Πάντα μὲ πολύ παρρησία πρέπει νά
πλησιάζουμε τὸν Θεό, νά Τὸν ἱκετεύουμε σὰν τὰ μικρὰ παιδιὰ πού περιμένουν βοήθεια ἀπὸ τὴν μητέρα τους καὶ ἁπλώνουν πρὸς αὐτὴν τὰ μικρὰ χεράκια τους. Νά Τὸν ἱκετεύουμε σὰν ἕνας φτωχὸς πού πεθαίνει τῆς πείνας καὶ ἦρθε νά παρακαλέσει τὸν Ἄνθρωπο πού εἶναι γνωστὸς γιά τὴν εὐσπλαχνία Του νά τὸν βοηθήσει. Νά Τὸν ἱκετεύουμε σὰν τὴν Χαναναία γυναῖκα πού μὲ ἐπιμονὴ παρακαλεῖ τὸν Χριστὸ καὶ σηκώνει σ’ Αὐτὸν τὰ χέρια της. Τὸν ἱκετεύει μὲ παρρησία γιατὶ πιστεύει καὶ ξέρει ὅτι θὰ λάβει αὐτὸ πού ζητᾶ. Πιστεύει καὶ γι’ αὐτὸ παίρνει βοήθεια.
Βλέπουμε λοιπὸν ὅτι δύο προϋποθέσεις ὑπάρχουν γιά νά γίνει δεκτὴ ἡ προσευχὴ μας ἀπὸ τὸν Θεό. Πρώτ’ ἀπ’ ὅλα χρειάζεται βαθεῖα καὶ μεγάλη πίστη στόν Κύριο, μὲ ὅλη μας τὴν καρδιά νά πιστεύουμε σ’ Αὐτὸν πού ἱκετεύουμε. Καὶ τὸ δεύτερο, νά μὴν ὑπάρχει οὔτε ἴχνος ἀμφιβολίας, κανένας δισταγμὸς στήν καρδιά, ἀλλὰ μόνο ἡ πίστη, ἡ πίστη στό ἄπειρο ἔλεος τοῦ Θεοῦ.
Μόνο ἡ προσευχὴ πού βγαίνει ἀπὸ καρδιά πού εἶναι γεμάτη ἐλπίδα καὶ πίστη
ἀκούγεται ἀπὸ τὸν Θεό. Ἐκτὸς ἀπ’ αὐτὸ ἡ προσευχὴ θέλει ἐπιμονή. Πρέπει νά ξέρουμε ὅτι δέν θὰ λάβουμε ἀμέσως αὐτὸ πού ζητᾶμε. Πρέπει νά δείξουμε ὅτι εἶναι σταθερὴ ἡ ἐλπίδα πού ἔχουμε στόν Θεὸ καὶ ἡ ἐπιμονὴ σ’ αὐτὰ πού ζητᾶμε.
Τὶ σημαίνει νά προσευχόμαστε ἀδιάκοπα;
Δέν ἔχουμε καὶ ἐμεῖς τίς δικὲς μας βιοτικὲς φροντίδες; εἶναι δυνατὸν νά ἀσχολούμαστε μόνο μὲ τήν προσευχή; Ἡ ἐντολὴ αὐτὴ φαίνεται ἀπραγματοποίητη. Καὶ ὅμως εἶναι ἐφικτὴ καὶ ἐφαρμόσιμη, διότι τίποτα τὸ ἀνέφικτο δέν ζητάει ἀπὸ μᾶς ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός.
Πῶς ὅμως μποροῦμε νά ἐφαρμόσουμε στή ζωὴ μας αὐτὴ τὴν ἐντολὴ πού ἰσχύει γιά ὅλους τοὺς χριστιανούς; Τὸ νά προσευχόμαστε ἀδιάκοπα δέν σημαίνει μόνο νά διαβάζουμε τίς εὐχές, νά κάνουμε γονυκλισίες καὶ νά πηγαίνουμε στήν ἐκκλησία. Δέν εἶναι ἔτσι τὰ πράγματα. Νά προσευχόμαστε ἀδιάκοπα μποροῦμε πάντα καὶ ὅπου καὶ ἄν βρισκόμαστε.
Τὸ μόνο πού χρειαζόμαστε εἶναι νά ἔχει ἡ καρδιά μας διάθεση γιά προσευχή. Νά εἶναι ταπεινὴ καὶ νά θρηνεῖ ἀδιάκοπα τὴν ἀναξιότητα καὶ τὴν ἁμαρτωλότητά της. Γεμάτη φόβο μπροστὰ στήν μεγαλοσύνη τοῦ Θεοῦ, τὸν Ὁποῖο προσβάλλουμε μὲ τίς ἁμαρτίες μας. Ἂν τέτοια θὰ εἶναι ἡ καρδιά μας, τότε πάντα θὰ εἴμαστε προσευχόμενοι καὶ στή δουλειά καὶ στό σπίτι.
Θὰ εἴμαστε προσευχόμενοι ἀκόμα καὶ τότε ὅταν κληθοῦμε νά δώσουμε λόγο σ’ αὐτοὺς πού ἔχουν στά χέρια τους ἐξουσία. Καὶ ὄντας ὑπό κρίσιν ἐνώπιόν τους, θὰ στέλνουμε τίς σιωπηλὲς μας κραυγὲς στόν Θεό, παρακαλώντας Τον νά μᾶς προστατέψει.
Σὲ κάθε μας ἔργο μποροῦμε νά προσευχόμαστε, μόνο νά ὑπάρχει διάθεση γιά προσευχή, νά ποθεῖ ἡ καρδιά μας τὸν Κύριο καὶ τότε ἡ ἐντολὴ πού μᾶς ἔδωσε ὁ ἀπόστολος μπορεῖ εὔκολα νά πραγματοποιηθεῖ.
Δέν ἀκούει ὁ Θεὸς ἐκεῖνες τίς προσευχὲς πού δέν τοῦ εἶναι εὐάρεστες. Δέν δέχεται τὶς παρακλήσεις πού στρέφονται κατὰ τῶν ἀνθρώπων. Δέν τὶς δέχεται ὅταν, γιά παράδειγμα, Τοῦ ζητᾶμε νά τιμωρήσει τοὺς ἐχθρούς μας. Γιατί, πολλὲς φορὲς ἀσυνείδητα ζητᾶμε στίς προσευχὲς μας κάτι βλαβερὸ γιά τὸν πλησίον. Τέτοιες εὐχὲς ὁ Θεὸς δέν τὶς εἰσακούει.
Ἡ οὐσία τῆς προσευχῆς εἶναι, νά παραδινόμαστε ὁλοκληρωτικά, μὲ ὅλη τὴν καρδιά μας νά ἱκετεύουμε τὸν Θεὸ καὶ ἡ προσευχὴ νά εἶναι γεμάτη πίστη καὶ ἀκράδαντη ἐλπίδα. Ἔτσι ὅμως προσεύχεται ἡ πλειοψηφία τῶν ἀνθρώπων; Ἀσφαλῶς ὄχι. Ἡ δικὴ μας προσευχὴ εἶναι μόνο ἐπανάληψη κάποιων λέξεων, πού ἔχουμε ἀποστηθίσει καὶ ἐνῶ τὰ διαβάζουμε, τὸ πνεῦμα μας δέν προσεύχεται, ἀλλὰ τὰ ἐπαναλαμβάνουμε μηχανικά, χωρὶς νά σκεφτόμαστε αὐτὰ πού ζητᾶμε. Ἐμεῖς οἱ ἴδιοι δέν ἀκοῦμε τίς προσευχὲς μας καὶ ἂν δέν τὶς ἀκοῦμε ἐμεῖς, τότε πῶς θέλουμε ὁ Θεὸς νά ἀκούσει αὐτὰ πού ζητᾶμε;
Πρέπει νά ξέρουμε ὅτι, ὅταν ὁ Θεὸς στέλνει μιά συμφορὰ πού πλήττει ὁλόκληρο τὸν λαό, τότε ὅλος ὁ λαὸς πρέπει νά Τὸν ἱκετεύει γιά τή σωτηρία του. Πρέπει ὅλοι νά κάνουν αὐτὸ πού ἔκαναν κάποτε οἱ κάτοικοι τῆς Νινευί, ὅταν ἔμαθαν ἀπὸ τὸν προφήτη Ἰωνᾶ πώς ἀποφάσισε ὁ Θεὸς νά καταστρέψει τὴν πόλη. Τὶ ἔκαναν αὐτοί τότε; Ὅλος ὁ λαὸς τρεῖς μέρες καὶ τρεῖς νύχτες προσευχόταν ὁμόψυχα. Καὶ ἐπειδὴ προσεύχονταν ὅλοι ὁ Θεὸς τοὺς ἐλέησε.
Λοιπόν, νά προσευχόμαστε ἀδιάκοπα καὶ νά χτυπᾶμε ἀκούραστα τὴν θύρα τῆς Θείας εὐσπλαχνίας. Νά Τὸν ἱκετεύουμε ὄχι μόνο γιά μᾶς, ἀλλὰ καὶ γι’ αὐτοὺς πού δέν προσεύχονται. Τότε, ἀσφαλῶς, θὰ εἰσακουστοῦν οἱ προσευχὲς μας καὶ ὁ Κύριος θὰ μᾶς ἀποδώσει κατὰ τὸ μέγα Του ἔλεος.
πλησιάζουμε τὸν Θεό, νά Τὸν ἱκετεύουμε σὰν τὰ μικρὰ παιδιὰ πού περιμένουν βοήθεια ἀπὸ τὴν μητέρα τους καὶ ἁπλώνουν πρὸς αὐτὴν τὰ μικρὰ χεράκια τους. Νά Τὸν ἱκετεύουμε σὰν ἕνας φτωχὸς πού πεθαίνει τῆς πείνας καὶ ἦρθε νά παρακαλέσει τὸν Ἄνθρωπο πού εἶναι γνωστὸς γιά τὴν εὐσπλαχνία Του νά τὸν βοηθήσει. Νά Τὸν ἱκετεύουμε σὰν τὴν Χαναναία γυναῖκα πού μὲ ἐπιμονὴ παρακαλεῖ τὸν Χριστὸ καὶ σηκώνει σ’ Αὐτὸν τὰ χέρια της. Τὸν ἱκετεύει μὲ παρρησία γιατὶ πιστεύει καὶ ξέρει ὅτι θὰ λάβει αὐτὸ πού ζητᾶ. Πιστεύει καὶ γι’ αὐτὸ παίρνει βοήθεια.
Βλέπουμε λοιπὸν ὅτι δύο προϋποθέσεις ὑπάρχουν γιά νά γίνει δεκτὴ ἡ προσευχὴ μας ἀπὸ τὸν Θεό. Πρώτ’ ἀπ’ ὅλα χρειάζεται βαθεῖα καὶ μεγάλη πίστη στόν Κύριο, μὲ ὅλη μας τὴν καρδιά νά πιστεύουμε σ’ Αὐτὸν πού ἱκετεύουμε. Καὶ τὸ δεύτερο, νά μὴν ὑπάρχει οὔτε ἴχνος ἀμφιβολίας, κανένας δισταγμὸς στήν καρδιά, ἀλλὰ μόνο ἡ πίστη, ἡ πίστη στό ἄπειρο ἔλεος τοῦ Θεοῦ.
Μόνο ἡ προσευχὴ πού βγαίνει ἀπὸ καρδιά πού εἶναι γεμάτη ἐλπίδα καὶ πίστη
ἀκούγεται ἀπὸ τὸν Θεό. Ἐκτὸς ἀπ’ αὐτὸ ἡ προσευχὴ θέλει ἐπιμονή. Πρέπει νά ξέρουμε ὅτι δέν θὰ λάβουμε ἀμέσως αὐτὸ πού ζητᾶμε. Πρέπει νά δείξουμε ὅτι εἶναι σταθερὴ ἡ ἐλπίδα πού ἔχουμε στόν Θεὸ καὶ ἡ ἐπιμονὴ σ’ αὐτὰ πού ζητᾶμε.
Τὶ σημαίνει νά προσευχόμαστε ἀδιάκοπα;
Δέν ἔχουμε καὶ ἐμεῖς τίς δικὲς μας βιοτικὲς φροντίδες; εἶναι δυνατὸν νά ἀσχολούμαστε μόνο μὲ τήν προσευχή; Ἡ ἐντολὴ αὐτὴ φαίνεται ἀπραγματοποίητη. Καὶ ὅμως εἶναι ἐφικτὴ καὶ ἐφαρμόσιμη, διότι τίποτα τὸ ἀνέφικτο δέν ζητάει ἀπὸ μᾶς ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός.
Πῶς ὅμως μποροῦμε νά ἐφαρμόσουμε στή ζωὴ μας αὐτὴ τὴν ἐντολὴ πού ἰσχύει γιά ὅλους τοὺς χριστιανούς; Τὸ νά προσευχόμαστε ἀδιάκοπα δέν σημαίνει μόνο νά διαβάζουμε τίς εὐχές, νά κάνουμε γονυκλισίες καὶ νά πηγαίνουμε στήν ἐκκλησία. Δέν εἶναι ἔτσι τὰ πράγματα. Νά προσευχόμαστε ἀδιάκοπα μποροῦμε πάντα καὶ ὅπου καὶ ἄν βρισκόμαστε.
Τὸ μόνο πού χρειαζόμαστε εἶναι νά ἔχει ἡ καρδιά μας διάθεση γιά προσευχή. Νά εἶναι ταπεινὴ καὶ νά θρηνεῖ ἀδιάκοπα τὴν ἀναξιότητα καὶ τὴν ἁμαρτωλότητά της. Γεμάτη φόβο μπροστὰ στήν μεγαλοσύνη τοῦ Θεοῦ, τὸν Ὁποῖο προσβάλλουμε μὲ τίς ἁμαρτίες μας. Ἂν τέτοια θὰ εἶναι ἡ καρδιά μας, τότε πάντα θὰ εἴμαστε προσευχόμενοι καὶ στή δουλειά καὶ στό σπίτι.
Θὰ εἴμαστε προσευχόμενοι ἀκόμα καὶ τότε ὅταν κληθοῦμε νά δώσουμε λόγο σ’ αὐτοὺς πού ἔχουν στά χέρια τους ἐξουσία. Καὶ ὄντας ὑπό κρίσιν ἐνώπιόν τους, θὰ στέλνουμε τίς σιωπηλὲς μας κραυγὲς στόν Θεό, παρακαλώντας Τον νά μᾶς προστατέψει.
Σὲ κάθε μας ἔργο μποροῦμε νά προσευχόμαστε, μόνο νά ὑπάρχει διάθεση γιά προσευχή, νά ποθεῖ ἡ καρδιά μας τὸν Κύριο καὶ τότε ἡ ἐντολὴ πού μᾶς ἔδωσε ὁ ἀπόστολος μπορεῖ εὔκολα νά πραγματοποιηθεῖ.
Δέν ἀκούει ὁ Θεὸς ἐκεῖνες τίς προσευχὲς πού δέν τοῦ εἶναι εὐάρεστες. Δέν δέχεται τὶς παρακλήσεις πού στρέφονται κατὰ τῶν ἀνθρώπων. Δέν τὶς δέχεται ὅταν, γιά παράδειγμα, Τοῦ ζητᾶμε νά τιμωρήσει τοὺς ἐχθρούς μας. Γιατί, πολλὲς φορὲς ἀσυνείδητα ζητᾶμε στίς προσευχὲς μας κάτι βλαβερὸ γιά τὸν πλησίον. Τέτοιες εὐχὲς ὁ Θεὸς δέν τὶς εἰσακούει.
Ἡ οὐσία τῆς προσευχῆς εἶναι, νά παραδινόμαστε ὁλοκληρωτικά, μὲ ὅλη τὴν καρδιά μας νά ἱκετεύουμε τὸν Θεὸ καὶ ἡ προσευχὴ νά εἶναι γεμάτη πίστη καὶ ἀκράδαντη ἐλπίδα. Ἔτσι ὅμως προσεύχεται ἡ πλειοψηφία τῶν ἀνθρώπων; Ἀσφαλῶς ὄχι. Ἡ δικὴ μας προσευχὴ εἶναι μόνο ἐπανάληψη κάποιων λέξεων, πού ἔχουμε ἀποστηθίσει καὶ ἐνῶ τὰ διαβάζουμε, τὸ πνεῦμα μας δέν προσεύχεται, ἀλλὰ τὰ ἐπαναλαμβάνουμε μηχανικά, χωρὶς νά σκεφτόμαστε αὐτὰ πού ζητᾶμε. Ἐμεῖς οἱ ἴδιοι δέν ἀκοῦμε τίς προσευχὲς μας καὶ ἂν δέν τὶς ἀκοῦμε ἐμεῖς, τότε πῶς θέλουμε ὁ Θεὸς νά ἀκούσει αὐτὰ πού ζητᾶμε;
Πρέπει νά ξέρουμε ὅτι, ὅταν ὁ Θεὸς στέλνει μιά συμφορὰ πού πλήττει ὁλόκληρο τὸν λαό, τότε ὅλος ὁ λαὸς πρέπει νά Τὸν ἱκετεύει γιά τή σωτηρία του. Πρέπει ὅλοι νά κάνουν αὐτὸ πού ἔκαναν κάποτε οἱ κάτοικοι τῆς Νινευί, ὅταν ἔμαθαν ἀπὸ τὸν προφήτη Ἰωνᾶ πώς ἀποφάσισε ὁ Θεὸς νά καταστρέψει τὴν πόλη. Τὶ ἔκαναν αὐτοί τότε; Ὅλος ὁ λαὸς τρεῖς μέρες καὶ τρεῖς νύχτες προσευχόταν ὁμόψυχα. Καὶ ἐπειδὴ προσεύχονταν ὅλοι ὁ Θεὸς τοὺς ἐλέησε.
Λοιπόν, νά προσευχόμαστε ἀδιάκοπα καὶ νά χτυπᾶμε ἀκούραστα τὴν θύρα τῆς Θείας εὐσπλαχνίας. Νά Τὸν ἱκετεύουμε ὄχι μόνο γιά μᾶς, ἀλλὰ καὶ γι’ αὐτοὺς πού δέν προσεύχονται. Τότε, ἀσφαλῶς, θὰ εἰσακουστοῦν οἱ προσευχὲς μας καὶ ὁ Κύριος θὰ μᾶς ἀποδώσει κατὰ τὸ μέγα Του ἔλεος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου