Πως λύνονται τα προβλήματα

Ὁ μαθητὴς τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου καὶ μέγας νηπτικὸς Ἅγιος, ὁ Μᾶρκος ὁ Ἀσκητής, γράφει στὸ ἔργο του «Πνευματικὸς Νόμος»*, πῶς πρέπει ὁ πιστὸς νὰ λύνη τὰ προβλήματά του:  

«Μὴ προσπαθῆς νὰ λύσης κάποιο δύσκολο πρόβλημα μὲ φιλονεικίες, ἀλλὰ μὲ τὰ μέσα, ποὺ ἐπιβάλλει ὁ πνευματικὸς νόμος, δηλαδὴ μὲ τὴν ὑπομονή, τὴν προσευχὴ καὶ τὴν ἁπλότητα τῆς ἐλπίδος».

* από Φωνή Πατέρων (η εικόνα από ΠΜ Σωτήρχος)

---

Άγιος Μάρκος ο Ασκητής Τα 200 κεφάλαια περί του πνευματικού νόμου (κάπως διαφορετικά από τον πρώτο δεσμό) 

Άγιος Μάρκος ο Ασκητής Τα 226 κεφάλαια περί αυτών που νομίζουν ότι δικαιώνονται από τα έργα τους (Φιλοκαλία)

περί ελπίδος... (αγ.Άνθιμος Χίου... Φώτης Κόντογλου)

 Ποτέ να μην απελπίζεστε.

Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν.

«Όσα πολλά και μεγάλα αμαρτήματα να κάνει κανείς, ακόμα και ασεβής να γίνει, δεν μένει ευχαριστημένος ο διάβολος, διότι γνωρίζει ότι ο Θεός είναι Θεός ελέους και ευσπλαχνίας και όταν μετανοήσει ο άνθρωπος, τον δέχεται πάλι.

Αλλά όταν δει, ότι έχασε ο άνθρωπος τις ελπίδες του και την πίστη του που είχε στον Θεό, τότε δεν φοβάται καθόλου, αλλά μένει καθήμενος στον θρόνο του πολύ ευχαριστημένος, διότι γνωρίζει ότι κέρδισε αυτόν τον άνθρωπο.

Γι’ αυτό κανείς δεν πρέπει ποτέ να απελπίζεται».

ελπίδα Θεού.... [που μαζί με άλλες δυνάμεις και ‘’εργαλεία’’ (φόβο, νεύρα, θυμό, λογική…) διαστρεβλώθηκαν, στοχεύουν αλλού… και φέρνουν τον άνθρωπο σε μη επιθυμητές καταστάσεις…]  

ἐμοὶ δὲ τὸ προσκολλᾶσθαι τῷ Θεῷ ἀγαθόν ἐστι, τίθεσθαι ἐν τῷ Κυρίῳ τὴν ἐλπίδα μου τοῦ ἐξαγγεῖλαί με πάσας τὰς αἰνέσεις σου ἐν ταῖς πύλαις τῆς θυγατρὸς Σιών (ψαλμ.οβ') … με προσκόλληση στο έδαφος στον κόσμο και τους ψυχοφθόρους, φανταστικούς θησαυρούς τους, θέτοντας την ελπίδα, όχι Στον Κύριο αλλά σε είδωλα… μακράν της καρδίας, σε χώρα μακράν που ταΐζει τον κόσμο, με ξυλοκέρατα… 5 ἡ δὲ ἐλπὶς οὐ καταισχύνει, ὅτι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐκκέχυται ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν διὰ Πνεύματος ῾Αγίου τοῦ δοθέντος ἡμῖν. (Ρωμ.ε'5) … ‘’στοχεύοντας’’ όχι την όαση (999) που ξεδιψά και ξεκουράζει πραγματικά και ανευρίσκεται με ευθύ φωτισμό, αλλά τον ειδωλικό με πλάνο φως, αντικατοπτρισμό (666) της (όασης)…  

....Ο άνθρωπος που δεν ελπίζει σε καμμιά βοήθεια εκτός από τον Θεό, και σε καμμιά ζωή εκτός από αυτόν, και σε καμμιά άλλη χαρά εκτός από αυτόν, και σε καμ­μιά δικαιοσύνη εκτός από αυτόν, και κρεμιέται με δά­κρυα μονάχα σ’ Εκείνον, έχοντας «μονογενή ελπίδα», αυτός βρίσκει έλεος και αναπαύεται από «τα της ματαιότητος και πολυμόχθου σαρκός». Γι’ αυτόν «η αγάπη η εν Χριστώ ισχυροτέρα εστί της ενταύθα ζωής», κατά τον ά­γιο Ισαάκ. Και δεν θέλει να χωρισθεί από τον Θεό, και προτιμά τον θάνατο από τούτον τον χωρισμό, γιατί νοιώ­θει καλά πως σωστά λέγει ο άγιος Κύριλλος ότι «θάνα­τος αληθής είναι ο χωρισμός της ψυχής από τον Θεόν και όχι ο χωρισμός της ψυχής από το σώμα». Σ’ αυτή τη μακάρια κατάσταση βρίσκονται οι άγιοι, όχι λίγες ώρες της ζωής τους, αλλά παντοτεινά. Και για τούτο νοιώθουνε πως από τούτον τον κόσμο απογευθήκανε σαν ένα αρραβώνα τη μακαριότητα της αιωνίου ζω­ής. Και αγαπούνε κάθε άνθρωπο και κάθε πλάσμα, επειδή η τέλεια αγάπη προέρχεται από τη χαρά της πίστεως κι’ από τη βεβαιότητα κι’ από τη στερεή ελπίδα που έ­χουνε μέσα στην ψυχή τους. Οι άλλοι άνθρωποι, οι α­μαρτωλοί, μπορεί να ελεηθούνε και να αξιωθούνε για λί­γο αυτή την απελευθέρωση από τη δουλεία της φθοράς, ν’ απογευθούνε λίγο από τον ουράνιον άρτον. Μα ύστε­ρα πάλι, σαν αδύνατοι άνθρωποι που είναι, από αμέλεια ξαναπέφτουνε στις μέριμνες του βίου, και χάνουνε εκεί­νη την ευωδία του μυστικού κόσμου στον οποίον ζήσανε εκείνον τον σύντομον καιρό. Και ποθούνε θερμά να ξα­ναμπούνε πάλι στην ουράνια εκείνη πολιτεία, και την αναθυμιούνται με δάκρυα, κι’ ολοένα ελπίζουνε να την ξαναδούνε.

Κι’ απορούνε πώς την χάσανε και πώς καταντήσανε πάλι δούλοι της σαρκός, και θρηνούνε σαν τους πρωτόπλαστους που καθήσανε έξω από τον Παρά­δεισο, μη μπορώντας να ξαναμπούνε μέσα. Ξέρω πως πολλοί, διαβάζοντας αυτά που γράφω, θα πούνε πως η ζωή μας σήμερα δεν σηκώνει τέτοια καλο­γερίστικα πράγματα. Μα δεν έχουνε δίκιο. Οι σημερινοί άνθρωποι, όπως έγραψα κι’ άλλη φορά, δεν είναι όλοι ευχαριστημένοι από τη ζωή που ζούνε, ας έχουνε κάθε λογής υλικές αναπαύσεις και ασχολίες. Ίσια-ίσια σήμε­ρα η ανθρώπινη ψυχή βρίσκεται σε παραζάλη και σε α­γωνία, γιατί είδε καλά πως, ενώ ήλπιζε να πιάσει την ευ­τυχία με την επιστήμη και με την υλική και διανοητική δραστηριότητα, δεν επέτυχε αυτό που ήλπιζε. Υπάρχουνε λοιπόν πολλοί άνθρωποι που διψάνε για αληθινή τροφή της ψυχής, και γι’ αυτούς γράφω. Κ’ ε­κτός από την Ελλάδα, μια τέτοια δίψα κατατρώγει εκα­τομμύρια κόσμο, κατά τα λόγια του Προφήτη που λέγει: «Να, έρχονται ημέρες, λέγει Κύριος, και θα στείλω επά­νω στη γη όχι πείνα για ψωμί, ούτε δίψα για νερό, αλλά πείνα του ν’ ακούσετε λόγον Κυρίου»… + Φώτης Κόντογλου