…ως νοηματική συνέχεια των προηγουμένων αλλά και ως επίγειο τέρμα, αφορμή όμως προς ουράνια αρχή και βασιλεία ουκ έσται τέλος….
Και πρέπει να σχιστεί το καταπέτασμα από άνωθεν έως κάτωθεν και ‘’γκρεμίσει’’ ο εξωτερικός φαρισσαϊκός ναός για να δώσει ‘’χώρο’’ στην καρδιά και ζωή μας, να δομηθεί ο νέος (εν ημίν ναός). Να πεθάνει το κοσμικό φρόνημα και ο κόσμος της ασεβείας για να αναστηθεί το πνευματικό φρόνημα. Να συμπεθάνουμε για να συναναστηθούμε…
Κι ο προφ.Ησαΐας ‘’έτρεξε’’ ελικοειδώς* για να μας ελκύσει, αναφέροντας προσευχητικά … ἡ δὲ γῆ τῶν ἀσεβῶν πεσεῖται. Βάδιζε λαός μου, εἴσελθε εἰς τὸ ταμιεῖόν σου, ἀπόκλεισον τὴν θύραν σου, ἀποκρύβηθι μικρὸν ὅσον ὅσον, ἕως ἂν παρέλθῃ ἡ ὀργὴ Κυρίου. (προσευχή προφ.Ησαΐου)
Το ταμιείο είναι το σπήλαιο της καρδιάς, όπου το τέλος της επί γης (οριζόντιας) σκιώδους πορείας μας (του λαού Του, που εμπεριπατεί μαζί μας, όσο εμείς γινόμαστε ναός Του και αποκοπτόμαστε από την σχέση με τα είδωλα….) προς Βηθλεέμ. Προηγείται η αποταγή. Ευλογείται η όση προσπάθεια κάθαρσης (1) και μικρός φιλότιμος αγώνας εν τη ‘’ερήμω’’.
Και, περί ζωής και θανάτου, βλέπουμε πως στην Βηθλεέμ πεθαίνει πάνω στην γέννα του Βενιαμίν, η Ραχήλ και θάπτεται εκεί.
Γυναῖκάς μοι δύω νόει, τὴν πρᾶξίν τε καὶ τὴν γνῶσιν ἐν θεωρίᾳ· τὴν μὲν Λείαν πρᾶξιν ὡς πολύτεκνον· τὴν Ραχὴλ δὲ γνῶσιν ὡς πολύπονον· καὶ γὰρ ἄνευ πόνων οὐ πρᾶξις, οὐ θεωρία, ψυχή, κατορθωθήσεται.
…σηματοδοτώντας η Ραχήλ, τον τύπο της θεωρίας. Και πρέπει να πεθάνει η σκιά (κάθε σκιώδης θεωρία) για να δώσει την σκυτάλη στην Γέννηση της θείας θεωρίας XC. Μόνο
έτσι περνάει ο άνθρωπος από την οριζόντια διάσταση στο δικό Του ύψος και ανύψωση.
Γιατί αν δεν ενεργήσει η Θεοτόκος δεν θα φτάσουμε στον πόδα που είναι η Βηθλεέμ. Μια πορεία προς εκείνο το σημείο ‘’συνάντησης’’ με καθαρά χέρια, καθαρή καρδία.
Κι επειδή είναι προτιμότερη και μακαρία η ακινησία*** (όποιας θεωρίας) παρά πόδας Του Κυρίου, ώστε από Αυτόν να αντλεί τα ρήματα, μοιάζει το παρόν να είναι το τελευταίο ''θεωρητικό'' πόνημα που χρησιμοποιεί έξω σχήματα, με την έννοια ότι έτσι κι αλλιώς, στο σύνολο των συγγραμμάτων, έχουν αναφερθεί όλα τα βοηθητικά, όλοι οι οδοδείκτες λόγοι προς Λόγο, και την εύρεση του πόδα (βηθλεέμ). Όλα, σαν σάρωση προς τα μέσα και συμμάζεμα. Μέσα σε αυτήν την πληθώρα της συγγραφής, μην γίνουμε γραφικοί και επαναλαμβάνουμε τα ίδια και τα ίδια, οπότε κουραστικοί αλλά και χειρότερα, ωθώντας τον κόσμο προς μετεωρισμό ή θύραθεν (ενδεικτική) φιλοσοφία... Όλα εκ-τυπωμένα έξω με στόχο τον πυρήνα της πίστεως. Ο Λόγος σαρξ εγένετο.
Οι ομόκεντρες καταβασίες από αγγέλων και ουρανών έως φάτνης…. σημειώθηκαν στο τι Σοι προσηνέγκωμεν Χριστέ… [Ἄγγελοι, οὐρανοὶ, Ἀστέρα, Μάγοι, Ποιμένες, η γῆ το σπήλαιον (αλλά δεν αρκεί η πήλινη καρδιά αλλά να φτάσουμε στο…), η ἔρημος την φάτνη] να αρχίσει δια Της Θεοτόκου να ενεργεί το Πνεύμα ευθές εν τοις εγκάτοις μας… μέχρι τότε το πνεύμα δεν είναι ευθές, όπως περνώντας η ακτίνα μέσω ύδατος διαθλάται. Αν μάλιστα συμμειγνύονται αυτά τα κάτω ύδατα και με άμμο, με λάσπη, (κατάσταση νοός εντός της αιγύπτου…) τότε η θολούρα και νέφος παθών, γίνεται απαγορευτική όχι μόνο στην ακριβή θεωρία, αλλά και στην μερική. Εκεί ενεργεί η πλάνη, με μόνη δυνατότητα θεραπείας στην Ορθόδοξη Εκκλησία (το πανδοχείο που μεταφέρει τους περιπεσόντας εις ληστάς ο Καλός Σαμαρείτης) που έχει τα μυστικά και μυστηριακά εφόδια, ισχύοντα λόγω αποστολικής διαδοχής.
Υπουργεί ο αρχάγγελος Γαβριήλ το χαίρε. Γαβριήλ όμως σημαίνει ‘’ο άνθρωπος του Θεού’’. Έτσι, για να γίνουμε εμείς άνθρωποι του Θεού, με την δική Του θεία θεωρία, (ως αγγελιοφόροι του θείου μηνύματος και βουλής) κι όχι τα κατά το δοκούν ανθρώπινες σκιώδεις θεωρίες, θέλει το…. Ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα Σου. Γιαυτό και ἡμεῖς δὲ Μητέρα Παρθένον· ὁ πρὸ αἰώνων Θεὸς ἐλέησον ἡμᾶς.»
Όλα, δια ΣΤΑΥΡΟΥ. Σταυρός αυτογνωσίας και θεογνωσίας, που είναι η απαραίτητη βάση σαν κάθαρση για φωτισμό και θέωση, όντας αυτό το κύριο έργο της Εκκλησίας. Θεραπεία, κάθαρση, αγιασμός, μετοχή του κυττάρου/μέλους στο Ένα αναστημένο Σώμα προς δόξαν Θεού. Αλλιώς απλοί επισκέπτες.
Αμήν ο καλός Θεός να μας δώσει δύναμη και σοφία να κατανοήσουμε την σπουδαιότητα και πετυχαίνοντες την έξοδο από τον κόσμο να τύχουμε της εισόδου στην Ναυ της Εκκλησίας που [πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν Αυτής… (Ματθ.ις’ 18)] και πλέει επί των ανυπόστατων υδάτων** που βάλθηκαν να μας πνίξουν και αλλοιώσουν το ορθόδοξο φρόνημα.
---
(1) (εκ της προηγιασμένης)…. Σὺ πάσας ἡμῶν τὰς αἰσθήσεις τῆς ἐμπαθοῦς νεκρώσεως ἐλευθέρωσον, ἀγαθὸν ταύταις ἡγεμόνα τὸν ἔνδοθεν λογισμὸν ἐπιστήσας, καὶ ὀφθαλμὸς μὲν ἀπέστω παντὸς πονηροῦ βλέμματος, ἀκοὴ δὲ λόγοις ἀργοῖς ἀνεπίβατος, ἡ δὲ γλῶσσα καθαρευέτω ῥημάτων ἀπρεπῶν. Ἅγνισον ἡμῶν τὰ χείλη, τὰ αἰνοῦντά σε, Κύριε, τὰς χεῖρας ἡμῶν ποίησον, τῶν μὲν φαύλων ἀπέχεσθαι πράξεων, ἐνεργεῖν δὲ μόνα τὰ σοὶ εὐάρεστα, πάντα ἡμῶν τὰ μέλη, καὶ τὴν διάνοιαν, τῇ σῇ κατασφαλιζόμενος χάριτι. Ὅτι πρέπει σοι πᾶσα δόξα, τιμή, καὶ προσκύνησις, τῷ Πατρί, καὶ τῷ Υἱῷ, καὶ τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Νέκρωση μελών αμαρτίας και προσευχή προς την Παναγία (Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά) ….
Υπεράγαθε
Δέσποινα Θεοτόκε,
επάκουσον της οικτράς μου δεήσεως και μη καταισχύνης με από της προσδοκίας μου,
η μετά Θεόν ελπίς πάντων των περάτων της γης.
Τον βρασμόν της σαρκός μου κατάσβεσον.
Τον εν τη ψυχή μου αγριότατον κλύδωνα κατεύνασον.
Τον πικρόν θυμόν καταπράϋνον.
Τον τύφον και την αλαζονείαν της ματαίας οιήσεως εκ του νοός μου αφάνισον.
Τας νυκτερινάς φαντασίας των πονηρών πνευμάτων
και τας μεθημερινάς των ακαθάρτων εννοιών προσβολάς
εκ της καρδίας μου μείωσον.
Παίδευσόν με την γλώσσαν λαλείν τα συμφέροντα.
Δίδαξον τους οφθαλμούς μου βλέπειν ορθώς της αρετής την ευθύτητα.
Τους πόδας μου τρέχειν ανυποσκελίστως ποίησον την μακαρίαν οδόν των του Θεού
εντολών.
Τας χείρας μου αγιασθήναι παρασκεύασον, ίνα αξίως αίρω αυτάς προς τον
Ύψιστον.
Κάθαρόν μου το στόμα, ίνα μετά παρρησίας επικαλείται Πατέρα τον φοβερόν Θεόν
και πανάγιον.
Άνοιξόν μου τα ώτα, ίνα ακούω αισθητώς και νοητώς τα υπέρ μέλι και κηρίον
γλυκύτερα των αγίων Γραφών λόγια, και βιώ κατ‘ αυτά από σου κραταιούμενος.
Δια γαρ σου, πανύμνητε και υπεράγαθε Δέσποινα, περισώζεται πάσα βροτεία φύσις
αινούσα και ευλογούσα Πατέρα, Υιόν και Άγιον Πνεύμα, την παναγίαν Τριάδα και
ομοούσιον, πάντοτε, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Κι επειδή δεν προσεύχεστε εσείς, αλλά το Άγιο Πνεύμα εν ημίν, αμήν να μην Το κωλύουμε και ολοέν και πιο προοδευτικά ως βίωμα, αφού μας χάρισε την βηθλεέμ, να μας δωρήσει και το πάσχα… ῍Ω Πάσχα τὸ μέγα, καὶ ἱερώτατον Χριστέ· ὤ σοφία καὶ Λόγε, τοῦ Θεοῦ καὶ δύναμις· δίδου ἡμῖν ἐκτυπώτερον, σοῦ μετασχεῖν, ἐν τῇ ἀνεσπέρῳ, ἡμέρᾳ τῆς βασιλείας σου. …παράσχοντας ο καλός Θεός, αφορμάς μετανοίας.
Η
δε προσευχή, όπως αναφέρεται αυτή από αγ.Ιωάννη Κλίμακος
῾Η προσευχὴ εἶναι
• Τροφὴ ψυχῆς
• ᾿Αρετῶν πηγὴ
• Λύπης λύσις
• Νοῦ φωτισμὸς
• Πολέμων θραῦσις
• ᾿Ελπίδος ἀπόδειξις
• ᾿Απογνώσεως
πέλεκυς
• Χαρισμάτων
πρόξενος
• Δακρύων μήτηρ
καὶ πάλιν θυγάτηρ
• ῎Εσοπτρον προκοπῆς, μέτρων ἐμφάνεια.
…κατάσταση συγκατάβασης που βιώνεται όσο ακολουθούμε την ευθεία εκ Βηθλεέμ προς Άνω Ιεροσόλυμα με μια διαρκή δυναμική, όπως αναφέρει ο γερ.Αρσένιος Μπόκα στον θρόνο και σταυρό : …Ὑπάρχει σ᾿ ἐμᾶς ἕνας θρόνος κι ἕνας σταυρός. Ὅταν ἐμεῖς στεκώμεθα στόν θρόνο, ὁ Χριστός μας κάθεται στόν σταυρό, καί ἀντίστροφα.
Τότε ... απόστολοι αληθινού Τριαδικού Θεού, τότε φέροντες και βιώνοντες σταυρό Χριστού, τότε φιλόθεοι και φιλάνθρωποι, πάλι σταυρός, δι ου χαρά εν όλω τω κόσμω, με ακρίβεια θεωρίας και διακονία προς αγαθόν και οικοδομή των συνανθρώπων, στην πράξη.
Μακάρι να θέλουμε. Τότε εγγύς. …ἔδωκάς μοι ὑπερασπισμὸν σωτηρίας, καὶ ἡ δεξιά σου ἀντελάβετό μου, καὶ ἡ παιδεία σου ἀνώρθωσέ με εἰς τέλος, καὶ ἡ παιδεία σου αὐτή με διδάξει. (ψαλμ.ιζ’)
---
* … κατ᾿ ἀρχὰς σύ, Κύριε, τὴν γῆν ἐθεμελίωσας, καὶ ἔργα τῶν χειρῶν σού εἰσιν οἱ οὐρανοί· αὐτοὶ ἀπολοῦνται, σὺ δὲ διαμένεις, καὶ πάντες ὡς ἱμάτιον παλαιωθήσονται, καὶ ὡσεὶ περιβόλαιον ἑλίξεις αὐτοὺς καὶ ἀλλαγήσονται· σὺ δὲ ὁ αὐτὸς εἶ, καὶ τὰ ἔτη σου οὐκ ἐκλείψουσιν. οἱ υἱοὶ τῶν δούλων σου κατασκηνώσουσι, καὶ τὸ σπέρμα αὐτῶν εἰς τὸν αἰῶνα κατευθυνθήσεται. (ρα’)
Ἡ αἰωνιότητα ὅπως καὶ ἡ ἱστορία δὲν εἶναι ἕνας κύκλος ἀλλὰ μία πορεία πρὸς τὰ πάνω. Δὲν εἶναι ἕνα γεωμετρικὸ σημεῖο ἀλλὰ μία ἑλικοειδὴς ἄνοδος. (από Τὸ ἀληθινὸ θαῦμα)
** Ὡς βαρὺς τῇ γνώμῃ Φαραὼ τῷ πικρῷ γέγονα, Δέσποτα, Ἰαννὴς καὶ Ἰαμβρής, τὴν ψυχὴν καὶ τὸ σῶμα, καὶ ὑποβρύχιον νοῦν· ἀλλὰ βοήθησόν μοι.
*** δεν είναι μόνο μακαρία η ‘’ακινησία’’ αλλά και προϋπόθεση ανάστασης, που αυτό είναι το κυρίως έργο ποίμανσης Του Βηθλεεμίτη Κυρίου μας. Να ανεβούμε στα ιεροσόλυμα κι αν δεν ακινητήσουμε τα της γαστρός και τα περιγάστρια, αν δεν καθαρθούμε και δεν πεθάνουμε (για να μην πεθάνουμε) σε θεωρία (Ραχήλ) και πράξη, δεν θα μας συνανυψώσει Ο Κύριος λόγω υστέρησής μας και βαρύτητάς μας, κι ούτε θα σφραγιστεί στην κοιλία μας το ‘’θανάτω θάνατον πατήσας’’, παρά την θεωρητικολογία και κοσμική χαρά, όσο θα υπάρχει διάσταση μεταξύ θεωρίας και πράξης.
Ἐρχόμενος ὁ Κύριος, πρὸς τὸ ἑκούσιον Πάθος, τοῖς Ἀποστόλοις ἔλεγεν ἐν τῇ ὁδῷ. Ἰδοὺ ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα, καὶ παραδοθήσεται ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου, καθώς γέγραπται περὶ αὐτοῦ. Δεῦτε οὖν καὶ ἡμεῖς, κεκαθαρμέναις διανοίαις, συμπορευθῶμεν αὐτῷ, καὶ συσταυρωθῶμεν, καὶ νεκρωθῶμεν δι' αὐτόν, ταῖς τοῦ βίου ἡδοναῖς, ἵνα καὶ συζήσωμεν αὐτῷ, καὶ ἀκούσωμεν βοῶντος αὐτοῦ, οὐκέτι εἰς τὴν ἐπίγειον Ἱερουσαλήμ, διὰ τὸ παθεῖν· ἀλλὰ ἀναβαίνω πρὸς τὸν Πατέρά μου, καὶ Πατέρα ὑμῶν, καὶ Θεόν μου, καὶ Θεὸν ὑμῶν, καὶ συνανυψῶ ὑμᾶς εἰς τὴν ἄνω Ἱερουσαλήμ, ἐν τῇ Βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν.
Με όλα τα παραπάνω δεδομένα, ευλογημένη βιωματική
ανάσταση. Προσωπική και συλλογική.
ΤΕΛΟΣ
ΚΑΙ ΤΩ ΘΕΩ ΔΟΞΑ
κυκλοφορούντα βιβλία σε ψηφιακή μορφή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου