επίγεια ζωή....

Ὅλη ἡ ἐπίγεια ζωή μας, ἀπό τή γέννηση μέχρι καί τήν τελευταία ἀναπνοή, θά φανεῖ τήν ὥρα τοῦ θανάτου σάν μιά ἑνιαία ἄχρονη πράξη. Θά μποροῦμε νά δοῦμε τό περιεχόμενο καί τήν ποιότητά της ἐν ριπῇ ὀφθαλμοῦ. Συχνά καθησυχάζουμε τή συνείδησή μας μέ τή σκέψη ὅτι κανείς δέν μᾶς βλέπει ἤ κανείς δέν γνωρίζει τούς λογισμούς ἤ τίς πράξεις μας», γράφει ὁ ὅσιος Σωφρόνιος. Ναί, ὅλη ἡ ζωή μας θά εἶναι ἔτσι μιά ματιά μπροστά μας τήν ὥρα τοῦ θανάτου μας. Ἐλάχιστες εἶναι οἱ ψυχές πού ζοῦν διάφανα ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Πόσο συχνά καί πόσο πολύ μόνος του κανείς, παρά τήν κατά τά ἄλλα καλή διάθεσή του, ἁμαρτάνει, βάζοντας τή μιά ἤ τήν ἄλλη πονηριά στό μυαλό του. Καί οἱ πιό καλές ψυχές, ἀπό ἐδῶ ἀπό ἐκεῖ τό ἔχουν, ζοῦν κρυφή ζωή. Γι᾽ αὐτό, χρειάζεται νά κάνει κανείς καθαρή ὑπακοή· βοηθιέται ἀπό αὐτό νά μετανοεῖ, νά ταπεινώνεται, νά μέμφεται τόν ἑαυτό του.

---

Κάθε λογισμὸς καὶ κάθε αἴσθηση ὁδηγοῦν σταδιακὰ τὴν ψυχὴ εἴτε πρὸς τὸν παράδεισο εἴτε πρὸς τὴν κόλαση.

Ἄν ὁ λογισμὸς εἶναι ἔλλογος, τότε συνδέει τὸν ἄνθρωπο μὲ τὸν Θεὸ Λόγο, μὲ τὸν ὕψιστο Λογισμό, μὲ τὴν Παναξία, πρᾶγμα ποὺ εἶναι ἤδη ὁ παράδεισος.

Ἐάν πάλι εἶναι ἄλογος ὁ λογισμὸς ἤ καὶ παράλογος, τότε συνδέει ἀναπόφευκτα τὸν ἄνθρωπο μὲ τὸν Παράλογο, τὸν Ἀνόητο, μὲ τὸν διάβολο, πρᾶγμα ποὺ εἶναι ἤδη ἡ κόλαση.

Ὅσα ἰσχύουν γιὰ τὸν λογισμὸ, ἰσχύουν καὶ γιὰ τις αἰσθήσεις. Ὅλα ἀρχίζουν ἐδῶ, ἀπὸ τὴν γῆ: καὶ ὁ παράδεισος μὰ καὶ ἡ κόλαση τοῦ ἀνθρώπου.

(Άγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς)

περί της κλίμακος και των ακραίων πλατύσκαλων…. (φυσική και θεολογική προσέγγιση)