Είναι
συνήθεια των ανθρώπων, περισσότερο ως φυσική χαρά, μνήμη και κοινωνικότητα, κάποιοι
να τα γιορτάζουν.
Συνήθως
στην Ορθοδοξία, εγκαθιστώμενη βιωματικά η άνωθεν χαρά, η υπεράνω του κόσμου
τούτου, αναφαίρετη χαρά, η προηγούμενη κοσμική χαρά χάνει την αίγλη της και
άλλοι αυστηρότερα ενώ άλλοι πιο ήπια, μέμφονται αυτά (τα γενέθλια) ως κοσμικό ‘’ανούσιο’’ γεγονός για τα πνευματικά
δεδομένα.
Προσανατολισμένοι
προς το ποθούμενο τέρμα του σταδίου και αγώνα μας και φιλοσοφούντες το μηδένα
προ του τέλους μακάριζε, χωρίς να καταλύεται ο νόμος,