με ελληνική βοήθεια προσέγγιση και άποψη
Οι ακτίνες του ηλίου φτάνουν και τους εν σκότει διαβιούντες, έμμεσα, μέσω σελήνης. Σοφά ελληνικά, δόθηκε λεξαριθμικά η έννοια Ο ΘΕΟΣ που εξάγει 354, όσο δλδ ένας σεληνιακός κύκλος. Το ‘’φως’’ όμως αυτού του ετερόφωτου ουρανίου σώματος είναι πολωμένο, πολώνοντας μεταξύ τους ανθρώπους που φωτίζονται από αυτό, στρατοπεδεύοντας ο καθένας στην γνώμη του μαζί με ομοϊδεάτες και πολεμώντας τους αντιπάλους της πίστεώς του. Με την θρησκεία νάναι νευροβιολογική ασθένεια, η ορθοδοξία δια της οποίας γνωρίζεται και μετέχεται ο ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ, είναι η θεραπεία.
Η των πάντων ένωση, περνά από την προσπάθεια αυτής της σύνθεσης των πολωμένων ανθρώπων σε πολλά στρατόπεδα, που πολεμούν μεταξύ τους, εις εν ειρηνικό. Για να γίνει αυτό προϋποθέτει την εντός ημών ένωση από διασπασμένοι που είμαστε. Κι αν δεν προηγηθεί η εν ημίν ένωση εις εν, πως θα καταφέρουμε την έξω ενότητα;
Πέφτει ο ενιαίος (χωμάτινος, ως μια σημασία του ΑΔΑΜ) άνθρωπος και σπάει σε 12 (ή χίλια κομμάτια) αλλού κεφάλι (δίας) αλλού μυαλά (αθηνά) αλλού περιγάστρια (διόνυσος) αλλού πόδια (ερμής)…. πέφτει το πήλινο δοχείο που εμπεριέχει ύδωρ (ξεδιψαστικό για τον ίδιο και τους άλλους) όπως παραδοσιακά το ρίχνουν από τα μπαλκόνια στην Κέρκυρα το Μ.Σάββατο (προ αναστάσεως).
Αυτό το έθιμο, συμβαίνει στην Κέρκυρα υπό του πόδας του (όρους) Παντοκράτορος (όχι τυχαία αναγωγικά και η δική μας πτώση του πήλινου δοχείου
ΑΔΑΜ και διάλυση των πνευματικών μας δυνάμεων). Κι έρχεται ο αγ.Σπυρίδων να δώσει ευλογία, ώστε σπυρί σπυρί να μαζευόμαστε, σπυρί σπυρί να προστίθεται ΦΩΣ (μεγάλωμα ημέρας Θεού αναλογικά) και από τα επτάνησα (και 7) να φτάσουμε* χάριτι στα δωδεκάνησα (12) και Π+άτμο (αποκάλυψη και επίσκεψη στο σπήλαιο του νου και καρδιάς, Τριαδικού Θεού) ενοποιημένα από διασπασμένα. Κι Ο Κύριος θα τρέφει τους 4.000 άνδρες με την εξωτερική (θύραθεν) παιδεία και θα περισσεύουν σπυρίδες 7 αλλά και τους 5.000 άνδρες με 5 άρτους και 2 ιχθείς (Τον Εαυτό Του, ως Τροφέα και Τροφή) και περισσεύουν μέσα στην εκκλησία των 12 έμψυχων κολώνων (αποστόλους) 12 κοφίνια.Απέξω, θα έχουμε τα διασπασμένα αισθητήρια που το καθένα λειτουργώντας ξεχωριστά θα μας πληροφορεί για τον φυσικό κόσμο (είδα, άκουσα, γεύτηκα…) ενώ από μέσα, ενοποιημένες οι αισθήσεις εις εν (οφθαλμό, το ηγεμονικόν της ψυχής, νου) που θα μας πληροφορεί κατά την καθαρότητα και μη βλάβη του, για τον έσω κόσμο, Θεό, Βασιλεία.
Κι όπως καλούμαστε να ενώσουμε τα δομικά στοιχεία εις εν (κέντρο και πεμπτουσία) χάριτι Χριστού και Σταυρού, καλούμαστε να συμμαζέψουμε τους διασκορπισμένους (και αιχμαλωτισμένους) λογισμούς όλους εν Αυτώ, όμοια της σταυροειδούς περιπλάνησης** για 40 χρόνια του ισραηλιτικού γένους στην έρημο, όπου ισραήλ = νους ορώμενος τω Θεώ, το οποίο και σημαίνει ότι δεν αφορά μια κρατική υπόσταση (που βγάζουν σπυράκια όταν την ακούνε οι ελληνιστές και αρχαιοελληνιστές), αλλά για τον ίδιο μας τον εαυτό.
Εάν τελικά κάποιος έχει διάθεση για ένωση, του απλώνεται μία λογική και σταυρική πορεία από αίγυπτος, έρημος και Βηθλεέμ.... πάλι, ο μισών τον σταυρό, (και αδικών τον εαυτό του) μάλλον προτιμά την παραμονή του στην αίγυπτο και αιχμαλωσία στην διάλυση και είδωλα.
Κι όποιος θέλει, ‘’βλέπει’’ Τον Κύριο διαχρονικά να εξάγει εξ ειδώλων ως ελευθερωτής και να συναγάγει εξ αταξίας στον Σταυρό, προσθέτοντας στον καθένα νου τον δικό Του χριστοφόρο νου (σαν σχήμα επί πώλου όνου) για να μας χορτάσει και ξεδιψάσει και φτάσει στο επουράνιο κατοικητήριο (και καρδιά, όπου η ένωσις των πάντων, στον τύπο των ιεροσολύμων).
... ἐκ τῶν χωρῶν συνήγαγεν αὐτούς, ἀπὸ ἀνατολῶν καὶ δυσμῶν καὶ βοῤῥᾶ καὶ θαλάσσης. ἐπλανήθησαν ἐν τῇ ἐρήμῳ ἐν γῇ ἀνύδρῳ, ὁδὸν πόλεως κατοικητηρίου οὐχ εὗρον, πεινῶντες καὶ διψῶντες, ἡ ψυχὴ αὐτῶν ἐν αὐτοῖς ἐξέλιπε· καὶ ἐκέκραξαν πρὸς Κύριον ἐν τῷ θλίβεσθαι αὐτούς, καὶ ἐκ τῶν ἀναγκῶν αὐτῶν ἐῤῥύσατο αὐτοὺς καὶ ὡδήγησεν αὐτοὺς εἰς ὁδὸν εὐθεῖαν τοῦ πορευθῆναι εἰς πόλιν κατοικητηρίου. ἐξομολογησάσθωσαν τῷ Κυρίῳ τὰ ἐλέη αὐτοῦ καὶ τὰ θαυμάσια αὐτοῦ τοῖς υἱοῖς τῶν ἀνθρώπων, ὅτι ἐχόρτασε ψυχὴν κενὴν καὶ πεινῶσαν ἐνέπλησεν ἀγαθῶν. καθημένους ἐν σκότει καὶ σκιᾷ θανάτου, πεπεδημένους ἐν πτωχείᾳ καὶ σιδήρῳ, (ψαλμ.ρς')
Καλό είναι να βιάζουμε τον νου να μαζεύεται και μαζί με την σάρκα να προσηλώνονται με φόβο Θεού στην τήρηση των εντολών, ώστε να προσεγγίζουμε την πηγή, αντί να απομακρυνόμαστε και πεθάνουμε από την δίψα κυνηγώντας τον αντικατοπτρισμό της όασης…. και κοντά στην πηγή Α, το Ω (και σχηματοποιημένη η αγιογραφία των αγίων πάντων ως Ω) και Κύριος.
Έτσι προτάθηκε και με τα καρναβάλια και κλήδονα (από τους πολλούς έξω νυμφίους στον Έναν έσω) και άλλες παραδόσεις στην ελλάδα και κόσμο…. Κι όποιος θέλει, ή ακολουθεί την πομπή με κεφαλή τον αποστάτη ή εισέρχεται στην Εκκλησία με κεφαλή τον Χριστό. Ο ένας οδηγώντας τους πιστούς του ακολούθους προς ένωση στην κενότητα (κάτω) κι ο Άλλος τους πιστούς Του στην σωτηρία (ένωση άνω).
Πάλι ελληνικώς, το σύμβολο του διός είναι ο ισοσκελής (απρόσωπος) σταυρός (+), ο αρμονικός, ειρηνικός και φυσικός, που από το μέσον*** μπορεί, ή να εκπέσει προς τα κάτω στον αγκυλωτό, παραφυσικό και δυσαρμονία, ή να ανέλθει στο Πρόσωπο (Εσταυρωμένο και ορθόδοξα τυπούμενο και βιούμενο Σταυρό).
Στην πρώτη, προς τα κάτω περίπτωση και μετάσταση βλέπουμε αυτός (ο αγκυλωτός) να συνθλίβει το πρόσωπο του άλλου ζητώντας και επιβάλλοντας θυσίες προς το πρόσωπό του και τις επιθυμίες του, κατά το γενηθήτω το θέλημά ΜΟΥ. Αντίθετα, προς τα άνω, με διαρκές γενηθήτω Κύριε το θέλημά ΣΟΥ, προσπαθούμε να μετασταθούμε, στην ελευθερία.
Η ειδοποιός διαφορά, είναι τι αγαπάμε. Το Φως ή το σκότος. Το πνεύμα ή την σάρκα. Την έξω Ζωή ή τον έσω Ναό.
Το γενηθήτω το θέλημά ΜΟΥ μας κατεβάζει διαρκώς στο δυσώδες υπόγειο (και λαβύρινθο, όπου ισχύει ο θάνατος) σαν την ΚΡΗΤΗ που αντιστοιχεί στην γαστέρα του σώματος της Ελλάδος ενώ το γεννηθήτω ΣΟΥ, αρχίζει και ανεβάζει την φύση (+) στο υπερώο, (και χριστοκεντρική εσταυρωμένη καρδιά με Τον Κύριο ένθρονο) όπου τελεσιουργούνται διαχρονικά όλα τα μυστήρια και μετέχουμε σε αυτά, κατά τάξη και ετοιμότητα.
Κι ο φυσικός σταυρός, έχει συνέχεια. Δεν αρκεί από πλευράς φυσιογνωσίας να ξέρει κάποιος τα 4 δομικά στοιχεία (άκρα) της κτίσης, (ΠΥΡ – ΑΗΡ – ΓΗ - ΥΔΩΡ) αλλά σταυροειδώς να τα ενώσει με την πεμπτουσία (ΑΙΘΗΡ) γιατί χωρίς Τον συνέχοντα τα πάντα εις το μέσον, Τον τρέφοντα και συντηρούντα τα σύμπαντα, ΔΕΝ λειτουργούν.
Το βλέπουμε πως, αν αφαιρέσουμε (και δεν ενώσουμε) το πυρ με τον αέρα, η φωτιά σβήνει. Αν δεν παρεμβληθεί γη στην πτώση του ύδατος, αυτά σταματημό δεν θα έχουν. Και με το σταυρικό ‘’σταμάτημα’’ (στώμεν καλώς) μπορεί να αρχίσει η ένωση, αφού τιθασσευτεί η διάλυση. Να αρχίσει η μεταστροφή του νοός, από την ακολούθηση της φυγοκέντρου (Ι, τάγματος δαιμόνων) και διάλυσης και απώλειας, στην ακολούθηση της κεντρομόλου (Ι, Ιησού) και ένωσης και σωτηρίας (ολοκλήρωσης) και ζωή στην νέα κτίση, όπου τα πάντα είναι Χριστός.
Πάλι, με σταυρό ισοσκελή (+), δεν συμβολίζεται μόνο ο δίας, αλλά είναι και το αστρολογικό σύμβολο της γης. Κι ο δίας, στα τελευταία του έβαλε στην φυλακή τον ΙΑΠΕΤΟ, τον αληθοφανή ποιητή ουρανού και γης, με την έννοια των ειδώλων ''ποθών'' (σαν διάνοια) να φτάσει στον Αληθή. Σύμβολο δε του δία και ο κεραυνός.
''Ένωσε'' δια του σταυρού του (ο δίας) τα 4 άκρα, ενώνει και η διάνοιά μας αυτά ώστε αστραπόμορφα να μεταβούμε από το βάθος της φύσης μας (καρδιά) στο ύψος Του Δημιουργού, συνανεβάζοντας, καρδιά, νου, και όλην την ζωή μας. (Αμήν... κατά το, πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα).
Θα παρασταθούμε ως (ενδεδυμένοι με σάρκα) νόες μπροστά στον Νου, δικαιολογούμενοι ποια πορεία εκτελέσαμε, ποια πίστη τηρήσαμε για να μας αποδοθεί της δικαιοσύνης ο στέφανος ή να μας αφαιρεθεί.
Είναι ο ν' ψαλμός η καρδία του ψαλτηρίου (μετανοίας) και ο κεραυνόμορφος κόππα ( ϟ ), 90ός που θα κριθούν για την όλη θεωρία και πράξη. Αμήν ευπρόσδεκτην απολογία επί του φοβερού βήματος. Αμήν να προλάβουμε κατ'αρχάς να εμβαθύνουμε (μέχρι τον πυρήνα της γης μας) και μετά κεραυνοειδώς να ανέλθουμε ευθέως από την γη στον ουρανό …
με την βοήθεια Του συμπλέοντος, συνοδοιπορούντος και Ιατρού ψυχών και σωμάτων, Κύριο Ιησού Χριστό Υιό Θεού του Ζώντος... εκμεταλλευόμενοι όλα τα προς κατάρτισή μας αναλυθέντα (αντιστοιχίσεις της εξωτερικής ιστορικής αναδρομής με την έσω ).
Θα κριθούμε ποιαν από τις δύο αστραπές ακολούθησε η ζωή μας. Την κάτω όψη και (έρποντα όφι, πλάνο με την σ+οφία του) πρώτο εωσφόρο (Λουκ.ι’18) …εθεώρουν τον σατανάν ως αστραπήν εκ του ουρανού πεσόντα ή την άνω όψη που, ώσπερ γαρ η αστραπή εξέρχεται από ανατολών και φαίνεται έως δυσμών ούτως έσται και η παρουσία του υιού του Ανθρώπου. (Ματθ.κδ’ 27)Τον όρθιο κρεμασθέντα και ευθές Φως, Φως εκ Φωτός Θεός αληθινός εκ Θεού αληθινού (με την δική Του αναστάσιμη σ+οφία)...
Έτσι έγινε ιστορικά, έτσι καλούμαστε και τώρα (στην δική μας ως κεραυνό διερχόμενη φευγαλέα ζωή, το νόημα του πας άνθρωπος ψεύστης) να επιλέξουμε βιώματα, προσανατολισμό, κίνηση…. ή παραμονής στην πτώση κατέναντι εν σκιά ή ανάστασης όπου το πρότερον κάλλος, ενσωματωμένοι στο Φως, εντός Του Λόγου, λόγοι προς δόξαν Θεού.
Αν η δούλη του νοός, ΔΙΑνοια, (πρώτο όργανο σκέψης) δεν θέλει να κάνει την ζεύξη (ΖΕΥΣ) και από τα διασπασμένα να ανεβεί στην ένωση, δεν γίνεται το πρώτο αποφασιστικό βήμα προς αυτήν. Οι πιστεύοντες στο διασπασμένο 12θεο, μοιάζει να πιστεύουν στους 12 μήνες κι όχι στον έναν χρόνο. ... ούτε και στο ''πέρασμα'' του ηρακλή από τον χρόνο, με τους 12 συναφείς άθλους του. Μακάρι τα έξω να δείχνουν την αναγκαία λογική ενότητα εις εν και όποιο προλάβει και ''παρασύρει'' το άλλο... [ορθοδόξως ή ο νους να οδηγήσει το ασθενές σώμα στους πόδας Του Κυρίου για θεραπεία ή οι 4 (χοϊκοί) που κουβαλάνε στο κρεββάτι τον παράλυτο νου, να ''χαλάσουν την σκεπή'' και να τον κατεβάσουν πάλι στους πόδας Του Κυρίου. Νους ή χους, όποιος είναι πιο υγιής από τον άλλον, να μεταφέρει τον ασθενή ''αδελφό'' προς ίασιν... κι αυτό, γιατί υπάρχει συγγένεια στον όλο εαυτό... όπως μας γνωρίζεται από τον μέγα κανόνα και χρήζει ένωσης, υγείας, ανάστασης και αποστασιοποίηση από τις αιτίες διάσπασης, θανάτου εξ αυτοχειρίας μας, οποιουδήποτε μέρους μας.... Ὢ πῶς ἐζήλωσα Λάμεχ τὸν πρῴην φονευτήν, τὴν ψυχὴν ὥσπερ ἄνδρα, τὸν νοῦν ὡς νεανίσκον, ὡς ἀδελφὸν δέ μου τὸ σῶμα ἀποκτείνας, ὡς Κάϊν ὁ φονεύς, ταῖς φιληδόνοις ὁρμαῖς!].
Η δούλη διάνοια ''εργάζεται'' προς τα κάτω. Προς την βαθύτερη αυτογνωσία, πραγματικά επιστημονικώς (δια λόγων) ή επιστημονικοφανώς. Η εργασία της μπορεί να είναι ή ταπεινή εμβάθυνση ως δούλη (ορθοδόξως, ευχαριστώ Σε Κύριε ότι επέβλεψες επί την ταπείνωσιν της δούλης Σου...) ή υψηλοφρονούσα (αλλοδόξως), με άστοχο διαλογισμό ή εξαντλεί τα επιστημονικά εργαλεία για την μελέτη της μεταπτωτικής φύσης, που ως αυτοείδωλα, θεοποιούν την διάνοια και τις ''κατακτήσεις'' της.
Κι εδώ βρίσκεται μια μυστική τραγωδία. Σπαταλάται το δοθέν τάλαντο στα της γης, και θάβεται σε αυτήν, από τον κατέχοντα αυτό δούλο, με αποτέλεσμα ούτε να πολλαπλασιαστεί αλλά και να χαρακτηριστεί τελικά ως πονηρός. […7 Μὴ πλανᾶσθε, Θεὸς οὐ μυκτηρίζεται· ὃ γὰρ ἐὰν σπείρῃ ἄνθρωπος, τοῦτο καὶ θερίσει· 8 ὅτι ὁ σπείρων εἰς τὴν σάρκα ἑαυτοῦ ἐκ τῆς σαρκὸς θερίσει φθοράν, ὁ δὲ σπείρων εἰς τὸ πνεῦμα ἐκ τοῦ πνεύματος θερίσει ζωὴν αἰώνιον. (Γαλ.ς’)].
Την σκυτάλη εργασίας μετά την πρώτη αυτογνωσία, αναλαμβάνει η κυρία (νους) για να κινηθεί προς τα άνω και θεογνωσία. Πάλι, πρέπει να διακρίνουμε ότι με τον υψηλόφρονα λογισμό ο άνθρωπος αστοχεί, ενώ με ταπεινό εκ Θεού λογισμό, (όπως μας παραδόθηκε η θεογνωσία από τους αγίους) και σαν την κυρία Ραχήλ θα ευστοχήσει, εφόσον θα ''θαφτεί'' ως σκιά θεωρία εκεί που γεννάται η θεία θεωρία Χριστός (Βηθλεέμ).
Κι αν δεν επιτευχθεί η πρώτη εύστοχη εμβάθυνση στον ε-αυτό (εικών Αυτού) και δια σταυρού εύρεση της πεμπτουσίας μας, πως θα βρεθεί σε ύψος Αυτός [Του οποίου είμαστε εικόνες - οι έχοντες Του Ανδρός (ανθρ) την όψη (ωπος)] και Ο Οποίος κατήλθε για να μας ανεβάσει από το κατ'εικόνα στο καθ'ωμοίωση; Μπροστά λοιπόν στο πρότυπο Άνθρωπο θυσίας, που όλοι εικόνες Του είμαστε, καλούμαστε κάτι να θυσιάσουμε.
Αναπόφευκτα, κάποιοι θα θυσιάσουν για χάριν τον φθαρτών και προσκαίρων, επιθυμιών σάρκας, τα άφθαρτα και άλλοι τα φθαρτά για χάριν των αιωνίων και αφθάρτων, ‘’θυσιάζοντας’’ την σάρκα για χάριν του πνεύματος. Ο καθένας με την προσωπική του ελεύθερη επιλογή.
Είναι τα δύο ‘’Η’’ που παρίστανται δεξιά - αριστερά της Γεννήσεως Του Κυρίου στην ανατολή Του. Ο ένας ως Ηρώδης, και ο άλλος ως πνεύμα του Θεού του Ζώντος, Ηλίας. Κι οι δυο, εδαφιούν τα νήπια επί πέτρας… Μόνο που ο ένας για χάριν της ευσεβείας (και πνεύματος) εδαφιεί τις αμαρτίες όσο αυτά είναι νήπια, στην Πέτρα Χριστό… μακάριος ὃς κρατήσει καὶ ἐδαφιεῖ τὰ νήπιά σου πρὸς τὴν πέτραν κι ο άλλος Ηρώδης, όπως αναφέρθηκε και άλλοτε, για λόγους φιληδονίας, φιλαργυρίας και φιλαρχίας, ''κυνηγά'' να αποκτείνει τον νηπιάζοντα Κύριο, αποκεφαλίζει τον πρόδρομο Ιωάννη και φυλακίζει τον απ.Πέτρο (στον τύπο της πράξης). Είναι ο Ηρώδης, ο μεθερμηνευόμενος κατά τον άγιο Μάξιμο ομολογητή ''δερμάτινος''.
Τα ιστορικά έξω γεγονότα που συνέβησαν άπαξ, παρατεινόμενα στους αιώνες, (που έτρεξαν προς γνώση μας) μας βοηθάνε για να περάσουμε από τον έξω κύκλο στον έσω, κύκλος Αληθείας και κύκλος ασεβείας… αφού ο ίδιος ηρώδης ενεργεί, στην εν ημίν (πνευματική) πραγματικότητα.
Με νοοτροπία ηρώδη (που η ζυγαριά κλίνει υπέρ των δερματίνων χιτώνων) ενώ Ο Ήλιος (Ιησούς Χριστός) ανέτειλε, δεν Τον αποδεχόμαστε εν ημίν να φωτίσει την ζωή μας, να μας περάσει ως Χριστούγεννα από την λατρεία των αστέρων στον Ένα Ήλιο και εφεξής με Αυτόν να συμπορευτούμε μέχρι της δύσεώς Του. Κι εκεί στην δύση, (αντί για 2 φονείς, όπως παραστάθηκαν στην ανατολή) παρίστανται τώρα 2 ληστές. Σε δύο μοναδικές θέσεις στην ιστορία του ανθρώπου. Τα δύο Ι. Ο ένας καταγόμενος στον άδη τω βάρει της βλασφημίας (στον τύπο του Ιούδα που κρέμασε την ζωή του στην συκή / δερμάτινους χιτώνες, όπως και ο πρώτος ηρώδης) κι ο άλλος με το μνήσθητι, εισάγεται στον παράδεισο (όπως ο επιπεσών στο στήθος Του Κυρίου, Ιωάννης και αγαπημένος μαθητής, αντλών θεολογία και θεογνωσία) αφού την ελπίδα του σε Αυτόν την αναθέτει, Στον Εσταυρωμένο και Σταυρό δι Ου πηγάζει ΖΩΗ και Ανάσταση (κι όχι τους δερμάτινους χιτώνες στους οποίους στηρίζει την ζωή του ο Ιούδας… όχι μετανοώντας πραγματικά, αλλά μεταμελούμενος).
Καλείται ο χριστιανός από κατ’όνομα να περάσει στο κατ’ουσία και χάρι, να μην διατηρεί τους δερμάτινους χιτώνες ρερυπωμένους, καθώς αυτοί κωλύουν από τώρα την αίσθηση Θεού και μας απομακρύνουν από την μετοχή στην δόξα Του, ως ανεξομολόγητοι και ακοινώνητοι. Μακάρι να προλάβουμε και καταφέρουμε από τώρα στους αιώνες, την είσοδό μας, κατάσταση που εναπόκειται στην αρχική μας θέληση που την ακολουθεί θεία χάρις, που ήδη θέλει και την σωτηρία μας και την επίγνωση της Αληθείας. Μονόδρομος δια της κάθαρσης στον φωτισμό κι από εκεί, στην τελειότητα.
Αρχικά όμως, αμήν μην ισχύσει το γνωστό... Τον Νυμφώνα Σου βλέπω αλλ' ένδυμα ουκ έχω ίνα εισέλθω... ο χιτών με ελέγχει....
---
* άρση των πέπλων ή ακολουθώντας τα ίχνη των αγίων… αγίου Σπυρίδωνα που ξεκινά από Κύπρο και δια της Κωνπόλεως φτάνει στην Κέρκυρα σε συνάφεια και με τον αγαπημένο μαθητή Του Κυρίου απ.Ιωάννη θεολόγο, που φτάνει με μικρότερη έλικα στην Πάτμο.
Κάθετος πνευματικός κύκλος (οδοιπορικό σοφίας του ανθρώπου) για ανάκτηση σε ψηφιακή μορφή και για όποιον θέλει, το ίδιο σε έντυπη μορφή.
** περιπλάνηση 40 ετών στην σκιώδη έξοδο, ευθεία τεσσαρακοστή και εξομολόγηση… με την εξομολόγηση αφαίρεση (άφεση) αμαρτιών και των νομοτελειακών ιδιοτήτων τους, που είναι ο εξοστρακισμός (προς τα άκρα) και διάλυση, υπέρ της κεντρομόλου, προς λεπτότητα, λαφρύτητα (από βάρη της αμαρτίας) και συνεκτική δύναμη του Σταυρού…. αφού …. όπως αναφέρει ο άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς: Σ' αυτό το μακρινό ταξίδι, η ανθρωπότητα ''λερώνεται'' και ''σκονίζεται'' πάντα με την ίδια σκόνη και ''πλένεται'' πάντα με το ίδιο νερό. Η σκόνη είναι η αμαρτία και το νερό είναι η Μετάνοια. Κι αν θέλουμε να τα συμμαζέψει όλα εντός μας, κατά το…. Σε αυτόν τον κόσμο είμαστε μόνον εγώ και ο Θεός (αββάς Αλώνιος) ας μιμηθούμε τα καλά και για κάθε αμαρτία που έκαναν τα ιστορικά πρόσωπα, ας επιδείξουμε την ίδια μετάνοια που κατάφεραν από τον Θεό να κληθούν αγαπημένοι. (Έτσι έκανε και ο αγ.Αμβρόσιος μεδιολάνων που δεν άφηνε τον βασιλέα μετά από φόνους να μπει μέσα στην εκκλησία. Ὑπῆρξε δραματικὴ ἡ σκηνή· αὐτοκράτωρ πανίσχυρος ἠλέγχετο δημοσία παρὰ τοῦ ἐπισκόπου ἐπὶ μιαιφονίᾳ, τῷ ἀπεκλείετο ἡ εἰς τὸν ναὸν εἴσοδος καὶ τῷ ἐπεβάλλετο νὰ συγκαταριθμηθῇ εἰς τὴν τάξιν τῶν μετανοούντων, ἵνα τύχη συγγνώμης. Θεοδόσιος ὁ Μέγας ἐδείχθη τῷ ὄντι μέγας κατὰ τὴν στιγμὴν ταύτην· δὲν ὠργίσθη κατὰ τοῦ τολμηροῦ ἐπισκόπου· ἐν συντριβῇ καρδίας ὑπέμνησεν ἁπλῶς, ὅτι καὶ ὁ Δαυῒδ ἥμαρτε ποτὲ διπλοῦν ἁμάρτημα. Ὁ Ἀμβρόσιος ἐπωφελήθη ἀπὸ τοὺς λόγους τούτους καὶ τῷ εἶπε· «Καθὼς λοιπὸν ἐμιμήθης τὸν Δαυῒδ εἰς τὴν ἁμαρτίαν, οὕτω πρέπει νὰ τὸν μιμηθῇς καὶ εἰς τὴν μετάνοιαν». Καὶ ὁ αὐτοκράτωρ τὸν ἐμιμήθη· ὑπετάγη εἰς τὸ παράγγελμα τοῦ ἐπισκόπου· ἀνεχώρησε· καὶ μετὰ ὀκτὼ μῆνας μετανοίας καὶ δακρύων ἐγένετο δεκτὸς εἰς τὴν θείαν κοινωνίαν κατὰ τὴν ἑορτὴν τῶν Χριστουγέννων, ἀφ᾿ οὗ ἐξωμολογήθη δημοσίᾳ ἐν τῷ ναῷ τὸ ἁμάρτημά του καὶ ἐζήτησε πρηνὴς συγγνώμην παρὰ τοῦ ἐπισκόπου. αμήν έτσι και να γίνει και με μας).
για το βάρος της αμαρτίας και την απελευθέρωση από την αμαρτία - Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
*** 3 σταυροί 3 θελήματα … 2 τάσεις
μη πάντες απόστολοι; μη πάντες σταυροφόροι; (αλλά ποιου ανθρώπου απόστολοι και ποιον σταυρό φέρουμε και ενεργούμε)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου