Λόγος εις την Κυριακή των Μυροφόρων - Αγίου Λουκά του ιατρού, Αρχιεπισκόπου Κριμαίας

  

Στα τριάμιση τελευταία χρόνια της επίγειας ζωής του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, όταν Αυτός κήρυττε το Ευαγγέλιο της δικαιοσύνης και έκανε αμέ­τρητα θαύματα, μαζί Του βρίσκονταν συνεχώς οι άγιοι απόστολοι και οι μυροφόρες γυναίκες. Οι απόστολοι τους οποίους ο ίδιος διάλεξε ήταν περισσότεροι από τις μυροφόρες. Και μόνο τους αποστόλους έστελνε ο Κύριος να κηρύττουν το Ευαγγέλιο. Μόνο στους αποστόλους έδωσε την εξουσία να διώχνουν τα δαιμόνια και να θεραπεύουν τους ασθενείς. Οι μυροφόρες, αν και δεν τις αγαπούσε ο Κύριος λιγότερο από τους αποστόλους, δεν έλαβαν απ' Αυτόν τέτοια χαρίσματα.

Πρέπει να σκεφτούμε ποιοι είναι οι λόγοι που ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός άλλη στάση κρατούσε απέναντι στους άνδρες και άλλη απέναντι στις γυναίκες, τα δύο αυτά φύλα του ανθρωπίνου γένους. Δεν μπορούμε βέβαια να δώσουμε μία εξαντλητική απάντηση σ' αυτό το ερώτημα.

εσπερινός αγάπης στην ομηρική

Πρωτότυπο κείμενο	Ὁμηρικὴ διάλεκτος	Νέα Ἑλληνική
Τὸ Εὐαγγέλιον (Ἰω. κεφ. κ´ 19-25)	Κατὰ τὸν Ὅσιο Νικόδημο τὸν Ἁγιορείτη  (μελοποιημένο σὲ ἡρωϊκὸ ἑξάμετρο)	Κατὰ τὴν ἀπόδοση τῆς Ἀποστολικῆς  Διακονίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος
Καὶ ὑπὲρ τοῦ καταξιωθῆναι ἡμᾶς τῆς ἀκροάσεως τοῦ ἁγίου Εὐαγγελίου,  Κύριον τὸν Θεὸν ἡμῶν ἱκετεύσωμεν. Σοφία. Ὀρθοί.  Ἀκούσωμεν τοῦ ἁγίου Εὐαγγελίου. Εἰρήνη πᾶσι. Ἐκ τοῦ κατὰ Ἰωάννην ἁγίου Εὐαγγελίου, τὸ Ἀνάγνωσμα. Πρόσχωμεν.	Ὄφρα κε νωιτέροισιν ἐν οὔασι πάγχυ βάλωμεν,  Θέσφατον, ἱμερόεσσαν, ἁγνήν, Εὐάγγελον ὄππα,  Μειλίξωμεν Ἄνακτα Θεόν, μέγαν, οὐρανίωνα. Ἰθυγενεῖς· Σοφίη.  Εὐαγγελίοιο κλύωμεν. Εἰρήνη χαρίεσσ᾿ ἐπ᾿ ἀπείρονα δῆμον ἐσεῖται. Ἐκ δ᾿ ἀρ᾿ ᾿Ιωάνοιο, τόδ᾿ ἔστι βροντογόνοιο. Ἀλλ᾿ ἄγετ᾿ ἀτρεμέσι χρησμούς λεύσωμεν ὀπωπαῖς.	Ώστε να καταστούμε ικανοί να ακούσουμε  το Άγιο Ευαγγέλιο,  ας ικετεύσουμε τον Κύριο, τον Θεόν μας. Σοφία. Ορθοί.  Ας ακούσουμε το Άγιο Ευαγγέλιο. Ειρήνη σε όλους. Από το κατά Ιωάννη Άγιο Ευαγγέλιο, το Ανάγνωσμα. Ας προσέξουμε.
19 Οὔσης οὖν ὀψίας τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ  τῇ μιᾷ σαββάτων,  καὶ τῶν θυρῶν κεκλεισμένων  ὅπου ἦσαν οἱ μαθηταὶ συνηγμένοι  διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων,  ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς  καὶ ἔστη εἰς τὸ μέσον, καὶ λέγει αὐτοῖς·  Εἰρήνη ὑμῖν.  20 καὶ τοῦτο εἰπὼν ἔδειξεν αὐτοῖς τὰς χεῖρας  καὶ τὴν πλευρὰν αὐτοῦ.  ἐχάρησαν οὖν οἱ μαθηταὶ ἰδόντες τὸν Κύριον.	Εὖτε δή ἠέλιος φαέθων ἐπὶ ἕσπερον ἦλθε.  Καὶ σκιόωντο ἀγυιαί, ἐπὶ χθονὶ πολυβοτείρη,  Ἤματι ἐν πρώτῳ, ὅτε τύμβου ἆλτο Σαωτήρ,  Κληϊσταὶ δὲ ἔσαν θυρίδες πυκινῶς ἀραρυῖαι,  Βλῆντο δὲ πάντες ὀχῆες ἐϋσταθέος μεγάροιο  Ἔνθα μαθηταί, ὁμοῦ τε ἀολλέες ἠγερέθοντο,  Μυρόμενοι θανάτῳ ἐπ᾿ ἀεικέϊ Χριστοῦ Ἄνακτος,  Καὶ χόλον ἀφραίνοντα ᾿Ιουδαίων τρομέοντες,  Ἤλυθε δὴ τότε Χριστὸς Ἄναξ θεοειδέϊ μορφῇ  Ἔστη δ᾿ ἐν μεσσάτῳ ἀναφανδόν, καὶ φάτο μῦθον.  Εἰρήνη ὑμῖν φίλη, ἡσυχίη τ᾿ ἐρατεινή.  Ὡς εἰπών, ἐπέδειξεν ἐὴν πλευρὴν ἠδὲ χεῖρας·  Γήθησαν δὲ μαθηταί, ἐπί ἴδον Εὐρυμέδοντα.	Κατά την εσπέραν της ημέρας εκείνης,  της πρώτης εβδομάδος,  και ενώ οι πόρτες ήσαν κλειστές,  εκεί που ήσαν συγκεντρωμένοι οι μαθηταί,  διότι εφοβούντο τους Ιουδαίους,  ήλθε ο Ιησούς  και στάθηκε εις το μέσον και τους λέγει,  "Ειρήνη να είναι μαζί σας».  Όταν είπε αυτό, τους έδειξε τα χέρια του  και την πλευράν του.  Οι μαθηταί εχάρησαν διότι είδαν τον Κύριον.
21 εἶπεν οὖν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς πάλιν·  Εἰρήνη ὑμῖν.  καθὼς ἀπέσταλκέ με ὁ πατήρ,  κἀγὼ πέμπω ὑμᾶς.  22 καὶ τοῦτο εἰπὼν ἐνεφύσησε καὶ λέγει αὐτοῖς·  Λάβετε Πνεῦμα ἅγιον·  23 ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς, ἄν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται.	Τούς δ᾿ αὖτις προσέειπεν Ἰησοῦς οὐρανοφοίτης·  Εἰρήνη ὑμῖν φίλη, ἡσυχίη τ᾿ ἐρατεινή·  Ὡς ἐμὲ πέμψε Πατήρ, ὅς ὑπέρτατα δωμᾶτα ναίει,  Ὧδ᾿ ἐγὼ ὑμέας εἰς χθόνα πέμπω εὐρυόδειαν.  Ὡς ἄρα φωνήσας, μύσταις ἔμπνευσ᾿ ἀγορεύων·  Πνεῦμα δέχνυσθ᾿ ἅγιον φαεσίμβροτον, ὑψιθόωκον· Ὧν μέν ἀτασθαλίας θνητῶν ἀφέητ᾿ ἐπὶ γαῖαν,  Τοῖσιν ἦ που ἀφίενται ἐπ᾿ οὐρανὸν ἀστερόεντα,  Ὧν δ᾿ ἀρ᾿ ἐπεσβολίας ὑπερφιάλων κρατέητε,  Τοῖσιν ἁλυκτοπέδης κεῖναι σθεναρῶς κρατέονται.	Ο Ιησούς τους είπε πάλι,  «Ειρήνη να είναι μαζί σας.  Καθώς έστειλε εμέ ο Πατέρας  και εγώ στέλλω εσάς».  όταν είπε αυτό εφύσησε εις το πρόσωπον και τους λέγει,  «Λάβετε Πνεύμα Άγιον,  εάν κάποιων συγχωρήσετε τις αμαρτίες να είναι συγχωρημένες,  αν κανενός δεν τις συγχωρήσετε, θα μείνουν ασυγχώρητες».
24 Θωμᾶς δὲ εἷς ἐκ τῶν δώδεκα ὁ λεγόμενος Δίδυμος,  οὐκ ἦν μετ᾿ αὐτῶν ὅτε ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς.  25 ἔλεγον οὖν αὐτῷ οἱ ἄλλοι μαθηταί·  Ἑωράκαμεν τὸν Κύριον.  ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς·  Ἐὰν μὴ ἴδω ἐν ταῖς χερσὶν αὐτοῦ τὸν τύπον τῶν ἥλων,  καὶ βάλω τὸν δάκτυλόν μου εἰς τὸν τύπον τῶν ἥλων,  καὶ βάλω τὴν χεῖρά μου εἰς τὴν πλευρὰν αὐτοῦ,  οὐ μὴ πιστεύσω.	Θωμᾶς δ᾿ ᾧ ἐπίκλησις ἅπασι Δίδυμος ἀκούειν,  Οὐχ ἅμα τοῖς ἄλλοις μύσταις πρίν ὁμώροφος ἔσκε,  Ἰησοῦς ὅτ᾿ ἔβη εἴσω μελάθροιο ἑταίρων.  Ἴαχον οὖν ἄλλοι τούτῳ ἐρίηρες ἑταῖροι·  Εἴδομεν ὀφθαλμοῖσιν Ἰησοῦν Παγκρατέοντα.  Τούς δ᾿ ἀπαμειβόμενος Θωμᾶς προσέφησεν ἀτειρής·  Ἴχνια ἥν μὴ ἴδω μετὰ χείρεσιν ἡλοτορήτῃς,  Δάκτυλον ἐμβάλω τε ἐκείνου ἔνδοθι χειρός,  Χεῖρά τ᾿ ἐμὴν εἴσω πλευρῆς οἱ ῥεῖα βαλοίμην,  Οὔποτε ὑμετέροισι λόγοις κεφαλῇ κατανεύσω.	Ο Θωμάς, ένας από τους δώδεκα, ο ονομαζόμενος Δίδυμος,  δεν ήτο μαζί τους όταν ήλθε ο Ιησούς.  Του είπαν λοιπόν οι άλλοι μαθηταί,  «Είδαμε τον Κύριο».  Αυτός δε τους είπε,  «Εάν δεν ειδώ εις τα χέρια του το σημάδι από τα καρφιά  και δεν βάλω το δάκτυλό μου εις το σημάδι από τα καρφιά  και δεν βάλω το χέρι μου εις την πλευράν του,  δεν θα πιστέψω».

XC Ανέστη Αληθώς Ανέστη!

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ

ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ

«…Ερχόμενος ο Κύριος προς το εκούσιον πάθος,
τοις Αποστόλοις έλεγεν εν τη οδώ.
Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα,
και παραδοθήσεται ο Υιός του ανθρώπου,
καθώς γέγραπται περί αυτού.
Δεύτε ουν και ημείς, κεκαθαρμέναις διανοίαις,
συμπορευθώμεν αυτώ και συσταυρωθώμεν,
και νεκρωθώμεν δι’αυτόν ταις του βίου ηδοναίς, ίνα και συζήσωμεν αυτώ και ακούσωμεν βοώντος αυτού.
Ουκέτι εις την επίγειον Ιερουσαλήμ δια το παθείν,
Αλλά αναβαίνω προς τον Πατέρα μου, και Πατέρα υμών, και Θεόν μου και Θεόν υμών.
Και συνανυψώ υμάς εις την Άνω Ιερουσαλήμ,
εν τη βασιλεία των ουρανών…»

Νηστεία + προσευχή – καθαρότητα + ελεημοσύνη

Τα δύο άκρα της προτροπής των αγίων: …νηστεύσωμεν ίνα ελεήσωμεν.

Όπως ο ήλιος έχει ‘’σώμα’’ και εκπέμποντας τις ακτίνες του, θερμαίνει, αγκαλιάζει, λούζει με φως όσοι εκτίθενται σε αυτόν, έτσι και Ο χρυσοπλοκώτατος πύργος και Η δωδεκάτειχος πόλις**** έχει όρια σωματικά.

Κι όπως στο φωτόνιο διακρίνουμε την κυματοειδή φύση και το σωματίδιο, η Εκκλησία, στον τύπο της Θεοτόκου, το ίδιο το (αναστημένο) Σώμα Του Κυρίου έχει και όρια* και δια των ακτίνων Του (ως νοητός ήλιος ανεσπέρου Φωτός άδυτος αστήρ) ζωογονεί και γνωρίζεται ως η ολκάς των θελόντων σωθήναι, ενσωματώνων υπό προϋποθέσεις στο Σώμα Του όσους ανθρώπους θελήσουν.

Αγιογραφικά, …ἄνθρωπός τις ἦν οἰκοδεσπότης, ὅστις ἐφύτευσεν ἀμπελῶνα καὶ φραγμὸν αὐτῷ περιέθηκε καὶ ὤρυξεν ἐν αὐτῷ ληνὸν καὶ ᾠκοδόμησε πύργον, καὶ ἐξέδοτο αὐτὸν γεωργοῖς καὶ ἀπεδήμησεν.  (Ματθ.κγ’33)

(λίγα τινά) για την άρνηση του απ.Πέτρου

από συναξαριστή...

ξηρανθείσα συκή αγ. Μαξίμου ομολογητού

Ποια είναι η συκιά του Ευαγγελίου που ξεράθηκε φαινομενικά παράλογα;
Και ποια είναι η ακρότατη πείνα που ζητού­σε καρπό πριν από την ώρα;
Και τι σημαίνει η κατάρα για ένα αναίσθητο πράγμα.
(Μάρκ. 11,12-14.,Ματθ. 21,18)
 

ΑΠΟΚΡΙΣΗ

Ο Θεός Λόγος που οικονομεί τα πάντα για χάρη της σωτηρίας των ανθρώπων, αφού παιδαγώγησε πρώτα τη φύση μας με το νόμο που περιέχει σωματικότερη λατρεία -γιατί δεν μπορούσε να δεχτεί την αλήθεια γυμνή από τυπικά προκαλύμματα εξαιτίας της άγνοιας και της αλλοτρίωσης που της προ­κλήθηκε προς τα αρχέτυπα θεία πράγματα- ύστερα, ερχόμενος στον κόσμο αφού έγινε φανερά από τον εαυτό του άνθρωπος παίρνοντας σάρκα που είχε νοερή, και λογική ψυχή, κι αφού ως Λόγος μετέφερε τη φύση μας στην άυλη, γνωστική, πνευματική λατρεία, δεν ήθελε, αφού πια φάνηκε στη ζωή η αλήθεια, να εξουσιάζει η σκιά, που τύπος της ήταν η συκιά.

Η είσοδος του Χριστού στα Ιεροσόλυμα (Αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

«Την άλλη μέρα, το μεγάλο πλήθος που είχε έρθει για τη γιορτή του Πάσχα, όταν άκουσαν ότι έρχεται ο Ιησούς στα Ιεροσόλυμα, πήραν κλαδιά φοινικιάς, και βγήκαν από την πόλη να τον προϋπαντήσουν, και κραύγαζαν: «Δόξα στο Θεό! Ευλογημένος αυτός που έρχεται σταλμένος από τον Κύριο! Ευλογημένος ο βασιλιάς του Ισραήλ»(Ιωάν. ιβ, 12-13). Την επόμενη μέρα του δείπνου της Βηθανίας, ο Κύριος ξεκίνησε για τα Ιεροσόλυμα, την πόλη που θανάτωσε τους προφήτες.

«Την άλλη μέρα, το μεγάλο πλήθος που είχε έρθει για τη γιορτή του Πάσχα, όταν άκουσαν ότι έρχεται ο Ιησούς στα Ιεροσόλυμα, πήραν κλαδιά φοινικιάς, και βγήκαν από την πόλη να τον προϋπαντήσουν, και κραύγαζαν: «Δόξα στο Θεό! Ευλογημένος αυτός που έρχεται σταλμένος από τον Κύριο! Ευλογημένος ο βασιλιάς του Ισραήλ»(Ιωάν. ιβ, 12-13). Την επόμενη μέρα του δείπνου της Βηθανίας, ο Κύριος ξεκίνησε για τα Ιεροσόλυμα, την πόλη που θανάτωσε τους προφήτες.

περί μετανοίας - γέρων Εφραίμ ο φιλοθεΐτης

Οι εντολές του Θεού δεν είναι βαριές, είναι πολύ ελαφριές, ανακουφίζουν, δροσίζουν και δημιουργούν και φτιάχνουν μακαριότητα στην ψυχή του ανθρώπου. Γι’ αυτό ο Χριστός μας δεν ζήτησε πολλά πράγματα. Και στη Δευτέρα Παρουσία δεν θα πει «γιατί δεν ασκητεύσατε …». Όχι. Θα πει «γιατί δεν ελεήσατε, γιατί δεν θρέψατε, γιατί δεν ντύσατε, γιατί δεν ανακουφίσατε το φυλακισμένο». Τι είναι αυτά; Έργα αγάπης. Γι’ αυτό είπε ο Χριστός «Ποιος είναι αυτός που με αγαπάει; Αυτός που τηρεί τις εντολές μου. Εκείνος που δε με αγαπάει δεν τηρεί τις εντολές μου». Με τον έλεγχο που έκανε στους εξ αριστερών, ήθελε να τους πει, ότι «εσείς δεν είχατε αγάπη και εφόσον δεν είχατε αγάπη, δεν μπορείτε να μπείτε στο νυμφώνα της αγάπης». Ο νυμφώνας της αγάπης κερδίζεται μόνο με την αγάπη και τη θυσία. Γι’ αυτό θα πρέπει, με την αγάπη και την ταπείνωση, να περάσουμε στη Βασιλεία των Ουρανών.

Ζωή και ζωή

…κατά την εκκλησιαστική τάξη, σήμερα (ε'νηστειών και αγ.Μαρίας αιγυπτίας) είναι η τελευταία Κυριακή που μπορεί να γίνει μνημόσυνο. Από ανάσταση Λαζάρου μέχρι Κυριακή Θωμά (από προ εξ ημερών του Πάσχα μέχριμεθ’ημέρας οκτώ) δεν έχουμε μνημόσυνα.

Όχι ότι δεν έχουμε νεκρούς ή απαγορεύεται μυστικά να πούμε ένα Κύριε ελέησον και μνήσθητι, αλλά μπροστά στον Ζωντανό Θεό όλοι είμαστε ζωντανοί, μερικοί ενδεδυμένοι με δερμάτινους χιτώνες (όσο μας δίδεται η ευκαιρία προόδου) και πολλοί να έχουν αυτούς απεκδυθεί.

Αυτό το 14ήμερο, ως εν χειρί Θεού, είναι μια συμπύκνωση της κρίσης*. Από τον θάνατο στην Ζωή δια της βιολογικής (όσο μας αξιώνει ακόμη ο καλός Θεός) ζωής. Το κλειδί, η σημερινή μνήμη και τιμή στο πρότυπο της μετανοίας.