Από την αταξία στην τάξη και από την επανάσταση στην Ανάσταση…

(με αφορμή τα εγκαίνια της διπλής έκθεσης που πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 28 Ιαν 2012, στο πολεμικό μουσείο Κομοτηνής, με ευθύνη της ΧΧΙΤΘΤ)

…  Στον διάδρομο, (μεταξύ των δύο χώρων έκθεσης) όταν κατέφθασαν και οι τελευταίοι επίσημοι και πριν παρουσιαστούν τα εκθέματα στον κόσμο, προηγήθηκε αγιασμός.

Με το πέρας του αγιασμού, περάσαμε σε έναν χώρο όπου, αφού έσβησαν τα φώτα, έγινε μετά επικής μουσικής υπόκρουσης, αλλά και του ηχογραφημένου ήχου πολυβολισμών, εκρήξεων, φωνών ατάκτων, η παρουσίαση εικόνων και βίντεο ενός πρόσφατου πολέμου (στη Λιβύη), με θέμα ‘’η επανάσταση των ατάκτων’’.

Κι ο κόσμος που παρακολούθησε με έκδηλο το ενδιαφέρον για τις παρουσιαζόμενες εικόνες πόνου, καταστάσεων τραγικών σε νοσοκομεία και άλλων εναλλασσομένων φωτογραφιών σε πόλεις και στην έρημο, όπου διεξαγόταν οι μάχες, μας άφησαν μια πίκρα για τον γενικό χαμό και μιζέρια, αλλά και μια ανακούφιση για το αποτέλεσμα, ‘’αν’’ αυτό που επήλθε ήταν πράγματι ελευθερία από δικτατορία…  ξέρουμε ότι η Τράπεζα Λιβύης ήταν από τις λίγες (μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού) που ήταν κρατικές, σε σχέση με την Τράπεζα της Ελλάδος και εκατοντάδες άλλων κρατών, που ΔΕΝ είναι. Αλλά ας μην εκτρέψουμε το νου, σε άλλα δαιδαλώδη μονοπάτια. Ήταν που ήταν και
σκοτεινά…   

Μου διαφεύγει το επώνυμο του ρεπόρτερ, αλλά αν θυμάμαι καλά, το όνομά του, ήταν Άρης. Αποτύπωσε την επανάσταση, τον πόλεμο, ο έχων το όνομα του ‘’θεού’’ του πολέμου… 

Και αφού εν-τυπωσιαστήκαμε ίσως μάλιστα και επενδύθηκε σε αυτό η παρουσίαση, (ώστε έτσι να γίνει) περάσαμε ήσυχα στον χώρο, όπου λάμβανε χώρα, η δεύτερη παράλληλη έκθεση, του μοντελισμού (από Καβάλα). Περάσαμε από την ερημιά (και τους ήχους του πολέμου) στην ηρεμία και ησυχία της ακριβούς απεικόνισης.

Περάσαμε από τον έναν χώρο, όπου προβλήθηκε η επανάσταση των ατάκτων, την αταξία, δια του διαδρόμου όπου έγινε ο αγιασμός, στον άλλο χώρο, που πρόβαλλε την τάξη. Περάσαμε από την έρημο στο ήρεμο. Διείσδυσαν κι άλλες εικόνες στο νου μας, κι αυτές εντυπωσιακές, αλλά μάλλον όχι τόσο όσο οι προηγούμενες…

Κληθήκαμε να μεταβούμε σε άλλο κτίριο, σε άλλο όροφο, σε υπέργειο, για να μετέχουμε στη μικρή δεξίωση που είχε κανονίσει ο υπεύθυνος ταξίαρχος Πανάς, να μας πληρώσει (γεμίσει) και με αυτήν την μικρή χαρά, και στη γεύση, πλην της όρασης και ακοής που προηγήθηκε με τις δύο παράλληλες ‘’επίγειες’’ εκθέσεις.

Δεν ξέρω πόση ικανοποίηση ‘’κοσμική’’ από τα πολιτιστικά δρώμενα άφησαν στους μετέχοντες, αλλά για να καθήσω να γράψω δυο κουβέντες, και με την ένδειξη του πηχιαίου τίτλου αλλά και όσων λέξεων έκανα πιο έντονες, αν μου επιτρέπετε, θάθελα να καταδείξω με τις λέξεις, κάποιες βαθύτερες έλξεις, που θέλουν άλλα αισθητήρια για να νοιώσουν την κατόπιν ελευθερίας, μαγνητισμού.  

Έναν μαγνητισμό που θα ανορθώσει τον άνθρωπο από τους δύο επίγειους χώρους αταξίας και κοσμικής ευταξίας και επιτευγμάτων σε μικρογραφία (μοντελισμό) σε υπέργεια ανάταση και ανάσταση.

Σκέφτηκα τον ορισμό του μοντελισμού, που είναι η ακριβής αναπαράσταση του πραγματικού υπό κλίμακα, και θυμήθηκα την σχέση του μικρού με το μεγάλο και την κλίμακα ανόδου του μεν στο δε.

Μικρόκοσμος και μακρόκοσμος. Μικρό και μεγάλο. Είναι αποκομμένα και καμμία σχέση ή αναλογία δεν έχουν μεταξύ τους; Κλείσανε τα φώτα και οι πόρτες του μουσείου, πέρασε άλλη μία κοσμική πολιτιστική βραδυά, πάμε να κοιμηθούμε αναπαυμένοι συνειδησιακά, ότι κάναμε το καθήκον μας οι μεν και λάβαμε πρωτόγνωρες παραστάσεις οι δε, ήπιαμε ένα κρασάκι, είπαμε δυο κουβέντες με φίλους και γνωστούς, πάει κι αυτή η μέρα…

ΑΝ είναι έτσι, δεν μάθαμε τίποτα από την επανάσταση των ατάκτων εμείς οι ‘’εύτακτοι’’ (και πολιτισμένοι) και παραμένουμε σκλαβωμένοι στην νέα πολιτική κατοχή που μας ετοίμασαν δολίως. ΑΝ είναι έτσι, ισοπεδώσαμε το Φως με τα φώτα, και δεν μας νοιάζει καθόλου που η αληθοφάνεια με δολιόττα θέλει να αντικαταστήσει την Αλήθεια κι η σοφιστεία την Σοφία.  ‘’Ήρεμοι’’ είμαστε, (όμως μέσα σε εισαγωγικά), γιατί το μάθημα της ερήμου, δεν το μάθαμε, ότι καλό είναι να πολεμάει κάποιος για την ελευθερία του. Όχι πολεμοχαρώς και με αυτά τα όπλα που κροταλίζουν ως όφεις έρποντες, με βουή και σκόνη που είδαμε, αλλά με άλλα όπλα, εφόδια όφι ορθίου κρεμασθέντος επί της ράβδου του Μωϋσέως, όπως τότε που έλυνε το πρόβλημα στην έρημο από τους δακνούμενους και θανατούμενους ισραηλίτες, που σαν κλίμακα μας περνάνε στα άνω, αρετές και χαρίσματα Ζωής από τον Αγαθοδότη Χριστό, όπου έχουμε ταχθεί σαν άνθρωποι. ΑΝΩ. 


Κι αυτά, δεν είναι άλλα από τη μη θεοποίηση και χάιδεμα των παθών μας, δια της άσκησης της ερήμου των αγίων μας, που πέρασαν δια της πεπατημένης στην ‘’άλλη’’ ηρεμία. Την αναφαίρετη. Την βαθειά κι όχι επίπλαστη που σαν φωτοβολίδα ρίχνει για μια στιγμή το φως, αλλά μετά, πάλι βυθίζει στο σκοτάδι την ψυχή του ανθρώπου να ψάχνει και την επόμενη μέρα από κάτι να κρατηθεί. Μακάρι, πιο στέρεο και πιο διαρκές, από την προηγούμενη φωτολαμψιά.

Κι αφού περάσαμε από τα φώτα και τις εικόνες του Άρη, στον χώρο που δεν έσβησαν τα φώτα, εκεί στις μικρογραφίες, ενθυμήθηκα τη διήγηση ενός συμμαθητή. Το 1981 όταν ήταν τεταρτοετής στην ΣΣΕ, ήταν στον θάλαμο 87. Τέρμα πάνω δεξιά του χώρου που εστεγαζόταν η παληά Σχολή (τώρα δικαστήρια). Βρισκόταν στον ίδιο θάλαμο με τον Β.Θεοχαρίδη και ακριβώς δίπλα (αριστερά τους) είχαν τον Β.Πρωτοπαππά, στο θαλαμάκι του αρχηγού.

Ορκιστήκαμε ανθλγοί και βγήκαμε από τον μικρόκοσμό μας στον κανονικό. Το ’87 στην (τότε) κρίση, ‘’έτυχε’’ αυτός ο λοχαγός να υπηρετεί στο τέρμα επάνω δεξιά της Ελλάδος. Τρίγωνο Κάραγατς, Καβύλη, Βύσσα, (και ήταν διοικητής με τα φυλάκια 8, επί του ποταμού, 7 στην ‘’γωνία’’ και 6 στην ξηρά, απέναντι της Ανδριανουπόλεως). Με την κρίση, και για την αντιμετώπιση της καταστάσεως, το τάγμα έγινε τακτικό συγκρότημα και δόθηκε ΥΔ μια ίλη. ‘’Τυχαία’’ ο ίλαρχος ήταν ο ίδιος ο συμμαθητής του θαλάμου (87), Β.Θεοχαρίδης. Ίδιο θάλαμο τότε (το ’81) σε μικρογραφία, ίδια σκέπη το ’87, σε μεγέθυνση στο ίδιο ΤΣ. Δεν έφτανε όμως αυτό. Ακριβώς αριστερά μας, (όπως προτυπώθηκε) βρέθηκε ο αρχηγός, με τα γεφυροφόρα άρματα, σε περίπτωση που έσπαζαν οι διαβάσεις…

Αυτό μου έφερε στο νου η χθεσινή παρουσία του μοντελισμού και η μικρογραφία που αποτύπωνε επακριβώς το μεγάλο, κάτι σαν πρωτόνιο και ηλεκτρόνιο στη σχέση τους πλανήτες με ήλιο αλλά και ηλίανθος – ήλιος, που ΟΣΟ είναι υγιής, τον παρακολουθεί… .

Από εμάς εξαρτάται το πέρασμα. Από τα προσωπεία στα πρόσωπα. Από τις εν-τυπούμενες εικόνες και σκιές, σε ύψος και ουσία.

Από την αταξία στην ευταξία και δια της ορθής κλίμακος και αναγωγικής αίσθησης (όχι μόνο θεωρητικής σκέψης, αλλά δι όλων των αισθητηρίων) από την επανάσταση στην Ανάσταση.

Προσωπικά και συλλογικά, για ολόκληρο το Έθνος και αργότερα ευλογημένο μήνυμα αφύπνισης προς όλην την ανθρωπότητα. Κι αυτό, για όποιον τα σημάδια δείχνουν πως έρχεται κατοχή της ανθρωπότητος σε υπ/απανθρώπους… με πρώτο και καλύτερο πειραματόζωο τον Έλληνα.

Όλοι υποπτευόμαστε ή ξέρουμε, πως οι άρχοντες και κυβερνήτες, αναλογούν στον λαό. Αναφέρει Ο Κύριος. Θα σας δώσω άρχοντες, κατά τας καρδίας υμών… Πάντα ίσχυε αυτό νομοτελειακά. Κάποτε στο Βυζάντιο, κοντά στο 1000μΧ, είχαν έναν φοβερά δυνάστη άρχοντα. Ένας άγιος ρώτησε:

- Καλέ μου Θεέ, γιατί μας έδωσες αυτόν τον άρχοντα; Και μετά 2-3 ημέρες προσευχή, ο Θεός του απάντησε:

- Γιατί δεν βρήκα χειρότερο!!

Αμφιβάλλει κανείς πως ΑΝ είμασταν καλύτεροι, θα είχαμε και καλύτερους; Ας μην επενδύουμε σε αγώνες εξωτερικούς και εξωστρεφείς, ύβρεις και στεναγμοί περιμένοντας την αλλαγή απέξω, κι αυτό γιατί είναι σίγουρο, πως οι επιθυμίες μας θα παραμείνουν ανεκπλήρωτες, όσο εμείς δεν καλυτερεύουμε. Με την κάθε προσωπική (εσωτερική/πνεύματος και φυσικής προόδου) ανάταση και ανάσταση, θα προστίθεται και μια ψηφίδα συλλογικής, πανεθνικής ανάτασης με επόμενο τους καλύτερους άρχοντες. Όχι σαν τους σημερινούς που οραματίζονται μια νέα Ελλάδα μεταλλαγμένη, ξεδοντιασμένη, παγκοσμιοποιημένη, άχρωμη, άοσμη, άθεη, ανιστόρητη. Άρχοντες και λαός πραγματική συνέχεια ήθους αγίων και ηρώων όπως αναδεικνύει αιώνες τώρα η ελληνορθόδοξη παιδεία.

Κι η ελληνορθόδοξη παιδεία, είναι η μόνη που ενώνει το έξω με το μέσα αρμονικά. Το μικρό με το μεγάλο, το πάνω με το κάτω, τυπώνοντας στο σύνολο των ενώσεών του, τον σταυρό της θυσίας από τη μια όψη, και της Αναστάσεως από την άλλη.

Ένας ‘’μοντελισμός’’ όπου ο μεγάλος σταυρός του Έθνους, μας αποτυπώθηκε στου καθενός το σταυρουδάκι. Με αυτήν την έποψη, δεν αναφέρομαι στο εγώ, αλλά στο εμείς. Όλοι μαζί, σαν ένας κι ο καθένας ως μικρό απάρτιο και κυτταράκι του όλου σώματος της Ελλάδος που ασθενεί, έχει πατριωτικό και ορθόδοξο καθήκον για χάριν του εαυτού του και των παιδιών του, να αναστηθεί δι ευχών της ολκάδος των θελόντων σωθήναι, (θυμηθείτε τις λέξεις και έλξεις) της Μεσσίτριας και ευλογούσης Ορθόδοξης Εκκλησίας, όπως φάνηκε στην μικρογραφία με τον αγιασμό στον διάδρομο μεταξύ των δύο χώρων (αταξίας και τάξης)…. Αυτού την συνδετική και γεφυροποιό δύναμη εκζητούμε! ΑΝ δεν θέλουμε να μείνουμε στα ίχνη και οδοδείκτες, που εύσπλαγχνα μας παρουσιάστηκαν απόψε, αλλά να βαδίσουμε ΒΙΩΜΑΤΙΚΑ, μυστικά και μυστηριακά, την Οδό!

Κι οι οδοδείκτες, τα βελάκια, έδειχναν.... (κατευθυνθήκαμε αριστερά και βρεθήκαμε σε αδιέξοδο: 

πόλεμοι, πόλεμοι και ανακυκλούμενες αταξίες ... | < 

(αυτό δεν είναι το ''αδιέξοδο'' Κ του ΚΑΚΟΥ;!)

και μετά, αλλάζοντας πορεία, δια του διαδρόμου και του αγιασμού/ευλογίας, επιστρέψαμε από την αλογία και αταξία στον χώρο της τάξης και της μικρογραφίας/μοντελισμού. 

Εκεί θα μείνουμε στα ίχνη, στην αναπαράσταση και στις ''εικόνες'' των πραγματικών; ή δι αυτών από το κατ'εικόνα στο καθ'ωμοίωση;

Άνω, και πάλι ΑΝΩ, η ορθή πορεία. Ο ορθός προσανατολισμός προς την ατελεύτητη τελειότητα. ΝΑΙ! Αυτό είναι το Λ του ΚΑΛΟΥ. 

Από την ευταξία των δημιουργημάτων της κτίσης και της Πλάσης, Στον Δημιουργό και Κτίστη και Πλάστη

ΤΡΙΑΔΙΚΟ ΘΕΟ, Τον ελληνορθοδόξως προσεγγιζόμενο!    

Κι επειδή Ο Κύριος ενδυναμεί τα ασθενή, και ευλογεί τον άνθρωπο και την Ελλάδα, ας νοήσουμε τα προηγούμενα ερεθίσματα, ως έχουν, κι αφού δούμε απτά την ευλογία επί του (όλου) Σώματος της Ελλάδος (μέσα στο οποίο εμπεριεχόμαστε), ας εργαστούμε σχετικά. ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ, ΚΑΛΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ!