Περί Προσευχής - Όσιος Ιερώνυμος της Αιγίνης

– Αγάπησε πολύ τον Χριστόν μας. Αυτή η αγάπη μόνον μας στηρίζει, μας παρηγορεί. Προσοχή, προσοχή εις όλα και προσευχή.

Μη λες «ο Χριστός» αλλά «ο Χριστός μας».

Αν αφήνεις παράθυρο, θα μπει το φως. Αν όλα είναι κλειστά, από που θα μπει φως και ας είναι άφθονο έξω. Έτσι και εις τα πνευματικά: Άνοιξε την καρδιά σου στο Χριστόν μας, παρακάλεσε Τον και Εκείνος θα βοηθήσει!

Το Ψαλτήρι καθημερινή μου τροφή το έχω. Να το αγαπάς πολύ και να το διαβάζεις. Έστω ‘ένα ή δύο ψαλμούς την ημέρα. Και όταν έχεις λύπη, όταν έχεις πειρασμόν, διάβαζε με προσοχήν και αγάπην το Ψαλτήρι και θα νιώθεις μεταβολή μέσα σου.

Να θεωρείς την Εκκλησία ως Ιατρείο. Διατί πηγαίνει κανείς εις το Ιατρείο; Δια να θεραπευθεί. Να λέγεις, Διατί ήλθα εδώ; (εις την Εκκλησιά) και να παρακαλείς τον Χριστό μας, την Παναγίαν μας και τους Αγίους μας!

Γέροντα, συχνά δεν προλαβαίνω να κάνω προσευχή στο σπίτι και προσεύχομαι καθ’ όδόν κλπ. Μήπως δεν πρέπει; «Στην ανάγκη δεν πειράζει ο

ένωση ανθρώπων υπό την επιστημονική και εκκλησιαστική άποψη

Από τον μικρόκοσμο έως τον μακρόκοσμο, έχουμε μυριάδες παραδείγματα (μικρο)ενώσεων. 

Είναι ο όλος βιολογικός άνθρωπος που τον απαρτίζουν μέλη και τα οποία ενώνονται μεταξύ τους με οργανικούς δεσμούς. 

Είναι το σώμα (κάθε κράτος) που μέλη του είναι οι πολίτες του. 

Είναι η Εκκλησία (Σώμα Χριστού για τα καθ’ημάς αληθώς, σε σχέση με τον τύπο των ετεροδόξων και λόγω αληθοφάνειας όχι τόπο, όχι όαση πραγματική αλλά αντικατοπτρισμός της.... μια αρμονική φανταστική χωρίς αξία, αφού ισχύει ΜΙΑ κεφαλή ΕΝΑ σώμα, κι ούτε μια κεφαλή αλλά πολλά σώματα ή το αντίθετο...) που μόνο οι βαπτισμένοι ορθοδόξως (ΕΝ βάπτισμα κατά το σύμβολο της πίστεως), είναι μέλη. 

Φαίνεται αυτό το σώμα, ακόμη πιο καθαρά σε κάθε εκκλησία, όπου στην κάτοψη  το ιερό είναι η

η των πάντων ένωση…. στην φύση

Στην φύση, υπάρχουν τα διαζευκτικά τα οποία δεν επιδέχονται ένωσης, ισχύοντας ή το ένα ή το άλλο [24 Οὐδεὶς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν· ἢ γὰρ τὸν ἕνα μισήσει καὶ τὸν ἕτερον ἀγαπήσει, ἢ ἑνὸς ἀνθέξεται καὶ τοῦ ἑτέρου καταφρονήσει. οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν καὶ μαμωνᾷ (Ματθ.ς’)] και τα δυνάμενα σύνθεσης ΚΑΙ το ένα ΚΑΙ το άλλο, όπως το φωτόνιο είναι ΚΑΙ σωματιδιακής μορφής και ΚΑΙ κυματοειδούς φύσεως. 

Όντας η φύση μεταξύ παραφύσης (παραλόγου) και υπερφύσης (υπέρλογου) πρέπει να βρεθούν εκείνα τα φυσικά στοιχεία που ενώνουν με το άνω και συγχρόνως απαγορεύουν την ένωση με τα κάτω και διολίσθηση της φύσης στην παραφυσική ‘’ενότητα’’. 

Κι όπως προϋπόθεση της χάριτος είναι ο νόμος, στο Ματθ.ς’ που προαναφέραμε για την χάρι (24) προηγείται ο νόμος (22, όσα και τα γράμματα της εβραϊκής αλφαβήτου). Να μπορεί να διακρίνει, που μπαίνουν τα διαζευκτικά και που η δυνατότητα της ευλογημένης σύνθεσης εις εν. Αφορά την απλότητα και καθαρότητα του νοός και οφθαλμού. … 22 ῾Ο λύχνος τοῦ σώματός ἐστιν ὁ ὀφθαλμός· ἐὰν οὖν ὁ ὀφθαλμός σου ἁπλοῦς ᾖ, ὅλον τὸ σῶμά σου φωτεινόν ἔσται· 23 ἐὰν δὲ ὁ ὀφθαλμός σου πονηρὸς ᾖ, ὅλον τὸ σῶμά σου σκοτεινὸν ἔσται. εἰ οὖν τὸ φῶς τὸ ἐν σοὶ σκότος ἐστί, τὸ σκότος πόσον;    

Ένας βεβλαμμένος οφθαλμός θα δογματίζει ή Θεός ή άνθρωπος και θα προβαίνει στην δική του (βολική) κοσμοθεωρία σε σχέση με τον απλού οφθαλμό που δέχεται το ΚΑΙ Θεός ΚΑΙ Άνθρωπος, στο πρόσωπο του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού, όπως

επιστολή γερ.Πολυκάρπου για την Σουρωτή

 

προσέγγιση της ένωσης από την οπτική των ανατολικών πολυθεϊστικών πεποιθήσεων

Έχουμε πολλά ενδύματα αλλά ένα είναι το σώμα που τα φορά. Έχουμε πάλι ένα σώμα, αλλά ανάλογα από την πληθώρα των φώτων που μας φωτίζουν, προβάλλονται και οι ίδιες σε αριθμό, σκιές.  

Το βλέπουμε αυτό σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα που διεξάγεται την νύχτα. Έτσι, ενώ ο κάθε ‘’μοναδικός’’ παίχτης φωτίζεται από τέσσερις τεράστιους προβολείς που είναι στημένοι στα άκρα του γηπέδου, μετράμε 4 σκιές (σταυροειδώς) να τον ακολουθούν.   

Στα αυτονόητα φυσικά, βλέπουμε τον παίχτη κι όχι τις σκιές… αλλά στα πνευματικά, θέλει λίγη πειθώ να σταματήσει κάποιος να ‘’μετρά’’ και ‘’ερευνά’’ τις προβαλλόμενες πολλές σκιές, συνεπεία των πολλών φωτιζόντων τον, ‘’φώτων’’…. κι αυτό, αν θέλει να προχωρήσει προς το Φως (ακόμη και φώτα), γιατί βλέποντας σκιές που τυπώνονται χαμαί (κι είναι γνωστός ο όρος της χαμαιτυπίας των πορνών) πρώτον στρέφουμε τα νώτα μας προς το Φως και δεύτερον κολλάμε εις εν σώμα, επιτυγχάνουμε την ένωση…. αλλά όχι με Τον Κύριο πνευματικά και επουράνια, αλλά με την πόρνη σωματικά - γήινα. [16 ἢ οὐκ οἴδατε ὅτι ὁ κολλώμενος τῇ πόρνῃ ἓν σῶμά ἐστιν; ἔσονται γάρ, φησίν, οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν· 17 ὁ δὲ κολλώμενος τῷ Κυρίῳ ἓν πνεῦμά ἐστι.  … (Α’Κορ.ς’)]   

Είναι η δηλητηριώδης παμπόνηρη εξωστρέφεια και ‘’άνεση’’ χρόνου περί

η της των πάντων ένωσις (ελληνορθοδόξως)

 ελληνορθοδόξως

Η προς την ‘’ένωση’’ κίνηση, όταν βγουν οι απόλυτες τιμές και λάβουν το πρόσημο που τους αναλογεί, σαν + και -, αναλογεί σε μία πορεία προς τα άνω και Λόγο [όπως σχηματικά ‘’δείχνει’’ το Λ του ΚΑ(Λ)ΟΥ και Αγαθού] σε σχέση με την άλλη προς το Κ του ΚΑ(Κ)ΟΥ, αδιέξοδο (|<) και συγχρόνως τέρμα της δημιουργίας, σαν προβολικό επίπεδο, όπου αποτυπώνονται τα είδωλα.    

Μακάρι να ίσχυε καθ’ολοκληρίαν το … ου χρείαν έχουσι απελθείν, (Ματθ.ιδ’16) και να μέναμε στην Τροφή που δίνει Ο Κύριος στον Οίκο Του, στην αυλή Του. 

Αλλά! οι περισσότεροί μας, παίρνουμε το αναλογούν μέρος της ουσίας (Λουκ.ιε’12) και το κατασπαταλάμε, εσθίοντες την τροφή των χοίρων. Η δύναμη της επιστροφής (σαν ειλικρινούς μετάνοια) είναι η βαθεία ενθύμηση του ευσπλάγχνου Πατέρα. Καλούμαστε να βαδίσουμε έναν δρόμο που ξεκινά από άλλες ‘’αυλές’’ (κύκλωθεν) έστω και χώρα μακράν, για να επιπέσει επί τον τράχηλον  να μας εξάγει την παλαιάν στολή και μας ενδύσει με την νέα, και μας φορέσει το δαχτυλίδι της υιοθεσίας. 

Πίπτοντας στον τράχηλό μας, ‘’κόπτει’’ το οφιοειδές μαστίγιο, (σπονδυλική στήλη) το απαραίτητο για να ευστοχήσει το σπερματοζωάριο στο ωάριο, η ψυχή μέσα στο σώμα, και να ακινητήσουμε πλέον ως πρώτο ζυγωτό στην μήτρα προς πολλαπλασιασμό αρετών και αναγέννηση, μέσω της παρεχόμενης Τροφής, τον

η της των πάντων ένωσις (με ελληνική βοήθεια)

 με ελληνική βοήθεια προσέγγιση και άποψη   

 

Οι ακτίνες του ηλίου φτάνουν και τους εν σκότει διαβιούντες, έμμεσα, μέσω σελήνης. Σοφά ελληνικά, δόθηκε λεξαριθμικά η έννοια Ο ΘΕΟΣ που εξάγει 354, όσο δλδ ένας σεληνιακός κύκλος. Το ‘’φως’’ όμως αυτού του ετερόφωτου ουρανίου σώματος είναι πολωμένο, πολώνοντας μεταξύ τους ανθρώπους που φωτίζονται από αυτό, στρατοπεδεύοντας ο καθένας στην γνώμη του μαζί με ομοϊδεάτες και πολεμώντας τους αντιπάλους της πίστεώς του. Με την θρησκεία νάναι νευροβιολογική ασθένεια, η ορθοδοξία δια της οποίας γνωρίζεται και μετέχεται ο ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ, είναι η θεραπεία.    

Η των πάντων ένωση, περνά από την προσπάθεια αυτής της σύνθεσης των πολωμένων ανθρώπων σε πολλά στρατόπεδα, που πολεμούν μεταξύ τους, εις εν ειρηνικό. Για να γίνει αυτό προϋποθέτει την εντός ημών ένωση από διασπασμένοι που είμαστε. Κι αν δεν προηγηθεί η εν ημίν ένωση εις εν, πως θα καταφέρουμε την έξω ενότητα;   

Πέφτει ο ενιαίος (χωμάτινος, ως μια σημασία του ΑΔΑΜ) άνθρωπος και σπάει σε 12 (ή χίλια κομμάτια) αλλού κεφάλι (δίας) αλλού μυαλά (αθηνά) αλλού περιγάστρια (διόνυσος) αλλού πόδια (ερμής)…. πέφτει το πήλινο δοχείο που εμπεριέχει ύδωρ (ξεδιψαστικό για τον ίδιο και τους άλλους) όπως παραδοσιακά το ρίχνουν από τα μπαλκόνια στην Κέρκυρα το Μ.Σάββατο (προ αναστάσεως). 

Αυτό το έθιμο, συμβαίνει στην Κέρκυρα υπό του πόδας του (όρους) Παντοκράτορος (όχι τυχαία αναγωγικά και η δική μας πτώση του πήλινου δοχείου

Ὁ σωσμένος Ἄσωτος - Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ

Ἂς ἐπιληφθοῦμε λοιπὸν κι ἐμεῖς, ἀδελφοί, τῆς μετανοίας μὲ ἔργα, ἂς ἐγκαταλείψωμε τὸν πονηρὸ καὶ τὰ βοσκήματά του·ἂς μείνωμε μακριὰ ἀπὸ τοὺς χοίρους καὶ ἀπὸ τὰ ξυλοκέρατα πού τοὺς τρέφουν, δηλαδὴ ἀπὸ τὰ βδελυρὰ πάθη καὶ τοὺς προσκολλημένους σ’ αὐτά·

ἂς σταθοῦμε μακριὰ ἀπὸ τὴν πονηρὰ νομή, δηλαδὴ τὴν κακὴ συνήθεια

ἂς ἀποφύγωμε τὴν χώρα τῶν παθῶν, δηλαδὴ τὴν ἀπιστία καὶ ἀπληστία καὶ ἀκρασία, ὅπου συμβαίνει φοβερὸς λιμὸς ἀγαθῶν καὶ ἐπέρχονται πάθη χειρότερα ἀπὸ τὸν λιμό• ἂς τρέξωμε πρὸς τὸν Πατέρα τῆς ἀφθαρσίας, τὸν δότη τῆς ζωῆς, βαδίζοντας τὴν ὁδὸ τῆς ζωῆς διὰ τῶν ἀρετῶν.

Ἐκεῖ θὰ τὸν εὕρωμε νά ἔχει ἐξέλθει ἀπὸ φιλανθρωπία γιά προϋπάντηση καὶ νά μᾶς χαρίζει τὴν ἄφεσι τῶν ἁμαρτιῶν μας, τὸ σύμβολο τῆς ἀφθαρσίας, τὸν ἀρραβῶνα τῆς μελλοντικῆς κληρονομίας. Καὶ ὁ ἄσωτος υἱὸς ἄλλωστε, ὅπως ἐδιδαχθήκαμε ἀπὸ τὸν Σωτῆρα, ὅσον καιρὸ εὑρισκόταν στή χώρα τῶν παθῶν, ἂν καὶ ἐσκεπτόταν καὶ ἔλεγε τὰ λόγια τῆς μετανοίας, δέν ἐπέτυχε τίποτε τὸ καλό, ἕως ὅτου ἀφήνοντας ὅλα ἐκεῖνα τὰ ἔργα τῆς ἁμαρτίας ἦλθε τρέχοντας πρὸς τὸν πατέρα κι ἀφοῦ ἐπέτυχε τὰ ἀνέλπιστα, ἔμεινε ὁπωσδήποτε στό ἑξῆς πλησίον του μὲ ταπείνωση, σωφρονώντας, δικαιοπραγώντας καὶ διατηρώντας ἀκέραια τὴν ἀνανεωμένη ἀπὸ τὸν Θεὸ χάρη.

Αὐτὴν τή χάρη εἴθε νά τὴν ἐπιτύχωμε ὅλοι μας καὶ νά τὴν διατηρήσωμε ἀμείωτη, ὥστε καὶ στόν μέλλοντα αἰῶνα νά συνευφρανθοῦμε μὲ τὸν σεσωσμένο ἄσωτο στήν ἄνω Ἱερουσαλήμ, τὴν μητέρα τῶν ζώντων, τὴν Ἐκκλησία τῶν πρωτοτόκων, ἐν Χριστῷ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν, στόν Ὁποῖο πρέπει δόξα στούς αἰῶνες.

Ερμηνεία εις τον Άσωτο - Αββάς Ησαΐας Αναχωρητής

Αυτή είναι η αγαθότητα του Θεού: όποια ώρα αφήσει ο άνθρωπος τις αμαρτίες του, τον δέχεται με χαρά και δεν λαμβάνει υπόψιν του τα προηγούμενα αμαρτήματα του όπως λέει η Αγ.Γραφή για τον άσωτο υιό. Αυτός δηλαδή άφησε την τροφή των γουρουνιών, δηλαδή τα σαρκικά του θελήματα και γύρισε με ταπείνωση στον Πατέρα του, γι'αυτό και ο Πατέρας τον δέχτηκε και πρόσταξε αμέσως να του φορέσουν τη στολή της αγνότητας και το δαχτυλίδι της υιοθεσίας ,την οποία χαρίζει το Αγ.Πνεύμα. Γιατί βέβαια ο Κύριος μας είναι σπλαχνικός και θέλει την επιστροφή του ανθρώπου, όπως είπε: "Αλήθεια σας λέω, γίνεται χαρά στον ουρανό για τη μετάνοια ενός αμαρτωλού (Λουκ.ιε’ 7).

 

 

---

27 κεφάλαια περί τηρήσεως του νου

 

 

δύο σύγχρονα θαύματα της αγίας Φιλοθέης της Αθηναίας, στην ιερά μονή της στην Εκάλη

Επισκέφθηκα στις 20/2/2005 για πρώτη φορά με μια φίλη μου την ιερά μονή της αγίας Φιλοθέης της Αθηναίας στο προάστιο της Εκάλης, όπου φυλάσσεται ένα τμήμα του χεριού της, το οποίο ευωδιάζει (και ομολογώ ότι είναι η πρώτη φορά που κάποιος άγιος ευδοκεί να μυρίσω την ευωδιά από τα τίμια λείψανά του και έχω συγκλονιστεί). 

Το χεράκι της αγίας φυλάσσεται μέσα σε ασημένια θήκη, η οποία είναι τοποθετημένη σε μαρμάρινη λάρνακα. Βρίσκεται στον υπόγειο ιερό ναό των αγίων πάντων των εν Αθήναις διαλαμψάντων, κάτω από το Καθολικό της ιεράς μονής. Μέσα στον ιερό ναό βρισκόταν η Ηγουμένη της μονής, γερόντισσα, που μας απόκρυψε μάλιστα την ιδιότητά της και μας μίλησε για την αγία Φιλοθέη-μας είπε ότι είναι πολύ θαυματουργός αγία η αγία Φιλοθέη. Μας εξήγησε ότι η εικόνα της αγίας που κοσμεί τη λάρνακα έχει αγιογραφηθεί από μια αδελφή «φωτογραφικά», δηλ. έτσι ακριβώς όπως είδε την αγία Φιλοθέη που εμφανίστηκε μέσα στη μονή! 

Η ηγουμένη από το χέρι κρατούσε ένα κοριτσάκι δύο χρονών και μας λέει: «Το βλέπετε εδώ το κοριτσάκι, είναι παιδί της αγίας Φιλοθέης». Και ξεκινάει και μας αφηγείται το θαύμα της αγίας Φιλοθέης: Η μητέρα του ήταν έγκυος και σε

ο Υιός της Παρθένου - Ἁγ. Νικολάου Ἀχρίδος (Βελιμίροβιτς)

Ἂν κάποιος τώρα ἐνδιαφέρεται νὰ δεῖ πῶς ἦταν ὁ υἱὸς τῆς Παρθένου Μαρίας, αὐτὸ δὲν μποροῦμε νὰ τὸ ξέρουμε. Ὑπάρχει ὅμως μία διήγηση γιὰ τὸν βασιλιὰ Δαβίδ, ποὺ μᾶς διαφωτίζει γιὰ τὸ πὼς ἦταν τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Ἡ διήγηση λέει: ὅταν ὁ Δαβὶδ ἦταν νεαρὸς καὶ βοσκοῦσε τὰ πρόβατα γύρω ἀπὸ τὴν Βηθλεέμ, κατέβηκε μία ζεστὴ μέρα σὲ ἐκείνη τὴν ἴδια σπηλιά, ὅπου ἀργότερα γεννήθηκε ὁ Ἰησοῦς. Κατέβηκε γιὰ νὰ ξεκουραστεῖ καὶ νὰ δροσιστεῖ. Ὅταν κοιμήθηκε, αἰσθάνθηκε κάτι φοβερὸ νὰ τὸν σφίγγει καὶ νὰ τὸν πνίγει. Ξύπνησε καὶ τί εἶδε; Ἕνα φοβερὸ φίδι εἶχε τυλιχτεῖ γύρω ἀπὸ τὰ χέρια καὶ τὰ πόδια του καὶ εἶχε ἀνοίξει τὰ σαγόνια του, γιὰ νὰ τὸν δαγκώσει. Μὲ θανάσιμο φόβο φώναξε ὁ Δαυίδ: Κύριε, σῶσε με! Ἐκείνη τὴ στιγμὴ ἐμφανίστηκε στὴ σπηλιὰ ἕνα παιδὶ ἀπερίγραπτης ὀμορφιᾶς, ντυμένο μὲ λευκὰ ροῦχα, φωτεινὸ σὰν τὸν ἥλιο. Ἔβαλε τὸ χέρι του πάνω στὸ φίδι καὶ τὸ φίδι ἔφυγε ἀπὸ τὸ σῶμα τοῦ Δαβὶδ καὶ ἐξαφανίστηκε. Τὸ παιδὶ κοίταξε μὲ ἠρεμία τὸν Δαβὶδ καὶ τοῦ εἶπε: Μὴ φοβᾶσαι! Αὐτὸ τὸ βλέμμα, αὐτὴ ἡ φωνὴ καὶ αὐτὴ ἡ μορφὴ ἔμεινε γιὰ πάντα χαραγμένη βαθιὰ στὴν ψυχὴ τοῦ Δαβίδ, ποὺ τότε ἦταν βοσκὸς καὶ ἀργότερα ἔγινε βασιλιὰς καὶ ψαλμωδός. Πολλὰ χρόνια ἀργότερα ὁ Δαβίδ ἐξέφρασε τὴν ἀνάμνηση τῆς εἰκόνας ἐκείνου τοῦ παιδιοῦ στὸν ψαλμὸ ΜΕ´ ὅπου λέει: ἐσὺ εἶσαι ὁ πιὸ ὡραῖος ἀνάμεσα στοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων, ἡ εὐλογία ρέει ἀπὸ τὸ στόμα σου, ἐπειδὴ σὲ εὐλόγησε ὁ Θεὸς αἰώνια.

~ Ἁγ. Νικολάου Ἀχρίδος (Βελιμίροβιτς)

θελήματα....

«Ο άνθρωπος σ' αυτόν τον κόσμο επιθυμεί διάφορα: επιθυμεί την ανάπαυση, τη χαρά, τις διασκεδάσεις, θέλει να καλοτρώει, να θυμώνει, να βρίζει, να κλέβει, να χτυπά... Όλα αυτά είναι στην εξουσία του να τα κάνει. Αν όμως όλα αυτά τα στερηθεί και πιέζει την θέλησή του, ώστε να μην τα κάνει, θάβει το θέλημά του. Και αν τον βρίσουν, δεν ομιλεί, εάν τον αδικήσουν, χαίρεται, αν του πουν λόγο σκληρό, μακροθυμεί και ο,τιδήποτε και αν του συμβεί, υπομένει. Όσο καταφρονείται και θάβει το θέλημά του, τόσο περισσότερο πνευματικό καρπό θα φέρει».

Όσιος Άνθιμος της Χίου

---

[…7 Μὴ πλανᾶσθε, Θεὸς οὐ μυκτηρίζεται· ὃ γὰρ ἐὰν σπείρῃ ἄνθρωπος, τοῦτο καὶ θερίσει· 8 ὅτι ὁ σπείρων εἰς τὴν σάρκα ἑαυτοῦ ἐκ τῆς σαρκὸς θερίσει φθοράν, ὁ δὲ σπείρων εἰς τὸ πνεῦμα ἐκ τοῦ πνεύματος θερίσει ζωὴν αἰώνιον. (Γαλ.ς’)].  

της των πάντων ενώσεως… εισαγωγή και ορθόδοξη έποψις

Η ένωση, όπως όλες οι έννοιες με τις οποίες ενασχολείται ο νους μας και παρασύρει και τον χου, είναι σε απόλυτη τιμή. Πίσω από αυτήν, κρύβονται δύο πρόσημα, ένα (+) και ένα (-), οπότε και οι τάσεις που έλκουν τους ανθρώπους, προς τον στόχο τους και οι οποίες πρέπει να διακριθούν πίσω από τα φαινόμενα.   

Αυτή η ‘’ένωση’’ είναι τελειολογική και θα συμβεί, έτσι κι αλλιώς. Κάποιοι πρωτεργάτες και από τα δύο πρόσημα, ‘’τρέχουν’’, αφού επιτύχουν αυτήν την ένωση, οι μεν να την επιβάλλουν δυναστικώς κι οι δε να την προτείνουν ελευθέρως, ως παραδείγματα προς μίμηση. Οι δεύτεροι είναι οι άγιοι, τέκνα Φωτός, ενώ οι πρώτοι, είναι οι σκιώδεις ‘’ενωτικοί’’ σε διάφορα επίπεδα. Παγκόσμια, πολιτικά εθνομηδενιστικά, ιατρικά υπό Π.Ο.Υ. αφού την καθέδρα της υγείας θα την καταλάβει ο αντίχριστος, οικονομικά ως great reset και restart (με μεταμόρφωσή τους, ευστοχότερα παραμόρφωση σε απρόσωπους υπάκουους στο σύστημα ‘’εργάτες’’), οικουμενιστικά στα θρησκευτικά κλπ…. 

Όλα, εντασσόμενα προς δύο κατευθύνσεις, μία προς τα άνω ένωση, δια Χριστού (Ι) εν Χριστώ, και μία ‘’ένωση’’ δια του αντίποδα (Ι) στον αντίποδα. 

Στο οι παραδόσεις του κόσμου και η Ορθοδοξία άρθρο που προηγήθηκε, διευκρινίστηκαν (νομίζω) αυτές οι δύο καταστάσεις, με τον άνθρωπο να

χάρις και πειρασμοί

Ο ζητών Χάριν παρά Θεού, οφείλει να υπομένη τους πειρασμούς και τες θλίψεις εξ οιουδήποτε τρόπου μας έλθουν.

Δεν υπομένεις τους πειρασμούς;
Μηδέ Χάριν να ζητής.
Δεν θα σοι δοθή ποτέ.
Η Χάρις δίδεται πάντοτε, κατ’ αναλογίαν των πειρασμών.
Υπόμεινον, διά να λάβης…

Πρός το παρόν μένω σε μία σπηλιά. Έχω θαυμάσια ησυχία. Είμαι ο ευτυχέστερος των ανθρώπων, διότι ζω αμέριμνος και απολαμβάνω το μέλι της ησυχίας χωρίς καμιά διακοπή. Και μόλις για λίγο αναχωρήσει η Χάρη, έρχεται ως άλλη Χάρη η ησυχία και με υποθάλπει στους κόλπους της. Έτσι φαίνονται μικρότερες οι οδύνες και οι λύπες της πονηρής και μοχθηρής βιοτής. Πάντα ανακατεμένα έρχονται οι λύπες και οι χαρές στην παρούσα ζωή μέχρι τελευταίας πνοής.

Πρέπει νά γίνῃς γενναιότερος. Νά παραταχθῇς στῆθος πρός στῆθος πρός αὐτούς τούς ἀσάρκους. Μήν τούς φοβῆσαι. Ἐσύ δέν βλέπεις με κάθε ευχήν, ὅπου λέγεις, πόσοι πίπτουν, πόσοι στρέφουν τά νῶτα. Σύ μόνον βλέπεις πόσον ἐσύ πληγώνεσαι.

Ἀλλά καί αὐτοί δέρνονται. Καί αὐτοί φεύγουν. Εἰς κάθε ὑπομονήν, ὅπου κάμνομεν, φεύγουν ἁλματωδῶς, καί είς κάθε εὐχήν πληγώνονται σοβαρῶς.

Λοιπόν μή θέλῃς ἐν καιρῷ πολέμου νά ρίπτῃς ἐσύ σφαῖρες καί βόλια καί αύτοί νά σοῦ ρίχνουν λουκούμια καί σοκολάτες.

Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής.

Σοφίας Σειρὰχ τὸ Ἀνάγνωσμα. (Κεφ. β´ 1 - 11)

Τέκνον, εἰ προσέρχῃ δουλεύειν Κυρίῳ Θεῷ, ἑτοίμασον τὴν ψυχήν σου εἰς πειρασμόν· εὔθυνον τὴν καρδίαν σου καὶ καρτέρησον καὶ μὴ σπεύσῃς ἐν καιρῷ ἐπαγωγῆς· κολλήθητι αὐτῷ καὶ μὴ ἀποστῇς, ἵνα αὐξηθῇς ἐπ᾿ ἐσχάτων σου. Πᾶν ὃ ἐὰν ἐπαχθῇ σοι, δέξαι καὶ ἐν ἀλλάγμασι ταπεινώσεώς σου μακροθύμησον· ὅτι ἐν πυρὶ δοκιμάζεται χρυσὸς καὶ ἄνθρωποι δεκτοὶ ἐν καμίνῳ ταπεινώσεως. πίστευσον αὐτῷ, καὶ ἀντιλήψεταί σου· εὔθυνον τὰς ὁδούς σου καὶ ἔλπισον ἐπ᾿ αὐτόν. οἱ φοβούμενοι τὸν Κύριον ἀναμείνατε τὸ ἔλεος αὐτοῦ καὶ μὴ ἐκκλίνητε, ἵνα μὴ πέσητε. οἱ

οι παραδόσεις του κόσμου και η Ορθοδοξία

Λόγω πληθώρας παραδόσεων σε τοπικά επίπεδα, λογικά, ούτε θα μπορούσα να τις ακουμπήσω όλες (ως μη λαογράφος), αλλά ούτε και θα ήθελα. 

Με την παρούσα προσέγγιση καναδυό παραδόσεων, θάθελα να προσπαθήσω να ενδείξω τον τρόπο αναγωγής και ‘’μετάφρασης’’ από τα του κόσμου, άκοσμα (και άτακτα εξωτερικά, ειδωλολατρικά) στα της Ορθοδοξίας έσω τακτοποιημένα, ώστε, όπως ο Θεός εξάγει από το κακό το καλό, να μπούμε σε μια νοοτροπία (και μεθοδολογία), ανάβασης δια ιχνών στην ουσία και προς τον Θεό, όπως παρατηρεί και προτείνει ο αγ.Μάξιμος ομολογητής: 

 

Οι γνωστές λαϊκές παραδόσεις που θα προσπαθήσω να προσεγγίσω εδώ, είναι τα καρναβάλια, ο κλήδονας και μια ακόμη που αφορά τις εγκύους και αναφέρεται στον άγιο Συμεών τον θεοδόχο. 

Τα καρναβάλια έχουν σχέση με την από-κρεω …. (λατινικά κάρνα). Στην πραγματικότητα είναι η προσπάθεια μετάβασης από το προσωπείο, στο πρόσωπο... . Από τους δερμάτινους χιτώνες και προσωπείο που περιβάλλουν και περικυκλώνουν το πρόσωπο, σε αυτό, το θεοΰφαντο. Όταν ημερολογιακά

Σκέψεις στην ακροθαλασσιά - Ἁγίου Ἰγνατίου Μπριαντσανίνωφ

"ἐπὶ τῷ Θεῷ ἤλπισα, οὐ φοβηθήσομαι τί ποιήσει μοι ἄνθρωπος." Ψαλμός 55,12 

Με ποιόν μοιάζει ο χριστιανός, που σηκώνει τις θλίψεις της επίγειας ζωής με αληθινή πνευματική σύνεση; Μ' έναν οδοιπόρο, που στέκεται στην ακροθαλασσιά σε ώρα τρικυ­μίας. 

Τα αγριεμένα άσπρα κύματα πλησιάζουν τον οδοιπόρο και, αφού σπάσουν στην άμμο, διαλύονται πάνω στα πό­δια του σε αναρίθμητες μικρές σταγόνες. Η θάλασσα, φιλονικώντας με τον άνεμο, βρυχιέται, υψώνει κύματα σαν βουνά, βράζει, παφλάζει. Το ένα κύμα γεννά και στη συνέχεια καταβροχθίζει το άλλο. Οι κορυφές τους είναι στεφανωμένες με κάτασπρο αφρό. Όλη η θάλασσα είναι καλυμμένη απ' αυτά τα κύματα, που μοιάζουν με τερά­στιο λάρυγγα φοβερού τέρατος δίχως δόντια. 

Ο οδοιπόρος παρατηρεί το φοβερό θέαμα με ήρεμο λογισμό. Τα μάτια του είναι στη θάλασσα. Πού είναι, όμως, η σκέψη του; Και πού η καρδιά του; Η σκέψη του

η τάξις στον ψυχισμό, οι αιτίες της αταξίας και η αποκατάσταση

Ο πρώτος άνθρωπος ο πλασθείς από Τον Θεό, ΑΔΑΜ, δεν θα μπορούσε να ήταν ατακτοποίητος, αφού τον εξήγαγε από το χάος, μέσα στο Φως Του. Πλην της έννοιας του πήλινου, τα αρχικά του έδειχναν την σταυροειδή του ‘’τάξη’’, ως πνευματικά ‘’απλωμένος’’ στα 4 σημεία του ορίζοντα, Ανατολή Δύση Άρκτος Μεσημβρία

Επιπλέον ως ένοικος του παραδείσου, βρισκόταν τακτοποιημένος σταυρικά, μεταξύ των 4 ποταμών που καθόριζαν τα φυσικά του όρια [όπως όρια έχει κάθε σώμα, με μας να γνωρίζουμε (θεωρητικά) την Βασιλεία, ως χρυσοπλοκώτατο πύργο και δωδεκάτειχο πόλι], και τα οποία χαρίσματα, προσεγγίστηκαν κάπως σε παλαιότερα άρθρα* .  

Κι έρχεται η ώρα, που όλη αυτή η τάξις χάνεται, κλέπτεται ο ουράνιος θησαυρός, απεμπολούνται τα χαρίσματα για χάριν φανταστικών δωρεών του δολίου, χάνεται η τάξις κι αυτό, γιατί δόθηκαν τα ανάλογα δικαιώματα στον ταραξία. 

Αφορμή της απώλειας, στάθηκε η στροφή της εμπιστοσύνης από τον Θεό σε πίστη στην φαντασία και το αυτοείδωλο. Φαντάστηκε ο ΑΔΑΜ και η ΕΥΑ τι καλά που θα ήταν αν ήταν θεοί με γνώσεις και δυνάμεις. Αλλά! στον χώρο της φαντασίας και ειδώλων, οι θεοί χωρίς Θεό κυνηγούν (διαχρονικά με το ίδιο δόλιο δόλωμα) τον θανατηφόρο αντικατοπτρισμό (666) της όασης, φωτιζόμενοι αντί ευθέως Φωτός και καθαρής καρδίας, από πλάνο έρπον φως. Αυτό νομοτελειακά σαν ακολούθηση της φυγοκέντρου, θα καταντήσει τους κυνηγούντες αυτά (έλληνες και ιουδαίους, που ζητούν σημεία και σοφία, και στα πρόσωπα αυτών όλους τους φιλοδυνάμους και φιλοσόφους), ανυπάκουους και υπερήφανους (κι οι δυο με την έπαρση του 7 και τρωτή τους πτέρνα, εκτός Του Κυρίου, εκτός της Κυριακής και 8ης ''ημέρας'' (και η' αιώνα), σαν τον διαβολέα, πατέρα ψεύδους και φαντασιών, αν δεν στρέψουν, προσανατολίσουν το πρόσωπό τους και κινηθούν στην Αγάπη δια της μωρίας ή σκανδάλου (ανάλογα της προσεγγίσεως) του Σταυρού. 

Κι η έξοδος και απομάκρυνση είχε δύο στάδια και στάσεις. Από εντός του Λόγου λόγοι (άνθρωποι) εβγήκαν απέναντι (Γεν.γ’24) (του Ηλίου) και μετά εξέπεσαν