πρόλογος συγκέντρωσης του ΣΕΕ στην Κομοτηνή

Καλησπέρα σας κυρίες, κύριοι και αγαπητά μου παιδιά

Αυτά τα λίγα που σκέφτηκα να σας πω σαν πρόλογο, εκτιμώ ότι αντανακλούν τις σκέψεις των περισσοτέρων μας, οπότε μια παρουσίαση του ποιος είμαι εγώ, καμμία σημασία δεν θα έχει μετά το τέλος αυτής της συγκέντρωσης, καθώς το εγώ πρέπει και θα αντικατασταθεί με το εμείς.

Αν έναν και μόνον άνθρωπο, τον ταλανίζουν πολλά γιατί και πώς, εκτιμείστε πόσα περισσότερα απασχολούν μια ομάδα, μια πόλη, έναν λαό. Ευχόμαστε και ελπίζουμε και θα δουλέψουμε για αυτό, ώστε μετά το πέρας της εκδήλωσης και εφεξής, νάναι πολύ λιγότερα τα θεωρητικά ερωτήματα.

Ενώ τώρα, με τις αναστολές, τις καχυποψίες και τα αν, μοιάζουμε με τα γραναζάκια που κινούμαστε μεν, αλλά δεν παράγουμε έργο γιατί δεν έχουμε κουμπώσει κατάλληλα, μετά καταλαμβάνοντας ο καθένας πρακτικά τη θέση που του αρμόζει, βαδίζουμε, τρέχουμε για την επιτέλεση του ποθούμενου, κόντρα στις εξελίξεις που πάνε να μας προσπεράσουν….

Εργασία ισάξια, χωρίς διακρίσεις του ποιος κάθεται μπροστά ή πίσω, δεξιά ή αριστερά, αλλά σαν ένα σώμα με ισότιμα μέλη. Ο καθένας στην ειδικότητά του, με κοινή πνοή και όραμα, την ανάταση και ανάσταση της Πατρίδας μας.  

Βλέπετε ιερείς σε έναν πολιτικό χώρο και τα αισθήματα, λογικά είναι ανάμικτα. Προσωπικά πιστεύω, πως όταν ο Θεός εργάζεται, ο άνθρωπος, έχει την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ή να συνεργαστεί ή όχι. Πάλι, όταν ο άνθρωπος ξεκινά μια εργασία, πάλι έχει το ελεύθερο, να βάλει Τον Θεό συνεργάτη ή όχι, αν θέλει ή νομίζει πως θα τα καταφέρει μόνος του.

Νομοτελειακά, χωρίς Θεό ο άνθρωπος και μόνο με τις δικές του δυνάμεις, στην καθημερινότητα μοιάζει απλά ως ένα μικρό ψαράκι ή μια ομάδα τέτοιων, που περιμένουν ανήμπορα και αδύναμα να καταβροχθιστούν από το μεγάλο ψάρι. Την αναλογία στην πατρίδα μας, την καταλαβαίνετε.

Αν όμως κοιταχτούμε μεταξύ μας, θα δούμε, πως δεν είμαστε και τόσο παθητικοί. Κι αν αναλογιστούμε ότι το ίδιο συμβαίνει πανελλαδικά, δειλά στην αρχή αλλά με αυξανόμενη ορμή, μπορούμε να τους αποδείξουμε με την οργάνωσή μας, το ήθος και τη θέληση, ότι αλλιώς θα γραφεί η ιστορία. Είμαστε ΕΛΛΗΝΕΣ και τόχουμε αποδείξει. ΑΡΚΕΙ ΝΑ ακολουθήσουμε την ελληνορθόδοξη παράδοση.

Κι εμείς, που μπήκαμε/μπαίνουμε σε αυτό το στάδιο άπειροι και αγαθοί απέναντι σε θηρία και καταστάσεις συνθλιπτικές, σκεφτήκαμε, κατά το συν Αθηνά και χείρα κίνει, να ζητήσουμε με πίστη, ο καλός Θεός να μας δώσει δύναμη και ευστοχία για να φέρουμε σε αίσιο πέρας το δύσκολο έργο που αναλαμβάνουμε.

Έχουμε πολλά παραδείγματα και καλό θάναι, όταν ετοιμαζόμαστε για αγώνα, να τα ανασύρουμε, για να ελέγχουμε τον εαυτό μας, πως και που πάμε. Μια Ελλάδα, πάντα μικρή, που πάντα ατομικά και συλλογικά τάβαζε με τους μεγάλους. Έτσι δεν έκανε και ο Οδυσσέας που τα έβαλε με τον γιγαντόσωμο Κύκλωπα; ο Δαβίδ με τον Γολιάθ; ο Λεωνίδας και οι 300 με τους πολυάριθμους Πέρσες; ο Νέστορας με τον Λυαίο; οι Έλληνες το ’21, το ’12, το ’40… ενάντια σε αυτοκρατορίες και άξονες; …ε τώρα ήρθε κι η σειρά μας να αντισταθούμε στον νεοεμφανισθέντα  απειλητικό αγκυλωτό σταυρό με σύμμαχο τον έσωθεν χειρότερο εχθρό, τον νεοραγιαδισμό… πούχουν βάλει στόχο να μας στερήσουν την ελευθερία και κάθε αξία φυσική και πνευματική.

Όλοι λίγο πολύ το έχουμε καταλάβει, πως και προσωπικά και συλλογικά, ΑΝ γίνουμε καλύτεροι, θα μας αναλογούν και καλύτεροι πολιτικοί. Πιστεύω πως αξίζει να δώσουμε το καλύτερο δυνατό για μια Ελλάδα αξιοπρεπή για μας και τα παιδιά μας, για μια Ελλάδα, μάνα ηρώων και αγίων.

Γιαυτό και ξεκινάμε με αγιασμό.

Όποιος νομίζει ότι δεν χρειάζεται και επιμένει να είναι πατριώτης, ας μας συγ-χωρέσει, και ας το σκεφτεί σαν να είναι νερό, σαν νάναι μια πηγή… Αφήστε την να υπάρχει και, ο διψών ερχέσθω. Ελεύθερα και δημοκρατικά. Μόνο, που όταν κάποιος αλλαξοπιστούσε, παρότι έμενε στο πετσί Έλληνας, έλεγαν οι παληοί ότι φράγκεψε ή τούρκεψε… Φυσικά όμως δεν είναι ώρα ούτε για φιλοσοφίες και θεολογίες, αλλά και  για αντεκδικήσεις. Ούτε και κανένας μας να σκεφτεί πως θα υπάρχει έλεγχος με καμμιά μεζούρα της πίστης και των φρονημάτων. Ένα είναι το απαραίτητο φρόνημα. Το φιλοπατριωτικό. 

       

Το να μιλάει όμως κάποιος για Θεό και να ζητάει δύναμη και σοφία, είναι τόλμη. Η πιο πλούσια και πιο υπέροχη γλώσσα του κόσμου, έχει δυο σχετικές λέξεις, που σκιαγραφούν τις δύο όψεις του νομίσματος, και μας προτείνουν να διαλέξουμε την πορεία μας, η οποία και θα κριθεί αυστηρά, εκ των αποτελεσμάτων.

Θάρρος και θράσος.

Ακούμε να αναφέρεται και ο κλέφτης κάπως έτσι… Θεέ μου βοήθα με να μην με πιάσει η ‘’αστυνομία’’, που κλέβω. Η αναφερόμενη κλοπή είναι πολυδιάστατη κι όχι μόνο υλική. Είναι τα λεφτά των Ελλήνων, που δυστυχώς, είναι μόνο η άκρη του παγόβουνου, το μέλλον των παιδιών, τη ζωή όλων. Κοινωνική, παιδείας, ιστορίας, ήθους, αρχών και αξιών. Στην κυριολεξία δλδ τι ζητάνε; Ζητούν αυτοί οι πολυμήχανοι εθνομηδενιστές, (όταν κάνουν κι αυτοί αγιασμό για τα μάτια του κόσμου) σύμμαχο και συμπαραστάτη Τον Θεό, στις ανομίες τους κατά της Πατρίδος και του Έθνους..… Από την άλλη, ζητάμε κι εμείς σήμερα και όσο ζούμε την βοήθειά Του να φέρουμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, σε τάξη ό,τι στραβό συμβαίνει χρόνια τώρα στην πολιτική, στην κοινωνία μας, με την ανοχή ή παθητική αδιάκριτη συμβολή μας.

Μεταξύ των πολλών, που δεν είναι δυνατόν τώρα στην προλόγηση να αναφερθούν, είναι και να αποδώσουν επιτέλους λόγο οι υπεύθυνοι για αυτήν την πολυδιάστατη κλοπή που υφιστάμεθα και να διαφυλάξουμε ή να επιστρέψουμε τους θησαυρούς, φυσικούς και πνευματικούς, που μας ανήκουν.

Ποιος κινείται με θάρρος και ποιος με  θράσος; ποιος χρησιμοποιεί σωστά και ποιος εκμεταλλεύεται τον αγιασμό και τις έννοιες Θεό και Πατρίδα; Αυτοπροβάλλονται στα δικά τους ΜΜΕ ως ‘’σωτήρες’’, δημιουργώντας εντυπώσεις και κατακρίνουν και τρομοκρατούν τον λαό, μια ολιγαρχική ανθελληνική αλητεία. Εκτιμώ πως όλοι διαθέτουμε τα αισθητήρια να διακρίνουμε το αληθινό από το αληθοφανές και δεν χρειάζεται μεγαλύτερη ανάλυση… Παρακαλώ τους ιερείς να ξεκινήσουν με τον αγιασμό και να ακολουθήσει η πολιτική ομιλία και συζήτηση. 

   

Ευχαριστώ για την προσοχή σας και καλή συνέχεια.