η έννοια του θεολογείν σε θεωρία και πράξη

Σε κάθε θέμα υπάρχει μεταξύ θεωρίας και πράξης απόσταση και ίσως χάσμα, αλλά στην ορθοδοξία έχουμε την γέφυρα και το πρότυπο. Με την καθημερινή ευχή εκ του αποδείπνου τὰς ἐννοίας κάθαρον… με προϋποθέσεις και συνέχεια* τολμάμε να εγγίσουμε τα θεία νοήματα που βρίσκονται όχι στα ήδη κυκλοφορούντα πονήματα και δωρεές αγίων ως εμπειρία στην θεία θεωρία, αλλά στην καθημερινότητα και τους κρυμμένους λόγους. 

Μπορεί υποκειμενικά ο καθένας μας (αδελφοί εν πηλώ και αδελφοί εν XC) να νοεί κάπως τον Θεό, να τον αντιλαμβάνεται (προς τα μέσα) και εκδηλώνει (προς τα έξω) αλλά υπάρχει και η αντικειμενικότητα και η ακρίβεια, για την οποία θα εκφράσουμε  δυο σκέψεις. Όχι της ''αυστηρής'' έννοιας της θεολογίας της εγγράφου σαν σε λίθινες πλάκες οι οποίες είναι βιωματική καταγραφή του πνεύματος του Θεού του Ζώντος που εγγράφει εν σαρκίναις καρδίαις αλλά και της πέραν των βιβλίων σοφίας. Αυτό που μας νουθετεί ο μέγας Αντώνιος στην κατά Θεόν σοφία και τα βιβλία και αλεξανδρινή θεολογική σχολή κάπως υποτιμημένη... με την καθέδρα του ζωντανού προφ.Ηλία.

Ανάλογα της ενδιάμεσης θολούρας ως χνους, μεταξύ νου και χου που διαπιδούν (είσοδοι και έξοδοι) οι έννοιες του θείου, αλλά και Αυτός ο Ίδιος, κατανοούμενος μετεχόμενος και εκδηλούμενος, εξαρτάται η ‘’θεολογία’’ του καθενός.

Αυτός που καθάρισε τον εαυτό του, από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος, με τα δωρεάν μυστικά και μυστηριακά εφόδια της Ορθοδοξίας, και κατάφερε να γίνουν οι δερμάτινοί του χιτώνες διάφανοι, κατανοεί και εκφράζει με ακρίβεια την Αλήθεια.

Κάθε άλλη ‘’θεολογία’’ συνδυασμένη με τα νέφη εκ των παθών, εκτός από την αιώνια εσωτερική ζημιά προσφέρει και θολό νερό στους συνανθρώπους του που διψούν, θολολογώντας. Μπορεί αγαπητικά αλλά όχι αληθινά. Με την υποβάθμιση της προϋπόθεσης της καθαρής καρδιάς και ένεκα της θολούρας, βγαίνουν όλες οι πλάνες και αιρέσεις όπως σημειώνει ο αγ.Ιωσήφ ο ησυχαστής.

Στο παρόν άρθρο δεν προτιθέμεθα να προσθέσουμε ή να αφαιρέσουμε ιώτα ή κεραία, αλλά να προσπαθήσουμε να ενώσουμε δι οδοδεικτών και επί του πρακτέου

τον έναν αυστηρό κύκλο θεολογίας με την καθημερινότητα. 

Κι η καθημερινότητα, έχει δύο όψεις. Την εξ ουρανού ορμώμενη και την εκ της γης. Την πρόσθεση λάσπης πάνω στον θησαυρό ως ασέβεια και αμαρτία, και το ευλογημένο καθάρισμα του θησαυρού μέσω αφαίρεσης λάσπης, με αρετή και ευλάβεια. Τα μεν νήπια της βαβέλ ως σύγχυση τα δε της ιερουσαλήμ και σιών (ψυχής και καρδίας) ως θεία ειρήνη. 

Στο πως γίνεται μέσα στην καρδιά μας η Ύψωση του Τιμίου Σταυρού. Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου που πολλές φορές δίδεται ως δεσμός, λόγω της ευστοχίας του, καλούμαστε καθημερινά να πιάνουμε το φτυάρι και να πετάμε μακρυά από πράξη και θεωρία τα μπάζα και τα σκουπίδια. 

Κι οι φιλισταίοι, κρητικό φύλο (όχι τυχαία, αφού η κρήτη συστοιχείται πνευματικά με την γαστέρα), παράχωναν τα πηγάδια που προσπαθούσε ο Ιακώβ** (στον τύπο του Αγίου Πνεύματος, μετά τον τύπο του Πατρός Αβραάμ, πατέρα δύο διαθηκών και Ισαάκ προτύπωση του υπάκουου ως θυσία Υιού) να διανοίξει αλλά και στον αιώνα, να διανοίγει σε κάθε συνείδηση…  είναι το σαρκικό φρόνημα και λάσπη που βάλθηκε να καλύψει τον πνευματικό θησαυρό, όπως κάπως αναλύθηκε στο προηγούμενο άρθρο… κύκλος Αληθείας και κύκλος ασεβείας… 

Άραγε είναι τόσο μακρυά ο ένας κύκλος από τον άλλον ώστε να μεταβούμε από την πλάνη στην Αλήθεια; Αυτήν να κατανοούμε Αυτήν να εκδηλώνουμε; 

Αναφέρει ο απ.Παύλος… 27 ζητεῖν τὸν Κύριον, εἰ ἄρα γε ψηλαφήσειαν αὐτὸν καὶ εὕροιεν, καί γε οὐ μακρὰν ἀπὸ ἑνὸς ἑκάστου ἡμῶν ὑπάρχοντα. 28 ἐν αὐτῷ γὰρ ζῶμεν καὶ κινούμεθα καὶ ἐσμέν, ὡς καί τινες τῶν καθ᾿ ὑμᾶς ποιητῶν εἰρήκασι· τοῦ γὰρ καὶ γένος ἐσμέν. (Πραξ.ιζ’) 

Το ‘’ελθέ και σκήνωσον εν ημίν…’’ έχει ως διιστάμενα δύο μέρη, στην μέση μια θύρα και ένα κλειδί. Ο Κύριος κρούει έξωθεν αλλά το κλειδί το διαχειριζόμαστε εμείς από μέσα. Μακάρι να ισχύσουμε (δια XC) και διατάξουμε… ἄρατε πύλας, οἱ ἄρχοντες ὑμῶν, καὶ ἐπάρθητε, πύλαι αἰώνιοι, καὶ εἰσελεύσεται ὁ βασιλεὺς τῆς δόξης. (ψαλμ.23) ΑΝ γίνουμε γενεά που ζητά Τον Κύριο που ζητά το πρόσωπο του Θεού Ιακώβ (δλδ ζητάμε την σκήνωση εν ημίν του Αγίου Πνεύματος…). Μη εξαντλούντες την ευχή στα εξωτερικά θυρανοίξια, αλλά στα εντός σπουδαία. 

Με το που θα εισέλθει η πρώτη ακτινούλα θείου Φωτός στην ψυχή, αρχίζει και το θείο έργο***. 

Και από την ευχή του αγ.Ιωάννου χρυσοστόμου της θείας μεταλήψεως… Οὔκ εἰμι ἱκανός, Δέσποτα Κύριε, ἵνα εἰσέλθῃς ὑπὸ τὴν στέγην τῆς ψυχῆς μου· ἀλλ᾿ ἐπειδὴ βούλει σύ, ὡς φιλάνθρωπος, οἰκεῖν ἐν ἐμοί, θαῤῥῶν προσέρχομαι. Κελεύεις, ἀναπετάσω τὰς πύλας, ἃς σὺ μόνος ἐδημιούργησας, καὶ εἰσέρχῃ μετὰ φιλανθρωπίας, ὡς πέφυκας· εἰσέρχῃ καὶ φωτίζεις τὸν ἐσκοτισμένον μου λογισμόν.  

Μπορεί το Σώμα και Αίμα να είναι η επισφράγιση της Θείας Κοινωνίας, αλλά δεν είναι και η μόνη επικοινωνία. Αρχίζει με τον προσανατολισμό του προσώπου προς τον Αληθινό Τριαδικό Θεό, την προσευχή**** και θέληση από μέρους μας συνομιλίας (γιατί Ο Κύριος είναι δεδομένο πως θέλει την σωτηρία και την επίγνωση της Αληθείας ..και την συνομιλία με το παιδί Του) αλλά αυτή επιτυγχάνεται από πλευράς μας, πρώτα έμμεσα (και δια σχημάτων – ευθεία κίνηση) και πολύ αργότερα άμεσα (κυκλική κίνηση νοός). 

Διαβάζουμε στο ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ Ἀρχιμ. Σωφρονίου : ...Ὅταν προσευχώμεθα ἕν ἠσύχω καί ἐρήμω τόπω, τότε συχνάκις ὅλοι οἵ μάταιοι λογισμοί συγκεντροῦνται ἐπιμόνως πέριξ του νοός, ἀποσπῶντες τήν προσοχήν ἠμών από της καρδίας. Ἡ προσευχή φαίνεται ἄκαρπος, διότι ὁ νοῦς δέν μετέχει εἰς τήν ἐπίκλησιν τοῦ 'Ὀνόματος τοῦ Ἰησοῦ, καί μόνον τά χείλη προφέρουν μηχανικῶς τούς λόγους. Ὀταν  δέ λαμβάνη πέρας ἡ προσευχή, τότε συνήθως οἵ λογισμοί  ἀπομακρύνονται καί ἠμεῖς ἐπανευρίσκομεν τήν γαλήνην ἠμῶν. Ἐν τῷ ἀνιαρῶ τούτω φαινομένω ὑπάρχει ἕν τούτοις νόημα:  

Διά τῆς ἐπικλήσεως τοῦ Θείου'Ὀνόματος θέτομεν εἰς κίνησιν παν τό κεκρυμμένον ἐντός ἠμῶν. Ἡ προσευχή ὁμοιάζει πρός δέσμην ἀκτίνων Φωτός, ἠτις πίπτει εἰς τόν σκοτεινόν τόπον τῆς ἐσωτερικῆς ἠμῶν ζωής  καί ἀποκαλύπτει ὅποια πάθη καί προσκολλήσεις ἐμφωλεύουν ἐντός ἠμῶν. Εἰς τοιαύτας περιπτώσεις ὀφείλομεν ἐντόνως νά προφέρωμεν τό Ἅγιον Ὄνομα (2), ὅπως τό αἴσθημα  τῆς μετανοίας αὐξηθῆ ἔν τη ψυχή. 

Μετάνοια είναι η στροφή προς τα μέσα…. και από εκεί δια σταυρού, προς τα επάνω. 

Με έντονο τον μετεωρισμό στην ζωή μας, κάτι σαν εκτός εαυτού, δύσκολα περνάει το νόημα του ‘’γιατί’’ μας συμβαίνουν μερικές καταστάσεις, μένοντας να πολεμάμε τα έξω συμβάντα. 

Κι όμως υπάρχει απόλυτη συνάφεια***** την οποία μόνοι μας με την βοήθεια του πνευματικού, θα πρέπει να την βρούμε και διορθώσουμε. Κι αν λυθούν τα έσω, δεν θα έχουν πλέον λόγο να προβάλλονται έξω ως ‘’αγώνας’’.  

ἰδοὺ παλαιστὰς ἔθου τὰς ἡμέρας μου (ψαλμ.λη’) είναι η αντιστοιχία και ‘’συμφωνία’’ του μεγ.Αντωνίου που πάλευε με το λιοντάρι (κι εμείς με έξω θηρία) όσο πάλευε με τα εσωτερικά του πάθη. Μετά την νίκη, το ίδιο το λιοντάρι τον υπηρετούσε. … Ζητώντας από τον καλό Θεό δια του ψαλμωδού, τον προηγούμενο στίχο… γνώρισόν μοι, Κύριε, τὸ πέρας μου καὶ τὸν ἀριθμὸν τῶν ἡμερῶν μου, τίς ἐστιν, ἵνα γνῶ τί ὑστερῶ ἐγώ. για να προλάβουμε να μετανιώσουμε και διορθωθούμε.

Κι αν το δούμε έτσι, όπως δλδ σημειώνει ο Ἅγιος Νεκτάριος: Οἱ πειρασμοί φέρνουν ταπεινοφροσύνη και ότι … οἱ πειρασμοὶ παραχωροῦνται γιὰ νὰ φανερωθοῦν τὰ κρυμμένα πάθη, νὰ καταπολεμηθοῦν κι ἔτσι νὰ θεραπευθεῖ ἡ ψυχή. Εἶναι καὶ αὐτοὶ δεῖγμα τοῦ θείου ἐλέους. … οι έξωθεν πειρασμοί επιτρέπονται για να μας στρέφουν προς τα μέσα, όπου κι η Βασιλεία (εντός ημών). Οπότε, καλό θα είναι, πριν εξαντλήσουμε την αυστηρότητα στους έξω πταίσαντές μας και πειράζοντες (από οικογενειακό περιβάλλον έως τον όλο κόσμο, γνωστούς και αγνώστους), να δούμε τι μας αναλογεί σαν δικαιώματα που δώσαμε, εντός. Εκεί ο κυρίως αγώνας. 

Βλέπουμε να πλεονάζει η αμαρτία έξω. Μήπως δεν υπερπερισσεύει η χάρις; αφού όσο πιο έντονο είναι το φως από την μία πλευρά, τόσο (ποιοτικά και ποσοτικά) έντονες είναι και οι σκιές από την άλλη. (1)   

Δύο όψεις είναι με έναν μεσότοιχο, ο οποίος χνους πρέπει να διαλυθεί και γκρεμιστεί, για να επιτευχθεί η ενότητα μετά την διάσπαση.    

Είναι η ανάλογη (κάτω όψη) της στρεφόμενης ρομφαίας που μας απαγορεύει να εισέλθουμε από την μία πλευρά και χώρο α-νοησίας στον χώρο Του Νοός δια της Χώρας Του Αχωρήτου (Χαῖρε, Θεοῦ ἀχωρήτου χώρα·) και σεπτού μυστηρίου Θύρα…. 

ΔΕΝ είναι όμως μακράν, δεν είναι σε άλλο τόπο, αφού είναι πανταχού παρών και τα πάντα πληρών, οπότε είναι …. συγκατάβασις γὰρ θεϊκή, οὐ μετάβασις δὲ τοπικὴ γέγονε· …όντας μέσα στις προϋποθέσεις, η κυριότερη, η ταπεινότητα. 38 εἶπε δὲ Μαριάμ· ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατὰ τὸ ρῆμά σου. (Λουκ.α’) οπότε, δι ευχών και ενεργείας Της γλυκυτάτης Θεοτόκου. 

Την ίδια ημέρα και ώρα που άκουσε η Εύα το δυσάρεστο της εξόδου, ίδια ημέρα και ώρα ακούστηκε και το χαίρε του ευαγγελισμού και η δυνατότητα επανεισόδου. Την ίδια μέρα ως Ανάσταση Του Κυρίου (25/3). 

Μήπως τυχαία ο γιωργάκης ‘’γνήσιο’’ παιδί της αστάνα και ντπ ανακοίνωσε, ως εντολοδόχος του αντίποδα, την δέσμευση των ελευθέρων ελλήνων με το πρώτο μνημόνιο την 23 απρ, ημέρα εορτής του αγ.Γεωργίου και αιχμαλώτων ελευθερωτή...;  

μεταξύ των όχι τυχαίων που ιχνηλατήθηκαν…. και τα …. '’20 Ιουλίου 1054'' οριστικό σχίσμα, 29 Μαΐου 1453 ημέρα Τρίτη, ΙΜΙΑ …. (δεσμούς, για να μην βαρύβει και όλοέν πλατιάζει, αν θέλετε σας δίνω) και τόσα ακόμη ενδεικτικά, ένα προς ένα η μία όψις και η ανάλογη σκιά από την άλλη…. με εμπεριεχόμενο στα σχήματα, κατά το Ο Λόγος σαρξ εγένετο κι οι λόγοι Του ‘’σαρκούνται’’… δίνοντας εν ετέρα μορφή το νόημα που ως οδοδείκτης προτείνει την Οδό. 

Κι αυτό, ΑΝ πιαστεί και ακολουθηθεί ο μίτος που εξάγει τον άνθρωπο από το σπήλαιο (φαινομενικά μύθο του πλάτωνα) και λαβύρινθο (στην κρήτη και γαστέρα) προς την ελευθερία. Γιατί υπάρχει και η περίπτωση η πιο συνηθισμένη (ως έλλειψη πνευματικής παιδείας που πολεμήθηκε όσο τπτ άλλο στην πατρίδα μας) να εξαντλεί ο άνθρωπος τον θυμό και τις αντιδράσεις του στα κάτω κι εκεί να μένει χωρίς προκοπή. Χρησιμοποιώντας σκιές εναντίον σκιών. Σπαθί για να κόβει τα κεφάλια της λερναίας ύδρας και μετά παραπονιέται γιατί πληθαίνει το κακό. ΦΩΤΙΑ θέλει, αλλά εμείς μεταξύ μας ξέρουμε ποια φωτιά. 

Μέχρις ότου ενεργήσει η καλή μας Παναγία και ενώσει τα εναντία και νουθετήσει τους συληθέντας τον νου… Μας κλέβει διαρκώς ο ύπουλος κλέφτης τον νου κι εμείς στον ‘’θεωρητικό’’ μας κόσμο… μέχρις ότου σαν φλεγόμενη βάτος μας περάσει από τα είδωλα και τις προβολές στην κορυφή και θεοπτία.     

Κι Ο Θεός θα συνεχίζει να δρα χωρίς προσωποληψία ωσάν ήλιος… φωτίζων και ξεδιψών δικαίους και αδίκους εξαρτώμενη η αντίδραση από την δική μας στάση και συμπεριφορά, ως πηλός ή κερί.... μακάρι συγ-χωρούντες ο πηλός τον πηλόν.... ίνα συγ-χωρεθούμε… ελεήσωμεν ίνα ελεηθώμεν. 

Σε μας τι μένει; να επιλέγουμε βιωτή… προς σαρκοποίηση του πνεύματος ή πνευματικοποίηση της σάρκας. Να προσθέτουμε λάσπη επί του θησαυρού ή να τον καθαρίζουμε από τις γήινες προσμίξεις και επιθέσεις. 

Στο πως λειτουργούν πρακτικά και θεωρητικά η ορθόδοξη αγιογραφία, η γλώσσα … στον δρόμο προς την τελειότητα νομίζω πως μπορεί κάποιος να εντοπίσει την έκπτωση και ίσως υποτίμηση των θείων προσώπων που ορθοδόξως χωρίς σκιές, και ίχνος ‘’γης’’, αγιογραφούνται. Λέει ο Χριστός στο ειλητάριο ... Εγώ ειμί Φως, ανάσταση κλπ ή η Παναγία που κρατά το Θείο Βρέφος προσκυνούμενη από αγγέλους ... και πετάει ο άλλος από πάνω. Γλυκιά Πέμπτη, καλό ξημέρωμα... πάνω από όλα υγεία... 

Δεν ξέρω, δεν σας πάει ο νους ότι είναι μια εγωιστική, συνήθως σαρκική πινελιά καθημερινότητος που σκεπάζει την αιωνιότητα, οπότε άλλου πνεύματος κι όχι προς κάθαρση; και αντί να ανεβάζει τον άνθρωπο όπως κάνει η βυζαντινή ορθόδοξη αγιογραφία τον υποβιβάζει…. αφού αυτή, δεν είναι μια "τέχνη", είναι ιερή τέχνη. Δεν είναι "ζωγραφική", είναι θεολογία. Δεν είναι "καλλιτεχνική έκφραση", είναι προσδοκία σωτηρίας. Δεν είναι "στολίδι", είναι συνάντηση με το θείο. Δεν είναι "φωτογραφία", είναι "εις Χριστόν παιδαγωγία". Δεν είναι "αντικείμενο", είναι ιερό σκεύος. Δεν είναι "υλική αξία", είναι υπέρβαση. Δεν είναι "συλλεκτικό είδος", είναι παρηγοριά, παραμυθία και ανάπαυση των Ορθοδόξων Χριστιανών κοντά στον Τριαδικό Θεό.  

Ο καλός Θεός, όπως σημειώνει ο αγ.Ιωάννης χρυσόστομος στον κατηχητικό του λόγο στην ανάσταση,  καὶ τὰ ἔργα δέχεται, καὶ τὴν γνώμην ἀσπάζεται. Καὶ τὴν πρᾶξιν τιμᾷ, καὶ τὴν πρόθεσιν ἐπαινεῖ· … με την παραπάνω πρόταση να μην υπεισέρχομαι στα της καλοπροαίρετης γνώμης που Κύριος οίδε, αλλά στο μέτρο της προόδου δια της πεπατημένης… που είναι κάθαρση από κάθετι γήινο. 

Και το ακάθαρτο πνεύμα που δεν έχει ανάγκη φυσικής τροφής … με κάτι άλλο θα τρέφεται… ἐπὶ τῷ στήθει σου καὶ τῇ κοιλίᾳ πορεύσῃ καὶ γῆν φαγῇ πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς σου …κι η ‘’γη’’ είναι τα πάθη μας και το σαρκικό φρόνημα που ολόσωμους εμάς τους βροτούς θάθελε να καταπίει. 

Με τον ευαγγελισμό, δίνεται η λύση. …15 καὶ ἔχθραν θήσω ἀνὰ μέσον σοῦ καὶ ἀνὰ μέσον τῆς γυναικὸς καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματός σου καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματος αὐτῆς· αὐτός σου τηρήσει κεφαλήν, καὶ σὺ τηρήσεις αὐτοῦ πτέρναν. (Γεν.γ’) αφού, Ὅλος ὁ Κόσμος ἔγινε διὰ τὴν Κυρίαν Θεοτόκον καὶ ἡ Κυρία Θεοτόκος ἔγινε διὰ τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησoῦν Χριστὸν [1] 

Εκεί στα βημόθυρα όπου λαμβάνει χώρα η θεία κοινωνία, (μόνο στην ορθόδοξη εκκλησία και ισχυόντων των μυστηρίων με αποστολική διαδοχή) Ο Λόγος σαρξ εγένετο στην αγιογραφία και αναπαριστάμενη πάντα εικόνα, Ο Λόγος σαρξ γίνεται στις εικόνες Θεού για να τις ανεβάσει σιγά σιγά στο καθ’ωμοίωσιν. 

Τότε ο βροτός ο εύκολα βρώσιμος προ και χωρίς Χριστό παίρνει μέσα στο είναι του (καταδεχόμενου Του Κυρίου) πέτρα, την αληθή βρώσι και αληθή πόσι. Είναι η Πέτρα που συνθλάττει κεφαλάς αοράτων δρακόντων και οδόντας … αμήν μετεχόμενου ως πυρός (πυρ τυγχάνει) και μη εις κρίμα ή κατάκριμα…. 28 δοκιμαζέτω δὲ ἄνθρωπος ἑαυτόν, καὶ οὕτως ἐκ τοῦ ἄρτου ἐσθιέτω καὶ ἐκ τοῦ ποτηρίου πινέτω· 29 ὁ γὰρ ἐσθίων καὶ πίνων ἀναξίως κρῖμα ἑαυτῷ ἐσθίει καὶ πίνει, μὴ διακρίνων τὸ σῶμα τοῦ Κυρίου. 30 διὰ τοῦτο ἐν ὑμῖν πολλοὶ ἀσθενεῖς καὶ ἄρρωστοι καὶ κοιμῶνται ἱκανοί (Α’Κορ.ια’)

Κύριε ελέησον…. Ο Τροφεύς και συγχρόνως Τροφή, ως ΑΗΡ ως ΠΥΡ ως ΥΔΩΡ, ως ΓΗ και πεμπτουσία ΙΧΘΥΣ, σταυροειδής αιθήρ, για την δική μας ελευθερία. [ελευθερία κατὰ την Ορθόδοξη Εκκλησία και 5 άρτοι και 2 ιχθείς]. 

Από την γνώση του Θεού κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, μας ξαναθυμίζει ότι…. «Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία ότι αυτοί τον Θεόν όψονται» (Ματθ. ε’, 8).

Όταν ο άνθρωπος ανέλθη από την σαρκική γνώση στην ψυχική και από την ψυχική στην πνευματική, τότε ορά τον Θεό και αποκτά την γνώση του Θεού, που είναι η σωτηρία του. Η γνώση του Θεού, όπως θα αναπτυχθή κατωτέρω, δεν είναι εγκεφαλική, αλλά υπαρξιακή, δηλαδή όλη η ύπαρξη του ανθρώπου πληροφορείται αυτήν την θεογνωσία. Αλλά για να φθάση ο άνθρωπος σ’ αυτήν την γνώση πρέπει να προηγηθή κάθαρση της καρδιάς, δηλαδή θεραπεία της ψυχής, του νοός και της καρδίας. 

Ο Δρόμος ανάβασης, είναι ανάλογος από τους πρόποδες του όρους Σινά όπου προσκυνούνται τα είδωλα στην κορυφή και θεοπτία, δια Της φλεγομένης και μη καιομένης βάτου. Δρόμος ανάβασης από τους πρόποδες του όρους Θαβώρ όπου οι απόστολοι αδυνατούν να θεραπεύσουν τον σεληνιαζόμενο υιό αφού δεν χρησιμοποιούν τα υπερόπλα ‘’προσευχής και νηστείας’’ για να ανέλθουν στο υψηλόν όρος ως πρόκριτοι για την ακριβή θεοπτία, θεογνωσία (σε σχέση με το μέρος αυτής στο Σινά) οπότε και την θεολογία, του θεολογείν με ακρίβεια, όπως συμ-φωνήσαμε την Κυριακή ορθοδοξίας.  

Κι όλες οι βιούμενες καταστάσεις δεν έρχονται άτακτα αλλά σταυροειδώς από 4 πνευματικές διευθύνσεις, υπό την εποπτεία Του Εσταυρωμένου που ευλογεί ή επιτρέπει τα ωφέλιμα. Νάναι ευλογημένο. 

Σμικρύνεται ο τεράστιος κόσμος και από εμπεριεχόμενη κουκίδα σαρκική ο άνθρωπος μεταβαίνει στην άλλη όψη, την πνευματική που εμπεριέχει τον κόσμο, όπως αναλύεται στο διαστάσεις του ανθρώπου του εμπεριεχομένου και του περιέχοντος… 

Εκεί αναφέρεται πως ένας άνθρωπος, είδε αυτόν τον τεράστιο αμέτρητο (ά-πειρο) κόσμο, να είναι τόσο μικρός, όσο ένα παληό πλυσταριό διαστάσεων 2Χ2, κατασκευασμένος από τον πραγματικά άπειρο Θεό για την κάθαρσή μας.  

Διαδικασία, που όταν εξήλθε από εκεί, τον πρώτο που αντίκρυσε ήταν ο προφητάναξ Δαυίδ, και με τον οποίο συμπορεύτηκαν στον διάδρομο που οδηγούσε στα ανάκτορα του Βασιλέως, ψάλλοντες μαζί τον ν’ ψαλμό, το… ελέησόν με.   

Κι έρχεται η δική μας σειρά να πούμε το Κύριε ελέησον σε κάθε περίσταση…. εδώ το επί του πρακτέου και το δια ταύτα του άρθρου. Η ακριβής θεολογία και το πέρασμα της κάπως γνωστής θεωρίας στην πράξη. Τότε,  η ''θεολογία'' ως αύρα λεπτή διαπερνά τις κεκλεισμένες  θύρες, οίκους και τοίχους που στήνονται ότι τάχα ένα θέμα δεν αφορά το θείον και παρότι δεν κάνει πολύ θόρυβο…. υπάρχει κι εκεί θησαυρός και λόγος. 

Τότε, όλη η πλάση (3) θεολογεί (με τα μη τυχαία συμβάντα) αφού ο καλός Θεός μας διανοίγει τους οφθαλμούς δια της πνευματικής γνώσης των λόγων της φύσης και της πνευματικής γνώσης των λόγων των Γραφών, (προφ.Ηλία και προφ.Μωυσή), ως παραστάτες της θείας Μεταμορφώσεως και της κατ’αναλογίαν δικής μας… διακρίνοντες κατά τον αγ.Μάξιμο ομολογητή ισότιμους και ταυτοδιδάσκαλους  και τους δύο νόμους. Όλα προς οικοδομήν και προς δόξαν Τριαδικού Θεού, ορθοδόξως προσεγγιζομένου και μετεχομένου.     

Συμβαίνει κάτι κακό; Κύριε ελέησον. Θεολογείς και δεν μένεις εκεί στην γη. Συμβαίνει κάτι καλό; ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ! θεολογείς και πλουτίζεις πολλαπλάσια γιατί αν το Κύριε ελέησον κάνει 100 δρχ, το δόξα τω Θεώ είναι 1000. …ώστε με το παντοδύναμο όνομα (2) το υπέρ παν όνομα, σαν προσευχή κοινωνία και επικοινωνία να δίδεται το δικαίωμα Στην ολκάδα των θελόντων σωθήναι να μας περάσει ως Η γέφυρα η μετάγουσα τους εκ γης προς ουρανόν, στον πόλο, και από την μία όψη την σκοτεινή στην άλλη, την εκ του Αδύτου Αστέρος, λαμπροφόρο Ημέρα Κυρίου. 

Αμήν γένοιτο.    

--- 

* Τὰς ψυχὰς ἡμῶν ἁγίασον, τὰ σώματα ἅγνισον, τοὺς λογισμοὺς διόρθωσον, τὰς ἐννοίας κάθαρον καὶ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ πάσης θλίψεως, κακῶν καὶ ὀδύνης. Τείχισον ἡμᾶς ἁγίοις σου Ἀγγέλοις, ἵνα τῇ παρεμβολῇ αὐτῶν φρουρούμενοι καὶ ὁδηγούμενοι καταντήσωμεν εἰς τὴν ἑνότητα της πίστεως καὶ εἰς τὴν ἐπίγνωσιν της ἀπροσίτου σου δόξης, ὅτι εὐλογητὸς εἶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν. 

** Επί του πρακτέου, το ότι η συνείδηση είναι τα πηγάδια που άνοιγε ο Ιακώβ, όπως ακριβώς είπαν οι Πατέρες, και τα παράχωναν οι Φιλισταίοι 

*** Τα δύο άκρα του φωτισμού (από την είσοδο έστω και μιας ακτίνας Φωτός έως της πλήρους μετοχής) 

**** Περί της νοεράς ησυχίας και της καθαράς προσευχής 

***** συνάφεια εσωτερικού και εξωτερικού κόσμου... (ήταν 13 Μαϊ όταν συνέβη...) 

(1) Η διάκριση του καλού και του κακού δίνοντας και ένα σημείο ‘’σχέσης’’ των δύο όψεων με το βίωμα αδελφού την 27 Ιαν… (ανακομιδής λειψάνων αγ.Ιωάννου χρυσοστόμου). 

(2) …το όνομα του Ιησού Χριστού έχει αυθυπάρχουσα ενέργεια και Χάρη και έχει τόση δύναμη, όση δύναμη και Χάρη έχει η Θεότητά Του!

Η Χάρη αυτή ενεργεί ουσιωδώς, αρκεί να πληρούνται οι εξής προϋποθέσεις:

α) συχνή μυστηριακή ζωή
β) να έχουμε συγχωρεμένους όλους τους ανθρώπους
γ) να διάγουμε αγνή ζωή στο σώμα και στην ψυχή
δ) να έχουμε πνευματικό οδηγό και
ε) να κάνουμε με τάξη και πρόγραμμα τα καθημερινά μας πνευματικά καθήκοντα σε χώρο ήσυχο και κατανυκτικό. 

από το ευχή και Άγιο Πνεύμα 

(3) κι όλη η κτίσις, όλη η υλική πλάσις (4) θεολογεί (8) αφού εισέρχεται το Πνεύμα το Άγιον με προϋπόθεση στο βάθος της ύπαρξης το εγώ (7) να έχει υποσταλλεί και αναδειχθεί η ταπεινότητα (1). Τότε η μετάβαση από το Σάββατο στην Κυριακή και ανάσταση (25/3). Τότε ομότροπα … Δύναμις τοῦ Ὑψίστου, ἐπεσκίασε τότε, πρὸς σύλληψιν τὴ Ἀπειρογάμω (25/3).   

Αμήν ελθέ και σκήνωσον εν ημίν και καθάρισον…. αμήν καρδίαν καθαράν και Πνεύμα ευθές… 

--- 

Ο άνθρωπινος νους, όσο είναι υποβρύχιος …Ὡς βαρὺς τῇ γνώμῃ Φαραὼ τῷ πικρῷ γέγονα, Δέσποτα, Ἰαννὴς καὶ Ἰαμβρής, τὴν ψυχὴν καὶ τὸ σῶμα, καὶ ὑποβρύχιον νοῦν· ἀλλὰ βοήθησόν μοι. δεν φωτίζεται ευθέως (όπως οι ακτίνες που διαπερνώντας το νερό διαθλώνται) οπότε η ‘’θεολογία’’ του, παρότι του επιτρέπεται, δεν είναι σαν το καθάριο νερό και θα αποδώσει λογαριασμό για αυτήν την τόλμη και θράσος. 

Είναι ο πυρήνας της θεολογίας το ευθές Φως και αρχίζουν ομοκέντρως να περιβάλλουν Αυτό με ‘’φιλολογία’’ ως αρμονικές και περίπου (αναλογικά). 

Μπορεί να ‘’θεολογούν’’ οι εγκρατείς (παρθένες) το κατά δύναμιν και στο μέτρο της εγνωσμένης αληθείας καλά κάνουν, αλλά εξ αυτών, οι πέντε εισέρχονται κι οι πέντε ακούνε το φοβερόν ουκ οίδα υμάς…  έφτασαν στον κόμβο της Μ.Τρίτης αλλά έμειναν στάσιμες και απορριπτέες (όπως άλλοι δεν έφτασαν παραπάνω από Μ.Δευτέρα λόγω ακαρπίας των δερματίνων χιτώνων κλπ…), πολύ περισσότερο μην κρεμάσουμε σαν τον ιούδα την ζωή μας στην συκή (στους δερμάτινους χιτώνες)… 

Κι όλοι μας νομίζουμε πως έχουμε δικαίωμα να μιλάμε για Θεό (ή θεό), αφού όλοι είμαστε σταυροφόροι, και φιλάνθρωποι και φιλόθεοι και απόστολοι…. αλλά δεν φτάνουμε δυστυχώς στον πυρήνα λόγω αστοχίας. Κι οι αρχαίοι έλληνες, όταν έριχναν τα βέλη σε ψάθα με ομόκενττρους κύκλους και έπεφτε η βολή τους οπουδήποτε αλλού πλην κέντρου, έλεγαν ήμαρτον δλδ αστόχησον. Κι όσο είχαν περιθώρια βελτίωσης, έπαιρναν πίσω τα βέλη και ξαναπροσπαθούσαν. Έτσι να κάνουμε κι εμείς για να ευστοχήσουμε στο κέντρο (και ευθύ φωτισμό αντί για πλάνο). 

Να φτάσουμε στον πυρήνα της μετανοίας (του ψαλτηρίου) που είναι ο πεντηκοστός (ν’) ψαλμός ως ταπεινότητα, συναίσθηση της αμαρτωλότητος και αποδεκτής μετανοίας όπως ο προφητάναξ... όντας αυτό το υπόβαθρο για την προσωπική μας πεντηκοστή, δόμηση ναού (ν’) και φωτισμό.

Μήπως δεν μας στέλνει προφήτες, σοφούς και γραμματείς για να μας νουθετήσουν; κι εμείς αποκτείνουμε αυτούς από δίκαιο άβελ (κυκλική κίνηση νοός) έως ζαχαρία (εξομολόγηση)…. των οποίων όλων το αδικοχαμένο αίμα, Αίμα Κυρίου που εκχέεται δωρεάν για την σωτηρία μας αλλά δεν τυγχάνει της Τιμής που Του αρμόζει και εκμεταλλεύσεως, θα έλθει εφ’ημών… (Ματθ.κγ’35). Αμήν να το συναισθανθούμε όσο έχουμε καιρό…]. 

Κι εδώ επανερχόμαστε στον τίτλο… και αχνή προσέγγιση (όσο) του θεολογείν. Όταν ακούγεται εκείνο το φοβερό ουαί … δεν μπαίνετε εσείς αλλά και κωλύετε τους άλλους να μπουν, δεν είναι τόσο μακράν από τον καθένα που ‘’θεολογεί’’. Όταν αντί να προτείνει και βοηθά τον κόσμο στην κυκλική κίνηση και εξομολόγηση, (στα πρόσωπα των άβελ και ζαχαρία) γίνεται ένοχος αίματος (κατά τους αγίους) ως μη υπερασπιζόμενος την πίστη και αιρετίζων, αφού με την λαθεμένη θεωρία του, προτείνει τον αντικατοπτρισμό, παρά την όαση, όπου η ξεδιψώσα Πηγή και Αίμα Χριστού, άρα ένοχος αδικοχαμένου αίματος.  

Μην μείνουμε και παρατηρηθούμε ως ελλειπείς, στρατοπεδευμένοι στον προηγούμενο από τον 50ό ψαλμό, στον 49 (μθ’) λόγω αμαρτίας, ο οποίος αναφέρει: …τῷ δὲ ἁμαρτωλῷ εἶπεν ὁ Θεός· ἱνατί σὺ διηγῇ τὰ δικαιώματά μου καὶ ἀναλαμβάνεις τὴν διαθήκην μου διὰ στόματός σου; σὺ δὲ ἐμίσησας παιδείαν καὶ ἐξέβαλες τοὺς λόγους μου εἰς τὰ ὀπίσω. εἰ ἐθεώρεις κλέπτην, συνέτρεχες αὐτῷ, καὶ μετὰ μοιχοῦ τὴν μερίδα σου ἐτίθεις. τὸ στόμα σου ἐπλεόνασε κακίαν, καὶ ἡ γλῶσσά σου περιέπλεκε δολιότητα· καθήμενος κατὰ τοῦ ἀδελφοῦ σου κατελάλεις καὶ κατὰ τοῦ υἱοῦ τῆς μητρός σου ἐτίθεις σκάνδαλον. ταῦτα ἐποίησας, καὶ ἐσίγησα· ὑπέλαβες ἀνομίαν, ὅτι ἔσομαί σοι ὅμοιος· ἐλέγξω σε καὶ παραστήσω κατὰ πρόσωπόν σου τὰς ἁμαρτίας σου. σύνετε δὴ ταῦτα, οἱ ἐπιλανθανόμενοι τοῦ Θεοῦ, μήποτε ἁρπάσῃ, καὶ οὐ μὴ ᾖ ὁ ρυόμενος.

θυσία αἰνέσεως δοξάσει με, καὶ ἐκεῖ ὁδός, ᾗ δείξω αὐτῷ τὸ σωτήριόν μου. 

Λέγει ο αγ.Ιωάννης ο δαμασκηνός… Αν θέλεις να κυβερνάσαι από τον Θεό, να μην θέλεις να αμαρτάνεις. Γιατί αν αμαρτάνεις πως θα κυβερνηθείς από τον Θεό; …πως θα κυβερνηθούμε και φωτιστούμε και θεολογήσουμε ακριβώς, κι όχι περίπου σαν ‘’αρμονικές’’ ;  η όαση ξεδιψά κι όχι ο (ειδωλικός) αντικατοπτρισμός της.   Κι αλοίμονο στον καθένα που στρέφει με την δεινότητα του λόγου του τους ακροατές του, στο δεύτερο…    

Αμήν να βάλουμε αρχή μετανοίας για να μην διαστρεβλώνουμε σε θεωρία και πράξη την Αλήθεια και Φως και Οδό, Χριστό. Κι αν αυτό αφορά το Φως ευθές, η καθαρά καρδία (που ευχόμαστε πρώτα) είναι η προϋπόθεση του φωτισμού. Να αναπαύεται η χάρις και να μας σκέπει και επισκέπτεται και ομιλεί δι ημών (κατά το μη μεριμνάτε τι θα απολογηθείτε…). Γιαυτό μας νουθετεί και παραινεί ο άγιος…. ''Μέ τόν τρόπον αὐτόν ἐβγῆκαν ὅλες αἱ πλάνες καί ἔγιναν αἱ αἱρέσεις'' ∽ Όσιος Ιωσήφ Ησυχαστής † πλάνες και αιρέσεις

''Οἱ δαίμονες εἶναι πνεύματα. Λοιπόν συγγενεύουν καί ἀφομοιοῦνται μέ τό ἰδικόν μας πνεῦμα, τόν νοῦν. Ὁ δέ νοῦς ὡς τροφοδότης τῆς ψυχῆς ὅπου εἶναι — καθότι αὐτός φέρει πᾶσαν νοερᾶς κινήσεως ὄψιν καί νόησιν εἰς τήν καρδίαν, ἡ δέ καρδία τό διυλίζει καί τό δίδει πρός τήν διάνοιαν — ὁ νοῦς λοιπόν ἀπατᾶται κατά τό παράδειγμα τῆς πηγῆς. Ἤγουν κλεψιμαίω τῶ τρόπω τό ἀκάθαρτον πνεῦμα θολώνει τόν νοῦν καί αὐτός τό δίδει πρός τήν καρδίαν, ὅπως εἶναι, κατά συνήθειαν. Ἄν ἡ καρδία δέν εἶναι καθαρά, σκοτεινῶς τό δίδει εἰς τήν διάνοιαν. Καί σκοτίζεται τότε καί ἀμαυροῦται ἡ ψυχή. Καί ἔκτοτε ἀντί θεωρίας δέχεται διαρκῶς φαντασίες. Καί μέ τόν τρόπον αὐτόν ἐβγῆκαν ὅλες αἱ πλάνες καί ἔγιναν αἱ αἱρέσεις.''

Εστηριγμένοι και σύμφωνοι έως κεραίας και ιώτα, με γνώμονα ΠΑΝΤΑ ό,τι αναφέρουν οι άγιοι πατέρες μας (1), και μόνο με αυτό το πνεύμα, μπορούμε να ευελπιστούμε πως θα τύχουμε αγαθής προοπτικής, παρά το ότι η αδιακρισία και η αυστηρότητά μας μερικές φορές ‘’απαγορεύει’’ κάποιον να μιλάει λόγω αμαρτωλότητος, ότι τάχα, αφού δεν ποιεί, δεν έχει δικαίωμα να διδάσκει. Ναι, καλό το δάσκαλε που δίδασκες, το ιατρέ ιάτρευσον σεαυτόν πρώτον, αλλά μέσα στην ορθοδοξία, θεωρείται ως καλό ερέθισμα να ποιήσει αυτά που λέει και μη υστερεί. Να περισσεύσει της δικαιοσύνης των φαρισσαίων. Και μετά, Ο Θεός, βοηθός. 

...17 Μὴ νομίσητε ὅτι ἦλθον καταλῦσαι τὸν νόμον ἢ τοὺς προφήτας· οὐκ ἦλθον καταλῦσαι, ἀλλὰ πληρῶσαι. 18 ἀμὴν γὰρ λέγω ὑμῖν, ἕως ἂν παρέλθῃ ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ, ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραία οὐ μὴ παρέλθῃ ἀπὸ τοῦ νόμου ἕως ἂν πάντα γένηται. 19 ὃς ἐὰν οὖν λύσῃ μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων καὶ διδάξῃ οὕτω τοὺς ἀνθρώπους, ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν· ὃς δ᾿ ἂν ποιήσῃ καὶ διδάξῃ, οὗτος μέγας κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν. 20 λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι ἐὰν μὴ περισσεύσῃ ἡ δικαιοσύνη ὑμῶν πλεῖον τῶν γραμματέων καὶ Φαρισαίων, οὐ μὴ εἰσέλθητε εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. (Ματθ.ε’)

---

λόγοι αγίων και διάφορα για τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου

μέτρο λόγου (με γνώμονα την Μεσοπεντηκοστή)

για την άλλη όψη (μαζεμένα)

οι δύο όψεις... το ορθόδοξο συναξάρι και οι παγκόσμιες ημέρες 

...Η γνώση του Θεού, παραλληλίζεται (όχι µόνο φιλοσοφικά, αλλά κυρίως βιωµατικά) µε την γνώση της φωτιάς (άλλωστε ο Θεός, πυρ τυγχάνει). Το πρώτο στάδιο γνώσης του Θεού κατέχουν εκείνοι που ‘’κάτι έχουν ακούσει ή κάτι έχουν, από µακρυά, δει’’. Στο δεύτερο στάδιο είναι εκείνοι που είναι τόσο κοντά στην φωτιά, ώστε το πρόσωπό τους να φωτίζεται κι αυτοί οι ίδιοι να θερµαίνονται. Το δε τρίτο στάδιο, το στάδιο της γνώσης των τελείων, είναι όταν όλος ο εαυτός γίνεται παρανάλωµα αυτής της φωτιάς.  

...η λέξη ''παρανάλωμα'' είναι της ανατολίτικης φιλοσοφίας, όμοιας με τη σταγόνα που χάνεται στον ωκεανό, ενώ στην Ορθοδοξία, το πρόσωπο ΔΕΝ ΧΑΝΕΤΑΙ αλλά αναβαθμίζεται. Μεταμορφούται. 

Τελειούται κατά τάξη. Και τότε και μόνο τότε μέσα από τη μετοχή στα ζωντανά Μυστήρια της Ορθοδοξίας μπορεί να ισχύσει ..αυτό που αναφέρει ο άγιος Συµεών ο νέος θεολόγος: Ότι και πάντες οι Άγιοι τον Λόγον του Θεού εν εαυτοίς συλλαµβάνουσι τη Θεοτόκω παραπλησίως και γεννώσιν αυτόν και γεννάται εν αυτοίς και γεννώνται υπ’ αυτού και πως υιοί και αδελφοί και µητέρες αυτού χρηµατίζουσιν. 

(1) Κυριακή Ορθοδοξίας :… Οἱ Προφῆται ὡς εἶδον, οἱ Ἀπόστολοι ὡς ἐδίδαξαν, ἡ Ἐκκλησία ὡς παρέλαβεν, οἱ Διδάσκαλοι ὡς ἐδογμάτισαν, ἡ Οἰκουμένη ὡς συμπεφώνηκεν, ἡ χάρις ὡς ἔλαμψεν, ἡ ἀλήθεια ὡς ἀποδέδεικται, τὸ ψεῦδος ὡς ἀπελήλαται, ἡ σοφία ὡς ἐπαρρησιάσατο, ὁ Χριστὸς ὡς ἑβράβευσεν, οὕτω φρονοῦμεν, οὕτω λαλοῦμεν, οὕτω κηρύσσομεν Χριστόν τὸν ἀληθινὸν Θεὸν ἡμῶν, καὶ τοὺς Αὐτοῦ Ἁγίους ἐν λόγοις τιμῶντες, ἐν συγγραφαῖς, ἐν νοήμασιν, ἐν θυσίαις, ἐν Ναοῖς, ἐν Εἰκονίσμασι, τὸν μὲν ὡς Θεὸν καὶ Δεσπότην προσκυνοῦντες καὶ σέβοντες, τοὺς δὲ διὸ τὸν κοινὸν Δεσπότην ὡς Αὐτοῦ γνησίους θεράποντας τιμῶντες καὶ τὴν κατὰ σχέσιν προσκύνησιν ἀπονέμοντες…. 

με σκοπό, την ανύψωση των εικόνων Θεού στο καθ’ωμοίωσιν… (παρότι μοιάζει ορθογραφικό λάθος… ο+ο=ω χάριτι σεσωσμένου, δια Του συνοδοιπορούντος Κυρίου) επί του πρακτέου η Κυριακή της Ορθοδοξίας ήτοι, περί αναστήλωσης των εικόνων