οι άνθρωποι, έχουμε την αναφαίρετη ελευθερία να εμπιστευθούμε (από την θέση που βρισκόμαστε) ή τον ‘’φανταστικό’’ θεό (ποίημα των ανθρώπων) ή το ‘’ρεαλιστικό’’ εγώ μας, με τις ψηλαφητές κατακτήσεις του. Καλές ή κακές, ή καλύτερα, εξαρτώμενες από την διαχείριση.
…μέσα στην πληθώρα των φαινομένων που εξαπατούν, μέσα στην πληθώρα των αντικατοπτρισμών της όασης που προβάλλονται για αληθείς, μπροστά στην μία όντως αληθινή, κάποιοι μονοκονδυλιά διαγράφουν την έννοια του θεού, καίνε μαζί με τα ξερά και τα χλωρά* και ‘’ησυχάζουν’’ μια και καλή… ρυθμίζοντας τον μικρόκοσμό τους, χωρίς Αυτόν, αυτάρκεις. Μια ζωή, με ημερομηνία λήξης, τον βιολογικό θάνατο. Και μετά; μηδέν; η ταμπέλα όμως μακαριστός άλλο αποδεικνύει… Την επιμήκυνσή του. Όταν χους εις χουν και πνεύμα εις πνεύμα απελεύσει, το εμπεριεχόμενο μέσα στο μπουκαλάκι (σώμα) ‘’αέριο’’ (πνεύμα, ευώδες ή δυσώδες) θα ‘’επιμηκυνθεί’’ και θα καλύψει όλον τον χώρο… [όπως από τώρα και εν ζωή, ενεργεί στα πέρατα του κόσμου… το καλό εκ Θεού και κακό εξ ημών… (Η αμαρτία μας αντανακλάται και στα πεπρωμένα του σύμπαντος κόσμου Ἅγιος Σιλουανὸς Ἀθωνίτης). Μακαριότητα, που καλό θα ήταν να μας απασχολεί όλους…
[*… και μεταξύ των πλάνων, άλλος Ένας… 62 Τῇ δὲ ἐπαύριον, ἥτις ἐστὶ μετὰ τὴν παρασκευήν, συνήχθησαν οἱ ἀρχιερεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι πρὸς Πιλᾶτον 63 λέγοντες· κύριε, ἐμνήσθημεν ὅτι ἐκεῖνος ὁ πλάνος εἶπεν ἔτι ζῶν, μετὰ τρεῖς ἡμέρας
ἐγείρομαι. 64 κέλευσον οὖν ἀσφαλισθῆναι τὸν τάφον ἕως τῆς τρίτης ἡμέρας, μήποτε ἐλθόντες οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ νυκτὸς κλέψωσιν αὐτὸν καὶ εἴπωσι τῷ λαῷ, ἠγέρθη ἀπὸ τῶν νεκρῶν· καὶ ἔσται ἡ ἐσχάτη πλάνη χείρων τῆς πρώτης. (Ματθ.κζ’)…καταδίκασαν οι άνθρωποι τον Θεό εις θάνατον (κι όχι μόνο οι τότε φαρισαίοι, αλλά διαχρονικά όλοι οι έχοντες την αυτήν νοοτροπία), ‘’καταδίκασε’’ και ο Θεός τον άνθρωπο σε αθανασία… με δύο πρόσημα… δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου, κληρονομήσατε τὴν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου. και την αρνητική όψη…. πορεύεσθε ἀπ᾿ ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον τὸ ἡτοιμασμένον τῷ διαβόλῳ καὶ τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ, τοποθεσία, όχι για τον άνθρωπο, εκτός αν ο ίδιος το θέλει, αλλά μόνο για τον διάβολο… (Ματθ.κε’)].
Η έννοια της ζωής εν τάφω, (Η Ζωή εν Τάφω...) οι 33 ‘’ώρες’’ (από Μ.Παρασκευή, θ’ώρα, 15.00 και τετέλεσται, έως 24.00 Μ.Σαββάτου και ανάστασης), με το σκεπτικό του αγίου Συμεὼν του Νέου Θεολόγου, που μας πληροφορεί: …''Αὐτὸς ὁ ἴδιος κατεβαίνει ἀπὸ τοὺς οὐρανούς, εἰσέρχεται στὸ σῶμα μας σὰν σὲ τάφο, ἑνώνεται μὲ τὶς νεκρωμένες πνευματικὰ ψυχές μας καὶ τὶς ἀνασταίνει. Ἔτσι παρέχει τὴ δυνατότητα σ᾿ ἐκεῖνον ποὺ συναναστήθηκε μαζί του νὰ βλέπει τὴ δόξα τῆς μυστικῆς του ἀναστάσεως.'' λαμβάνει άλλη διάσταση.
…‘’καταδικασμένοι’’ στην ψυχική αιωνιότητα, οι καταλήξεις ‘’μακαριότητος’’ (σαν επιμήκυνση χρονική) υφίσταται διαφορά ‘’χώρου’’ (στο σύνολο του τετραδιάστατου σταυροειδούς χωροχρόνου), όπως θα συμβεί, ανεξάρτητα του αν θέλει κάποιος ή δεν θέλει (σαν άπωση** του νομοτελειακού γεγονότος)… ανεξάρτητα του αν το πιστεύει ή όχι…
με κατάληξη, του μεν καταγομένου, του δε κουφιζομένου….. …. με τον μεν να κληρονομεί βασιλεία, τον δε γέεννα… (κι οι δυο πυρ, αλλά το ένα ανακαινιστικό και το άλλο καυστικό)… (Σταυρωτές, σταυρούμενοι και κληρονόμοι). Στους αιώνες.
περί της κλίμακος και των ακραίων πλατύσκαλων…. (φυσική και θεολογική προσέγγιση)
[** η βαθύτερη αιτία που ο θάνατος τρομάζει τον άνθρωπο και η θεραπεία του... γιατί άλλο πράμα είναι ο φυσικός φόβος για τον θάνατο κι άλλο ο τρόμος, που έχει αιτία το ατακτοποίητο της ψυχής…
ο φόβος θανάτου σε πιστούς και απίστους .... αγ.Νικολάου βελιμίροβιτς
μακάρι να αποδειχθούμε ὁ ἔξυπνος καί συνετός καπετάνιος καί κυβερνήτης του εαυτού του... κι όχι άσοφος (παρότι φιλόσοφος) και άλογος (χωρίς Λόγο) παρότι τεχνολόγος…, έξυπνος (εξ ύπνου αμαρτίας, που είναι ο ψυχικός θάνατος) για την διέλευση της Ἡ θάλασσα τοῦ κόσμου (αγ.Νήφωνος), από την μία όχθη (γη) στην άλλη (ουρανό)].
Κι Η Μεσσίτρια και γέφυρα από
την γη στον ουρανό, είναι Η Θεοτόκος, ο Σταυρός και ο πρόδρομος δια της
μετανοίας (από τα έξω είδωλα σκιές και φαινόμενα, στα έσω και βασιλεία…). Μην
ακούσουμε το φοβερό… Χαῖρε, φιλοσόφους ἀσόφους δεικνύουσα· χαῖρε, τεχνολόγους
ἀλόγους ἐλέγχουσα.…
Χαῖρε, βυθοῦ ἀγνοίας ἐξέλκουσα· χαῖρε, πολλοὺς ἐν γνώσει φωτίζουσα. Χαῖρε, ὁλκάς των θελόντων σωθῆναι·
Μην φανούμε …ά-λογοι… ως χωρίς Τον Λόγο, με δυστυχή αποτελέσματα, χωρίς ζωή και φως… αφού … 3 πάντα δι' αὐτοῦ ἐγένετο, καὶ χωρὶς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδὲ ἓν ὃ γέγονεν. 4 ἐν αὐτῷ ζωὴ ἦν, καὶ ἡ ζωὴ ἦν τὸ φῶς τῶν ἀνθρώπων. 5 καὶ τὸ φῶς ἐν τῇ σκοτίᾳ φαίνει, καὶ ἡ σκοτία αὐτὸ οὐ κατέλαβεν.(Ιωαν.α’) …
Είναι η Κυρία Θεοτόκος που μπορεί να μας εξάγει από τον βυθό της αγνοίας και πνευματικού σκότους […. Η μεγαλύτερη αμάθεια είναι να μη γνωρίζουμε τον Θεό (Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς) …Αμάθεια, θλίψη, στεναχώρια, αυτά είναι σαν τριπλό μαστίγιο πάνω από το κεφάλι του καθενός που ξεχνάει και αρνιέται το Θεό και δημιουργό Του]…. και πολλές φορές επαναλαμβανόμενο το περί αφροσύνης που ταλανίζει τον άνθρωπο… Εἶπεν ἄφρων ἐν καρδίᾳ αὐτοῦ· οὐκ ἔστι Θεός. (ψαλμ.ιγ’) … Εἶπεν ἄφρων ἐν καρδίᾳ αὐτοῦ· Οὐκ ἔστι Θεός. (ψαλμ.νβ’) … όπως και από τον άφρονα πλούσιο της παραβολής… ψυχή μου, αναπαύου, φάε, πίνε, ευφραίνου…. (Λουκ.ιβ’19).
Έτσι, το περί ‘’μακαριότητος’’ έχει δύο μεταφράσεις, δύο όψεις, ανάλογα με την πίστη… ή με κοσμικό φρόνημα ‘’μακάριος’’ θα είναι ο έχων πλούτη πολλά επίγεια (υλικά, συναισθηματικά, διανοητικά, που δεν τα διαχειρίστηκε με ελεημοσύνη αλλά τα κρατά στις αποθήκες του εγώ του για να ‘’καλοπερνάει’’, αδιαφορώντας για τον πλησίον), θησαυρούς που όμως έχουν ημερομηνία λήξεως και που μπορούν κλέφτες να τους ληστέψουν ή με την ορθή του ερμηνεία, ‘’μακάριος’’ με πλούτο ουράνιο που κλέφτες δεν μπορούν να τον διαρπάσουν….
Είναι από την μία τα είδωλα και από την άλλη η ουσία και όντως θησαυρός... για να ξεκινήσει Ο Κύριος τους μακαρισμούς... ἐδίδασκεν αὐτοὺς λέγων· 3 μακάριοι οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι, ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. (Ματθ.ε') για να μακαρίσει τους μη έχοντας πολλές επιθυμίες (φτωχοί στο πνεύμα και θέληση, σαν αυτάρκεια) σε σχέση με την πλεονεξία που είναι ειδωλολατρεία... (Κολοσ.γ'5).... αμήν φύγωμεν...
Ο απλωμένος εις μήκος (χρόνου) Χριστός, Ο υπεράνω χώρου που εχωρήθη και εκτός χρόνου που ενεχρονίσθη, Ενσαρκωμένος και Σταυρωμένος Λόγος (Ο Ην ως παρελθόν, Ο Ων ως παρόν και Ο ερχόμενος ως μέλλον) ήρθε στον κόσμο Ως Φως, ως ήλιος για να ελκύσει τον άνθρωπο από το ανήλιο (πίστη στα άστρα και είδωλα και σκιές) στο προσήλιο (λόγοι και Λόγο). Από το σκότος του εγώ (με τα θελήματά του, όσο κι αν φαντάζουν ηθικά και καλά και χρήσιμα) στον έσω εαυτό, ως φωτεινή εικόνα Αυτού … με το πρόβλημα να έγκειται, στο ότι ο άνθρωπος μάλλον αγάπησε το σκοτάδι παρά το φως… ΔΕΝ θέλησε…
κι ενώ ήρθε το (τρισήλιο) Φως στον κόσμο, ο άνθρωπος
δεν Το δέχτηκε (και δεν Τον δέχεται για τους δικούς του λόγους***) …. [19
αὕτη δέ ἐστιν ἡ κρίσις, ὅτι τὸ φῶς ἐλήλυθεν εἰς τὸν κόσμον, καὶ ἠγάπησαν
οἱ ἄνθρωποι μᾶλλον τὸ σκότος ἢ τὸ φῶς· ἦν γὰρ πονηρὰ αὐτῶν τὰ ἔργα. 20 πᾶς
γὰρ ὁ φαῦλα πράσσων μισεῖ τὸ φῶς καὶ οὐκ ἔρχεται πρὸς τὸ φῶς, ἵνα
μὴ ἐλεγχθῇ τὰ ἔργα αὐτοῦ· 21 ὁ δὲ ποιῶν τὴν ἀλήθειαν ἔρχεται πρὸς τὸ φῶς, ἵνα
φανερωθῇ αὐτοῦ τὰ ἔργα, ὅτι ἐν Θεῷ ἐστιν εἰργασμένα. (Ιωαν.γ’)].
[***17 καὶ ἤρξαντο παρακαλεῖν αὐτὸν ἀπελθεῖν ἀπὸ τῶν ὁρίων αὐτῶν. (Μαρκ.ε’17) με… ένα ‘’σημείον’’ πριν και ένα μετά, άξια αναγωγής στα καθ’ημάς… 15 καὶ ἔρχονται πρὸς τὸν ᾿Ιησοῦν, καὶ θεωροῦσι τὸν δαιμονιζόμενον καθήμενον καὶ ἱματισμένον καὶ σωφρονοῦντα, τὸν ἐσχηκότα τὸν λεγεῶνα, καὶ ἐφοβήθησαν. …. . 18 καὶ ἐμβαίνοντος αὐτοῦ εἰς τὸ πλοῖον παρεκάλει αὐτὸν ὁ δαιμονισθεὶς ἵνα μετ᾿ αὐτοῦ ᾖ. 19 καὶ οὐκ ἀφῆκεν αὐτόν, ἀλλὰ λέγει αὐτῷ· ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου πρὸς τοὺς σοὺς καὶ ἀνάγγειλον αὐτοῖς ὅσα σοι ὁ Κύριος πεποίηκε καὶ ἠλέησέ σε. 20 καὶ ἀπῆλθε καὶ ἤρξατο κηρύσσειν ἐν τῇ Δεκαπόλει ὅσα ἐποίησεν αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς, καὶ πάντες ἐθαύμαζον.
Για τους περισσότερούς μας, η πίστη μας επαναπαύει, ότι δεν είμαστε άθεοι… και κοιτάμε αφ’υψηλού τους αρνητές… μόνο που η ηλιοφάνεια στην ψυχή και ζωή μας, δεν είναι συνεχής και ασυννέφιαστη…
Αγαπάει Ο Άνθρωπος το πλάσμα
Του, το συμπονά και το θεραπεύει, αγαπά και ο άνθρωπος το σκιώδες εγώ του και τον
φωτεινό εαυτό του (σαν θεόσδοτη εικόνα). Το που κλίνει η ζυγαριά της αγάπης μας,
(αρρωστημένης ή θεραπευμένης) προς εγώ ή εαυτό και δι αυτής εις Αυτόν, θα
προδιαγράψει και την στάση ζωής, την πορεία και κατάληξη… ως προς το ελθέ και
μείνε και σκήνωσον και θεράπευσον Κύριε… ή σε παρακαλώ άπελθε των ορίων μου…
Υπάρχει όμως και κάτι άλλο
‘’σπουδαίο’’… 6 ἰδὼν δὲ τὸν ᾿Ιησοῦν ἀπὸ
μακρόθεν ἔδραμε καὶ προσεκύνησεν αὐτόν,
7 καὶ κράξας φωνῇ μεγάλῃ λέγει· τί ἐμοὶ καὶ σοί, ᾿Ιησοῦ, υἱὲ τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου; ὁρκίζω σε τὸν Θεόν, μή με βασανίσῃς.
μακάρι …να προλάβουμε να πεισθούμε από τον τεθεραπευμένο να προσκυνήσουμε
Αυτόν, που παν γόνυ κάμψει… επουράνιο, επίγειο, καταχθόνιο, (Φιλιπ.β’10) …πριν
υποχρεωθούμε να το κάνουμε. Τώρα και αυτοβούλως αμήν… γιατί ακόμη και οι
αόρατες σκοτεινές δυνάμεις, ομολογούν την θεότητα, όπως μας γνωρίζουν οι άγιοι
και μεταξύ αυτών ο σύγχρονος αγ.Παΐσιος με την στιχομυθία του με ένα ταγκαλάκι:
…τούλεγε ο άγιος, Άγιος ο
Θεός… επαναλάμβανε αυτό Άγιος ο Θεός
Άγιος Ισχυρός (ο άγιος) Άγιος
Ισχυρός (το ταγκαλάκι)
Άγιος Αθάνατος (ο άγιος)
Άγιος Αθάνατος (το ταγκαλάκι)
ελέησον ημάς (ο άγιος) ….. τσιμουδιά το ταγκαλάκι.. παρότι ήξερε ότι με ένα Κύριε ελέησον θα το περάσει από τους σκοτεινούς αγγέλους στους φωτεινούς. … Και δεν έλεγε το Κύριε ελέησον, λόγω εγωισμού. Το ίδιο συμβαίνει και με τους ανθρώπους, λόγω έλλειψης της υψοποιού ταπεινότητος… ώστε ο αυτάρκης άφρων να μην ζητά έλεος, γιατί νομίζει πως δεν το χρειάζεται…. ή τον πείθει ο άλλος... και ... «Μη λέγεις ποτέ: “Αυτός είμαι! Αυτή είμαι! Δεν αλλάζω!” Υπεράνω όλων είναι η δύναμη της προσευχής. Πρέπει να γονατίζουμε και να ζητάμε από τον Θεό να διορθώνει τον εαυτό μας.» αγ. Εφραίμ Φιλοθεΐτης... ].
Μας συμφέρει αντί να βλέπουμε τους έξω αρνητές, που Κύριος οίδε τα κρύφια και την προαίρεση και την κατάληξη, να δούμε, εμείς πόσες φορές, σαν άλλοι γεργεσηνοί Τον αποδιώκουμε για χάριν του ιδίου θελήματος. Να βλέπουμε τον νεφοσκεπή (από πάθη) ουρανό μας και μην καυχόμαστε αλαζονικά… για την θεωρητική μας πίστη… αλλά παρακαλούντες … Άγιε Άγγελε, ο εφεστώς της αθλίας μου ψυχής …Μή δώης χώραν τω πονηρώ δαιμόνι κατακυριεύσαι μου τη καταδυναστεία του θνητού τούτου σώματος…. και δια του Τιμίου Σώματος και Αίματος κοινωνία… καὶ γενέσθω μοι τὰ ἅγια ταῦτα εἰς ἴασιν καὶ κάθαρσιν καὶ φωτισμὸν καὶ φυλακτήριον καὶ σωτηρίαν καὶ ἁγιασμὸν ψυχῆς τε καὶ σώματος· εἰς ἀποτροπὴν πάσης φαντασίας καὶ πονηρᾶς πράξεως καὶ ἐνεργείας διαβολικῆς, κατὰ διάνοιαν τῆς ἐν τοῖς μέλεσί μου ἐνεργουμένης·
Νέκρωση μελών αμαρτίας… που είναι και η αιτία ‘’αιχμαλωσίας’’ μας στα στοιχεία του κόσμου… Δ´\ΛΕΓΩ δέ, ἐφ’ ὅσον χρόνον ὁ κληρονόμος νήπιός ἐστιν, οὐδὲν διαφέρει δούλου, κύριος πάντων ὤν, 2 ἀλλὰ ὑπὸ ἐπιτρόπους ἐστὶ καὶ οἰκονόμους ἄχρι ταῆς προθεσμίας τοῦ πατρός. 3 οὕτω καὶ ἡμεῖς, ὅτε ἦμεν νήπιοι, ὑπὸ ταὰ στοιχεῖα τοῦ κόσμου ἦμεν δεδουλωμένοι· (Γαλ.δ’)
…περνώντας μας Ο Κύριος από την νηπιότητα και εικόνα στην ενηλικίωση και καθ’ωμοίωσιν, από δουλεία στην ελευθερία κατὰ την Ορθόδοξη Εκκλησία (π. Ἰωάννης Ρωμανίδης: "Ἐλεύθερος κατὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος βρίσκεται σὲ κατάσταση φωτισμοῦ"), στην ηλιοφάνεια και καινή κτίση, άλλη γη, άλλον αέρα (ορθοδοξία) άλλο πυρ και άλλο ύδωρ. Την πεμπτουσία Χριστό. Τροφέα και Τροφή… και από το υπ-άρχω στο άρχω… (γιατί όπως λέει και ο κυρΦώτης Κόντογλου, καλό είναι να υπάρχεις αλλά να ζεις είναι άλλο πράμα…)
…σύνοικο από τώρα και στους αιώνες, με όλους τους αγίους, Θεοτόκο, Πρόδρομο σοφούς αποστόλους … όπως ετοιμάσθη η βασιλεία απ’αιώνων για τον άνθρωπο και όχι το αντίθετο… την ετοιμασμένη για τον άλλον και τους αγγέλους του…
«Πρέπει ν’ ἀναγνωρισθεῖ πὼς παντελῶς συν¬επὴς ἀθεΐα δὲν ὑπάρχει. Ὁ ἄνθρωπος περισσότερο κλίνει πρὸς τὴν εἰδωλολατρία, παρὰ πρὸς τὴν ἀθεΐα. Ἀναγνωρίζει τὸ «Θεῖο» ἀκόμη κι ὅταν ἀρνεῖ¬ται τὸν Θεὸ καὶ ὑπάρχει μέσα του μία ἀνάγκη τοῦ «θείου», ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ τὴν ὑπερνικήσει. Θεοποιεῖ τὰ διάφορα ἀντικείμενα. Θεοποιεῖ τὸν κόσμο, τὸν ἄνθρωπο, τὴν ἀνθρωπότητα. Θεοποιεῖ τὴν κοινωνία, τὸ κράτος, τὴν ἐπιστήμη. Θεοποιεῖ τὴν φυλή, τὴν ἐθνικότητα ἢ τὴν κοινωνικὴ τάξη καὶ κατασκευάζει ἕνα Θεὸ ἀπὸ τὴν ἀθεΐα του»! (Ν.Μπερντιάεφ, Γάλλος φιλόσοφος-ακαδημαϊκός)
ΑπάντησηΔιαγραφή