κι οι μητέρες τη μητέρα, οι κοπέλλες και οι νεαρές

Λόγος εις τα Εισόδια της Θεοτόκου - Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς

«..Εάν το δένδρο αναγνωρίζεται από τον καρπό, και το καλό δένδρο παράγει επίσης καλό καρπό, η μητέρα της αυτοαγαθότητος, η γεννήτρια της αιώνιας καλλονής, πως δεν θα υπερείχε ασύγκριτα κατά την καλοκαγαθία από κάθε αγαθό εγκόσμιο και υπερκόσμιο;

Διότι η δύναμη που καλλιέργησε τα πάντα, ο προαιώνιος και υπερούσιος Λόγος, από ανέκφραστη φιλανθρωπία και ευσπλαχνία για χάρη μας θέλησε να περιβληθεί τη δική μας εικόνα, για να ανακαλέσει τη φύση πού σύρθηκε στον Άδη και να την ανακαινίσει, γιατί είχε παλαιωθεί και να την αναβιβάσει προς το υπερουράνιο ύψος της βασιλείας και θεότητός του.

Και βρίσκει αυτήν την αειπάρθενη η οποία υμνείται από μας σήμερα που γιορτάζουμε την παράδοξη είσοδό της στα άγια των αγίων και την εκλέγει ανάμεσα από όλους ανά τους αιώνες εκλεκτούς και θαυμαστούς και περιβόητους για την ευσέβεια και σύνεση και σε λόγια και σε έργα.

πλάνες και αιρέσεις

''Μέ τόν τρόπον αὐτόν ἐβγῆκαν ὅλες αἱ πλάνες καί ἔγιναν αἱ αἱρέσεις'' ∽ Όσιος Ιωσήφ Ησυχαστής †

''Οἱ δαίμονες εἶναι πνεύματα. Λοιπόν συγγενεύουν καί ἀφομοιοῦνται μέ τό ἰδικόν μας πνεῦμα, τόν νοῦν. Ὁ δέ νοῦς ὡς τροφοδότης τῆς ψυχῆς ὅπου εἶναι — καθότι αὐτός φέρει πᾶσαν νοερᾶς κινήσεως ὄψιν καί νόησιν εἰς τήν καρδίαν, ἡ δέ καρδία τό διυλίζει καί τό δίδει πρός τήν διάνοιαν — ὁ νοῦς λοιπόν ἀπατᾶται κατά τό παράδειγμα τῆς πηγῆς. Ἤγουν κλεψιμαίω τῶ τρόπω τό ἀκάθαρτον πνεῦμα θολώνει τόν νοῦν καί αὐτός τό δίδει πρός τήν καρδίαν, ὅπως εἶναι, κατά συνήθειαν. Ἄν ἡ καρδία δέν εἶναι καθαρά, σκοτεινῶς τό δίδει εἰς τήν διάνοιαν. Καί σκοτίζεται τότε καί ἀμαυροῦται ἡ ψυχή. Καί ἔκτοτε ἀντί θεωρίας δέχεται διαρκῶς φαντασίες. Καί μέ τόν τρόπον αὐτόν ἐβγῆκαν ὅλες αἱ πλάνες καί ἔγιναν αἱ αἱρέσεις.''

∽ Έκφρασις Μοναχικής εμπειρίας Επιστ. 36. σελ, 214 - 215

καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί ο Θεός και πνεύμα ευθές εγκαίνισον εν τοις εγκάτοις μου...

Η πόρτα του κελιού δεν άνοιγε…

Ιερομόναχος, π. Σίμων Αρβανίτης, (1901-1988).

Κάποια μοναχή πήγε στην Κηφισιά και πήρε ένα ταξί, για να ανέβει στο Μοναστήρι [στην Ιερά Μονή Άγιο Παντελεήμονα Ν. Πεντέλης]. Ο ταξιτζής, που την μετέφερε, είχε ακούσει για τον πάτερα Σίμωνα [Ιερομόναχος Σίμων Αρβανίτης] και ρώτησε την μοναχή γιατί ανεβαίνει επάνω.

Εκείνη του είπε ότι πηγαίνει, για να εξομολογηθεί. Όταν άκουσε αυτό ο ταξιτζής, την ρώτησε με έκπληξη:
– Τι αμαρτίες έχεις εσύ που είσαι μοναχή;

Εκείνη του απάντησε πως όλοι έχουμε αμαρτίες. Όταν έφτασε κοντά στο μοναστήρι, η άσφαλτος τελείωνε και άρχιζε ο χωματόδρομος, που ήταν χαλασμένος, και είπε η μοναχή να την αφήσει εκεί, αλλά ο ταξιτζής της είπε:
-Θα σε πάω μέχρι το Μοναστήρι.
Όταν έφτασαν, η μοναχή του είπε να περάσει στην κουζίνα να πάρει έναν καφέ. Μόλις τελείωσε η μοναχή την εξομολόγησή της, είπε στον ταξιτζή:
– Θέλεις να πας μέσα να πεις καμιά λέξη να εξομολογηθείς και να πάρεις την ευχή του;
Ο ταξιτζής δέχτηκε, μπήκε μέσα, πήρε την ευχή του και άρχισε να εξομολογείται. Σηκώθηκε να φύγει, αλλά η πόρτα του κελιού δεν άνοιγε. Ο ταξιτζής λέει στον Γέροντα:
– Πάτερ Σίμων, η πόρτα του κελιού δεν ανοίγει.

Το παράπονον του Χριστού

Όποιος αγαπά πονά, αλλά δεν παραπονιέται. Ό,τι κι αν γίνη. Σκύβει μέσα του και υπομένει τα πάντα για χάρη της αγάπης. Από κει αρχίζει και η θυσία. Και αγάπη χωρίς θυσία του εαυτού μας δεν γίνεται. Δεν είναι αληθινή.

….Πρέπει να εξηγήσω ότι την τιτλοποίηση αυτή μου την έδωσε μία φράση του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, που λέγει:

– «Κατά την Δευτέραν Παρουσίαν θα μας κοιτάξουνε εκείνα τα γλυκύτατα μάτια, τα γεμάτα ανείπωτη αγάπη και στοργή και τρυφερότητα, θα μας κοιτάξουν παραπονεμένα και τότε θάναι, που δεν θα ξέρουμε πού να πάμε να κρυφτούμε».

Ένα βλέμμα, που κανένας μας δεν θα μπορή να το αντέξη και θα μας συντρίβη και θα μας πληγώνη όσο τίποτε άλλο, τίποτε άλλο. Θα είναι σαν μία πληγή αγιάτρευτη και ίσως αυτή να είναι η Κόλαση, που δεν τελειώνει, θα είναι το πυρ, που θα μας καίη συνεχώς και χωρίς τελειωμό. Οι τύψεις και η αφόρητη πίκρα για την ευτυχία, που χάσαμε… Δεν είναι, λοιπόν, παράπονο αυτού του κόσμου, αλλά λύπη του Χριστού, που θα βλέπη τους αμαρτωλούς να χάνονται μακριά του, κατά την δική τους σημερινή επιλογή, και να ζουν την ατέλειωτη δυστυχία μέσα στο «σκότος το εξώτερον», δηλαδή μακρυά από την παρουσία του Θεού, που είναι ο αιώνιος Παράδεισος. Τότε…

Ο προτεστάντης ΚΑΙ ο Άγιος Νεκτάριος

Στις 20 Ιουνίου πήγαμε με το Σύλλογο προστασίας αγέννητου παιδιού προσκυνηματική εκδρομή στην Αίγινα.

Προσκυνήσαμε τα χαριτόβρυτα λείψανα του Αγίου Νεκταρίου και πήγαμε στο δωμάτιό του, στον τάφο του και στον νέο μεγαλοπρεπή ναό του, τον οποίο έκτισε ο μακαριστός Μητροπολίτης Ύδρας κυρός Ιερόθεος.

Μια μοναχή μας διηγήθηκε πολλά θαύματα του Αγίου Νεκταρίου, όπως θεραπείες καρκινοπαθών, βαριά τραυματισμένων, ακόμη και κλινικά νεκρών, εμφανίσεις του Αγίου και το παρακάτω καταπληκτικό περιστατικό: το 2007 είπε, ήλθε στο μοναστήρι μας ένας Γερμανός προτεστάντης.

Κάποιοι του είπαν να βάλει το αυτί του στον τάφο του Αγίου για να ακούσει τον κτύπο του μπαστουνιού του. Εκείνος έβαλε το αυτί του στον τάφο και άκουσε μια φωνή στα γερμανικά να του λέει: «εσύ θα γίνεις ορθόδοξος και μετά από 2 χρόνια θα έρθεις εδώ να λειτουργήσεις».

Ο Γερμανός συγκλονίστηκε και όταν γύρισε στη πατρίδα του κατηχήθηκε, βαπτίστηκε ορθόδοξος και έγινε ιερέας και πριν λίγο καιρό ήλθε και λειτούργησε στο μοναστήρι μας.

πηγή

για τους δύο τρόπους μεταφοράς της πληροφορίας (σωματιδιακά και κυματοειδώς)

Η πάντων ελπίς… (σκέπε φρούρει φύλαττε)  

Φίλος μου είχε φτιάξει στις 10 ή 11 Νοε 2018 έναν φάκελο στον υπολογιστή, που συμπεριελάμβανε αρκετά μουσικά κομμάτια για την εγγραφή τους προς έναν του γνωστό.

Αφού υποτίθεται τελείωσε με την επιλογή, την Τρίτη και 13 Νοε σκέφτηκε να τα αντιγράψει σε cd. Πέρασμα απλό σαν δεδομένα. Καθημερινό και πανεύκολο (έτσι έλεγε και έτσι είναι για όσους ξέρουν).

Εκείνην την ώρα εισέρχεται η σύζυγός του από κάποια εξωτερική δουλειά, μέσα στο σπίτι και ταραγμένη του αναφέρει για τον αιφνίδιο θάνατο ανδρός που εκκλησιαζόταν στην ενορία τους, συλλυπούμενη την τραγική φιγούρα, την νεαρή του γυναίκα (νεαρός κι αυτός), αφήνοντας ορφανά δυο παιδάκια κάτω των 2 ετών…

Κι εδώ είναι ο προβληματισμός του (και μας, συγκοινωνώντας στο δράμα…), μετά την αναφορά του ιστορικού, δλδ του τρόπου θανάτου του: …πήγε στην βουλγαρία (ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος) να αγοράσει αυτοκίνητο και τον χτύπησε νταλίκα και τον σκότωσε.

Ο άγνωστός μου εαυτός

Κύριε γνώρισέ μου αυτόν τον άγνωστο.

Ξέρω το όνομά μου, την ηλικία μου, το βάρος μου, το χρώμα των μαλλιών μου, όμως τον εαυτό μου δεν τον γνωρίζω.

Αυτός σε μένα τον ίδιο, παραμένει κρυμμένος και άγνωστος. Εσύ όμως Χριστέ μου, που «εξετάζεις νεφρούς και καρδιές» τον γνωρίζεις.

Εσύ γνωρίζεις κάθε άνθρωπο ερχόμενο εις τον κόσμο, «εκ κοιλίας μητρός αυτού».

Εσύ κρατάς στα πλαστουργικά σου χέρια την φωτογραφία του μυστικού και αγνώστου εαυτού μου, σε όλες τις λεπτομέρειες.

Τι δεν θα έδινα να αποκτήσω αυτή την φωτογραφία Κύριέ μου!

Να την κρατήσω μπροστά στα μάτια μου.

Να δω επί τέλους ποιός είμαι.

Λόγος για την ευχή "Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με"

«Γιατί συνιστούν οί Άγιοι Πατέρες να λέμε "Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με" και όχι "ελέησον ημάς", όπου το "ημάς" συμπεριλαμβάνει και τους άλλους; Δεν είναι εγωιστικό να νοιαζόμαστε μόνο για τον εαυτό μας, αδιαφορώντας για τους συνανθρώπους μας;»

Οί άγιοι Πατέρες προτιμούν να λέμε στον ενικό την ευχή, επειδή με τον λόγο "ελέησον με" (συχνά προσθέτουμε και "τον αμαρτωλόν") δηλώνουμε συναίσθηση της αμαρτωλότητας μας, όπως και ό Δαβίδ στους ψαλμούς πολλές φορές βοά "ελέησον με", ενώ προσθέτει «ότι την άνομίαν μου εγώ γινώσκω» (Ψαλμ. ν' 5) και «την άνομίαν μου έγνώρισα και την άμαρτίαν μου ουκ έκάλυψα» (Ψαλμ. λα' 5). Το "ελέησον με" σημαίνει εξομολόγηση, αυτοέλεγχο, αύτομεμψία, αύτοσυναίσθηση της άμαρτωλότητας του προσευχομένου. Από τη συναίσθηση αυτή γεννιέται ή μετάνοια, ή συντριβή, οί στεναγμοί και τα δάκρυα, καθώς και πάλι μαρτυρεί ό προφητάναξ λέγοντας: «λούσω καθ' έκάστην νύκτα την κλίνην μου, εν δάκρυσί μου την στρωμνήν μου βρέξω» (Ψαλμ. στ'7).

Λέγοντας, αδελφέ, τη μικρή αυτή ευχή ("Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με"), εάν

Ποιός εἶναι ὁ θάνατος τῆς ψυχῆς;

Εἶναι ἡ ἐγκατάλειψις τοῦ Θεοῦ. Ὅπως δηλαδή, ὅταν εἶναι τό φῶς παρόν, δέν εἶναι δυνατό νά ὑπάρχη συγχρόνως καί σκότος, ἀλλά ἄν τό φῶς ἐγκαταλείψη τόν τόπο, γίνεται σκότος, πού δέν ἔχει ἀπό τό φῶς τή γένεσι, ἀλλ΄ ἀπό τό διάφραγμα, ἀπό τή σκιά, ἔτσι καί ὅταν ὁ Θεός, πού εἶναι αὐτοζωή καί ζωή ὅλων τῶν ζώντων, καί μάλιστα τῶν θείως ζώντων, εἶναι παρών στήν ψυχή μας, εἶναι ἀδύνατο νά εἶναι σ΄ αὐτή παρών καί ὁ θάνατος. Ὅταν δέ τήν ἐγκαταλείψη ὁ Θεός, ἐπέρχεται σ΄ αὐτήν ὁ θάνατος, πού δέν ἔχει ἀπό τόν Θεό τή γένεσι, ἀλλ΄ ἀπό τό αἴτιο τῆς θείας ἐγκαταλείψεως, πού εἶναι ἡ ἁμαρτία. Βλέπετε, πῶς ὁ θάνατος δέν εἶναι ἀπό τόν Θεό, ἀλλ΄ ἀπό τήν ἁμαρτία..

~ Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς Ομιλία ΛΑ΄ ΕΠΕ 10 σελ, 281

Υπάρχουν δύο θάνατοι;
Ο ένας είναι που θα των υποστούμε όλοι.. και ο άλλος είναι
ο καθεαυτού θάνατος, ο πνευματικός και αιώνιος...

~ Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς 
''Στη μέλλουσα εκείνη νέα γέννηση μας, κα­τά την ανάσταση των δικαίων, θα αναστηθούν και τα σώματα των άνομων και αμαρτωλών, αλλά για να

θαύμα αγίου Μηνά

Παλαιότερα οι χριστιανοί συνήθιζαν να κάνουν αγρυπνία όλο το βράδυ και οι άρρωστοι να μένουν στον ναό, για να παρακαλέσουν τον Άγιο να τους θεραπεύσει.

Κάποτε, ανάμεσα στους πολλούς ασθενείς στον ναό του Αγίου, ήταν ένας κουτσός και μια βουβή γυναίκα, που πρόσμεναν τη γιατρειά τους από τον Άγιο. Κατά τα μεσάνυχτα, ενώ όλοι οι ασθενείς κοιμούνταν, παρουσιάζεται ο Άγιος στον κουτσό και του λέει: «Τώρα που είναι ησυχία πήγαινε και ακούμπησε το πανωφόρι της βουβής γυναίκας και θα γίνεις καλά». Καθώς σηκώθηκε εκείνος και πήγε ν’ αγγίξει το πανωφόρι της βουβής γυναίκας, εκείνη τρόμαξε κι άρχισε να φωνάζει, κατηγορώντας τον παράλυτο, κι έτσι λύθηκε η γλώσσα της κι άρχισε να μιλάει. 

Ο κουτσός στο μεταξύ ντράπηκε από τα λόγια της βουβής, καθώς και από τις τσιρίδες της ξύπνησαν κι άλλοι και άρχισε να τρέχει. Μόλις συνειδητοποίησαν και οι δύο το θαύμα που είχε γίνει και στους δύο μ’ αυτόν τον χαριτωμένο τρόπο, ευχαριστούσαν και δόξαζαν τον Θεό, μαζί με όλους τους χριστιανούς που ήταν εκεί.

πηγή

άλλο ένα θαύμα του αγίου (νεκρανάσταση) 

παρακλητικός κανόνας αγίου

Κοινωνία και ένωση προσώπων εν XC

Η αγία Συγλητική ή άλλως ο θηλυκός Ιώβ μας γνώρισε κι είμαστε βέβαιοι, ότι ο καλός Θεός θέλοντας τους πάντας σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν, επιτρέπει τις θλίψεις ως μέσον κάθαρσης από παντός μολυσμού ψυχής και σώματος.

Κι η καθαρότητα των δερμάτινων χιτώνων μοιάζει με την προσπάθεια καθαρότητος των ρούχων. Η πρόνοια και αγάπη Του Θεού με αυτόν τον σκοπό, αλλιώς ‘’χτυπά’’ τα μάλλινα, αλλιώς τα μεταξωτά, αλλιώς τα λινά. Το καθένα με την αντοχή του.       

…ἡ θλῖψις ὑπομονὴν κατεργάζεται, 4 ἡ δὲ ὑπομονὴ δοκιμήν, ἡ δὲ δοκιμὴ ἐλπίδα, 5 ἡ δὲ ἐλπὶς οὐ καταισχύνει, ὅτι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐκκέχυται ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν διὰ Πνεύματος ῾Αγίου τοῦ δοθέντος ἡμῖν. (Ρωμ.ε’)

Ο αγ.Λουκάς ομολογεί: … «Αγάπησα το μαρτύριο, το οποίο τόσο παράξενα καθαρίζει την ψυχή»

Αυτό που παρεμβάλλεται μεταξύ νοός και χου (ψυχής και σώματος με τα

Δοξολογία και διάκριση.... Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως

Ο χριστιανός οφείλει να δοξάζει το Θεό και με το σώμα του και με το πνεύμα του. Άλλωστε, και τα δυο ανήκουν στο Θεό και, επομένως, δεν έχει εξουσία να τα ατιμάζει η να τα διαφθείρει, αλλά ως άγια και Ιερά πρέπει να τα χρησιμοποιεί με πολλή ευχαριστία.

Όποιος θυμάται ότι το σώμα του και το πνεύμα του ανήκουν στο Θεό, έχει μια ευλάβεια κι ένα μυστικό φόβο γι' αυτά, και τούτο συντελεί στο να τα διατηρεί αγνά και καθαρά από κάθε ρύπο, σε αδιάλειπτη επικοινωνία μ' Εκείνον από τον οποίο αγιάζονται και ενισχύονται.

Ο άνθρωπος δοξάζει το Θεό με το σώμα του και με το πνεύμα του, πρώτα, όταν θυμάται ότι αγιάστηκε από το Θεό και ενώθηκε μαζί του, και ύστερα, όταν ενώνει τη θέληση του με τη θέληση του Θεού ώστε να εκτελεί πάντοτε το αγαθό και ευάρεστο και τέλειο θέλημα Του. Ένας τέτοιος άνθρωπος δεν ζει για τον εαυτό του, αλλά για το Θεό. Εργάζεται για τη βασιλεία του Θεού στη γη. Δοξάζει σε όλα το Θεό, με λόγια και με έργα. Οι πράξεις του, που γίνονται για το καλό των συνανθρώπων του, δίνουν αφορμή δοξολογίας του θείου ονόματος. Η ζωή του, καταυγαζομένη από το θείο φως, λάμπει σαν φως δυνατό. Έτσι η πολιτεία του γίνεται οδηγός προς το Θεό για όσους ακόμη δεν Τον γνώρισαν....

Διάκριση

Σᾶς συνιστῶ νὰ ἔχετε σὲ ὅλα διάκριση καὶ φρόνηση. Ν᾿ ἀποφεύγετε τὰ ἄκρα. Οἱ αὐστηρότητες συμβαδίζουν μὲ τὰ μέτρα τῆς ἀρετῆς. Αὐτὸς ποὺ δὲν ἔχει μεγάλες ἀρετὲς καὶ συναγωνίζεται μὲ τοὺς τέλειους, θέλοντας νὰ ζεῖ μὲ αὐστηρότητα,

σωτηρία από άγγελο

Πολύτεκνο ζεύγος, ο άνδρας στρατιωτικός και η σύζυγος δασκάλα, άφησαν την μητέρα (γιαγιά) να προσέχει το παιδί 2 μηνών…

Σε κάποια φάση το παιδί αποκοιμήθηκε κι η γιαγιά, έκλεισε μαλακά την ενδιάμεση πόρτα για να κάνει κάτι δουλειές και μην ενοχλεί το παιδί… λίγο αργότερα, μιλούσε στο τηλέφωνο. Ακούγεται ένα παρατεταμένο χτύπημα στην εσωτερική τζαμόπορτα, που μέσα ήταν το παιδάκι. 

ΔΕΝ υπήρχε ανοιχτό παράθυρο. Αφήνει ανοιχτό το τηλέφωνο, τρέχει και τι να δει!!! Ανοίγοντας την πόρτα, βλέπει το παιδάκι στο ρελάξ νάναι τυλιγμένο στο λαιμό του ο ιμάντας κι αυτό, κατακόκκινο, μπλεζιασμένο!!!

Κύριε ελέησον! Φυσικά, ίσα ίσα που το πρόλαβε. 

Ο πατέρας (κι όλη η οικογένεια) απέδωσε την ειδοποίηση, από τον άγιο άγγελό του παιδιού!!! ΔΟΞΑ ΣΟΙ!!

Πάλι, με αίσθηση αυτοελέγχου αναρωτιέται…. Έχουμε τέτοια βιώματα και δεν μας καλυτέρεψαν ....

Όταν ο Γέροντας Αμβρόσιος Λάζαρης αντίκρυσε τον Άγιο Νεκτάριο

Ο Γέροντας Αμβρόσιος είχε την ευλογία να δει και να συνομιλήσει πολλές φορές,- ο Θεός ξέρει πόσες- με τον Άγιο Νεκτάριο. Δυο φορές από όσο ξέρω εγώ τον γλύτωσε από το χειρουργείο. Πάντα τον έκανε καλά την παραμονή της εγχειρίσεως, κι αφού τον είχε αφήσει να αγωνιστεί, σε αφόρητους πόνους, με υπομονή, και χωρίς να διαμαρτύρεται καθόλου. Μόνο προσευχόταν και δόξαζε τον θεό,συνέχεια. Την πρώτη φορά, έγινε στην Ελβετία όταν τον πήγε ο εκεί Επίσκοπος για καλύτερη θεραπεία. Η εξέταση έδειξε πέτρα σε μέγεθος καρυδιού, που μόνο με εγχείρηση τότε μπορούσε να βγει. Διηγιέται ο γέροντας:΅Την παραμονή, του χειρουργείου, το βράδυ, και ενώ ήμουν μόνος στο δωμάτιο του νοσοκομείου εμφανίστηκε ένας μοναχός.Ο Άγιος Νεκτάριος. Μου είπε: Μπορείς να βγεις έξω να μιλήσουμε; Βγήκαμε, λοιπόν, στο διάδρομο και καθίσαμε. Κάπου 15 λεπτά μιλούσαμε, για διάφορα, και του είπα και για το χειρουργείο και για την πέτρα στο νεφρό. Αφού με ενθάρρυνε με ευλόγησε και έφυγε΅.

αχειροποίητος προσευχή προς αρχάγγελο Μιχαήλ (ρώσικη)

Η προσευχή αυτή, είναι αρχαία. Είναι αχειροποίητος! Εμφανίστηκε στον προθάλαμο της Μονής στο Κρέμλ της Εκκλησίας του Μιχαήλε Αρχιστράτιγε (Αρχιστρατήγου Μιχαήλ).

Κύριε Θεέ, Βασιλεύ Μέγα, Άναρχε! Απόστειλον, Κύριε, τον Σον Αρχάγγλεον Μιχαήλ, επί τον δούλον Σου (όνομα) ινα ρύσης με από εχθρών ορατών και αοράτων.

Αρχάγγελε Κυρίου Μιχαήλ, δος ειρήνην και ευημερίαν τω Σω δούλω (όνομα).

Αρχάγγελε Κυρίου Μιχαήλ, των δαιμόνων μαχητά, πολέμησον τους εχθρούς τους πολεμούντας με, ποίησον αυτούς ώσπερ αμνούς και απόστρεψον αυτούς ως ο άνεμος την κόνιν.

Περί Εκκλησίας Του Αββά Ιουστίνου Πόποβιτς

....Είσαι μέλος της Εκκλησίας; Αυτό σημαίνει ότι είσαι οργανικώς συνδεδεμένος με τους αγίους Αποστόλους και με τους Μάρτυρας, με τους Ομολογητάς και με όλας τας ουρανίους αγγελικάς Δυνάμεις. Η αγάπη της αγίας καθολικότητος εις την Εκκλησίαν ενώνει θεανθρωπίνως, τα μέλη της Εκκλησίας μεταξύ των, ώστε όλα ομού και έκαστον προσωπικώς να ζουν την καθολικήν ζωήν της Εκκλησίας. Η δε αγία αυτή αγάπη της καθολικότητος εξαρτάται από την πίστιν των εις τον Χριστόν και από την εν Χριστώ ζωήν των. Δι' αυτό ο θεόσοφος Απόστολος και ευαγγελίζεται εις τους χριστιανούς: «Ως ουν παρελάβατε τον Χριστόν Ιησούν τον Κύριον, εν αυτώ περιπατείτε» (Κολ. 2, 6). Τίποτε να μην αλλάζετε εις τον Κύριον Ιησούν Χριστόν ούτε να του προσθέτετε. όπως είναι Αυτός είναι υπερτέλειος, θείως και ανθρωπίνως. Εμείς οι Απόστολοι τοιούτον Χριστόν Ιησούν και Κύριον, τον Θεάνθρωπον, εκηρύξαμεν και παρεδώσαμεν. τοιούτον εσείς Τον «παρελάβατε». «Εν Αυτώ», λοιπόν, και «περιπατείτε».

Για το ότι η πλάνη οφείλεται σε αμέλεια » Αγίου Νεκταρίου

Αλλά γιατί να πλανηθεί ο πρώτος άνθρωπος; Γιατί με την πρώτη δοκιμασία που ήρθε ηττήθηκε αμέσως το ηθικό του αυτεξούσιο; Μήπως δεν ήταν αρκετά ισχυρός για να αντισταθεί και να υπομείνει την δοκιμασία; Όχι βέβαια! Διότι ο Θεός ουδέποτε παραχωρεί να πειρασθεί ο άνθρωπος παραπάνω από τη δύναμή του. Η δικαιοσύνη του Θεού δεν επιτρέπει τέτοια δοκιμασία.

Η δοκιμασία είναι ανάλογη με τη δύναμη και την αντίσταση. Αλλά τότε, γιατί νικήθηκε; Ο λόγος της ήττας βρίσκεται μέσα στον άνθρωπο∙ διότι αν και υπήρχε μέσα του η δύναμη της αντίστασης, δεν έκανε χρήση αυτής. Και ποιο ήταν το αίτιο αυτής της παράλειψης; Η αμέλεια! Η αμέλεια προς το καθήκον. Ο άνθρωπος είχε καθήκον να ανυψώνεται προς τον Θεό∙ να οδηγεί τον νου του μόνο προς Εκείνον και όχι να αναζητά την ευχαρίστηση στις απολαύσεις των δημιουργημάτων. Η προσήλωσή του στα γήινα επέφερε την αμέλεια του καθήκοντος προς τον Θεό και προς τον εαυτό του. 

Συνέχεια σκέψεων επί της θείας δια σημείων επισκέψεως, με άξονα φιλοκαλίας και φιλοσοφίας εν XC.

Συνέχεια σκέψεων επί της θείας δια σημείων επισκέψεως.  

ανήρτησα σε ξεχωριστό τμήμα τις Αμπελοφιλοσοφίες, για να μην κουράζω τους απλούς και μη απαιτητικούς στην φιλοσοφία και στα ''γιατί'' αναγνώστες. 

Αμπελοφιλοσοφίες με κεφαλαίο.... δεσμεύων πρὸς ἄμπελον τὸν πῶλον αὐτοῦ, καὶ τῇ ἕλικι τὸν πῶλον τῆς ὄνου αὐτοῦ … εκ Του Νοός ο όνος (όπως ΦΩΣ-ΟΦΙΣ), και ‘’δεσμευόμενος1’’ / εξαρτώμενος τω Κυρίω ευθέως, κυκλικώς και έλικι, ο χριστοφόρος νους ανέλκεται από Αυτόν και εξάγεται από το παράλογο (αίγυπτο) και λογικό (κόσμο) προς ανάσταση και υπερκόσμια – εξ αιγύπτου εκάλεσα τον υιόν μου…], που τα μόνα σπουδαία είναι οι παραπομπές σε λόγους αγίων. Και πάλι χιλιάκις σας ευχαριστώ ευχόμενος εγκαρδίως ο καλός Θεός δι ευχών των αγίων Του να σας χαρίζει την κατ'άμφω υγεία. Όλα προς δόξαν Θεού.

1 [σχετικά… περί αοράτων δεσμών, οι τρεις μάγοι, το τέλος τους και δύο σχόλια]

Αν δεν ευχαριστούσα, θα έμοιαζα ως τους 9 από τους 10 αποκομίσαντες  την υγεία λεπρούς που δεν επέστρεψαν.

ο ρους της ζωής μας...

''Ὁ χρόνος συνυφαίνεται μὲ τὴ ζωὴ καὶ τὴν κατευθύνει στὸν θάνατο. Ὅπως οἱ ἐπιβάτες τοῦ πλοίου ὁδηγοῦνται στὸ λιμάνι, ἔστω καὶ ἂν κοιμοῦνται καὶ δὲν ἀντιλαμβάνονται τίποτε, ἔτσι καὶ οἱ ἄνθρωποι μὲ τὸ πέρασμα τοῦ χρόνου ὁδηγοῦνται φυσιολογικὰ στὸ τέλος τῆς ζωῆς τους. «Κοιμᾶσαι καὶ ὁ χρόνος σὲ παρατρέχει. Εἶσαι ξυπνητὸς καὶ ἔχεις φροντίδες, ἀλλὰ ἡ ζωὴ δαπανᾶται, ἔστω καὶ ἂν αὐτὸ δὲν γίνεται ἀντιληπτό. Ὅλοι τρέχουμε κάποιον δρόμο, σπεύδοντας ὁ καθένας πρὸς τὸ τέλος…Ὅλα περνοῦν καὶ μένουν πίσω σου…Τέτοια εἶναι ἡ ζωή. Οὔτε οἱ χαρὲς της εἶναι μόνιμες οὔτε οἱ λύπες της διαρκεῖς. Καὶ ὁ δρόμος δὲν εἶναι δικός σου, οὔτε τὰ παρόντα δικά σου.'' ∽ Άγιος Βασίλειος ο Μέγας Ὁμιλία εἰς Ψαλμὸν 1, 4, PG 29, 220D-21A.

κι όπως παρατηρεί ο αγ.Ιωάννης χρυσόστομος ... ήταν λογικό τα ιορδάνεια ρείθρα να στραφούν προς τα οπίσω... άλλωστε πως ο ποταμός μέσα στον οποίο εμβήκε η Ζωή να καταλήξει στην νεκρά θάλασσα;;;; αμήν να εμβεί και στην δική μας ζωή ο Ων Ζωή, να μην καταλήξει ο ρους της ζωής μας, εις την (αιώνιον) ''νεκράν'' θάλασσα...

Ο Ιορδάνης σχηματίζεται από δύο παραπόταμους. Τον Ιορ και τον Δαν. Γι' αυτό λέγεται Ιορδάνης.

Το ανθρώπινο γένος που είναι και αυτό ένας απέραντος ποταμός πάνω στη γη, σχηματίζεται από δύο παραπόταμους τον Αδάμ και την Εύα.

Όπως ο Ιορδάνης χύνεται στη νεκρή θάλασσα, έτσι και το ανθρώπινο γένος προ Χριστού χυνότανε - κατέληγε στο θάνατο.

Όταν, όμως, ήρθε ο Χριστός και μπήκε στη μέση της ιστορίας την έστρεψε πάλι

Η προσευχή του Αγίου Νεκταρίου στην αγαπημένη του Θεοτόκο

Δέσποινα παντευλόγητε Υπέραγνε Παρθένε,
Παράδεισε πανθαύμαστε, κήπε καλλωπισμένε…

Σε δυσωπώ, Πανάχραντε, χαρίτωσον τον νουν μου,
κατεύθυνον τας σκέψεις μου, φώτισον την ψυχήν μου.

Κόρη με ποίησον αγνόν, πράον, σεμνόν, ανδρείον,
ησύχιον και κόσμιον, ευθύν, όσιον, θείον,
επιεική, μακρόθυμον, των αρετών δοχείον,
άμεμπτον, ανεπίληπτον, των αγαθών ταμείον.

Δος μοι σοφίαν, σύνεσιν και μετριοφροσύνην,
φρόνησιν και απλότητα και ταπεινοφροσύνην.
Δος μοι νηφαλιότητα, όμμα πεφωτισμένον,
διάνοιαν ολόφωτον, πνεύμα εξηγνισμένον.

Απέλασον την οίησιν, την υπερηφανίαν,
τον τύφον, την φυσίωσιν, και την αλαζονείαν,
την ύβριν, το αγέρωχον, την υψηλοφροσύνην,
γλώσσα μεγαλορρήμονα, ισχυρογνωμοσύνην.

λογισμοί...

''Θα έχετε ήδη συνειδητοποιήσει πόσο απίστευτα γρήγορα κυλάει η ζωή. Δεν το παρατηρεί κανείς στα νιάτα του όταν όμως τα χρόνια γείρουν πάνω μας, βλέπουμε ότι πολύς καιρός έχει περάσει και πολύ λίγα πράγματα έχουν μείνει σ΄ αυτή τη ζωή.

Πού πηγαίνουμε όταν έρχεται το τέλος της ζωής μας;
Γνωρίζουμε πού πηγαίνουμε, όσο είμαστε εδώ.
Όμως μετά τι γίνεται;
Πού πηγαίνουμε;
Έχουμε προετοιμαστεί για την ουράνια Βασιλεία, για την πραγματική μας πατρίδα;

Μόνο οι πράοι και οι αγνοί στην καρδία θα εισέλθουν εκεί.
Φροντίσαμε να καθαρίσουμε την καρδιά μας όσο είμαστε ακόμα ζωντανοί, την καρδιά που μας δυσκολεύει τόσο πολύ σ΄ αυτή τη ζωή;

Έχουμε πει στον εαυτό μας: «καρδιά, πολύ πόνο μού προκάλεσες ταπεινώσου και γίνε υπομονετική και καρτερική.''

∽ Γέροντας Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα – Οι λογισμοί καθορίζουν τη ζωή μας. σελ,226.