Κίνηση/ακινησία, δύναμη/αδυναμία στη ζωή, ευλογημένοι συνδυασμοί ή άλογοι…

Η ουσία πίσω από φαινόμενα κίνησης ή ακινησίας στον κόσμο, δύναμης ή αδυναμίας, σιωπής ή λόγων/πράξεων, κρύβεται και δεν είναι τόσο ευνόητη όσο φαίνεται.

Λένε, πως τα φαινόμενα απατούν, μπορεί όμως και όχι. Εξαρτάται από τον αποδέκτη και τη διάκρισή του, πόσο βαθειά μπορεί να διεισδύσει πέραν αυτών, ώστε ΚΑΙ να αντιληφθεί αλλά ΚΑΙ να δράσει πέραν αυτών.

Το κατά πόσο απέχουμε από την φαντασία, και παράλληλα κατά πόσο μετέχουμε της Αληθείας, τα πάντα περιβάλλονται από κάποια άλλη διάσταση προσθετική ουσίας και αλήθειας.    

Εκπαιδευτήκαμε δυστυχώς να πιστεύουμε πως, όταν κάποιος κινείται, κάνει και κάτι ‘’σπουδαίο’’ , σε σχέση με κάποιον που ακινητεί ή ότι σαν μη κινούμενος είναι και αδύναμος.

Είδαμε όμως την Μαρία την ακινητούσα, την παρακαθήσασα παρά τους πόδας Του Κυρίου να επαινείται ότι επέλεξε την αναφαίρετο μερίδα, σε σχέση με την ‘’κινούμενη’’ (αλλά περί πολλών τυρβάζουσα) Μάρθα. Για να μην ευλογηθεί όμως ΜΟΝΟ η ακινησία, αλλά για να δοθεί και κίνητρο κίνησης αντί φαινομενικής απαθείας, σε αυτούς που ακινητούν αλλά παραμένουν αδύναμοι, δόθηκε η κρίσις: …"Μακάριοι οι ακούοντες τον λόγον του Θεού και φυλλάσσοντες αυτόν". Ακρόαση ΚΑΙ τήρηση.

Είτε ακινητούμε, είτε κινούμαστε, [προσευχή ή δράση/προσευχή και δράση (ορθοδόξως) – συν Αθηνά και χείρα κίνει (ελληνικώς)] μόνο η σύμφωνη με αυτήν την Οδό, πρόοδός μας εμπνεόμενα με ακρόαση και τήρηση, είναι ευλογημένη. Κάθε άλλη κίνηση ή ακινησία επισκιάζεται από αλογία, ακόμη και παραλογία. Μήπως και τα ζώα δεν κινούνται ή ακινητούν; Ή πάλι, κι οι άνθρωποι σα μάζα που κινούνται και συσχηματίζονται με επιταγές απάνθρωπες, ή κατ’ ευφημισμόν ‘’ειρηνικές’’ αλλά προάγοντας την ειρήνη του Αμαλήκ, χωρίς Α+Ω, θεωρούνται ευλογημένες;;;  Το αποτέλεσμα αυτών των σχημάτων (δύναμης/αδυναμίας) και εκμετάλλευσης οχημάτων (ακινητούντων ή κινουμένων ανθρώπων), μετά από ό,τι επιλέξει ο ερεθιζόμενος για προσευχή και δράση άνθρωπος, θα είναι ευταξία αντί αταξίας.

Κι άλλα σχήματα που βοηθούν τη διάκριση τουλάχιστον σε θεωρητικό επίπεδο, που κατά τάξη και ετοιμότητα ο καθένας και χάριτι, βιώνει, αντιλαμβάνεται και ανάλογα δρα εναλλάξ, ώστε κάθε κίνηση ή ακινησία να τελεσφορεί αποτελεσματικά, όχι τόσο όσο να προοδεύουμε στο γενηθήτω το θέλημά ΜΟΥ, αλλά στο γενηθήτω Κύριε το πάνσοφο και άγιο θέλημά ΣΟΥ. Μια διαφοροποίηση ΓΝΩ(Σ)ΗΣ – ΓΝΩ(Μ)ΗΣ (Μ-Σ), ΚΑ(Κ)ΟΥ – ΚΑ(Λ)ΟΥ (Κ-Λ) που τελικά είναι θέμα προσανατολισμού.

Πάνω στην περιφέρεια του κύκλου της Ζωής, μια εξωστρεφής δύναμη ή φυγόκεντρος, μας κρατά κάπως δέσμιους να κινούμαστε πάνω στην περιφέρεια, στο άκρως υλικό και ορατό και αισθητό μέρος της Δημιουργίας, με μετεωριστική διάθεση, εκεί να πλουτίσουμε, εκεί να δημιουργήσουμε εκεί να μην ακινητούμε, ότι τάχα αυτός είναι θάνατος και μιζέρια…  

Βλέπουμε το σπερματοζωάριο με τη βοήθεια του μαστιγίου του να κινείται. Αυτό είναι αρχή και τέλος της ζωής του; Η εν λόγω κίνηση; Κι όμως. Για άλλο λόγο του δόθηκε η ζωή και η κίνηση. Και αν πραγματικά θέλει ζωή, πρέπει να την ‘’χάσει’’ ΕΥΣΤΟΧΩΝΤΑΣ. Να ευστοχήσει εισχωρώντας μέσα στο ωάριο και να κινηθούν μαζί (ως ζυγωτό) προς την μήτρα που θα τα κυοφορήσει και θα τα χαρίσει το επόμενο επίπεδο ζωής, αναλογικά και σε εμάς, [δια της ευστοχίας της ψυχής μέσα στο σώμα (ωόν) καρδιά να εισέλθουμε στη ΜΙΑ και ΜΟΝΗ Μήτρα – Ορθόδοξη Εκκλησία – προς αναγέννηση και] ΖΩΗ ατελεύτητη.

…ὃς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ᾿ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου οὗτος σώσει αὐτήν.

Όχι αδιακρίτως (ακινησία εκκοπή του μαστιγίου προ ευστοχίας και εκτός μήτρας) αλλά υπό προϋποθέσεις. Και στην μεν πρώτη γέννηση (από μικρο-μικρόκοσμο στον κόσμο μας) ισχύει το όποιος μπορεί, στην δε δευτέρα (αναγέννηση), με ανοιχτή την Εκκλησία, ως αγκαλιά μητρική, όποιος θέλει.    

Στέκει λοιπόν ο χλευασμός των υπολοίπων που ‘’κινούνται’’ (αλόγως) σε αυτόν που ευστοχώντας ακινητεί υπερλόγως; Όχι απλά ακινητεί, αλλά ΕΥΣΤΟΧΩΝΤΑΣ, διαχωρίζοντας την λογική ακινησία για χάριν του Υπερλόγου, από την παθητική και παράλογη ακινησία. 

Στέκει η κατηγόρια των κοσμικώς τυρβαζόντων περί πολλών ενάντια των ακινητούντων μοναχών (στον τύπο των ασωμάτων) που παρακαθήμενοι παρά τους πόδας Του Κυρίου ως Μαρία, την αγαθή μερίδα εξέλεξαν; μοιάζοντας να μην βοηθούν τον κόσμο που αγαπούν; Έφυγαν από το κοσμικό φρόνημα, έφυγαν ως αποταγή (πρώτη κλίμαξ) με το φεύγε και πίσω μην κοιτάς, πρόταση για ΟΛΟΥΣ αφού αυτή η άνω πορεία είναι πρόταση ΖΩΗΣ κι όχι απλά βιολογικής ύπαρξης!!!   

Στον δρόμο διάκρισης των ευλογημένων ζευγών κίνησης ή ακινησίας ΜΕ δύναμη ή της αδυναμίας (φαινόμενης κι όχι πραγματικής) που συνδυάζεται ΜΕ κίνηση ή ακινησία, έχουμε πολλά να δούμε και να μάθουμε αν έχουμε πραγματικά καλή διάθεση κι όχι κατακριτική και υποτιμητική στάση έναντι ανθρώπων που αποφάσισαν ή ο καλός Θεός τους φώτισε αλλιώς να δράσουν.  

ΚΑΛΗ ΥΠΟΜΟΝΗ όπου χρειάζεται, ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ πάλι όπου χρειάζεται με τον αεικίνητο ακίνητο στο κέντρο του κύκλου Ζωής και Αλήθειας και Γνώσης να μας δίνει ΔΙΑΚΡΙΣΗ και ΔΥΝΑΜΗ!!

Σχετικοί δεσμοί:

ψυχή. Πότε δημιουργείται, που κατοικεί, τι είναι, ...

λίγα τινά περί ψυχής!

κλίμαξ ανόδου/εξόδου...

Οι δρόμοι και Ο Δρόμος

γνώσεις και Γνώση (εδώ θα δείτε χαρακτηριστικά και σε σχήμα, τον κύκλο της Ζωής και Αλήθειας και Γνώσης που κάπως μετέχουμε)

Περί όρασης…

μετά την παράθεση των δεδομένων, εκτιμώ συνειρμικά ότι εξάγεται η παρακάτω προτροπή και πρόταση κατ'αρχάς στον Έλληνα που βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα και μετά σε όλον τον φιλαλήθη κόσμο...  

Ακινητεί κάποιος εξ αδυναμίας; προσευχή για να δυναμώσει και επιφέρει αποτέλεσμα αγαθό. Ακινητεί κάποιος άλλος προσευχόμενος; ο καλός Θεός δι αυτού να ενδείξει εκτυπώτερον την θεία Δύναμη που εξέρχεται δια των αγαπημένων Του και αγαπώντων Αυτόν (αφού δι Αγίου Πνεύματος, Εν ώσι).

Κινείται κάποιος, αλλά δεν βλέπει το ποθητό αποτέλεσμα ανάτασης και ανάστασης; προσευχή, για να μεταστραφεί η άλογος κίνηση σε λογική. 

Στο σύνολο κινουμένων και ακινητούντων, είθε δια της προσευχής που εισακούεται εκ των ταπεινών (αφού οι καταστάσεις θέλουμε δε θέλουμε μας ταπεινώνουν), το Άγιο Πνεύμα, η φύσις της προσευχής του ορθοδόξου, αμήν να πληρώσει τα ελλείποντα και να τελειοποιήσει τα ατελή ανθρώπινα, γιατί αδύνατα παρ' ανθρώποις, δυνατά (ΜΟΝΟ) παρά τω Θεώ. 

Κύριε επίσκεψαι και ίασαι τας ασθενείας ημών. Αδύναμοι είμαστε... έρχου!!