Τύπος και τόπος XC (με αφορμή το γενέθλιον της μετανοίας)

Μπορεί να αναφέρεται ‘’αυστηρά’’ στον επισκοπικό (δεσποτικό) θρόνο (και δεσπότη ως πρόσωπο και θέση) όπου συστοιχείται και η ‘’καρδιά’’ στο Σώμα της Εκκλησίας, αλλά το ένα δεν υποχρεώνει την ταυτότητα και ποιότητα του άλλου, ούτε αφορά ΜΟΝΟ την εκκλησιαστική ιεραρχία.

 

Με παράπονο ο Αυγουστίνος Καντιώτης παρατηρούσε ότι αν, ακόμη και ο διάβολος φορέσει μίτρα, θα υπάρχουν παπάδες και ψαλτάδες που θα του ψάλλουν το πολυχρόνιον… εις πολλά έτη εωσφόρε… η δε λαϊκή ρήση πάλι σοφά παρατηρεί, πως τα ράσα δεν κάνουν τον παπά…

...παγκοσμιότητα και Παγκοσμιότητα...

O Α. (σύζυγος) δεν τής είπε ότι είχε καρκίνο,ότι θεραπεύτηκε με θαύμα.

Τής καλλιεργούσε την πεποίθηση ότι οι προηγούμενοι γιατροί έσφαλλαν , ότι δεν είχε τίποτε το φοβερό...

Το αποτέλεσμα ήταν να γίνει το θαύμα χωρίς καμμιά μεταβολή στην πνευματική τους ζωή.

Δεν γνωρίζω,φύλαξε άραγε το άγαλμα τού Βούδα που είδα να εχει κοντά της στο νοσοκομείο

και με απροκάλυπτη ικανοποίηση μού το έδειξε ως κάτι «θαυμαστό»;

Εκείνη την στιγμή εγώ δεν ήθελα με τίποτε να την στενοχωρήσω

Είπα απλώς ότι εγώ ο ίδιος αγαπώ μόνο τον Χριστό και δεν ήθελα να κοιτάξω τον Βούδα.

Ούτε αυτή ούτε ο Α. με κατάλαβαν...

ΤΙ ΕΓΡΑΦΕ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΤΗ ΓΗ;

(+Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς Επισκ.Αχρίδος)

Ό δε Ιησούς κάτω κύψας, τω δακτύλω έγραφεν εις την γήν... (Ίωαν. η 6)

  

Κάποτε ό πανάγαθος Κύριος καθόταν μπροστά στο ναό της Ιερουσαλήμ. Μιλούσε σε κάποιους ανθρώπους και ή γλυκιά διδασκαλία Του έτρεφε τις πεινασμένες καρδιές. Γύρω Του σιγά σιγά μαζεύτηκε ένα μεγάλο πλήθος (βλ. Ίωάν. η' 2). Μιλούσε στους ανθρώπους ό Κύριος για την αιώνια μακαριότητα, για την ατελεύτητη χαρά πού περιμένει τούς δίκαιους στην αιώνια κατοικία, στους ουρανούς. Οι άνθρωποι χαίρονταν με τη διδασκαλία Του, με τα θεϊκά Του λόγια.

Ή πίκρα πολλών απογοητευμένων ψυχών κι ή έχθρα πολλών ανθρώπων πού τούς είχαν προσβάλει, έσβηναν όπως το χιόνι μόλις τ' αγγίξουν οι θερμές ακτίνες του ήλιου. Ποιος ξέρει πόσο θα κρατούσε ή υπέροχη αύτη σκηνή ειρήνης κι αγάπης πού έσμιγε τη γη με τον ουρανό, αν δεν την είχε διακόψει κάτι αναπάντεχο. Ό Μεσσίας αγαπά τους ανθρώπους και δεν κουράζεται ποτέ να τους διδάσκει. Και οι ευλαβείς πιστοί δεν κουράζονται ποτέ ν' ακούν την θαυμάσια θεραπευτική και σοφή διδασκαλία του.

με αφορμή το ''Άγιο Πνεύμα'' ΔΕΝ είναι πρόσωπο...

με πόνο ψυχής, εχθές υπέπεσε στην αντίληψή μου (κατόπιν υποδείξεως φίλης) ότι μία μοναχή (πρώην διαδικτυακή φίλη), με πληθώρα αγιογραφικών παραπομπών, ''απεδείκνυε'' ότι το Άγιο Πνεύμα, ΔΕΝ είναι πρόσωπο...

ο μονοθελητισμός και οι πνευματομάχοι, ορίστηκαν ως αιρέσεις... και με ''δικαιολογία'' (κοσμική μάλλον λόγω κατά γράμμα ερμηνείας, αφού δίνει παραπομπές) ότι το Άγιο Πνεύμα δεν έχει θέλημα (όπως τα χέρια και τα πόδια) άρα (ωιμέ του συνειρμικού συμπεράσματος) το Άγιο Πνεύμα ΔΕΝ είναι πρόσωπο, ...

το ίδιο αφαιρετικά θα ''εκπέσουμε'' και για τον Ιησού XC ότι ΔΕΝ είναι πρόσωπο αφού... (Ιωαν.ε')

…30 Οὐ δύναμαι ἐγὼ ποιεῖν ἀπ' ἐμαυτοῦ οὐδέν. καθὼς ἀκούω κρίνω, καὶ ἡ κρίσις ἡ ἐμὴ δικαία ἐστίν· ὅτι οὐ ζητῶ τὸ θέλημα τὸ ἐμόν, ἀλλὰ τὸ θέλημα τοῦ πέμψαντός με πατρός. ΔΕΝ έχει θέλημα, εννοεί είναι εσταυρωμένο ΑΠΟΛΥΤΑ ... όπως προσπαθούν να έχουν όλοι οι άγιοι. ΟΧΙ το δικό τους, αλλά το θέλημα του Θεού. ΔΕΝ έχουν ούτε αυτοί πρόσωπο;

Στον άνθρωπο που δεν βλέπει καθαρά τον εαυτό του: Για τα πάθη

Οι άλλοι σου λένε ότι έχεις ένα απαίσιο πάθος , αλλά εσύ δεν τους πιστεύεις. Γιατί δεν τους πιστεύεις; Δεν ξέρεις ότι τη δυσμορφία του προσώπου μας την προσέχουν οι άλλοι πάντα πριν από εμάς; Το μάτι τα βλέπει όλα εκτός από τον εαυτό του. Οι άλλοι βλέπουν το πρόσωπό μας και χωρίς καθρέπτη, ενώ εμείς μόνο με καθρέπτη. Για την ψυχή μας καθρέπτης είναι ο Χριστός. Κοίταξε τον Χριστό- παρατήρησε για πολύ καιρό Αυτόν στον καθρέπτη της ψυχής σου- σκέψου θα έκανε Εκείνος αυτό που κρυφά κάνεις εσύ; Οπωσδήποτε όχι. Ο καθρέπτης λοιπόν , θα σου έδινε αρνητική απάντηση και αυτό σημαίνει δυσμορφία της ψυχής.

Επί του πρακτέου, το ότι η συνείδηση είναι τα πηγάδια που άνοιγε ο Ιακώβ, όπως ακριβώς είπαν οι Πατέρες, και τα παράχωναν οι Φιλισταίοι

Όλη η ΠΔ ως σκιά, προτυποί την χάρι. Ο Αβραάμ ως Πατήρ (δύο διαθηκών), ο Ισαάκ ως υπάκουος (προς θυσίαν) υιός και ο Ιακώβ ως Πνεύμα Άγιον, με τεκνία από Λεία και Ραχήλ (και δούλες αυτών) ως πράξη και θεωρία, όπως μας εξηγούν οι άγιοι πατέρες μας.

Στην αρχή, ο Αβραάμ, εκαλείτο Άβραμ κι η Σάρρα, Σάρα, έως της επισκέψεως του Τριαδικού Θεού που ‘’πρόσθεσε’’ το Α (της Αγάπης και Αληθείας) στην κεφαλή και το Ρ (της δικαιοσύνης) στο σώμα. Κατά τάξιν και ετοιμότητα, αυτό επιζητούμε, αυτό ποθούμε και για αυτό (αμήν) να αγωνιζόμαστε. (Ματθ.στ’33) ζητεῖτε δὲ πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν.…  

γιατί το Αγιο Πνεύμα εμφανίσθηκε με τη μορφή πύρινης γλώσσας (Αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

Σʼ έναν τακτικό αναγνώστη της Αγίας Γραφής, που ρωτά γιατί το Αγιο Πνεύμα εμφανίσθηκε με τη μορφή πύρινης γλώσσας (Αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

Όταν ο Κύριος βαπτίσθηκε στον Ιορδάνη το Αγιο Πνεύμα εμφανίσθηκε εν είδει περιστεράς. Εμφανίσθηκε όχι για να προσθέσει κάτι στον Χριστό, αλλά συμβολικά, έτσι ώστε να δείξει αυτό που υπάρχει μέσα στον Χριστό: την ακακία, την καθαρότητα και την ταπεινότητα. Αυτό συμβολίζει το περιστέρι. Όταν οι απόστολοι συγκεντρώθηκαν την πεντηκοστή ημέρα από την ημέρα της Ανάστασης, το Αγιο Πνεύμα εμφανίσθηκε με τη μορφή πύρινων γλωσσών. Εμφανίσθηκε ως πύρινη γλώσσα για να τους αφαιρέσει κάτι και να τους προσθέσει κάτι. Δηλαδή, να αφαιρέσει από αυτούς κάθε αμαρτία, κάθε αδυναμία, φόβο και ακαθαρσία της ψυχής και να τους δωρίσει τη δύναμη, το φως και τη ζεστασιά. Οι πύρινες γλώσσες επισημαίνουν συμβολικά αυτά τα τρία: τη δύναμη, το φως και τη ζεστασιά.