... η άλλη όψις της σπατάλης
(μια σκέψη) ... το υγιές μέρος της Εκκλησίας ελέγχει και διορθώνει το ασθενές της πολιτείας με κόστος βέβαια όσο αναλογεί στο να λέει κάποιος την Αλήθεια ως ομολογία (όπως συνέβη και με τον αγ.Ιωάννη χρυσόστομο που έλεγξε με παρρησία την αδικία της αυτοκράτειρας και εξορίστηκε λόγω αλαζονείας της... ) ... πάλι, το ''δυνατό'' κατά κόσμο πολιτικό επικρατούν σύστημα (αφού αυτό μας αναλογούσε, καθώς ο Κύριος δίδει άρχοντας* κατά τας καρδίας ημών...) παιδεύει το ασθενές της εκκλησίας νοώντας το ασθενές φρόνημα του εκκλησιάσματος. Την χλιαρότητα. Πάντα ο καλός Θεός επέτρεπε τους ''καυτήρες'' για να διορθωνόμαστε. Θέλει όμως ανδρειοσύνη την οποία αιτούμαστε από τον πρωτόκλητο σήμερα εορτάζοντα αγ.Ανδρέα.
Αμήν δι ευχών...
Άλλωστε, όπως παρατηρεί ο γερ. Σωφρόνιος ...
---
* απόκρισις περί αναξίων αρχόντων
[παίρνουμε το μικρόβιο, το δηλητήριο, το φαρμάκι και παθητικοποιώντας τα, το κάνουμε αντίσωμα, αντίδοτο, φάρμακο και το χρησιμοποιούμε ως εμβόλιο κατά του ίδιου του προβλήματος... η κακία του αντιδίκου που ενεργεί μικροβιακώς, γυρνά στο τεράστιο ΕΓΩ του... θάλθει η ώρα (κατά την ετοιμότητα επιθυμία του καθενός όσο μας δίδεται χρόνος μετανοίας για τους ανθρώπους, αλλά και βιαίως όταν απαιτηθεί για τα επουράνια και καταχθόνια και αμετανοήτους έως τέλους...), που ΠΑΝ ΓΟΝΥ ΚΛΙΝΕΙ...
(όσον αφορά τους χλευαστές της πίστεως και Αληθείας, είτε με λόγους, είτε με έργα ή θεωρία ή ακόμη και σκίτσα (κατά παρατήρηση αδελφής) ... 11 ὁ ἀδικῶν ἀδικησάτω ἔτι, καὶ ὁ ρυπαρὸς ρυπαρευθήτω ἔτι, καὶ ὁ δίκαιος δικαιοσύνην ποιησάτω ἔτι, καὶ ὁ ἅγιος ἁγιασθήτω ἔτι. 12 ᾿Ιδοὺ ἔρχομαι ταχύ, καὶ ὁ μισθός μου μετ᾿ ἐμοῦ, ἀποδοῦναι ἑκάστῳ ὡς τὸ ἔργον ἔσται αὐτοῦ. 13 ἐγὼ τὸ Α καὶ τὸ Ω, ὁ πρῶτος καὶ ὁ ἔσχατος, ἀρχὴ καὶ τέλος.14 Μακάριοι οἱ ποιοῦντες τὰς ἐντολὰς αὐτοῦ, ἵνα ἔσται ἡ ἐξουσία αὐτῶν ἐπὶ τὸ ξύλον τῆς ζωῆς, καὶ τοῖς πυλῶσιν εἰσέλθωσιν εἰς τὴν πόλιν. 15 ἔξω οἱ κύνες καὶ οἱ φαρμακοὶ καὶ οἱ πόρνοι καὶ οἱ φονεῖς καὶ οἱ εἰδωλολάτραι καὶ πᾶς ὁ φιλῶν καὶ ποιῶν ψεῦδος. (Αποκ.κβ΄)].
Στον καθένα διηνοίχθη ένας βατός δρόμος** από το έξωθεν της Εκκλησίας με τον λέοντα ωρυόμενο ποίον πρώτον καταπίει, μέχρι τον μαρμαρωμένο εντός της Εκκλησίας (που τον θάνατο κατήργησε τον δε διάβολο κατεπάτησε ως Αναστάς) ... όπως διακρίνεται αχειροποιήτως επί μαρμάρου στο οπισθόφυλλο του...
εντύπως κυκλοφορούντα
σε ψηφιακή μορφή (μαζί με τα υπόλοιπα για φυλλομέτρηση και ανάκτηση)
** και, γιατί αυτή η φαινομενικά άκαιρη ''διαφήμιση'' πονήματος; (και του οπισθόφυλλου που κυκλοφορεί ΜΟΝΟ αναλογικά κι όχι ψηφιακά...) ; γιατί ''τυχαία'' ο σκιτσογράφος είναι ο αρκάς αλλά και ο μαρμαρωμένος αντίδικος (λέων) στην αρκαδία. Γιαυτό και ο προσδιορισμός της βατότητος του δρόμου.
Προτείνεται ως όπλον κατά του διαβόλου ο σταυρός***. Το δε βίωμα, περνάει και μέσα από προτάσεις αγίων συσταυρωθέντων και συναναστηθέντων. Μία πρόταση είναι του αγίου Εφραίμ του σύρου: «Κύριε καί Δέσποτα τῆς ζωῆς μου, πνεῦμα ἀργίας, περιεργίας, φιλαρχίας, καί ἀργολογίας μή μοι δῷς.
Πνεῦμα δέ σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, ὑπομονής καί ἀγάπης χάρισαί μοι τῷ σῷ δούλῳ.
Ναί, Κύριε Βασιλεῦ, δώρησαί μοι τοῦ ὁράν τά ἐμά πταίσματα, καί μή κατακρίνειν τόν ἀδελφόν μου, ὅτι εὐλογητός εἶ εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Αμήν».
Σε μια σμίκρυνση, εν χειρί Θεού όντες άπαντες (όπως σχηματικά σαν χέρι μοιάζει η πελοπόννησος), η αρκαδία κατέχει το κέντρο των νομών της. η αρκ (κιβωτός) του δία του γνωστού τότε ως μεγαλυτέρου των θεών. Σήμερα δε, για όσους έχει αποδώσει η πρότερη σκιά την ουσία και το φως της, όντως έχει αποτυπωθεί στην αρκαδία η νέα κιβωτός.
[κι αλλού μπορούμε να δούμε σμικρύνσεις με θεολογική συνάφεια, όπως το πρώτο και κυριότερο και τελευταίο, οι συσταυρωθέντες εκατέρωθεν Του Σταυρού Του Κυρίου και η κρίσις, όπου σε αυτά τα 2 μοναδικά πρόσωπα, είμαστε συμπυκνωμένοι όλοι οι άνθρωποι με κατάληξη του μεν καταγομένου εις άδην τω βάρει της βλασφημίας, του δε κουφιζομένου πταισμάτων, προς γνώσιν θεολογίας.... συμπύκνωση του όλου σώματος της ανθρωπότητος στο σώμα της Ελλάδος με κεφαλή και κοιλία, με δρόμο από το ΙΟΝΙΟ στην ΙΩΝΙΑ (από το κατ'εικόνα (Ο) προς το καθ'ωμοίωσιν (Ω) και με το δικό μας σώμα. Στην Πάτμο, με το υψηλότερο σημείο, που είναι ο βράχος της αποκαλύψεως και παρουσίας Τριαδικού Θεού και το δυσθεώρητο βάθος του βράχου του κύνωπα... που οριοθετούν τις δύο ακραίες καταστάσεις... αλλά όλα αυτά παρότι δεν είναι του παρόντος, είναι ενδεικτικά, πως το μέρος φέρει την ταυτότητα του όλου, με εμάς να ψηλαφούμε από τα μικρά γνωρίζοντες τα μεγάλα....]
Αμήν δι ευχών να επιλέξουμε και εργαζόμαστε για τα συμφέροντα.
---
*** 11 ἐνδύσασθε τὴν πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸ δύνασθαι ὑμᾶς στῆναι πρὸς τὰς μεθοδείας τοῦ διαβόλου· 12 ὅτι οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρὸς αἷμα καὶ σάρκα, ἀλλὰ πρὸς τὰς ἀρχάς, πρὸς τὰς ἐξουσίας, πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρὸς τὰ πνευματικὰ τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις. 13 διὰ τοῦτο ἀναλάβετε τὴν πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ... (Εφεσ.στ')
Κι αφού… οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρὸς αἷμα καὶ σάρκα, ἀλλὰ πρὸς τὰς ἀρχάς, πρὸς τὰς ἐξουσίας, πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πάλι δι ευχών του αγίου αποστόλου Ανδρέα του πρωτοκλήτου και πάντων των αγίων, εξαιρέτως δε Της Θεοτόκου, να διαβλέπουμε πίσω από τα παρόντα, τα μέλλοντα και πίσω από τα φαινόμενα, την ουσία, άλλωστε, κατά τον αγ.Μάξιμο ομολογητή,
αμήν Η ολκάς των θελόντων σωθήναι να μας ανέλκει και εξάγει από την καθημερινότητα (εξού και ο μακάρι ωφέλιμος σχολιασμός), στα νοούμενα πέραν των φαινομένων ‘’αστείων’’ ή σοβαρών κοσμικά.
Παίρνει δε ''σάρκα και οστά'' η έλξις, παράλληλα της επιστροφής και μεταστροφής. ... ἄνθρωπός τις εἶχε δύο υἱούς. 12 καὶ εἶπεν ὁ νεώτερος αὐτῶν τῷ πατρί· πάτερ, δός μοι τὸ ἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας. καὶ διεῖλεν αὐτοῖς τὸν βίον. 13 καὶ μετ᾿ οὐ πολλὰς ἡμέρας συναγαγὼν ἅπαντα ὁ νεώτερος υἱὸς ἀπεδήμησεν εἰς χώραν μακράν, καὶ ἐκεῖ διεσκόρπισε τὴν οὐσίαν αὐτοῦ ζῶν ἀσώτως. (Λουκ.ιε')
Αυτό το διεσκόρπισεν στάθηκε σαν αιτία του παρόντος. Πολλοί από τους ερμηνευτές του παραπάνω χωρίου εξαντλούν την σπατάλη στα υλικά αγαθά και τροφή, ακόμη μεταφράζουν το: …διεσκόρπισε την ουσία, ως σπατάλησε την περιουσία. Αλλά. Υπάρχει ένα αλλά, πιο βαθύ από τα εξωτερικώς μεταφραζόμενα. Η βρώσις στον οίκο του Πατρός είναι ο μόσχος ο σιτευτός, και Ο Κύριος με την παραβολή εννοεί την ψυχική λιμοκτονία και ασιτία από Τον εαυτό Του που θυσιάζεται ο ίδιος ως τροφή*****, ΔΕΝ σπαταλάμε περιουσία, αλλά την ίδια μας την ουσία…. Σπαταλιέται η ψυχή μας σε μη σωτήρια εντρυφήματα, ασχολίες, στόχους ‘’ζωής’’ που δυστυχώς δεν προσθέτουν Ζωή. Δεν τρώμε λεφτά, τρώμε ανούσια τον χρόνο. Διασκορπίζουμε αυτοβούλως την ουσία μας α-σώτως. Έρχεται ο Πατήρ και πίπτει αγαπητικώς στον τράχηλο του υιού. Του αλλάζει ένδυμα, του προσθέτει το δαχτυλίδι ως ένδειξη υιοθεσίας… κι όλα αυτά, απευθύνονται σε όλους εμάς, συμπυκνωμένα στους αρκάδες (ευστόχους και αστόχους), όλους ευρισκομένους ως υπάρξεις, εν χειρί Θεού.
Λέγει ο κυρΦώτης Κόντογλου… καλά είναι να υπάρχεις, αλλά να ζεις είναι άλλο πράμα.
Αν το σκίτσο που διακωμωδεί την πολιτική στάση της αριστεράς που υποτιμά τον πολίτη, θεωρώντας τον ανίκανο να διαχειριστεί τα υπάρχοντά του, σαν χύτρα εκτονώσει τον θυμό, δεν ξέρω πόσο ''καλό'' είναι. Από την άλλη, αν μείνουμε στον θυμό και ύβρεις (συνηθισμένη τακτική που εξαντλείται ο νεοέλλην), σαν νέφος θολώνει τον νου και του απαγορεύει να προσπελάσει τα φαινόμενα προς τα νοούμενα πέραν αυτού, δια της υγιούς ευθείας κίνησης του νοός, που διαπερνά το νέφος και βλέπει τον ''ήλιο''. Το παρόν συγγράφηκε με προοπτική, μήπως και εξέλθουμε εκ των ψυχοφθόρων αυτοματισμών που μας έμαθαν έτσι περιορισμένα να τα αντιμετωπίζουμε, χωρίς την άλλη όψη, αλλά μόνο την μίζερη ύπαρξη, που απέχει της χαράς της Ζωής, που διακρίνεται πίσω από τα νέφη, πίσω από το παραπέτασμα....
Νομίζω μας λείπει και απέχουμε της κατά Θεόν καρδιακής ζωής. Δεν ενώνεται με φλέβα το όλο σώμα και οίκος μας με το θυσιαστήριο. Και έρχεται η ‘’απώλεια’’ (θυσία) του προφ.Ζαχαρία που ενδεικνύει με την αφωνία του την απουσία εξομολόγησης (αφού σαν φλέβα μεταφέρει τα βάρη των κυττάρων στην καρδιά) να έχει γίνει εκεί, μεταξύ θυσιαστηρίου και οίκου [αἵματος Ζαχαρίου τοῦ ἀπολομένου μεταξὺ τοῦ θυσιαστηρίου καὶ τοῦ οἴκου· (Λουκ.ια)] για να δείξει το απαραίτητο ‘’κομβικό σημείο’’ που πρέπει να διέλθει (και) ο ελληνικός λαός.
[παίρνουμε το μικρόβιο, το δηλητήριο, το φαρμάκι και παθητικοποιώντας τα, το κάνουμε αντίσωμα, αντίδοτο, φάρμακο και το χρησιμοποιούμε ως εμβόλιο κατά του ίδιου του προβλήματος... η κακία του αντιδίκου που ενεργεί μικροβιακώς, γυρνά στο τεράστιο ΕΓΩ του... θάλθει η ώρα (κατά την ετοιμότητα επιθυμία του καθενός όσο μας δίδεται χρόνος μετανοίας για τους ανθρώπους, αλλά και βιαίως όταν απαιτηθεί για τα επουράνια και καταχθόνια και αμετανοήτους έως τέλους...), που ΠΑΝ ΓΟΝΥ ΚΛΙΝΕΙ...
(όσον αφορά τους χλευαστές της πίστεως και Αληθείας, είτε με λόγους, είτε με έργα ή θεωρία ή ακόμη και σκίτσα (κατά παρατήρηση αδελφής) ... 11 ὁ ἀδικῶν ἀδικησάτω ἔτι, καὶ ὁ ρυπαρὸς ρυπαρευθήτω ἔτι, καὶ ὁ δίκαιος δικαιοσύνην ποιησάτω ἔτι, καὶ ὁ ἅγιος ἁγιασθήτω ἔτι. 12 ᾿Ιδοὺ ἔρχομαι ταχύ, καὶ ὁ μισθός μου μετ᾿ ἐμοῦ, ἀποδοῦναι ἑκάστῳ ὡς τὸ ἔργον ἔσται αὐτοῦ. 13 ἐγὼ τὸ Α καὶ τὸ Ω, ὁ πρῶτος καὶ ὁ ἔσχατος, ἀρχὴ καὶ τέλος.14 Μακάριοι οἱ ποιοῦντες τὰς ἐντολὰς αὐτοῦ, ἵνα ἔσται ἡ ἐξουσία αὐτῶν ἐπὶ τὸ ξύλον τῆς ζωῆς, καὶ τοῖς πυλῶσιν εἰσέλθωσιν εἰς τὴν πόλιν. 15 ἔξω οἱ κύνες καὶ οἱ φαρμακοὶ καὶ οἱ πόρνοι καὶ οἱ φονεῖς καὶ οἱ εἰδωλολάτραι καὶ πᾶς ὁ φιλῶν καὶ ποιῶν ψεῦδος. (Αποκ.κβ΄)].
Στον καθένα διηνοίχθη ένας βατός δρόμος** από το έξωθεν της Εκκλησίας με τον λέοντα ωρυόμενο ποίον πρώτον καταπίει, μέχρι τον μαρμαρωμένο εντός της Εκκλησίας (που τον θάνατο κατήργησε τον δε διάβολο κατεπάτησε ως Αναστάς) ... όπως διακρίνεται αχειροποιήτως επί μαρμάρου στο οπισθόφυλλο του...
εντύπως κυκλοφορούντα
σε ψηφιακή μορφή (μαζί με τα υπόλοιπα για φυλλομέτρηση και ανάκτηση)
** και, γιατί αυτή η φαινομενικά άκαιρη ''διαφήμιση'' πονήματος; (και του οπισθόφυλλου που κυκλοφορεί ΜΟΝΟ αναλογικά κι όχι ψηφιακά...) ; γιατί ''τυχαία'' ο σκιτσογράφος είναι ο αρκάς αλλά και ο μαρμαρωμένος αντίδικος (λέων) στην αρκαδία. Γιαυτό και ο προσδιορισμός της βατότητος του δρόμου.
Προτείνεται ως όπλον κατά του διαβόλου ο σταυρός***. Το δε βίωμα, περνάει και μέσα από προτάσεις αγίων συσταυρωθέντων και συναναστηθέντων. Μία πρόταση είναι του αγίου Εφραίμ του σύρου: «Κύριε καί Δέσποτα τῆς ζωῆς μου, πνεῦμα ἀργίας, περιεργίας, φιλαρχίας, καί ἀργολογίας μή μοι δῷς.
Πνεῦμα δέ σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, ὑπομονής καί ἀγάπης χάρισαί μοι τῷ σῷ δούλῳ.
Ναί, Κύριε Βασιλεῦ, δώρησαί μοι τοῦ ὁράν τά ἐμά πταίσματα, καί μή κατακρίνειν τόν ἀδελφόν μου, ὅτι εὐλογητός εἶ εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Αμήν».
Σε μια σμίκρυνση, εν χειρί Θεού όντες άπαντες (όπως σχηματικά σαν χέρι μοιάζει η πελοπόννησος), η αρκαδία κατέχει το κέντρο των νομών της. η αρκ (κιβωτός) του δία του γνωστού τότε ως μεγαλυτέρου των θεών. Σήμερα δε, για όσους έχει αποδώσει η πρότερη σκιά την ουσία και το φως της, όντως έχει αποτυπωθεί στην αρκαδία η νέα κιβωτός.
noahsark
[κι αλλού μπορούμε να δούμε σμικρύνσεις με θεολογική συνάφεια, όπως το πρώτο και κυριότερο και τελευταίο, οι συσταυρωθέντες εκατέρωθεν Του Σταυρού Του Κυρίου και η κρίσις, όπου σε αυτά τα 2 μοναδικά πρόσωπα, είμαστε συμπυκνωμένοι όλοι οι άνθρωποι με κατάληξη του μεν καταγομένου εις άδην τω βάρει της βλασφημίας, του δε κουφιζομένου πταισμάτων, προς γνώσιν θεολογίας.... συμπύκνωση του όλου σώματος της ανθρωπότητος στο σώμα της Ελλάδος με κεφαλή και κοιλία, με δρόμο από το ΙΟΝΙΟ στην ΙΩΝΙΑ (από το κατ'εικόνα (Ο) προς το καθ'ωμοίωσιν (Ω) και με το δικό μας σώμα. Στην Πάτμο, με το υψηλότερο σημείο, που είναι ο βράχος της αποκαλύψεως και παρουσίας Τριαδικού Θεού και το δυσθεώρητο βάθος του βράχου του κύνωπα... που οριοθετούν τις δύο ακραίες καταστάσεις... αλλά όλα αυτά παρότι δεν είναι του παρόντος, είναι ενδεικτικά, πως το μέρος φέρει την ταυτότητα του όλου, με εμάς να ψηλαφούμε από τα μικρά γνωρίζοντες τα μεγάλα....]
Μέσα σε αυτήν (εν χειρί Θεού) εργάζεται πλήθος κόσμου (ας φαίνεται ως
μειονότητα, αλλά πάντα έτσι ήταν οι αναλογίες) το κυρίως έργο (που είναι
η σωτηρία του ανθρώπου) και συμπύκνωση επί της ουσίας (εντός ημών η
Βασιλεία, δια της ενσωμάτωσής μας στο Αναστημένο Σώμα του Παμβασιλέως –
ορθόδοξη εκκλησία, που σηματοδοτεί την είσοδό μας στην νέα κιβωτό), οι δε
άλλοι, οι εξωστρεφείς, ασχολούμενοι με περί τω έργω ως περι-έργεια και περί
την ουσίαν, ως περι-ουσία. Κεντρομόλος (Ι) και φυγόκεντρος (Ι) μέσα στο
ΕΙΝΑΙ μας (από το ΕΝΑ που προήλθαμε****)
που οδηγούν τελικά μετά από απόλυτη δικαιοκρισία και ευσπλαγχνία συγκαταβαίνουσα
στην αμαρτωλότητά μας, ή στο Ένα όπου η αφετηρία, αλλά και το αίσιο τέρμα
ή το μηδέν και η απώλεια, εκ των επιλογών μας, το απαίσιο τέρμα. [Σαν τον
πρεσβύτερο υιό που ενώ ο πατέρας θέλει να τον εισάγει μέσα στον οίκο Του (θέλει
τους πάντας σωθήναι και εις επίγνωσιν Αληθείας ελθείν) να συνευφρανθεί Τον μόσχο
τον σιτευτό (θυσιασθέντα Κύριο) μαζί με τον μικρότερο επιστρέψαντα δια της μετανοίας
άσωτο, ακούγεται (περίπου) η παρακάτω στιχομυθία:
- βρε μπες μέσα…
- δεν θέλω
- βρε μπες μέσα…
- ΔΕΝ ΘΕΛΩ. Μη συγχωρώντας
και μη συγ-χωρούμενος, απαγορεύων ο ίδιος την είσοδο στον εαυτο του στον παράδεισο,
παραμένοντας εκτός του Σώματος, και στην κόλαση…]. Αμήν δι ευχών να επιλέξουμε και εργαζόμαστε για τα συμφέροντα.
---
*** 11 ἐνδύσασθε τὴν πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸ δύνασθαι ὑμᾶς στῆναι πρὸς τὰς μεθοδείας τοῦ διαβόλου· 12 ὅτι οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρὸς αἷμα καὶ σάρκα, ἀλλὰ πρὸς τὰς ἀρχάς, πρὸς τὰς ἐξουσίας, πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρὸς τὰ πνευματικὰ τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις. 13 διὰ τοῦτο ἀναλάβετε τὴν πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ... (Εφεσ.στ')
Κι αφού… οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρὸς αἷμα καὶ σάρκα, ἀλλὰ πρὸς τὰς ἀρχάς, πρὸς τὰς ἐξουσίας, πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πάλι δι ευχών του αγίου αποστόλου Ανδρέα του πρωτοκλήτου και πάντων των αγίων, εξαιρέτως δε Της Θεοτόκου, να διαβλέπουμε πίσω από τα παρόντα, τα μέλλοντα και πίσω από τα φαινόμενα, την ουσία, άλλωστε, κατά τον αγ.Μάξιμο ομολογητή,
αμήν Η ολκάς των θελόντων σωθήναι να μας ανέλκει και εξάγει από την καθημερινότητα (εξού και ο μακάρι ωφέλιμος σχολιασμός), στα νοούμενα πέραν των φαινομένων ‘’αστείων’’ ή σοβαρών κοσμικά.
Παίρνει δε ''σάρκα και οστά'' η έλξις, παράλληλα της επιστροφής και μεταστροφής. ... ἄνθρωπός τις εἶχε δύο υἱούς. 12 καὶ εἶπεν ὁ νεώτερος αὐτῶν τῷ πατρί· πάτερ, δός μοι τὸ ἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας. καὶ διεῖλεν αὐτοῖς τὸν βίον. 13 καὶ μετ᾿ οὐ πολλὰς ἡμέρας συναγαγὼν ἅπαντα ὁ νεώτερος υἱὸς ἀπεδήμησεν εἰς χώραν μακράν, καὶ ἐκεῖ διεσκόρπισε τὴν οὐσίαν αὐτοῦ ζῶν ἀσώτως. (Λουκ.ιε')
Αυτό το διεσκόρπισεν στάθηκε σαν αιτία του παρόντος. Πολλοί από τους ερμηνευτές του παραπάνω χωρίου εξαντλούν την σπατάλη στα υλικά αγαθά και τροφή, ακόμη μεταφράζουν το: …διεσκόρπισε την ουσία, ως σπατάλησε την περιουσία. Αλλά. Υπάρχει ένα αλλά, πιο βαθύ από τα εξωτερικώς μεταφραζόμενα. Η βρώσις στον οίκο του Πατρός είναι ο μόσχος ο σιτευτός, και Ο Κύριος με την παραβολή εννοεί την ψυχική λιμοκτονία και ασιτία από Τον εαυτό Του που θυσιάζεται ο ίδιος ως τροφή*****, ΔΕΝ σπαταλάμε περιουσία, αλλά την ίδια μας την ουσία…. Σπαταλιέται η ψυχή μας σε μη σωτήρια εντρυφήματα, ασχολίες, στόχους ‘’ζωής’’ που δυστυχώς δεν προσθέτουν Ζωή. Δεν τρώμε λεφτά, τρώμε ανούσια τον χρόνο. Διασκορπίζουμε αυτοβούλως την ουσία μας α-σώτως. Έρχεται ο Πατήρ και πίπτει αγαπητικώς στον τράχηλο του υιού. Του αλλάζει ένδυμα, του προσθέτει το δαχτυλίδι ως ένδειξη υιοθεσίας… κι όλα αυτά, απευθύνονται σε όλους εμάς, συμπυκνωμένα στους αρκάδες (ευστόχους και αστόχους), όλους ευρισκομένους ως υπάρξεις, εν χειρί Θεού.
Λέγει ο κυρΦώτης Κόντογλου… καλά είναι να υπάρχεις, αλλά να ζεις είναι άλλο πράμα.
Αν το σκίτσο που διακωμωδεί την πολιτική στάση της αριστεράς που υποτιμά τον πολίτη, θεωρώντας τον ανίκανο να διαχειριστεί τα υπάρχοντά του, σαν χύτρα εκτονώσει τον θυμό, δεν ξέρω πόσο ''καλό'' είναι. Από την άλλη, αν μείνουμε στον θυμό και ύβρεις (συνηθισμένη τακτική που εξαντλείται ο νεοέλλην), σαν νέφος θολώνει τον νου και του απαγορεύει να προσπελάσει τα φαινόμενα προς τα νοούμενα πέραν αυτού, δια της υγιούς ευθείας κίνησης του νοός, που διαπερνά το νέφος και βλέπει τον ''ήλιο''. Το παρόν συγγράφηκε με προοπτική, μήπως και εξέλθουμε εκ των ψυχοφθόρων αυτοματισμών που μας έμαθαν έτσι περιορισμένα να τα αντιμετωπίζουμε, χωρίς την άλλη όψη, αλλά μόνο την μίζερη ύπαρξη, που απέχει της χαράς της Ζωής, που διακρίνεται πίσω από τα νέφη, πίσω από το παραπέτασμα....
Νομίζω μας λείπει και απέχουμε της κατά Θεόν καρδιακής ζωής. Δεν ενώνεται με φλέβα το όλο σώμα και οίκος μας με το θυσιαστήριο. Και έρχεται η ‘’απώλεια’’ (θυσία) του προφ.Ζαχαρία που ενδεικνύει με την αφωνία του την απουσία εξομολόγησης (αφού σαν φλέβα μεταφέρει τα βάρη των κυττάρων στην καρδιά) να έχει γίνει εκεί, μεταξύ θυσιαστηρίου και οίκου [αἵματος Ζαχαρίου τοῦ ἀπολομένου μεταξὺ τοῦ θυσιαστηρίου καὶ τοῦ οἴκου· (Λουκ.ια)] για να δείξει το απαραίτητο ‘’κομβικό σημείο’’ που πρέπει να διέλθει (και) ο ελληνικός λαός.
Ζαχαρίας μεθερμηνεύεται ... αυτός που θυμάται τον Θεό και ο Θεός τον θυμάται... (η δε μυστική του αναλογική σχέση με μας, φαίνεται στον δεσμό ****** ... έτσι, ΑΝ ΘΕΛΕΙ κάποιος, να ΘΥΜΗΘΕΙ ΤΟΝ ΘΕΟ, δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να εισακουστεί... και αντίστοιχα Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΤΟΝ ΘΥΜΗΘΕΙ.
αλλιώς, θα συνεχίζει αυτό που ο άγιος παρατηρεί όχι μόνο για τον σερβικό λαό, αλλά για κάθε λαό επί γης... (καταγραμμένο στην ουράνια λειτουργία)
Τη δυστυχία τους έκλαιγαν οι Σέρβοι,
αλλ’ ο ζωντανός Θεός δεν τους θυμήθηκε-
γιατί εκείνοι δε θυμήθηκαν το Θεό,
ούτε τις αμαρτίες τους....
---
**** εκ του μη όντος στο είναι
***** 5 άρτοι και 2 ιχθείς (αγ.Νικολάου Βελιμίροβιτς)
(τον ακούμε να μας πληροφορεί: … Οι πέντε άρτοι σημαίνουν τις πέντε αισθήσεις· κι οι πέντε αισθήσεις αντιπροσωπεύουν όλο το σώμα. Το ψάρι σημαίνει τη ζωή….. Απ’ αυτήν την άποψη, ο Χριστός έδωσε το σώμα και τη ζωή Του στους ανθρώπους για να τραφούν. Και γιατί ήταν δύο τα ψάρια; Επειδή ό Κύριος έδωσε και δίνει τον εαυτό Του θυσία τόσο όσο διάστημα κράτησε η επίγεια διαδρομή Του, όσο και στην Εκκλησία μετά την Ανάστασή Του, ως τη σημερινή μέρα).
Ο Κύριος τρέφει (σοφία του κόσμου και βιωματική θεολογία)
****** για το πως ''λειτουργούν'' οι δίκαιοι Ζαχαρίας και Ελισάβετ, διαχρονικά προς φυσικοπνευματική ωφέλεια του ανθρώπου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου