Φως ιλαρόν και ευθεία κίνηση νοός…

Φως ιλαρόν και ευθεία κίνηση νοός…

Δυο νοήματα, επ’ευκαιρία ενός τετραημέρου εορτών, από αγ.Αθηνογένους έως προφήτη Ηλιού. Από 16/7 έως 20/7 κατά τον επαναλαμβανόμενο κύκλον ενιαυτού. 

Λέγει ο κυρ Φ.Κόντογλου, στο βασίλεμα του ήλιου…  Πρός το βράδυ, ένα χρυσαφένιο γλυκό φως μπαίνει μέσα στον αγιασμένο πύργο της εκκλησιάς (στον τρούλλο), σαν να τον γεμίζει με θυμίαμα. Τούτη την ιερή ώρα βουΐζει ο τελευταίος φτερωτός προσκυνητής, ένας αθώος καντηλοσβήστης... Από κάτω, την ίδια ώρα, λέγει ο καλόγερας με φωνή ήσυχη το «Φως ιλαρόν», ενώ ο ήλιος βασιλεύει, και τελειώνει η μέρα: «Φώς ιλαρόν αγίας δόξης αθανάτου Πατρός, ουρανίου, αγίου, μάκαρος, Ιησού Χριστέ, ελθόντες επί την ηλίου δύσιν, ιδόντες φως εσπερινόν, υμνούμεν Πατέρα, Υιόν και άγιον Πνεύμα, Θεόν. Άξιόν Σε εν πάσι καιροίς υμνείσθαι φωναίς αισίαις, Υιέ Θεού, ζωήν ο διδούς. Διό ο κόσμος Σε δοξάζει».

Δάκρυα έρχουνται στα μάτια του ανθρώπου, ακούγοντας αυτά τ' αρχαία λόγια, που είναι απλά και αιώνια σαν το βασίλεμα του ήλιου. Το βιβλίο που' ναι ακουμπισμένο απάνω στ' αναλόγι, γράφει πως είναι «ποίημα Αθηνογένους του Μάρτυρος». Παμπάλαιος ύμνος, που τον λένε κάθε βράδυ, σαν τελειώνει η μέρα, από δυό χιλιάδες χρόνια ίσαμε σήμερα, απλοί άνθρωποι που βαστάνε από τους αρχαίους Έλληνες, σαν και τούτον τον Αγιονορίτη καλόγερα, που είναι και στο

πρόσωπο σαν τους παλαιούς.

Βασιλεύει ο ένας ήλιος, ο δυτός μια εικόνα χοϊκή, και ευχόμαστε (αμήν και να εργαζόμαστε για) να ανατείλει ο άλλος ο ανέσπερος στην ζωή μας από τον τρούλο ως παντεπόπτης και Ζωής χορηγός. Το πρότυπο. … και αυτό είναι η υγιής ευθεία κίνηση του νοός. Το πέρασμα από το δημιούργημα Στον Δημιουργό. Ένας νους ασθενής ή ακίνητος στα πνευματικά, παρά την έξωθεν δραστηριότητα, βλέπει τα ορατά δημιουργήματα, αλλά δεν ανάγεται δι αυτών Στον αόρατο Δημιουργό. Μπορεί να μελετά το σύμπαν ως ρολόι, να γεωμετρεί, αλλά να μην αποδέχεται Τον Γεωμέτρη και ρολογά….

Κι όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου εξωτερικώς άπαξ, ο αόρατος έγινε ορατός για να επιστρέψει τα καλώς λίαν ορατά, στο τέλειο αόρατο, κατά το Ο Θεός έγινε άνθρωπος για να κάνει τον άνθρωπο θεό (κατά χάριν). Κατάσταση, που εσωτερικώς παρατείνεται στους αιώνες και βιούται ανάλογα με την ετοιμότητα του καθενός.

Για νάλθει το πλήρωμα του χρόνου προσωπικά, ‘’τρέχουμε’’ τους οδοδείκτες που στήθηκαν στις Γραφές από ευσπλαγχνία Του ποιήσαντος Την Οδό, για να μην χαθούμε.

Γεννά ο Ιακώβ σκιωδώς αλλά φωτεινά οδοδεικτών, στον τύπο του Αγίου Πνεύματος από τις κυρίες Λεία και Ραχήλ (πράξη και θεωρία) τεκνία. Γεννά και από τις δούλες αυτών. Τεκνία από σώμα και σάρκα (την δούλη) από νου (κυρία) και διάνοια (δούλη).

Κι η διάνοια του καθενός, με τις σκέψεις, στον τύπο της αθηνάς που γεννήθηκε από την κεφαλή του Δία, κάνει επίγειους κύκλους (οριζόντιους). Εξέρχεται από την κεφαλή στον κόσμο κατά τα εν-δια-φέροντά της, περιάγεται και επιστρέφει στην κεφαλή με καρπούς γνώσης και σοφίας. Αν όμως όλοι αυτοί οι συλλεχθέντες λόγοι δεν αποδίδουν πνευματικό ύψος ώστε βαθμίδα βαθμίδα να βαδίζει ο διττός άνθρωπος από την γη στον ουρανό, δεν θάναι αυτή η ίδια η γνώσις ματαία, κι ούτε θα φταίει αυτή η ίδια, αλλά θα πρέπει να μεμφθούμε την αδυναμία του νοός μας, την ασθένειά του, ακόμη και ακινησία/παραλυσία, να διακρίνουμε εκ των λόγων (φύσης και γραπτών) Τον Λόγο.

Γεννά Η αειπάρθενος Θεοτόκος τον Λόγο, ‘’πρέπει’’ να ‘’γεννήσει’’ και η παρθένος παλλάδα αθηνά λόγους εν τη διανοία μας. Αν δε, δεν γεννήσει (η δική μας διάνοια τεκνία ωφέλιμα πνευματικά) θα παραμείνει στείρα στον κόσμο, και φυσικά, όχι μόνο δεν θα ολοκληρωθεί το θείο επί γης έργο για να δώσει την σκυτάλη στα σπουδαιότερα, αλλά ούτε καν θάχει βάλει αρχή. Οι κατ’επανάληψη μάταιοι επί γης οριζόντιοι κύκλοι και εξωστρέφεια της διανοίας θα απαγορεύουν αυτήν να ευστοχήσει και εισέλθει στο ‘’κρανίου τόπο’’ (γολγοθά εκ του γολ γολ = κρανίο) του παλαιού ΑΔΑΜ, όπως διάνοιξε τον δρόμο ο νέος ΑΔΑΜ Χριστός, και να αρχίσει να ανυψούται…. Κι άλλη δυνατότητα δεν υπάρχει στον νου, αν δεν πάψει τους μετεωρισμούς, αλλά δια της μετανοίας, να εισέλθει εις εαυτόν, να συναναστηθούμε και ανέλθουμε εκ της γης στον ουρανό. ‘’Πρέπει’’ να θαφτεί (ο νους όπως κι Ο υπέρτατος Νούς μέσα στην γη, σαν σπόρος για να αρχίσει να πολλαπλασιάζεται, εντός του κρανίου τόπο, για να αρχίσει να ανεβαίνει στην καρδία). Να ‘’πεθάνει’’ για τον κόσμο (και κοσμικό φρόνημα) για να στηθεί και αναστηθεί. Αν δεν γίνει έτσι, παρά τις όμορφες θεωρίες και φαινομενικά σοφίες, δεν θα έχουν ξεκολλήσει τα πόδια από την γη.

Όλες οι γνώσεις του κόσμου τούτου, όλη η ‘’σοφία’’ που μπορεί κάποιος να παρουσιάζει ως θησαυρό, αν δεν συσχετίζονται με Την ενυπόστατη Σοφία και Λόγο, δλδ χωρίς πνευματικό ύψος καταλήγει άνθραξ. 

Και το πέρασμα από την νηπιακή κατάσταση στο γέγονα ανήρ, έχει παιδαγωγούς τους ισοτίμους*, νόμον και σοφία και γίνεται δια της ενδύσεως του Βαπτίσματος ὅσοι γὰρ εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθητε, Χριστὸν ἐνεδύσασθε. Μόνο τότε μπορεί να ισχύσει το : … οὐκ ἔνι ᾿Ιουδαῖος οὐδὲ ῞Ελλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδὲ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ· πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ, όπως ακούγεται στον απόστολο** την 17 Ιουλίου, αγ.Μαρίνας.     

 ‘’Πρέπει’’ να γεννήσει και η Αθηνά ‘’μας’’. Το πόσο ‘’τυχαίο’’ είναι ότι ο αγ. μάρτυς Αθηνογένης είναι ο ποιητής του ‘’Φως ιλαρόν’’ που ενδεικνύει την υγιή ευθεία κίνηση του νοός, ας κατακριθεί σαν λογοπαίγνιο, αν δεν θεωρηθεί ως άλλος ένας μυστικός λόγος σοφίας και πρόνοιας Θεού.

Το σχέδιό Του όμως, που θέλει τους πάντας σωθήναι και εις επίγνωσιν Αληθείας ελθείν, δεν είναι παίγνιο.

Η έμμεση θεογνωσία (τουλάχιστον του θελήματος) δια των λόγων, (ΣΗΘ) θέλει να δώσει την σκυτάλη στην άμεση απλανή κυκλική κίνηση στον αγαθό ΑΒΕΛ και ως τεκνία, από τον δεύτερο επιστροφή στον πρώτο.

Παράλληλα, από αιχμάλωτοι στην αίγυπτο να εξέλθουμε στην έρημο (ως μέσο) για να εγγίσουμε την χώρα ελευθερίας (άνω ιερουσαλήμ) εκ-τυπωμένη σκιωδώς στην ΠΔ, και στην κάτω. Από κατεβασμένα τα χέρια σαν το χίπικο σύμβολο της τάχα ελευθερίας, στην αντικειμενική ελευθερία και χαρά. Να εξέλθουμε από το πυρ του κόσμου (Σ) δια του Ηλίου (και στον κόσμο, λόγων και ρημάτων Του) στον Θεό … και (ελληνικώς) από το Σ στο Τ (σταυρός – υψωμένα ορθώς – έκταση - από κατεβασμένα) στο Υ προσευχητική στάση (ώστε όλη η φύση να θεολογεί) κ.ο.κ. (Φ,Χ,Ψ) προς Ω και τελειότητα, δι ευχών. 

Παιδαγωγός δε, δεν είναι μόνο ο (γραπτός) νόμος, αλλά και η σοφία, αρκεί κι αυτή να ‘’γεννήσει’’ τεκνίο πίστεως. Και οι δύο προσεγγίσεις δια του Ενός (ορθοδόξου) βαπτίσματος, ώστε από την θεωρία να περάσει στην πράξη και τελικώς να διέλθει της ερυθράς και να ανδρωθεί εν και δια XC.

Κι όλα, συμπυκνωμένα μέσα στον εαυτό, σαν κίνηση του νοός από την κεφαλή και τις προβολές, στην καρδία και τις αιτίες, όπου πρέπει να σκηνώσει εις θρόνον το πρωταίτιο ή σαν κίνηση της συνείδησης από την κοιλία και ‘’αεί’’ (χρόνο) στην κεφαλή και ‘’νυν’’ (άχρονο), δια της ορθίας σπονδυλικής στήλης (αντίτυπο Κυρίου, ο κρεμασθείς όφις επί της ράβδου του Μωσέως…).

Η διαδρομή, έχει στάδια και είναι παράλληλα της καθαρής καρδίας και του ευθέως πνεύματος που εγκαθίσταται χάριτι.

Σε αυτόν τον κόσμο είμαστε μόνον εγώ και ο Θεός (αββάς Αλώνιος). Νιώθει μονώτατος και ο προφ.Ηλίας και με φόβο μην απωλέσει την ψυχήν του από τους κυνηγούντας τον, ζητά συνάντηση με τον αληθή Θεό…. Κι Ο Κύριος δίνει σημεία και την παρουσία Του, ανάλογα με τον προφήτη, και σε μας.

…ἐξελεύσῃ αὔριον καὶ στήσῃ ἐνώπιον Κυρίου ἐν τῷ ὄρει· ἰδοὺ παρελεύσεται Κύριος, καὶ ἰδοὺ πνεῦμα μέγα κραταιὸν διαλῦον ὄρη καὶ συντρίβον πέτρας ἐνώπιον Κυρίου, οὐκ ἐν τῷ πνεύματι Κύριος· καὶ μετὰ τὸ πνεῦμα συσσεισμός, οὐκ ἐν τῷ συσσεισμῷ Κύριος· 12 καὶ μετὰ τὸν συσσειμὸν πῦρ, οὐκ ἐν τῷ πυρὶ Κύριος· καὶ μετὰ τὸ πῦρ φωνὴ αὔρας λεπτῆς, κἀκεῖ Κύριος.  (Γ’Βασ.ιθ’)

αμήν δι ευχών....

Η στείρα θρησκευτικότητα, ως νευροβιολογική ασθένεια θα κάνει κύκλους επί γης, θα κάνει κύκλους ακόμη και μέσα στην Εκκλησία, αλλά αφού εξέρχεται ο ιερέας από την αριστερή πύλη (όπως βλέπουμε), θα μοιάζουν με 6, και εκεί θα μείνουν (στο 6), αν δεν υπάρξει θεραπεία δια της Ορθοδοξίας, δλδ ανάσταση και ανύψωση που σχηματίζει το 9 με άνω όριο Τον ευλογούντα Παντοκράτορα στον τρούλο (απόπου εισέρχεται το φως ιλαρόν ως θυμίαμα), όπως αναφέρθηκε στο ευλογημένο διήμερο 8-9 Μαϊ , που Ο Κύριος δια του Σώματός Του και αγίων Του, πλούσια εξέχεε δέσμες Φωτός.

Κι εμείς, με χριστοφόρο νου, ως Ο Κύριος όρισε για την έξοδο από την αιχμαλωσία της αιγύπτου, επί πώλου όνου Αυτός, (επί του νοός μας) μας εξάγει. Αμήν Ο Ίδιος να μας διανοίγει τους οφθαλμούς, να διακρίνουμε πίσω από τα δημιουργήματα Τον Δημιουργό, οπότε και υγεία νοός να δοξάζουμε μετά πάντων των αγίων και αγγέλων Του, το Φως ιλαρόν… 

---

* και ταυτοδιδάσκαλους (γραπτό και φυσικό) κατά τον αγ.Μάξιμο ομολογητή, στην θεωρία στην Μεταμόρφωση

** Πρὸ δὲ τοῦ ἐλθεῖν τὴν πίστιν ὑπὸ νόμον ἐφρουρούμεθα συγκεκλεισμένοι εἰς τὴν μέλλουσαν πίστιν ἀποκαλυφθῆναι. ὥστε ὁ νόμος παιδαγωγὸς ἡμῶν γέγονεν εἰς Χριστόν, ἵνα ἐκ πίστεως δικαιωθῶμεν· ᾿Ελθούσης δὲ τῆς πίστεως οὐκέτι ὑπὸ παιδαγωγόν ἐσμεν. πάντες γὰρ υἱοὶ Θεοῦ ἐστε διὰ τῆς πίστεως ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ· ὅσοι γὰρ εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθητε, Χριστὸν ἐνεδύσασθε. οὐκ ἔνι ᾿Ιουδαῖος οὐδὲ ῞Ελλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδὲ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ· πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ. εἰ δὲ ὑμεῖς Χριστοῦ, ἄρα τοῦ ᾿Αβραὰμ σπέρμα ἐστὲ καὶ κατ’ ἐπαγγελίαν κληρονόμοι. (Γαλ. γ' 23-29) Λέγω δέ, ἐφ’ ὅσον χρόνον ὁ κληρονόμος νήπιός ἐστιν, οὐδὲν διαφέρει δούλου, κύριος πάντων ὤν, ἀλλὰ ὑπὸ ἐπιτρόπους ἐστὶ καὶ οἰκονόμους ἄχρι τῆς προθεσμίας τοῦ πατρός. οὕτω καὶ ἡμεῖς, ὅτε ἦμεν νήπιοι, ὑπὸ τὰ στοιχεῖα τοῦ κόσμου ἦμεν δεδουλωμένοι· ὅτε δὲ ἦλθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπὸ νόμον, ἵνα τοὺς ὑπὸ νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τὴν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν. (Γαλ.δ’1-5).

Ευαγγέλιο…. καὶ ἀπῆλθε μετ᾿ αὐτοῦ· καὶ ἠκολούθει αὐτῷ ὄχλος πολύς, καὶ συνέθλιβον αὐτόν. Καὶ γυνή τις οὖσα ἐν ρύσει αἵματος ἔτη δώδεκα, καὶ πολλὰ παθοῦσα ὑπὸ πολλῶν ἰατρῶν καὶ δαπανήσασα τὰ παρ᾿ ἑαυτῆς πάντα, καὶ μηδὲν ὠφεληθεῖσα, ἀλλὰ μᾶλλον εἰς τὸ χεῖρον ἐλθοῦσα, ἀκούσασα περὶ τοῦ ᾿Ιησοῦ, ἐλθοῦσα ἐν τῷ ὄχλῳ ὄπισθεν ἥψατο τοῦ ἱματίου αὐτοῦ· ἔλεγε γὰρ ἐν ἑαυτῇ ὅτι ἐὰν ἅψωμαι κἂν τῶν ἱματίων αὐτοῦ, σωθήσομαι. καὶ εὐθέως ἐξηράνθη ἡ πηγὴ τοῦ αἵματος αὐτῆς, καὶ ἔγνω τῷ σώματι ὅτι ἴαται ἀπὸ τῆς μάστιγος. καὶ εὐθέως ὁ ᾿Ιησοῦς ἐπιγνοὺς ἐν ἑαυτῷ τὴν ἐξ αὐτοῦ δύναμιν ἐξελθοῦσαν, ἐπιστραφεὶς ἐν τῷ ὄχλῳ ἔλεγε· τίς μου ἥψατο τῶν ἱματίων; καὶ ἔλεγον αὐτῷ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ· βλέπεις τὸν ὄχλον συνθλίβοντά σε, καὶ λέγεις τίς μου ἥψατο; καὶ περιεβλέπετο ἰδεῖν τὴν τοῦτο ποιήσασαν. ἡ δὲ γυνὴ φοβηθεῖσα καὶ τρέμουσα, εἰδυῖα ὃ γέγονεν ἐπ᾿ αὐτῇ, ἦλθε καὶ προσέπεσεν αὐτῷ καὶ εἶπεν αὐτῷ πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν. ὁ δὲ εἶπεν αὐτῇ· θύγατερ, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε· ὕπαγε εἰς εἰρήνην, καὶ ἴσθι ὑγιὴς ἀπὸ τῆς μάστιγός σου. (Μάρκ. ε' 24-34)

Νομίζω πως, ακόπως σε θεωρητικό επίπεδο, διακρίνουμε την συνέχεια λόγων και αλληλουχία νοημάτων σε αυτό το τετραήμερο, μέσω του οποίου Ο καλός Θεός μας ομιλεί…..

Ο άγιος Συμεών ο νέος θεολόγος, παρατηρεί: Ότι και πάντες οι Άγιοι τον Λόγον του Θεού εν εαυτοίς συλλαμβάνουσι τη Θεοτόκω παραπλησίως και γεννώσιν αυτόν και γεννάται εν αυτοίς και γεννώνται υπ’ αυτού και πως υιοί και αδελφοί και μητέρες αυτού χρηματίζουσιν.

Διαβάζουμε στην προς Γαλάτας επιστολή…. ἐξαπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπὸ νόμον, ἵνα τοὺς ὑπὸ νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τὴν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν. Και συμπληρώνουμε…. γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπὸ νόμον (και σοφίαν), ἵνα τοὺς ὑπὸ νόμον (και σοφίαν) ἐξαγοράσῃ, ἵνα τὴν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν.

Στο τέλος αυτού του τετραημέρου δέσμης ακτίνων και φωταγωγίας Κυρίου δια του Σώματός Του (Εκκλησίας) , ο προφ.Ηλίας (20 Ιουλ), που περνά τον Ιορδάνη, επιτελείται διαχρονικά η ως εις ουρανόν με τέθριππο ανάληψίς του, ώστε και μας να ανελκύσει και ανυψώσει…

Το τέθριππο, και πρώην άλογα (τέσσερα) στοιχεία του κόσμου τούτου που άρχουν τα νήπια, (σαν ακμές της πυραμίδας που ενώνονται στην κορυφή) σκοπό έχουν δι ευχών να τα ενοποιήσουμε σε μονάδα λογική και οικειωθούμε με αυτήν. Εκεί συναντάται Ο Ίδιος Ο Κύριος, Ο Λόγος, ως άλλη γη (τροφή) και ύδωρ (που ξεδιψά), αήρ (αναπνεόμενο ως προσευχή) και ως πυρ, (Θεία κοινωνία, αφού πυρ τυγχάνει).  Πριν την κορυφή, ήδη συναντάται και συνοδοιπορεί ως συνέχων τα πάντα. Εντοπίζεται εν μέσω της γης (οριζοντίως) ως Εσταυρωμένος και σταυρός (διαγώνια χιαστί και πεμπτουσία) που οδηγεί τους βαστάζοντες καθ’ημέραν τον σταυρό, στην τελειολογική κορυφή και ύψος. Ο δε προφ.Ηλίας, ως ζωντανός προφήτης έως της συντελείας, γίνεται βοηθός και μυστικός ερμηνευτής των λόγων της φύσης, όπως λειτουργικά στην μεταμόρφωσή μας δρα και ο προφ.Μωυσής, ερμηνεύοντας τους λόγους των Γραφών. Αμήν δι ευχών των παραστατών της Θείας Μεταμορφώσεως και στην δική μας μεταμόρφωση εις τέκνα Φωτός.

[επειδή όμως γίνεται  συγκατάβασις γὰρ θεϊκή, οὐ μετάβασις δὲ τοπικὴ … και πάλι επειδή ἐν αὐτῷ γὰρ ζῶμεν καὶ κινούμεθα καὶ ἐσμέν… με αυτές τις γνώσεις που μας ερμηνεύουν οι άγιοι προφήτες τον φυσικό και γραπτό νόμο, και που είναι αποτέλεσμα βιούμενου Φωτός, αρχίζουμε έστω και αμυδρά να λούζεται το πρόσωπό μας και ζούμε το θαβώρειον Φως. Φως Ηλίου, που προσθέτει έσω Ζωή. ...και όπως για τους ζωντανούς οργανισμούς, ο ήλιος είναι πηγή ζωής ενώ για τους νεκρούς, αιτία αποσύνθεσης... παραμένοντας πάντα ο ίδιος, χωρίς να ενεργεί διαφορετικά… είναι λίαν εύστοχο να ευχόμαστε και να μεριμνούμε σχετικά… αμήν, ζωοποίησόν μας τους τεθανατωμένους τη αμαρτία…. Το ανάλογο συμβαίνει και με την δύναμη του Σταυρού. Παραμένει ο Ίδιος Ο Κύριος επί του σταυρού, και δρα δια Σταυρού ευθέως και απροσωπόληπτα. Γίνεται η δόξα των αγγέλων και το τραύμα των δαιμόνων (συγχρόνως) χωρίς να τροποποιεί και διαφοροποιεί την δράση Του. 

(όπως αναφέρεται και από τον άγιο Μάξιμο ομολογητή η διαφορετική ανταπόκριση του πηλού και του κεριού*, παρά την απροσωπόληπτη ενιαία συμπεριφορά του ήλιου).

Από μας εξαρτάται να αποκτήσουμε (και επιδείξουμε στον καλό Θεό  ως προαίρεση για να μας ενδυναμώνει) εκείνες τις απαραίτητες προϋποθέσεις για να γίνουμε κι εμείς θεόπτες, όπως οι πρόκριτοι μαθητές. Την στερεότητα στην τήρηση των εντολών (απ.Πέτρος), την θέληση θυσίας (πίειν το ποτήριο - απ.Ιάκωβος) και την αγνότητα (απ.Ιωάννης)… ώστε να αρχίσει να ισχύει το.. έδειξας τοις μαθηταίς την δόξαν Σου καθώς ηδύναντο… όσο εχώρουν…. Αμήν γένοιτο.].

Επανερχόμενοι στα αγιοπνευματικά τεκνία, ο αγ.Αθηνογένης πηδαχθόης, μετά την χωρίς κόπο αντίληψη των νοημάτων, μας καλεί να γίνουμε αχθοφόροι του σταυρού (φιλοθεΐα και φιλανθρωπία, ΜΑΡΘΑ και ΜΑΡΙΑ) για να γενεί η θεωρία πράξη και κάνουμε το άλμα από την γη στον ουρανό ή και όπως προτυπώθηκε, από τους πρόποδες του όρους Σινά όπου προσκυνούνται τα είδωλα να βαδίσουμε δι ευχών Της φλεγομένης και μη καιομένης Βάτου, προς τις δύο κορυφούλες του θεοβάδιστου όρους…., στον τύπο του Θαβώρ….  

[το κακό φυσικά είναι, πως ο κόσμος θέλει ακόμη πιο μασημένη τροφή, κι όταν αναφερόμαστε στους πρόποδες του όρους Σινά για είδωλα, εξαντλείται η αντίληψη στον χρυσό βου και στον βάαλ… μόνο στα του παλαιού νόμου, και τους διαφεύγει η άσοφη σοφία… οπότε, δεν εντάσσουν τα υπόλοιπα είδωλα. Όλα εντός της ευρύτερης εννοίας… ΙΑΠΕΤΟΣ (666) ειδωλικό αντίποδα του ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ (999 – κορυφή φωτισμού) (όπως ο αντικατοπτρισμός της όασης που μιμείται την αληθινή όαση… με κάτι ηλιούγεννα, ή επιστημονικές αυθεντίες και ‘’λόγοι’’ αποστασιοποιημένοι και πολέμιοι Λόγου, πράμα που θέλει νομίζω ιδιαίτερη προσοχή και πύρινη προσευχή για να λιώσουν τα κέρινα ομοιώματα…].  

Καλείται λοιπόν ο νους να βαδίσει μια ευθεία, εκ της αφροσύνης (0) σωφρόνως στα θεία (και 1), γενόμενος θεόφρων. «Οὐκ ἐλάτρευσαν τῇ κτίσει οἱ θεόφρονες παρὰ τὸν Κτίσαντα· ἀλλὰ πυρὸς ἀπειλὴν ἀνδρείως πατήσαντες, χαίροντες ἔψαλλον· Ὑπερύμνητε, ὁ τῶν Πατέρων Κύριος καὶ Θεός, εὐλογητὸς εἶ». Να προστίθεται από Την νουθετήσασα χάρις, μεταφρασμένη σε οξύτητα και λεπτότητα, ώστε να διαπερνά το σαρκικό φρόνημα που απαγορεύει σαν ένα πυρ και σκοτίζον βαρύ νέφος την αντίληψη του άλλου πυρός και αφού θα διέρχεται διαμπερώς από τα γήινα στα ουράνια, να νικά την παχυλότητα, ξεφεύγοντας δια της ερήμου με την τεκνογονία (νου και διανοίας) από την κάτω Ιερουσαλήμ και νόμο, στην Άνω και χάρι. Αμήν δι ευχών να βιωθεί το… εὐφράνθητι στεῖρα ἡ οὐ τίκτουσα, ρῆξον καὶ βόησον ἡ οὐκ ὠδίνουσα· ὅτι πολλὰ τὰ τέκνα τῆς ἐρήμου μᾶλλον ἢ τῆς ἐχούσης τὸν ἄνδρα. (Γαλ.δ’)

…Γυναῖκάς μοι δύο νόει, τὴν πρᾶξίν τε καὶ τὴν γνῶσιν ἐν θεωρίᾳ, τὴν μὲνΛείαν, πρᾶξιν ὡς πολύτεκνον· τὴν Ῥαχὴλ δέ, γνῶσιν ὡς πολύπονον· καὶ γὰρ ἄνευ πόνων, οὐ πρᾶξις, οὐ θεωρία, ψυχὴ κατορθωθήσεται.

Από δε τις αναλογίες που οικειώνουν τον λόγο με Τον Λόγο και ως συνέχεια του Ευαγγελίου, δεν πρέπει να θεωρούμε μακράν και έξω από μας, την ιαθείσα αιμόρρουν…  Τὴν Αἱμόρρουν μίμησαι ἀθλία ψυχὴ πρόσδραμε κράτησον, τοῦ κρασπέδου τοῦ Χριστοῦ, ἵνα ῥυσθῇς μαστίγων, ἀκούσῃς δὲ παρ' αὐτοῦ· Ἡ πίστις σου σέσωκέ σε. (εκ του μεγάλου κανόνος)

---

[συμπληρωματικά, ο Γρηγόριος Ἱερομόναχος αναφέρει … ἡ Μεταμόρφωση τοῦ Χριστοῦ, ἔλαβε χώρα τὴν ὥρα ποὺ ὁ Κύριος προσευχόταν....

Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος σημειώνει τὴν αἰτία γιὰ τὴν ὁποία ἀπεκάλυψε ἀμυδρὰ τὴν δόξα τῆς Θεότητος: Τοὺς ἔδειξε, λέγει, τὴν ἀθέατη δόξα τῆς Θεότητος ὄχι ὅση ἦταν στὴν πραγματικότητα, ἀλλὰ ὅση μποροῦσαν νὰ ἰδοῦν οἱ Μαθητές. Δὲν τὴν ἀπεκάλυψε σὲ ὅλο τὸ μεγαλεῖο της, ὥστε νὰ μὴν ἀποθάνουν βλέποντάς την...

Καὶ οἱ τρεῖς Εὐαγγελιστὲς ποὺ ἀναφέρουν τὸ γεγονὸς τῆς Μεταμορφώσεως γράφουν ὅτι τὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου ἔλαμψε ὅπως ὁ ἥλιος. Αὐτὸ τὸ γράφουν, ὅπως παρατηρεῖ ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὄχι γιὰ νὰ θεωρήσουμε ὡς αἰσθητὸ τὸ Φῶς ποὺ ἀκτινοβολοῦσε ὁ Χριστός, ἀλλὰ γιὰ νὰ καταλάβουμε ὅτι αὐτὸ ποὺ εἶναι ὁ φυσικὸς ἥλιος γιὰ ὅσους ζοῦνε αἰσθητὰ καὶ βλέπουν μὲ τὰ αἰσθητὰ μάτια, αὐτὸ εἶναι ὁ Χριστὸς γιὰ ὅσους ζοῦνε πνευματικὰ καὶ βλέπουν διὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Παρατηρεῖ ἀκόμη ὁ μέγας αὐτὸς Θεολόγος τοῦ Θαβωρίου Φωτὸς ὅτι ἡ Μεταμόρφωση τοῦ Χριστοῦ, ἔλαβε χώρα τὴν ὥρα ποὺ ὁ Κύριος προσευχόταν....

Αὐτὸ ἔγινε γιὰ νὰ καταλάβουμε ὅτι πρόξενος τῆς μακαρίας ἐκείνης θ έ α ς εἶναι ἡ προσευχή, καὶ ὅτι πλησιάζοντας τὸν Θεὸ διὰ τῆς προσευχῆς, ἀξιωνόμαστε νὰ δοῦμε τὴν λαμπρότητα τοῦ ἀκτίστου Φωτός....

Ὁ Χριστὸς προσευχόμενος στὸ ὄρος Θαβὼρ ὑποδεικνύει πὼς θὰ ἔλθει στοὺς Ἁγίους ἡ λαμπρότητα τοῦ Θεοῦ.].

---

* Ο Θεός είναι ο Ήλιος της δικαιοσύνης, όπως έχει γραφεί, σκορπώντας σ’ όλους γενικά τις ακτίνες της καλοσύνης του, και η ψυχή γίνεται στο φρόνημα είτε κερί όταν αγαπά τον Θεό ή πηλός όταν αγαπά την ύλη.

Όπως λοιπόν σύμφωνα με τη φύση του ο πηλός ξεραίνεται από τον ήλιο, ενώ το κερί κατά φύση μαλακώνει, έτσι και ψυχή που αγαπά την ύλη και τον κόσμο ακούοντας τις νουθεσίες του Θεού κι αντιδρώντας με το φρόνημα καθώς ο πηλός σκληραίνει κι όπως ο Φαραώ, σπρώχνει τον εαυτό της στην καταστροφή.

Αλλά κάθε ψυχή που αγαπά το Θεό σαν κερί που είναι μαλακώνει και με την εισδοχή των θεϊκών σημείων και τύπων γίνεται πνευματικό κατοικητήριο του Θεού. Όποιος καταφώτισε το νου του με τα θεία νοήματα και συνήθισε την γλώσσα του να δοξολογεί αδιάκοπα τον Δημιουργό με θείους ύμνους και εξαγίασε τις αισθήσεις του με τις αγνές φαντασίες, αυτός στο κατ’ εικόνα θείο καλό, πρόσθεσε το καθ’ ομοίωση αγαθό της γνώμης του.

Φυλάει κανείς ακηλίδωτη την ψυχή του για το Θεό, αν εξαναγκάσει το πνεύμα του να διανοείται μόνο για το Θεό και τις αρετές του, αν καταστήσει το λόγο του εξηγητή κι ερμηνευτή των ιδίων αρετών, κι αν διδάξει την αίσθησή του να φαντάζεται με ευλάβεια τον ορατό κόσμο κι όλα όσα περιέχει πληροφορώντας την ψυχή του για το μεγαλείο των λόγων που αυτά περικλείουν.

Ο Θεός, αφού μας ελευθέρωσε από τη σκληρή δουλεία των δαιμόνων που μας εξουσιάζουν, μας χάρισε φιλάνθρωπο ζυγό της θεοσέβειας την ταπεινοφροσύνη· δαμάζει αυτή κάθε διαβολική δύναμη και σ’ όποιους την προτιμήσουν χτίζει κάθε αγαθό και το φυλάει ανάλωτο από τις ραδιουργίες.

Όποιος πιστεύει φοβάται, κι όποιος φοβάται ταπεινοφρονεί, κι όποιος ταπεινοφρονεί γίνεται πράος κρατώντας μέσα του άπρακτα τα παρά φύση κινήματα του θυμού και της επιθυμίας. Ο πράος φυλάει τις εντολές· όποιος φυλάει τις εντολές γίνεται καθαρός· όποιος γίνει καθαρός φωτίζεται εσωτερικά, κι όποιος φωτιστεί γίνεται άξιος να συγκοιμηθεί με το νυμφίο Λόγο στον κοιτώνα των Μυστηρίων. [Ο πηλός και το κερί (Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής)].

Κάπως συμπερασματικά, μπορεί να νοηθεί το πάμφωτο θαβώρειον Φως που καταδέχεται να εγγίσει και αλλοιώσει την προσευχομένη και έτοιμη βαθεία καρδία, ως πυρήνα ηλίου. Εμείς, απέχοντες από καθαρότητα και ετοιμότητα και χάρι, κάπως ψηλαφούμε και αισθανόμαστε ή διαισθανόμαστε την θεία ενέργεια ως ομόκεντρους κύκλους που το περιτριγυρίζουν αλλά και εκπέμπει.

Είτε εντός του Λόγου λόγοι (2) , είτε απέναντι (5) με εναλλασσόμενη την ηλιοφάνεια με τα νέφη που Τον σκιάζουν, αλλά πάλι σαν ακτίνες αυτοί οι θείοι λόγοι και τα ρήματα (όταν ερμηνεύονται ορθά δι ευχών των παραστατών προφητών) διαπερνούν την βαρύτητα των νεφών για να μας έλκουν…. Ή κατέναντι (ς) , ακόμη πιο έμμεσα, ώστε ο καθένας ανάλογα της καθαρότητος και ταπεινότητος στην καρδία, ‘’χωρά’’ και βιώνει ανάλογα.

Αγιογραφείται η Μεταμόρφωση σε κύκλο με κέντρο Τον Κύριο, όπως και οι άγιοι πάντες (μέτοχοι και κοινωνοί Του) και στην βάση του Ω (των αγίων πάντων) η σκιά και οι προφήτες….. Στο κέντρο το άμεσο Φως και Λόγο, περιμετρικά έμμεσα ως ακτίνες οι λόγοι (φυσικού και γραπτού νόμων κατανοούμενοι με ορθόδοξη ακρίβεια δι ευχών των παραστατών προφητών), ελκτικούς κάθε θεόφιλης ψυχής, ώστε να διανοιγεί ο δρόμος από το κτιστό στο άκτιστο. Όλα, χάριτι. Από την οντογνωσία και φυσιογνωσία (σκιές και ίχνη λόγων), στην ακριβή ορθόδοξη θεογνωσία (και Λόγο, πρόσωπο προς πρόσωπον). 

---

Σχετικά, πνευματική γνώση των λόγων της φύσης (και πνευματική γνώση των λόγων των Γραφών) και… το δοθέν σοι τάλαντον, φιλοπόνως έργασαι… (με στοιχεία επιστημών και επιστημονικών θέσεων, που οδοδεικτούν προς Κύριο).

---

Το όριο της ευθείας κίνησης του νοός, ως ευκρίνεια, είναι να διαβλέπει, να διαπερνά ο νους την παχυλότητα και το νέφος της σαρκός και να ίσταται διαρκώς ενώπιον Του Κυρίου. Να διακρίνει το πρόσωπο Του Κυρίου, πίσω από τα εμφανιζόμενα πρόσωπα των ανθρώπων, εικόνες Θεού (Ανθρώπου… ο του ανδρός ανθρ- έχων την όψη – ωπος).

Στο κατά Ματθ.κε’ και την ερμηνεία το πώς θα γίνει η κρίσις, Ο Κύριος είπε… 35 ἐπείνασα γάρ, καὶ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα, καὶ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην, καὶ συνηγάγετέ με, 36 γυμνός, καὶ περιεβάλετέ με, ἠσθένησα, καὶ ἐπεσκέψασθέ με, ἐν φυλακῇ ἤμην, καὶ ἤλθετε πρός με….    και το αντίθετο 42 ἐπείνασα γάρ, καὶ οὐκ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα, καὶ οὐκ ἐποτίσατέ με, 43 ξένος ἤμην, καὶ οὐ συνηγάγετέ με, γυμνός, καὶ οὐ περιεβάλετέ με, ἀσθενὴς καὶ ἐν φυλακῇ, καὶ οὐκ ἐπεσκέψασθέ με.

από τον αγ.Σωφρόνιο έσσεξ, ακούμε: 

κατανοώντας, ότι δεν είναι μόνο το επείνασα και εδίψησα, αλλά κάθε πράξη και σκέψη μας επί γης, είναι διαμπερής και αντανακλάται (είτε το γνωρίζουμε είτε όχι, είτε το πιστεύουμε είτε όχι, αλλά ισχυόντων των πνευματικών νόμων) στο πρόσωπο Του Κυρίου. Ίσως έπρεπε να γραφεί στο υποκεφάλαιο σταυρωτές σταυρούμενοι και κληρονόμοι, αλλά έχει άμεση σχέση με την ευθεία κίνηση του νοός, οπότε, ‘’κολλάει’’ εδώ καλύτερα. Αδικών ο άνθρωπος τον συνάνθρωπο, προσβάλλοντάς τον, αμαρτάνοντας και ανομώντας ενάντιά του, έμμεσα αδικεί, προσβάλει, αμαρτάνει ανομεί … σταυρώνει Τον Κύριο, περνώντας η ενέργεια, (θετική ή αρνητική) από την εικόνα στο πρόσωπο…. Οπότε μοιραίως, είτε πλησιάζουμε είτε απομακρυνόμαστε από Τον Θεό. Κι είναι τόση λεπτή η γραμμή, η βασιλική οδός, σαν κόψη ξυραφιού, που πότε περνάμε από τον σταυρωμένο στον σταυρωτή, από την λεπτή πνευματικότητα στον παχυλό πηλό*, δεν το καταλαβαίνουμε εύκολα. Μόνο εκ του αποτελέσματος, κι αν ο καλός Θεός για παιδευτικούς λόγους αίρει την χάρι και κάπως το αντιληφθούμε, ώστε καταποντιζόμενοι ζητήσουμε σαν τον απ.Πέτρο, χείρα βοηθείας…. και μας αναβιβάσει χάριτι στον σταυρό της φιλοθεΐας (Ι) και φιλανθρωπίας (-) …. 

[όντας κλίμαξ η Θεοτόκος και γέφυρα, τα ποιούμενα έργα ολοέν και θα καθαρίζουν από τον βόρβορο. Ολοέν το παράσιτο ι (Ι τάγμα των δαιμόνων) που κολλάει στην ολότητα της ζωής μας (ο+ι=α) και της θρησκευτικότητος (όποιας) θα διώκεται μαζί με την δυσωδία και θα λυτρωνόμαστε από την βαρβαρότητα, δια της ευωδίας της παρουσίας Της…. όπως το ένα πυρ, απομακρύνει το άλλο) γιαυτό και χαιρετούμε και ευχόμαστε … Χαῖρε, ἡ της βαρβάρου λυτρουμένη θρησκείας, χαῖρε, ἡ του βορβόρου ῥυομένη των ἔργων….]. 

Βαδίζοντας επί της κλίμακος, προσθέτουμε ή αφαιρούμε με τις επιλογές μας απόσταση, νέφη, ευκρίνεια ή το αντίθετο. Στο δε κε’ κεφάλαιο, 25, όπου καταγράφεται το μέτρο της δικαίας κρίσης, ή  θα ελαχιστοποιήσουμε την απόσταση μεταξύ του 2 (μέσα) και του 5 (απέναντι) και θα καταλήξουμε στο ευ δούλε αγαθέ…. ή θα προσθέτουμε νέφη μεταξύ γης και ουρανού, μεταξύ ημών και του ηλίου, οπότε και η κατάληξις του κακού και πονηρού δούλου. Αντί του ενός πυρός, στο άλλο. Αντί σωτηρίας, απώλεια. Αιωνίως.

Φυσικά και η ελεημοσύνη για τροφή και ύδωρ και ένδυμα και η απουσία ελευθερίας στην φυλακή που πρέπει να μεριμνούμε να παρέχουμε (αφού προηγουμένως λάβουμε) …. δεν εξαντλούνται στα χοϊκά και εφήμερα (χωρίς αυτά να υποτιμούνται) αλλά εκτιμώ ότι πρέπει να  αναχθούν στις ανάγκες της αιώνιας ψυχής και μέλλοντος αιώνος σώματος (αρχής γενομένης από τώρα) για Τροφή (XC) δίψα (XC) ένδυμα (XC) ελευθερία δια και εν XC… ώστε να πιστέψουμε και μεριμνούμε ότι, τπτ δεν είναι ουσιωδέστερο, από τον όντως σκοπό που είναι η μετοχή σε αυτό το πύρινο Σώμα.

Με την απουσία της τάχα δευτερεύουσας ευθείας κίνησης του νοός, (όπως υποτιμάται η διακονία της ΜΑΡΘΑΣ –και μόνο όταν δεν έχει αναφορά Τον Κύριο -) απουσιάζει και η μυστική νοηματοδότηση του μυστηρίου… το ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα, εν εμοί μένει, καγώ εν αυτώ…. Ώστε η ‘’κοινωνία’’ προσώπων (ανθρώπων μεταξύ των και ανθρώπων με Άνθρωπο) να ισχύει ΜΟΝΟ στο Ένα Αναστάσιμο Σώμα, ορθόδοξη Εκκλησία, των ισχυόντων έγκυρων μυστηρίων, λόγω αποστολικής διαδοχής. Αμήν γένοιτο, χάριτι.      

* ο πηλός τον πηλόν....

Πάντες γαρ άνθρωποι είμεθα εκ του χοός γεγενημένοι και πάντες ημάρτομεν. Πηλός είμεθα, άγνοιαν έχομεν.

-Ο πηλός τον πηλόν κλέπτει.

-Ο πηλός τον πηλόν υβρίζει.

-Ο πηλός τον πηλόν συκοφαντεί.

-Ο πηλός του πηλού επαίρεται.

-Ο πηλός τον πηλόν πλουτεί.

-Ο πηλός του πηλού άρχει.

-Ο πηλός τον πηλόν δέρει.

-Ο πηλός τον πηλόν φυλακίζει.

Και εν γένει ο πηλός του πηλού θεωρείται σοφότερος, δυνατότερος, πλουσιότερος, ευγενέστερος, τιμιότερος πλουτών ανοησίαν και άγνοιαν της ιδίας υπάρξεως του πόθεν και πού ευρέθη, πώς εγεννήθη, τις ο προορισμός του, πού καταλήγει, τι το μετά ταύτα.

Όλα, λοιπόν, αυτά, επειδή τα κατεβρόχθισεν η λήθη και άγνοια και γέγονε χάος αναισθησίας, δια τούτο οδυνόμεθα εδώ και εις την άλλην ζωήν, όσοι αμετανόητοι. Και ως εκ τούτου πρέπει όποιος βλέπει καλύτερα και είναι ολίγον ξεσκοτισμένος να συγχωρεί και να συμπαθεί τον ομόψυχον και ομόπαθον πλησίον αδελφόν. ~Γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστή

---

Σώσόν με από πηλού, ίνα μη εμπαγώ» (Ψαλ. 68,15) 

αναφέρεται στον συναξαριστή ότι ο αναστηθείς τετραήμερος Λάζαρος, που για τον φθόνο των ιουδαίων έφυγε και πήγε στην κύπρο, ποτέ του (μετά την ανάσταση) δεν γέλασε. Μόνο μια φορά μειδίασε... όταν στην αγορά, είδε κάποιον να κλέβει. Χαμογέλασε και μονολόγησε... ο πηλός κλέβει τον πηλό....