Ψηλαφώντας την λάμψη της υπέρ νουν χαράς

Ο Λόγος σαρξ εγένετο* . Η πηγαία ποθητή (ίσως σε όλους) τελειότης που προβάλλεται θεωρητικά, διανοίγοντας την Οδό (όντας Ο Κύριος Η Οδός) όχι απλά ψηλαφάται, αλλά και μετέχεται.  

Εκτυπώνεται η ίδια η θεότης (Τριαδικός Θεός) πρώτα εν πνεύματι και μετά εν σαρκί (και ίσως μυστικά συγχρόνως, όπως νοείται ο ένας και ενιαίος άνθρωπος) κατά την καθαρότητα, φωτισμό και τελειότητα του κάθε αγίου, του κάθε ανθρώπου που καλείται να έχει και τιμήσει την όψη του ανδρός (ετυμολογία λέξεως άνθρ-ωπος).

Από το περί σοφίας και φιλοσοφίας (τοιχεία νου και καρδιάς και σ+τοιχεία) ο καθένας με την επιλογή, ιεράρχηση, προτεραιότητα, και αν θέλει, στον δρόμο αναζήτησης της του Θεού σοφίας (με τα συννημένα χαρίσματα, υπέρ νουν ειρήνης, χαράς, ζωής…), τρίβει τα τοιχεία (νου και καρδιάς) να γυαλίσουν και να μην μείνει ρύπος επάνω τους (σαν τους Έλληνες) ή προσθέτει εικόνες και θεωρίες επί θεωριών (όπως οι κινέζοι).

Όποιοι δοκίμασαν πρακτικά έστω και λίγο αυτήν την ‘’γεύση’’ μας πληροφόρησαν πως με τον πρώτο τρόπο προσέγγισης ο άνθρωπος αναπνέει ενώ με τον δεύτερο ασφυκτιά.

Δεν είναι όμως αμέτοχος και ο χους όσα ο νους θεωρητικολογεί αλλά και ο νους βαραίνει και παχυλοποιείται, όταν ο χους εργάζεται πάθη1.

Τα όρια της διαδρομής πάνω στην οποία κινείται η συνείδηση (ο διττός, φυσικοπνευματικός άνθρωπος) δεν είναι άλλα, από ΚΑΛΟ και ΚΑΚΟ. Αδιέξοδο τέλος του ΚΑ(Κ)ΟΥ και ατελεύτητη προς τα άνω τελειότητα του ΚΑ(Λ)ΟΥ**. Σκοτισμός και ΦΩΣ Πίκρα, αρά και χαρά, στα αντικειμενικά τους νοήματα.

Η Μεσσίτρια και ο Μεσσίας συνοδοιπόροι και βοηθοί και ευλογούντες το διάβα από το ένα στο άλλο, και μάλιστα, χωρίς Εμού, ου δύνασθε ποιείν ουδέν… .

Χαῖρε, δι' ἦς ἡ χαρὰ ἐκλάμψει, χαῖρε, δι' ἦς ἡ ἀρὰ ἐκλείψει...

χαίρε κλίμαξ επουράνιε δι ης κατέβη ο Θεός, χαίρε γέφυρα μετάγουσα τους εκ γης προς ουρανόν....

χαίρε η τα εναντία εις ταυτό αγαγούσα

....χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε!

Σχηματικά:

  

Δια του Σταυρού, χαρά εν όλω τω κόσμω. Ανεβαίνοντας με τον σταυρό εγγίζουμε την χαρά. Σταυρός, είναι το γενηθήτω Κύριε το θέλημά Σου, όπως ο Υιός (ο Εσταυρωμένος) Λόγος πάντοτε διακρινόταν από την απόλυτη υική υπακοή Στον Πατέρα. Με τον  άλυπο βίο και την πλάνη της εκζητήσεώς του (σελ.10-12) να είναι μια καλοστημένη παγίδα, ως γενηθήτω το θέλημά μου, στην κυριολεξία, αποφυγής της θεόσδοτης χαράς. Και ΔΕΝ μας συμφέρει.

Αναφέρει ο άγιος Μάξιμος ομολογητής, ότι :       

Αυτό δε που αντιδρά σε αυτήν την διαφάνεια, οπότε και σκοτίζει τον άνθρωπο, είναι (όπως πάλι ο ίδιος άγιος αναφέρει) :

Όπως τα φυσικά νέφη, για να διαλυθούν, πρέπει να αποδώσουν το νερό που τους αναλογεί [και στα πνευματικά το δάκρυ μετανοίας (μακάρι ο καλός Θεός να μας το χαρίσει κι εμείς να Του το ζητήσουμε)] αλλά και να το απομακρύνει και μας καθαρίσει ο ΑΗΡ***

Η χοϊκή μας φύση μπορεί να νοηθεί ως ένας ενδιάμεσος δακτύλιος που παρεμβάλλεται μεταξύ εκδηλωμένου έξω Θεού με Λόγο και λόγους – γραπτούς και φύσης - και εσωτερικού (εν ημίν) ανεκδήλωτου Θεού και Βασιλείας που είναι στην καρδιά μας (και πρέπει να αναζητήσουμε).

Σαν διαπασών κραδαινόμενο έξω ή μέσα, ανάλογα με την λεπτότητα και συντονισμό, συγ-κινούμαστε, γίνεται διαπερατός ο Θεός καθαρά ή πιο δυσδιάκριτα, ανάλογα με την διαφάνεια.

Η ‘’τετράγωνη’’ φύση μας, εμπεριεχόμενη στο εξωτερικό [πνευματικής υφής (κυκλικό) άπειρο] αλλά και εσωκλείοντας το εσωτερικό άπειρο, Θεό εκδηλωμένο και Θεό ανεκδήλωτο  αλλά και κάθε ορατό και αόρατο, παρεμβάλλεται, αλληλοεπηρρεάζοντας ψυχή και σώμα.

Τα αισθητήρια είναι οι θυρίδες επικοινωνίας και κοινωνίας και διαπέρασης από τα μεν στα δε και αντίστροφα. 

Σκοπός μας, να γίνουμε μονωτές του κακού, δλδ να μην περνάει από τα αισθητήρια ούτε από τον κόσμο μέσα μας, αλλά ούτε και από μέσα μας προς τα έξω το κακό. Αντίθετα, να γίνουμε αγωγοί του καλού και από τις δύο κατευθύνσεις. Μέσα προς έξω και αντίθετα. Με, το η αγάπη ου λογίζεται το κακό και με την προτροπή βίας τέλεσης εντολών, δλδ προσήλωσης (σταυρώματος) στο Καλό, υλοποιείται ολοέν και πιο εμφανώς ο τετραγωνισμός του κύκλου.

Να ακολουθήσουν τα αισθητήρια ως 6 ιερείς την Θεοτόκο*****. 

Με την προσοχή και προσευχή και με την ανάλυση περί AIDS και της πνευματικής του αναγωγής... διασφαλίζεται η εμπεριεχόμενη ζωή, μέσα από τις θυρίδες, από τον άγγελο θανάτου που επισκέπτεται τους οίκους μας και θα ενταθεί η παρουσία του τώρα στα έσχατα…. Άγγελο προστάτη και φύλακα ψυχής και σώματος, που σηματοδοτεί την Θεία Κοινωνία, το αίμα του αμνού που δεν του κατεάγησαν τα σκέλη, ασφάλεια στις θυρίδες των σπιτιών στην αίγυπτο… τότε εν σκιά και προτυπούμενο, τώρα και πάντα (αμήν) ενεργούμενο.

Σκοπός μας, να μην μπουν στον δακτύλιο. Αν όμως εισχωρήσουν από αδυναμία ή αδιακρισία, πρέπει, όσο πιο γρήγορα να τα αφαιρέσουμε, γιατί όσο μένουν μας κάνουν ζημιά (και όχι μόνο στην επιδερμική υγεία). Πιο βαθύ είναι το πρόβλημα. Εγγίζει τα ψυχικά, όντας ενεργειακά. Αφού δεν τα καταφέραμε να μην εισέλθουν, πρέπει οπωσδήποτε να εξαχθούν, είτε προς τα έξω είτε δια της αμνησικακίας προς τα μέσα. Σαν σε ένα βαθύ πηγάδι… Το κακό, έτσι κι αλλιώς έχει μια άλφα ισχύ, επιτρεπόμενο από Τον Κύριο. Με την μνησικακία μας, πολλαπλασιάζουμε αυτήν και ενώ θα είχαμε να πολεμήσουμε με ένα συννεφάκι, τα βάζουμε ως αυτόχειρες με έναν διαρκή σκοτισμό και νέφος. Αμνησίκακε και ανεξίκακε Κύριε βοήθησον!!    

Τι πρέπει να κάνουμε αν δούμε βάρος, σκοτισμό, ρύπη μέσα σε αυτόν τον δακτύλιο (οίκο και όχημα**** αφού αυτοκινείται) , είτε αυτά περάσανε μέσα μας από το εξωτερικό άπειρο και εξωτερικά αισθητήρια (θυρίδες) είτε αυτά λαθραίως εισήλθαν (πάλι από έλλειψη προσοχής και προσευχής) από το εσωτερικό άπειρο και ψυχή μας;

Να καθαρίσουμε το σπίτι μας. Να επισκεφτούμε το εξουσιοδοτημένο ‘’συνεργείο’’ (δλδ τον πνευματικό μας που τελεί ισχύοντα μυστήρια – ΟΡΘΟΔΟΞΟ - ) για να καταφέρουμε να γίνει πιο λειτουργικό το όχημά μας. Εξομολόγηση - Θεία Κοινωνία -  προσευχή, στον τύπο της φλέβας – αρτηρίας – νεύρου που ενώνουν το μέλος με το Σώμα…

Δι ευχών του αγίου Χαραλάμπους, πάντων των αγίων και εξαιρέτως της Κυρίας Θεοτόκου που φέρνει την χαρά από την αρά, ως γεννήσασα Τον Χ σαν καλό εμβόλιο στον κόσμο της αράς, αμήν κι εμείς ρανίδες και ακτίνες ουράνιας, υπέρ νουν χαράς, του Αδύτου Αστέρος να ψηλαφήσουμε και μεθέξουμε. Αμήν γένοιτο.   

 

---

* Από πανηγυρικό λόγο εις την Γέννησιν του Χριστού, του Μακαρίου Σκορδίλη:

… Δεν είναι αληθές, Χριστιανοί, ότι ούτος ο λόγος όπου ομιλώ εγώ και τον ακούετε τώρα σεις, γεννάται μέσα από τον νουν μου; Ναι, βέβαια' λοιπόν αυτός ο προφορικός λόγος είναι άϋλος, είναι ασώματος• και διά τούτο, ούτε θεωρείται ούτε πιάνεται’ διατί, είπέτε μοι; όταν εγώ τώρα ομιλώ τον πανηγυρικόν τούτον λόγον, και τον ακούετε, ημπορεί κανείς από σας ή να τον ίδη με τους οφθαλμούς, ή να τον πιάση με τας χείρας; ουχί ποτέ• τόσον μόνον όπου ακούετε τον ήχον της φωνής μου, ο οποίος εξέρχεται εκ του στόματος μου, σχίζει τον επιπροσθούντα αέρα, και εκείνος ο κτύπος είναι όπου εμβαίνει εντός των ωτίων σας, και ακούετε τον λόγον• τοιουτοτρόπως είναι φύσει ο λόγος ούτος και αόρατος και αψηλάφητος’ άλλ’ αν πιάσω τον κάλαμον με την χείρα, έπειτα να ζωγραφήσω ή και να κοσμήσω τον λόγον τούτον με φορέματα, ήτοι με τα γράμματα, με τα στοιχεία, επάνω εις χάρτην, τότε παρευθύς δεν γίνεται ορατός και ψηλαφητός ο αόρατος λόγος; τότε παρευθύς δεν τον βλέπετε με τους οφθαλμούς, και τον πιάνετε με τας χείρας; Ναι βέβαια, διότι ούτω θέλει και η αλήθεια• τούτο βεβαιώνει και ο εξ Άγκυρας Θεόδοτος εις τον λόγον των γενεθλίων• ‘’επειδάν ο λόγος ενδύσηται γράμματα και στοιχεία, φαινόμενος γίνεται, όψει καταλαμβάνεται, αφή ψηλαφάται’’.

… Εννοήσατε λοιπόν, αδελφοί μου, ότι εδώ είναι νους, εκεί είναι Πατήρ• εδώ είναι λόγος προφορικός όπου γεννάται από τον νουν αϊδίως, εκεί ουχί προφορικός, άλλ' ενυπόστατος Λόγος και ουσιώδης όπου γεννάται από τον Πατέρα αϊδίως• εδώ εις τον νουν και εις τον χάρτην αχώριστος ο λόγος, εκεί επάνω εις τον Πατέρα και κάτω εις την Μητέρα αχώριστος ο ενυπόστατος Λόγος• εδώ μόνον η χειρ μου δια γραμμάτων γεννά τον λόγον επάνω εις τον χάρτην και ουχί ο νους, εκεί η Παρθένος δια τού σώματος γεννά τον Θεόν επάνω εις την Βηθλεέμ, και ουχί ό Πατήρ• εδώ βλέπετε τον λόγον μου επάνω εις τον χάρτην, διότι τον εστόλισα με τα γράμματα και τον πιάνετε• εκεί βλέπετε τον Λόγον του Θεού επάνω εις την Βηθλεέμ, διότι τον εστόλισεν ή Παρθένος με την σάρκα και τον πιάνετε• εδώ ο νους γεννά αϊδίως τον λόγον και η χειρ μόνον άπαξ εις τον χάρτην, εκεί ό Πατήρ γεννά αϊδίως τον Λόγον, και ή Παναγία μόνον άπαξ εις την φάτνην• ούτος είναι ο τρόπος, Χριστιανοί, με τον οποίον βλέπετε σήμερον τον αόρατον Θεόν με τα όμματα και τον πιάνετε με τας χείρας, ό,τι λογής θεωρείτε τον λόγον μου εις τον χάρτην και τον πιάνετε• …

ολοκληρωμένο εδώ: Η Σάρκωσις του Λόγου (πανηγυρικός λόγος Μακαρίου Σκορδίλη

** Η διάκριση του καλού και του κακού

*** νους – χνους – χους (πορεία ένωσης εις ένα και άρση του μεσοτοιχείου παραπετάσματος)

**** οίκοι και οχήματα (χερουβείμ και σεραφείμ) μια προσέγγιση του θεομητορικού ύμνου Άξιον εστίν ως μετοχή και βίωμα

***** 2 σχόλια πάνω στο άρθρο ... ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ ΗΡΘΕ ΣΤΟ ΦΩΣ!

Χαιρετισμοί προς τον άγιον Χαραλάμπην

1 σαρκοποίηση του πνεύματος ή πνευματικοποίηση της σάρκας