Με
αφορμή την καταφανή αδικία και την κρίση της ‘’δικαιοσύνης’’ με 2 μέτρα και 2
σταθμά, δυο σκέψεις…
Έχει κατακλυστεί το διαδίκτυο με κοινοποιήσεις. Και αφενός ‘’καλά’’ κάνει, σαν πρόσθεση καύσιμου υλικού. Καταδεικνυόμενη
η ασθένεια της τάχα ανεξάρτητης δικαιοσύνης που όμως χειραγωγείται πειθήνια και
αδιάκριτα και απάνθρωπα από τον μηχανισμό του κράτους*** σαν πολιτική, περισσότερο
εξοργίζει, παρά προτρέπει για προσευχή. Μαζεύει καύσιμο υλικό αλλά αντί να το ‘’κάψει’’
με θείο πυρ, να ζεσταθεί και φωτιστεί ψυχωφελώς, επιτρέπει και καίγεται με το
άλλο πυρ, το ψυχοφθόρο.
Το
ίδιο ισχύει με κάθε παρουσίαση του όποιου κοινωνικού (και όχι μόνο) προβλήματος,
χωρίς την πνευματική του λύση.
Με την απλή κοινοποίηση, ο άνθρωπος, και σαν κοινοποιών και
σαν αποδέκτης ερεθίσματος/ραβδισμού στην ακρόπολή του, εξάγει άλογα (όπως τότε
με τον ποσειδώνα στην ακρόπολη της αθήνας), αστοχεί και διογκώνει το πρόβλημα
αφού ΜΟΝΟ θυμώνει, ΜΟΝΟ βρίζει αλλά ξεχνιέται και δεν ζητά λύση εκ Θεού... μετά
‘’λογικά’’, μουρτσοκλαίει... θάλεγα περαστικά μας με την έννοια της απαγοήτευσης,
σαν νηπιακή αδιάκριτη και χωρίς παιδεία αντίδραση, αλλά πρέπει να προχωρήσουμε
παρακάτω.