Πνευματικές Δοκιμασίες - Θεοεγκατάλειψη

Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου (Σαχάρωφ)

Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ
ΘΕΟΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ
(σελ 259, αποσπάσματα)

Η οδός του χριστιανού σε γενικές γραμμές είναι τέτοιας λογής.

Στην αρχή ο άνθρωπος προσελκύεται από το Θεό με τη δωρεά της χάρης, κι όταν έχει πια προσελκυσθεί, τότε αρχίζει μακρά περίοδος δοκιμασίας. Δοκιμάζεται η ελευθερία του ανθρώπου και η εμπιστοσύνη του στο Θεό, και δοκιμάζεται «σκληρά».

Στην αρχή οι αιτήσεις προς το Θεό, μικρές και μεγάλες, ακόμη και οι παρακλήσεις πού μόλις εκφράζονται, εκπληρώνονται συνήθως με γρήγορο και θαυμαστό τρόπο από το Θεό.

Όταν όμως έλθει η περίοδος της δοκιμασίας, τότε όλα αλλάζουν και σαν να κλείνεται ο ουρανός και να γίνεται κουφός σ' όλες τις δεήσεις.


Για το θερμό χριστιανό όλα στη ζωή του γίνονται δύσκολα. Η συμπεριφορά των ανθρώπων απέναντι του χειροτερεύει, παύουν να τον εκτιμούν αυτό πού ανέχονται σ' άλλους, σ'

από αρθρογραφία

πιθανόν ενδιαφέρουσα... 

ένα ακόμη πόνημα που κυκλοφορεί στο νετ, με δυνατότητα να το κατεβάσετε και να τα έχετε μαζεμένα.

Περί Αγάπης… (και Αληθείας)

Στην αρχή της Δημιουργίας, Ο Τριαδικός Θεός, ο φύσει ΑΓΑΠΗ, (όπως αναφέρει η Αγία Γραφή), στήνει μια έχθρα:

…καὶ ἔχθραν θήσω ἀνὰ μέσον σοῦ καὶ ἀνὰ μέσον τῆς γυναικὸς καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματός σου καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματος αὐτῆς· αὐτός σου τηρήσει κεφαλήν, καὶ σὺ τηρήσεις αὐτοῦ πτέρναν. (Γεν.γ’15)   

Θυμάμαι πως διάβασα: Αὐτός σου συντρίψει κεφαλήν, καὶ σὺ τηρήσεις αὐτοῦ πτέρναν…  αλλά το αφήνω έτσι, όπως αναφέρεται στην Αγία Γραφή της Αποστολικής Διακονίας.

Στα έσχατα, στις μέρες μας, ο άνθρωπος θεώρησε ότι ο Θεός έκανε λάθος, και ότι μια τέτοια ‘’έχθρα’’ δεν είναι σύμφωνη με την αγάπη, όπως αυτός την κατανοεί και την θέλει.

Είναι στενάχωρη φυσικά η υπερτίμηση της αδιάκριτης αγάπης, προϊόν ασθενούς συναισθηματισμού με την σύγχρονη υποτίμηση της πνευματικής διακριτικής αγάπης. Πράγματι, ο Θεός ου προσωποληπτεί, ως ‘’ήλιος’’ φωτίζει δικαίους και

Οι δοκιμασίες, είναι βαρύτερες στους πιστούς (Άγιος Σιλουανός Αθωνίτης)

«Όλοι όσοι θέλουν να ζουν ευσεβώς, θα διωχθούν» (Β΄ Τιμ. 3/γ: 12) είπε ο απόστολος Παύλος. Αυτό το «όλοι», δεν είναι τυχαίο. Ακόμα και ο Ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός, διώχθηκε: «Καταφρονημένος και απορριμμένος από τους ανθρώπους· άνθρωπος θλίψεων και δόκιμος ασθένειας· και σαν άνθρωπος από τον οποίο κάποιος αποστρέφει το πρόσωπο, καταφρονήθηκε, και τον θεωρήσαμε σαν ένα τίποτα» (Ησαίας 53/νγ: 3). Και το ίδιο είπε ότι θα συνέβαινε στους ακολούθους Του: «Να θυμάστε τον λόγο, που εγώ σας είπα: Δεν υπάρχει δούλος μεγαλύτερος από τον κύριό του. Αν εμένα δίωξαν, θα διώξουν και σας· αν φύλαξαν τον λόγο μου, θα φυλάξουν και τον δικό σας" (Ιωάννης 15/ιε: 20). Και όχι μόνο από διωγμούς θα έπασχαν οι πιστοί, αλλά από κάθε είδους θλίψη: "Μέσα στον κόσμο θα έχετε θλίψη· αλλά, να έχετε θάρρος· εγώ νίκησα τον κόσμο" (Ιωάννης 16/ις: 33). Και

Η Σχέση μεταξύ Επιστήμης και Ορθόδοξης Θεολογίας

(π. Βασίλειος Γοντικάκης, πρώην Καθηγούμενος Ι.Μ. Ιβήρων Αγ. Όρους)

Συνέντευξη στο περιοδικό «ΠΑΡΕΜΒΟΛΗ»

Ερώτηση: Ποια πιστεύετε ότι πρέπει να είναι η σχέση μεταξύ Επιστήμης και Ορθόδοξης θεολογίας; Και πιο συγκεκριμένα, ποια μπορεί να είναι η σχέση μεταξύ κοσμολογίας, σύγχρονης φυσικής και Ορθόδοξης θεολογίας;

Απάντηση: Η θεοποίηση τού ανθρωπίνου λογικού και των δυνατοτήτων του στον χώρο της επιστήμης είναι μια μορφή ειδωλολατρίας. Η λατρεία των κατασκευασμάτων των χειρών και τού νοός τού ανθρώπου είναι άλλη ειδωλολατρία, στον χώρο της θρησκείας.

Αυτές οι ειδωλολατρίες, της επιστήμης που δεν έχει συνείδηση των ορίων της και της θρησκείας που κλείνεται μέσα στον κτιστό κόσμο, είναι φυσικό να διαμάχωνται άσκοπα και άκαρπα.

Εάν γνωρίζεις τη θρησκεία διαβάζοντας την ιστορία τού δυτικού μεσαίωνα με τις ιερές εξετάσεις και τα ανθρώπινα αλάθητα, τότε η επιστήμη που έχει το σθένος να ξεπερνά τις παλαιότερες πεποιθήσεις και θεωρίες της, είναι φυσικό να θεωρεί τον εαυτό της σε πλεονεκτικότερη θέση.

Όταν άρχισαν οι επιστήμονες να προβληματίζονται, να θέτουν νέα ερωτήματα· να προσπαθούν να δουν  τα πράγματα έξω από το κλειστό σύστημα που εθεωρείτο

Ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής για την Κοίμηση της Θεοτόκου

Η Κοίμηση της Παναγίας, Τοιχογραφία καθολικού Ι.Μ. Βατοπαιδίου (1312)

Ἡ Κοίμησις τῆς ΘεοτόκουἍγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής

Tώρα μὲ τὴν Χάριν της θὰ ὁμιλήσωμε περὶ τῆς ἐξόδου καὶ τῆς Μεταστάσεως αὐτῆς ἀπὸ τὸν παρόντα κόσμον εἰς τὴν αἰώνιον Βασιλείαν τοῦ Υἱοῦ της. Εἶναι ὄντως φαιδρὰ καὶ χαρμόσυνος γιὰ τὴν ἀκοὴν τῶν φιλοθέων ἡ τοιαύτη διήγησις.

Ὅταν, λοιπόν, ὁ Χριστός, ὁ Θεός μας, εὐδόκησε νὰ μεταθέση τὴν παναγίαν καὶ πανάμωμον μητέρα του ἀπὸ τὸν κόσμον αὐτὸν εἰς τὴν Βασιλείαν του, προκειμένου νὰ λάβη τὸν ἄφθαρτον στέφανον τῶν ὑπερφυῶν ἀγώνων καὶ ἀρετῶν της, νὰ τὴν τοποθετήση θεομητροπρεπῶς «ἐκ δεξιῶν του, περιβεβλημένην μὲ πορφύραν καὶ πεποικιλμένην ἐν ἱματισμῷ διαχρύσῳ» (Ψαλμ. μδ', 12) καὶ νὰ τὴν ἀνακηρύξη Βασίλισσαν πάντων τῶν κτισμάτων, ὁδηγῶν αὐτὴν εἰς τὸ ἐσώτερον τοῦ καταπετάσματος καὶ ἐγκαθιστῶν εἰς τὰ ἐπουράνια Ἅγια τῶν Ἁγίων, τῆς ἐγνωστοποίησε ἐκ τῶν προτέρων τὴν ἔνδοξον αὐτῆς

Η Παναγία είναι η ελπίδα των απελπισμένων. Φώτης Κόντογλου

Η Παναγία είναι η ελπίδα των απελπισμένων, η χαρά των πικραμένων, το ραβδί των τυφλών, η άγκυρα των θαλασσοδαρμένων, η μάνα των ορφανεμένων.

Η θρησκεία του Χριστού είναι πονεμένη θρησκεία, ο ίδιος ο Χριστός καρφώθηκε απάνω στο ξύλο: κ' η μητέρα του η Παναγία πέρασε κάθε λύπη σε τούτον τον κόσμο.

Γι' αυτό καταφεύγουμε σε Κεiνη που την είπανε οι πατεράδες μας: «Καταφυγή»,«Σκέπη του κόσμου», «Γοργοεπήκοο», «Γρηγορούσα»,«Οξεία αντίληψη»,«Ελεούσα», «Οδηγήτρια», «Παρηγορίτισσα» και χίλια άλλα ονόματα, που δεν βγήκανε έτσι απλά από τα στόματα, αλλά από τις καρδιές που πιστεύανε και που πονούσανε.

Μονάχα στην Ελλάδα προσκυνιέται η Παναγία με τον πρεπούμενο τρόπο ήγουν με δάκρυα με πόνο και με ταπεινή αγάπη. Γιατί η Ελλάδα είναι τόπος

Η Κρίσις του Θεού για τον άνθρωπο και η κρίσις των ανθρώπων για το Θεό…

οι λόγοι και οι εκατέρωθεν απολογίες, ως ‘’φιλοσοφικός’’ διάλογος.

Μια νοερά συζήτηση λόγων, που ευελπιστεί να γίνει ικανή, να μας περάσει από τη μία κρίση, στην άλλη.

- μεταξύ άλλων, απαντά στο σκεπτικιστικό ερώτημα αν ο Θεός της ΠΔ και της ΚΔ είναι ίδιος… μια ερώτηση που κάνει, όσο δεν απαντάται δημόσια, πιο αμήχανους τους (υπερασπιστές της a priori ανώτερης μάλλον ακατάληπτης και με γρίφους, θείας Σοφίας) και από την άλλη, πιο επιθετικούς τους καχύποπτους και αρνητές της ΠΔ.       

Αφού είμαστε ελεύθεροι, (έστω και εν μέρει) είναι φυσικό άλλος να ψάχνει αν υπάρχει Θεός και ο άλλος, να ρυθμίζει την ζωή του σύμφωνα με αυτά που του λέει η θρησκεία του και η συνείδησή του.

Φυσικά, ένας ‘’πιστός’’, για να τιμά τον επιθετικό του προσδιορισμό, θα ‘’έπρεπε’’ να μην αμφισβητεί, να μην δυσπιστεί. Κι όμως ένας υγιής πνευματικά άνθρωπος

Αρετές και Αλήθεια (ελληνορθοδόξως προσεγγιζόμενες)

Προς συνάντηση του Τριαδικού Θεού που κατέρχεται (εκ της βίβλου γενέσεως Ιησού Χριστού, Αβραὰμ ἐγέννησε τὸν ᾿Ισαάκ, ᾿Ισαὰκ δὲ ἐγέννησετὸν ᾿Ιακώβ,… ) εμείς, μάλλον δεν έχουμε άλλη επιλογή (ΑΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ) από το να ανέλθουμε.

Κι Ο Τριαδικός Θεός ‘’κατέρχεται’’ δια του Αβραάμ στον τύπο του Πατρός (πατρός, δύο διαθηκών που αναφέρει και ο Απ.Παύλος. Την εκ δούλης Άγαρ η οποία συστοιχείται με το όρος Σινά και την εξ ελευθέρας και εξ επαγγελίας προς την Σάρρα που έτεξε τον Ισαάκ). Κι ο Ισαάκ, είναι στην σκιά του Νόμου, στον τύπο του Υιού. Του υπάκουου υιού που οδεύει προς θυσία. Και τέλος, ο Ιακώβ, είναι κι αυτός στον τύπο του Αγίου Πνεύματος, αφού γεννά τα 12 τεκνία από Λεία και Ραχήλ, πράξη και θεωρία αντίστοιχα και τις δούλες αυτών.

Αυτά είναι τα χαρίσματα, αυτές είναι οι αρετές, αυτή η Αλήθεια η εκδηλωμένη στον κόσμο, ως σχήμα και ως σκιά, προτυπούσα όπως συμβαίνει με όλην την Παλαιά

Περί της θεωρίας (και πράξης) για ‘’ένωση’’ κρατική, εθνική, πνευματική...

Για τον καθένα διαφορετικά, ανάλογα με την αφετηρία και ιδιοσυγκρασία του, κάτι προηγείται και κάτι έπεται.

Ακούγεται συχνά, ότι για την ανάσταση του Έθνους, χρειάζεται ομόνοια και ένωση. Λογικό, αφού πάντα η διχόνοια, η αιώνια κατάρα μας το διέλυε…

Ασθενής είναι η Πατρίδα μας και πρέπει να σηκωθεί στα πόδια της.

Το Κράτος υπερασθενεί ως κατάκοιτο και καταρρακώμενο από ‘’τρωκτικά’’ σωτήρες τάχα και συγχρόνως το Έθνος που είναι το πνευματικό σκέλος της διττής ύπαρξης ως Πατρίδα κι αυτό ασθενεί αφού οι αρχές και οι αξίες που το τρέφαν, περιορίστηκαν, μολύνθηκαν, μεταλλάχτηκαν αντί να μεταμορφωθούν με την πρόοδο του χρόνου. Οδηγείται δυστυχώς και το Έθνος στον βροτοκτόνο Κρόνο αντί της Ζωής που κλήθηκε.

Αρά, χαρά, φαρμάκι και φάρμακο, θάνατος με τις σειρήνες του και Ζωή με την παιδεία Της.

Σε μια ομιλία μου (22 Φεβ 2012) είχα γράψει:

…Ο κεντρικός άξονας που θα χαλκεύσει την ταυτότητά μας, για νάχει συνέχεια το

Περί της Ελληνικής φιλοσοφίας ως προπαιδεία των Ελλήνων προς τον Χριστιανισμό του Αγίου Νεκταρίου

(πολυτονικό στην πηγή τελικός δεσμός)

Αξιότιμοι Κύριοι

Το θέμα της μελέτης μου αυτής προήλθε από γενικώτερες μελέτες, με τις οποίες ασχολούμαι από πολλά έτη. Θέμα των μελετών μου αυτών υπήρξαν οι Έλληνες συγγραφείς. Εξεκίνησα κυρίως από ένα φλογερό πόθο να συγκεντρώσω ο,τιδήποτε σωστό έχουν παρουσιάσει σχετικά με το Θεό, την ψυχή και την αρετή και να αποταμιεύσω σε ένα τόμο όλες τις σοφές γνώμες όλων των σοφών Ελλήνων, ώστε να διδάσκονται από αυτές οι μελετητές. Από τη μελέτη αυτή και από την τακτοποίηση της ύλης επείσθηκα ότι οι Έλληνες σοφοί, είτε εξ ολοκλήρου, είτε εν μέρει, υπήρξαν διδάσκαλοι της αληθείας, ότι την αγάπησαν και την αναζήτησαν με πάθος και ότι τους οδηγούσε προς την αληθινή φιλοσοφία μια ερωτική αγάπη για τη γνώση της αληθείας. Αυτή η αγάπη οδήγησε σταδιακά το Ελληνικό Έθνος στην καθαρότερη και σαφέστερη γνώση της αληθείας και εν τέλει στην αλήθεια εξ αποκαλύψεως, τον Χριστιανισμό.
Η Ελληνική φιλοσοφία υπήρξε για την Ελληνική φυλή ο παιδαγωγός για την κατανόηση της εξ

για το όρος Θαβώρ

Το όρος Θαβώρ, έγινε σαν τόπος μάρτυρας της αποκαλύψεως της θείας δόξης σε υλικό σώμα. Δεν μετεμορφώθη Ο Κύριος, αλλά στην κυριολεξία άνοιξε τα μάτια των μαθητών να δουν, όσο χωρούσε η αντιληπτικότητά τους, την θεία φύση σε φυσικό σώμα. Παραστάτες αυτής της μεταμορφώσεως, ο προφήτης Ηλίας και ο προφήτης Μωϋσής, με πλήθος συμβόλων.

  

Για τον Άγιο Μάξιμο Ομολογητή*, η πνευματική γνώση των λόγων της φύσης (πρ.Ηλίας) και η πνευματική γνώση των λόγων των Γραφών (και τήρηση του Νόμου) (πρ.Μωυσής) , τους οποίους τους ονομάζει ισότιμους διδασκάλους, είναι ισάξιοι παραστάτες της Θείας Μεταμορφώσεως και λειτουργούν μυστικά και για τη δική μας.

Επειδή ο Κύριος με την ζωή Του, τα Θεία Πάθη και την Ανάσταση, άνοιξε τον δρόμο της Ανάστασης και ολοκλήρωσης (σωτηρίας) του ανθρώπου, η Μεταμόρφωση του Κυρίου, έχει αποδέκτες όσους ανθρώπους θα ήθελαν να μεταμορφωθούν. Για την μεταμόρφωσή μας, οι παραστάτες, σαν πρόσωπα και σαν ενέργειες συνοδοιπορούν μαζί μας και είναι εκείνες οι ευλογημένες αιτίες, θεόσδοτα τοποθετημένες στην πορεία μας, από το αίτιο όλων των αιτιών,

Προσευχὴ τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου πρὸ τῆς μακαρίας κοιμήσεώς του

«Ὁ Πατέρας, ὁ Υἱὸς καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, Τριὰς ἡ ζωοποιὸς καὶ ὁμοούσιος, σύνθρονος καὶ ἀμέριστος, παρακαλοῦμέν Σε οἱ πένητες, οἱ ξένοι, οἱ πτωχοὶ καὶ γυμνοί· οἱ μὴ ἔχοντες ποῦ τὴν κεφαλὴν κλῖναι· ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός Σου κλίνομεν τὸ γόνυ τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος, τῆς καρδίας καὶ τοῦ πνεύματος καὶ δεόμεθά Σου καὶ ἱκετεύομέν Σε, τὸν Θεόν, τὸ φοβερὸν ὄνομα Σαβαώθ· ἀγαθὲ καὶ ἅγιε Δέσποτα, πλαστουργέ, ποιητά, παντοκράτωρ κλῖνον τὸ οὖς σου καὶ πρόσδεξε εὐμενῶς τὴν ἱκετήριον δέησιν ἡμῶν τῶν ταπεινῶν καὶ ἀξίωσόν μας νὰ ἁγιασθῶμεν, ἐν τῇ δυνάμει καὶ τῷ ὀνόματί Σου, Κύριε, οἰκτίρμον, ἐλεῆμον, μακρόθυμε καὶ πολυέλεε. 

Ἐλθέ, Πατέρα, Υἱὲ καὶ Πνεῦμα Ἅγιο· ἐλθέ, τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μετὰ συμπαθείας διὰ τὰ παραπτώματά μας, τὰ ἐν λόγῳ ἢ ἔργῳ ἢ ἐν ἐνθυμήσει ἢ διανοίᾳ. 

Πάριδε καὶ ἄφες ταῦτα ἀγαθέ, εὔσπλαχνε, ἐλεῆμον, πολυέλεε. Καὶ μὴ μᾶς καταισχύνῃς· μὴ μᾶς ἀπορρίψῃς ἀπὸ τοῦ προσώπου Σου· Σύ, ὁ Ὁποῖος ἀπὸ ἀγάπην ὑπερβολικὴν καὶ γλυκυτάτην φιλανθρωπίαν, κάμπτεσαι ἀπὸ τὰς προσευχὰς τῶν φίλων Σου».

βίος του αγίου, του δια Χριστόν σαλού* που εορτάζεται την 28η Μαΐου...

Αγία Σκέπη, οραθείσα υπό Αγίου Ανδρέα - απεικονίζεται ο άγιος, κάτω δεξιά

* Ὁ Ὅσιος Ἀνδρέας ὁ διὰ Χριστὸν σαλός 28 Μαϊ

Ὁ Βίος τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου συντάχθηκε ἀπὸ τὸν πρεσβύτερο Νικηφόρο τῆς Ἁγίας Σοφίας Κωνσταντινουπόλεως, περὶ τὰ μέσα τοῦ 10ου αἰῶνος μ.Χ. (956-959 μ.Χ.), ἐπὶ βασιλείας τοῦ Κωνσταντίνου Ζ’ Πορφυρογέννητου.

Ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας, ὁ διὰ Χριστὸν σαλός, καταγόταν ἀπὸ τὴν Σκυθία καὶ ἔζησε κατὰ

Περί των ειδών του πολέμου των λογισμών, και ότι πρέπει με πολύ κόπο να αντιστεκόμαστε στα πάθη μας.

Οι Άγιοι Πατέρες είπαν για τον νοητό πόλεμο ότι το πρώτο στάδιο είναι η προσβολή του λογισμού, κατόπιν ο συνδυασμός, μετά η συγκατάθεση, ύστερα η αιχμαλωσία και τέλος το πάθος.

Η προσβολή, έγραψαν οι Πατέρες, Ιωάννης της Κλίμακος, Φιλόθεος Σιναΐτης και πολλοί άλλοι, είναι έ­νας απλός λογισμός η παρουσία στον νου μιας εντυπώσεως, η οποία εισέρχεται στην καρδιά και εκδηλώνεται στον νου. Γρηγόριος ο Σιναΐτης λέγει ότι η προσβολή εί­ναι μία ενθύμηση, την οποία κάνει ο εχθρός λέγοντας: «Κάνε αυτό ή εκείνο», όπως ακριβώς εμφανίσθηκε στον Κύριο και τον προέτρεπε: «Ειπέ ίνα οι λίθοι ούτοι άρτοι γένωνται» (Ματθ. 4, 3), και γενικά οποιαδήποτε σκέψη που γίνεται στον ανθρώπινο νου από τον διάβολο. Γι’ αυ­τό οι Άγιοι Πατέρες λέγουν αυτό το είδος πολέμου δεν συνιστά αμαρτία για τον άνθρωπο, διότι είναι μία νοερά προσβολή του εχθρού της σωτηρίας μας, η οποία, όπως λέγει ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος, δεν προέρχεται από εμάς και συνεπώς δεν μας μεγαλύνει ούτε μας ταλαιπωρεί. Μ’ αυτό τον τρόπο προσέβαλε ο διάβολος τους πρωτοπλάστους και εξεδίωξε εκ του