Τα δύο άκρα του φωτισμού (από την είσοδο έστω και μιας ακτίνας Φωτός έως της πλήρους μετοχής)

Αν ανευρεθεί ο καλός σπόρος μέσα στην καρδιά, κι αν αρχίσουμε να μεριμνούμε για την καρποφορία του, έχει μπει ήδη σε ενέργεια η αρχή της καινής κτίσης, η αρχή της ανάπλασης, η αρχή της Ζωής, παρά τον επαπειλούντα μας νομοτελειακό βιολογικό θάνατο που φαντάζει ανίκητος, θέλοντας να συμπαρασύρει και την ψυχή μαζί του.

Έχουμε πιάσει τον ‘’μίτο’’ εξόδου σαν άλλος θησέας, εξόδου από την γαστέρα (κρήτη) όπου στο υπόγειο του λαβυρίνθου κυριαρχεί και μας απειλεί ο θάνατος. Εξερχόμαστε όμως σαν κι αυτόν (ανοδικά), όχι ξεχνώντας τον πατέρα (αιγαίο) με μαύρα πανιά, αλλά με μνήμη Θεού σε κάθε δραστηριότητα. 

Από το άρθρο … νέα εν Χριστώ ζωή, «καινή κτίσις»... (π.Ραφαήλ Νόικα) διαβάζουμε… :  Βασική, λοιπόν, προϋπόθεση της μετάνοιας είναι η συναίσθηση της αμαρτίας…. Τι συμβαίνει, όταν

αρχίζω να συνειδητοποιώ ότι κάτι είναι αμαρτία; Αρχίζω να βλέπω το σκοτάδι, στο οποίο βρίσκομαι. Και αυτή η επίγνωση του σκοταδιού μου δεν φανερώνει πως φάνηκε κάποιο φως στη ζωή μου; Με δύο λόγια, λοιπόν,η συνειδητοποίηση της αμαρτίας -και σας το λέω αυτό βάσει της Φιλοκαλίας και του γέροντά μου- είναι έργο του άκτιστου φωτός, είναι ο ίδιος ο Θεός που φωτίζει τη συνείδηση.

Στο σημείο αυτό, από τη στιγμή της συναίσθησης της αμαρτίας, πολλές φορές κάνει την εμφάνισή του ένας πολύ μεγάλος κίνδυνος: η απελπισία. 

Τώρα που βλέπω την άβυσσο και το σκοτάδι της αμαρτίας που υπάρχει μέσα μου, μπορεί να απελπιστώ. Όμως δεν είναι καιρός για απελπισία αντίθετα, είναι η ώρα της επίγνωσης: «Όχι, δεν είμαι χειρότερος από πριν είμαι καλύτερος. Γιατί, αν και είμαι το ίδιο αμαρτωλός, άρχισα πλέον να το συνειδητοποιώ». Τώρα για τον Θεό είμαι πιο πολύτιμος απ’ ότι προηγουμένως, που ήμουν το ίδιο αμαρτωλός και δεν το είχα συνειδητοποιήσει. Και γιατί Του είμαι πιο πολύτιμος; Διότι βρήκε στο πρόσωπό μου κάποιον, με τον οποίο μπορεί να αρχίσει να μιλά…. (κατά τον αγ.Μάξιμο ομολογητή)

Κι ο διάλογος έχει δύο σκέλη. Τον έμμεσο, δια σημείων (δια της ευθείας κίνησης του νοός, εκ των δημιουργημάτων Ο Δημιουργός) και την άμεση επικοινωνία με την κυκλική κίνηση (σύνολο ελικοειδής Οι τρείς κινήσεις της ψυχής – ευθεία, ελικοειδής, κυκλική – σύμφωνα με τους Πατέρες της Εκκλησίας), κι οι δυο υπό την ευλογία και εποπτεία του πνευματικού ορθόδοξου οδηγού, που μπορεί να διακρίνει την φανταστική συνομιλία από την πραγματική και διασφαλίσει την πνευματική μας ωρίμανση, εξέλιξη και τελικά ποθητή και ευλογημένη ανάστασή μας.

Από τον γερ.Σωφρόνιο έσσεξ διαβάζουμε στο περί προσευχής (βιβλίο): … Διά τῆς ἐπικλήσεως τοῦ Θείου'Ὀνόματος θέτομεν εἰς κίνησιν παν τό κεκρυμμένον ἐντός ἠμῶν. Ἡ προσευχή ὁμοιάζει πρός δέσμην ἀκτίνων Φωτός, ἠτις πίπτει εἰς τόν σκοτεινόν τόπον τῆς ἐσωτερικῆς ἠμῶν ζωής  καί ἀποκαλύπτει ὅποια πάθη καί προσκολλήσεις ἐμφωλεύουν ἐντός ἠμῶν. Εἰς τοιαύτας περιπτώσεις ὀφείλομεν ἐντόνως νά προφέρωμεν τό Ἅγιον Ὄνομα, ὅπως τό αἴσθημα  τῆς μετανοίας αὐξηθῆ ἔν τη ψυχή. [«Κύριε 'Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησον μέ τόν ἁμαρτωλόν».]

Από την ακολουθία της Θείας μεταλήψεως  …. ΕΥΧΗ Δ´ (Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου) έχουμε…

Οὔκ εἰμι ἱκανός, Δέσποτα Κύριε, ἵνα εἰσέλθῃς ὑπὸ τὴν στέγην τῆς ψυχῆς μου· ἀλλ᾿ ἐπειδὴ βούλει σύ, ὡς φιλάνθρωπος, οἰκεῖν ἐν ἐμοί, θαῤῥῶν προσέρχομαι. Κελεύεις, ἀναπετάσω τὰς πύλας, ἃς σὺ μόνος ἐδημιούργησας, καὶ εἰσέρχῃ μετὰ φιλανθρωπίας, ὡς πέφυκας· εἰσέρχῃ καὶ φωτίζεις τὸν ἐσκοτισμένον μου λογισμόν. Πιστεύω ὡς τοῦτο ποιήσεις· οὐ γὰρ Πόρνην προσελθοῦσὰν σοι μετὰ δακρύων ἀπέφυγες, οὐδὲ Τελώνην ἀπεβάλου μετανοήσαντα, οὐδὲ Λῃστὴν ἐπιγνόντα τὴν βασιλείαν σου ἀπεδίωξας, οὐδὲ Διώκτην μετανοήσαντα κατέλιπες, ὃ ἦν· ἀλλὰ τοὺς ὑπὸ τῆς μετανοίας προσαχθέντας, ἅπαντας ἐν τῷ χορῷ τῶν σῶν φίλων κατέταξας, ὁ μόνος ὑπάρχων εὐλογημένος πάντοτε, νῦν καὶ εἰς τοὺς ἀπεράντους αἰῶνας. Ἀμήν.

Πάλι, θάταν άστοχο, αν εκείνο το… Ἄρατε πύλας, οἱ ἄρχοντες ὑμῶν, καὶ ἐπάρθητε, πύλαι αἰώνιοι, καὶ εἰσελεύσεται ὁ Βασιλεὺς τῆς δόξης... εξαντλιόταν στο εξωτερικό τυπικό των θυρανοιξίων ενός ναού, αφού ουσιωδέστερο ακόμη και του εξωτερικού ναού του σολομώντα (σκιά) είναι η εν ημίν δόμηση ναού (ουσία) … γιαυτό και το …Κελεύεις, ἀναπετάσω τὰς πύλας, ἃς σὺ μόνος ἐδημιούργησας, καὶ εἰσέρχῃ μετὰ φιλανθρωπίας.

Κι ΑΝ εισέλθει λίγο Φως, έστω και μια μικρή δέσμη ακτίνων, αρχίζει ο φωτισμός.

Έτσι αρχίζει σιγά σιγά να μορφούται Ο Κύριος εν ημίν…. Η (ανα)‘’γέννηση’’ και μεταμόρφωση (εις τέκνα Φωτός) διά του πνευματικού, κατά το ρήμα του απ.Παύλου: …19 τεκνία μου, οὓς πάλιν ὠδίνω, ἄχρις οὗ μορφωθῇ Χριστὸς ἐν ὑμῖν! (Γαλ.δ’)  

Ἐν σινδόνι ζῶν ἐξεμάξω σὴν θέαν, Ὁ νεκρὸς εἰσδὺς ἔσχατον τὴν σινδόνα.

Εἰς τὸ Κεράμιον.

Ἀχειρότευκτον χειρότευκτος σὸν τύπον. Φέρει κέραμος παντοτεῦκτα Χριστέ μου.

Με απαραίτητη την κάθαρση προ οποιουδήποτε φωτισμού, γιαυτό και στην προηγιασμένη αιτούμαστε βοήθεια στην κάθαρση καρδίας, νοός, αισθητηρίων και όλου του εαυτού (για να γίνουμε δοχεία επιδεκτικά) : …

Ὁ Θεός, ὁ μέγας καὶ αἰνετός, ὁ τῷ ζωοποιῷ τοῦ Χριστοῦ σου θανάτῳ εἰς ἀφθαρσίαν ἡμᾶς ἐκ φθορᾶς μεταστήσας, σὺ πάσας ἡμῶν τὰς αἰσθήσεις τῆς ἐμπαθοῦς νεκρώσεως ἐλευθέρωσον, ἀγαθὸν ταύταις ἡγεμόνα τὸν ἔνδοθεν λογισμὸν ἐπιστήσας, καὶ ὀφθαλμὸς μὲν ἀπέστω παντὸς πονηροῦ βλέμματος, ἀκοὴ δὲ λόγοις ἀργοῖς ἀνεπίβατος, ἡ δὲ γλῶσσα καθαρευέτω ῥημάτων ἀπρεπῶν. Ἅγνισον ἡμῶν τὰ χείλη, τὰ αἰνοῦντά σε, Κύριε, τὰς χεῖρας ἡμῶν ποίησον, τῶν μὲν φαύλων ἀπέχεσθαι πράξεων, ἐνεργεῖν δὲ μόνα τὰ σοὶ εὐάρεστα, πάντα ἡμῶν τὰ μέλη, καὶ τὴν διάνοιαν, τῇ σῇ κατασφαλιζόμενος χάριτι.

---

φυλακή αισθήσεων (διδακτική ιστορία)

Κοπιώδης εργασία

Προσευχή προς την Παναγία (Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά) : [Υπεράγαθε Δέσποινα Θεοτόκε, επάκουσον της οικτράς μου δεήσεως και μη καταισχύνης με από της προσδοκίας μου,
η μετά Θεόν ελπίς πάντων των περάτων της γης.
Τον βρασμόν της σαρκός μου κατάσβεσον.
Τον εν τη ψυχή μου αγριότατον κλύδωνα κατεύνασον.
Τον πικρόν θυμόν καταπράϋνον.
Τον τύφον και την αλαζονείαν της ματαίας οιήσεως
εκ του νοός μου αφάνισον.
Τας νυκτερινάς φαντασίας των πονηρών πνευμάτων
και τας μεθημερινάς των ακαθάρτων εννοιών προσβολάς
εκ της καρδίας μου μείωσον.
Παίδευσόν με την γλώσσαν λαλείν τα συμφέροντα.
Δίδαξον τους οφθαλμούς μου βλέπειν ορθώς της αρετής την ευθύτητα.
Τους πόδας μου τρέχειν ανυποσκελίστως ποίησον την μακαρίαν οδόν των του Θεού εντολών. 
Τας χείρας μου αγιασθήναι παρασκεύασον, ίνα αξίως αίρω αυτάς προς τον Ύψιστον. Κάθαρόν μου το στόμα, ίνα μετά παρρησίας επικαλείται Πατέρα τον φοβερόν Θεόν και πανάγιον. 
Άνοιξόν μου τα ώτα, ίνα ακούω αισθητώς και νοητώς τα υπέρ μέλι και κηρίον γλυκύτερα των αγίων Γραφών λόγια, και βιώ κατ‘ αυτά από σου κραταιούμενος. 
Δια γαρ σου, πανύμνητε και υπεράγαθε Δέσποινα, περισώζεται πάσα βροτεία φύσις αινούσα και ευλογούσα Πατέρα, Υιόν και Άγιον Πνεύμα, την παναγίαν Τριάδα και ομοούσιον, πάντοτε, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Ο θάνατος «…δια των θυρίδων εισέρχεται»…. Αλλά και πάλι δια των θυρίδων (αισθητηρίων) αν αυτά με Αίμα Αμνού (που ου κατεάγησαν τα σκέλη… ) καθαρισθούν και ασφαλιστούν, εισέρχεται και μετέχεται ΖΩΗ. [περί AIDS και της πνευματικής του αναγωγής...].

---

Φαίνεται, πως αυτό που προαπαιτείται για την έναρξη έλλαμψης του Φωτός επί του προσώπου μας, είναι ο δικός μας προσανατολισμός προς το Πρόσωπο του Τριαδικού Θεού, ώστε το ΦΩΣ να μας γνωρίσει Τον Εαυτό Του και συνοδοιπορώντας, μας τελειώσει. Να ιεραρχήσει ως δευτερεύοντα αυτά που δολίως του έθεσε ως πρωτεύοντα και ώθησε φυγοκέντρως να κυνηγά, γνώσεις και δυνάμεις, ο ων φυγόκεντρος. Να ‘’σταυρωθεί’’ μέσα μας και η φιλοσοφία διαχρονικό αίτημα ελλήνων (και φιλελλήνων) και η φιλοδυναμία και σημεία αίτημα ιουδαίων (και φιλοϊουδαίων), ώστε να πάψει ο ΣΤΑΥΡΟΣ να θεωρείται μωρία ή σκάνδαλο, αλλά προσανατολισμό προς Τον Χριστό (Θεού δύναμιν και Θεού σοφίαν -Α’Κορ.α’24).

Φυσικά και δεν είναι καθόλου τυχαία η αναφορά από την παράδοση πως τα σώματα των κεκοιμημένων αγίων που ηγέρθησαν εκ των μνημείων με την είσοδο Του Κυρίου στον ΑΔΗ, ήταν 120, όσα και τα πρόσωπα που φωτίστηκαν με την πεντηκοστή (Πραξ.α’15). …51 Καὶ ἰδοὺ τὸ καταπέτασμα τοῦ ναοῦ ἐσχίσθη εἰς δύο ἀπὸ ἄνωθεν ἕως κάτω, καὶ ἡ γῆ ἐσείσθη καὶ αἱ πέτραι ἐσχίσθησαν, 52 καὶ τὰ μνημεῖα ἀνεῴχθησαν καὶ πολλὰ σώματα τῶν κεκοιμημένων ἁγίων ἠγέρθη, 53 καὶ ἐξελθόντες ἐκ τῶν μνημείων, μετὰ τὴν ἔγερσιν αὐτοῦ εἰσῆλθον εἰς τὴν ἁγίαν πόλιν καὶ ἐνεφανίσθησαν πολλοῖς. (Ματθ.κζ’)

Ο αγ.Συμεών ο θεοδόχος, ένας εκ των εμφανισθέντων αγίων, μας εγνώρισε τα μετά Τον Σταυρό είσοδο Του Κυρίου στον ΑΔΗ. Με ευγένεια ‘’κτυπούσε’’ την κεκλεισμένη απ’αιώνων θύρα αυτού που είχε δεσμευμένες από ΑΔΑΜ έως ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ όλες τις ψυχές.

Και ο προσανατολισμός ακολουθείται και αποδεικνύεται σε πράξη και θεωρία. …τίς ἀναβήσεται εἰς τὸ ὄρος τοῦ Κυρίου καὶ τίς στήσεται ἐν τόπῳ ἁγίῳ αὐτοῦ; ἀθῷος χερσὶ καὶ καθαρὸς τῇ καρδίᾳ, ὃς οὐκ ἔλαβεν ἐπὶ ματαίῳ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ καὶ οὐκ ὤμοσεν ἐπὶ δόλῳ τῷ πλησίον αὐτοῦ. οὗτος λήψεται εὐλογίαν παρὰ Κυρίου καὶ ἐλεημοσύνην παρὰ Θεοῦ σωτῆρος αὐτοῦ. αὕτη ἡ γενεὰ ζητούντων τὸν Κύριον, ζητούντων τὸ πρόσωπον τοῦ Θεοῦ ᾿Ιακώβ. 

Είναι η γενεά που ζητά Τον Κύριο, είτε π.Χ (120 εκ των κεκοιμημένων που ηγέρθησαν) είτε μετά και με Χριστόν (120 πεντηκοστή και δόμηση εκκλησίας), συμβολικά αριθμητικά, ‘’δείχνοντας’’ τον ορθό και ορθόδοξο ‘’απαραίτητο’’ προς φωτισμό, προσανατολισμό (όπως κάπως αναπτύχθηκαν στο Πεντηκοστή σκηνοπηγία, Παναγία Τριάς και πρόσωπα.....).

Κι εκείνο το εξωτερικό τυπικό των θυρανοιξίων ίνα εισέλθει Ο Κύριος και ποιήσει αυτόν ‘’ναόν’’ , ίνα δώσει το Φως και την Ζωή Του και λύτρωση εκ των δεσμών του θανάτου, συνέβη και θα συμβαίνει έως της συντελείας.  

Με το… ἄρατε πύλας, οἱ ἄρχοντες ὑμῶν, καὶ ἐπάρθητε, πύλαι αἰώνιοι, καὶ εἰσελεύσεται ὁ βασιλεὺς τῆς δόξης. τίς ἐστιν οὗτος ὁ βασιλεὺς τῆς δόξης; Κύριος κραταιὸς καὶ δυνατός, Κύριος δυνατὸς ἐν πολέμῳ. ἄρατε πύλας, οἱ ἄρχοντες ὑμῶν, καὶ ἐπάρθητε, πύλαι αἰώνιοι, καὶ εἰσελεύσεται ὁ βασιλεὺς τῆς δόξης. τίς ἐστιν οὗτος ὁ βασιλεὺς τῆς δόξης; Κύριος τῶν δυνάμεων αὐτός ἐστιν ὁ βασιλεὺς τῆς δόξης. Σπάζουν τα κλείθρα του άδη και από μία σταγόνα του εκχυθέντος επί Του Σταυρού, θείου Αίματος αποπλύνεται κάθε ψυχή.

Έτσι, τα δύο άκρα (τίτλος υποκεφαλαίου) ως ευθύγραμμο τμήμα ενώνεται από την ευθεία XC, το Αίμα Του και το Φως Του, αρκεί, ως έναρξη φωτισμού, η δική μας θεοδοχία όπως συνέβη και με τον υπέργηρο Συμεών, την αγκάλη του θείου βρέφους, αφού προηγηθεί η ανεύρεση του δαχτυλιδίου (σύμβολο αρραβώνος) μέσα στον ΙΧΘΥ που ‘’ψαρεύτηκε’’ από τον ποταμό της ζωής, κι αφού στην μελέτη και επιθυμία κατανόησης των θείων μυστηρίων, μέσα στο επιτρέπεται, αμφισβητήθηκε κι όλας. Γνωριζόμενο όμως το καλοδιάθετο από τον καλό Θεό, δίνει πλούσια ευλογία. Τέρμα δε, η πεντηκοστή. Τότε, πρόσωπον προς πρόσωπον και η με Θεό αρχή και ατελεύτητο τέλος.

Θεού η κλήσις ως φως (ελκτικό και διορθωτικό*) και στον απόστολο (Παύλο)… Θεού η κλήσις και στον ισαπόστολο (αγ.Κωνσταντίνο) με την εμφάνιση του ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ στον ουρανό και στους δύο, ανάλογα του προς επιτέλεση σκοπού τους. Το ίδιο φυσικά ισχύει και στον καθένα μας υπό προϋποθέσεις και θείο σχέδιο. Ούτε πάλι είναι τυχαία η ανεύρεση του Τιμίου Σταυρού από την αγ.Ελένη…. (6/3). Όλα προς δόξαν Θεού, όλα οδοδείκτες εσωτερικοί και μπούσουλες στα δικά μας μικροβιώματα αναστάσεως, αλλά και ποιοι μπορούν να ενεργήσουν μυστικά για την φώτιση και τελείωση, μετά την κάθαρση…  από το εν δυνάμει σε εν ενεργεία και χάριτι.

---

* ο προσανατολισμός της ψυχής μπορεί νάναι διάφορος του προσωπείου και ‘’προσωπικότητος’’ που μπορεί αλλιώς νάχει γαλουχηθεί και γιαυτό μπορεί σε κάποια φάση της ζωής του, να φανεί κάποιος, ακόμη και θεομάχος. Η απλότητα όμως της φιλοθεΐας που εκδηλώνεται με την βαθεία φιλαλήθεια, είναι αυτό που βλέπει ο Θεός και γιαυτό ενεργεί κατά παράξενο τρόπο ακόμη και σε άτομα που φαινομενικά τον εχθρεύονται, όπως συνέβη και με τον αγ.Κυπριανό ως πρώην μάγο και χίλιαδυό ακόμη πρόσωπα που διαβάζουμε στον συναξαριστή. Επειδή όμως υφίσταται μια χαραμάδα, από εκεί εισέρχεται το Φως, Ο Ίδιος Ο Κύριος και διορθώνει. Ψυχή και σώμα. Προσωπείο και πρόσωπο, με όποιο βρεθεί πρώτο νάναι επιδεκτικό της δωρεάς. Άλλοτε το ένα άλλοτε το άλλο και τελικό σκοπό, αυτό της ευχής: …Ἅγνιζε καὶ κάθαρε καὶ ῥύθμιζέ με· κάλλυνε, συνέτιζε καὶ φώτιζέ με· δεῖξόν με σὸν σκήνωμα Πνεύματος μόνου, καὶ μηκέτι σκήνωμα τῆς ἁμαρτίας· ἵν᾿ ὡς σὸν οἶκον εἰσόδῳ κοινωνίας, ὡς πῦρ με φεύγῃ πᾶς κακοῦργος, πᾶν πάθος. Πρέσβεις φέρω σοι πάντας ἡγιασμένους, τὰς ταξιαρχίας τε τῶν Ἀσωμάτων, τὸν Πρόδρομόν σου, τοὺς σοφοὺς Ἀποστόλους, πρὸς τοῖς δε σὴν ἄχραντον ἁγνὴν Μητέρα· ὧν τὰς λιτάς, εὔσπλαγχνε, δέξαι, Χριστέ μου, καὶ φωτὸς παῖδα τὸν σὸν ἔργασαι λάτριν.

Θυμάμαι ένα μικροβίωμα αδελφού στρατιωτικού, εκτιμώ σχετικό (οπότε και κάπως ωφέλιμο) που αφορά αυτόν τον διαφορετικό προσανατολισμό έσω και έξω αισθητηρίων.

Σε μια άσκηση αντιαεροπορικής βολής με πολυβόλα πάνω σε ΤΟΜΠ, ενάντια σε ανεμούριο που το έσερνε σε ικανή απόσταση ένα αεροπλάνο, μετά από την πρώτη διέλευση και μέχρι να κάνει κύκλο το αεροπλάνο για να ξανάρθει στο πεδίο βολής, έτυχε να ξαπλώσει πίσω από τους αμμόλοφους με προσανατολισμό του προσώπου του αντίθετο. Η προσοχή του ήταν στραμμένη στο να ακούσει έγκαιρα το αεροπλάνο να έρχεται, ώστε να προετοιμαστεί. Έτσι όπως ήταν ξαπλωμένος ‘’λογικά’’ θα έπρεπε να ακούσει τον θόρυβο από την δεξιά πλευρά. Κι όμως, παρατήρησε, ότι ο ήχος του ερχόμενου αεροπλάνου του ερέθισε κατά παράδοξο τρόπο, το αριστερό αυτί, κι αυτό γιατί το ‘’πρόσωπό’’ του, η ψυχή του, ήταν στραμμένη με έντονη προσοχή στην αντίθετη από το χοϊκό προσωπείο κατεύθυνση. ΑΝ αυτό αναχθεί υγιώς από τα φυσικά στα πνευματικά, ‘’κάτι’’ ωφέλιμο θα αποδώσει σαν απάντηση σε μερικά ‘’γιατί’’….                          

---

η έσω Ζωή (η μυστική ζωή της ψυχής μέχρι να σημειωθεί εφ' ημών το φως του προσώπου Του Κυρίου)