είναι αδιαμφισβήτητο ότι υπάρχει
διαφορά μεταξύ έξω ζωής και εσωτερικής (1) του ίδιου ανθρώπου [αφού έξω μπορεί
νάχει υγεία σχετική, μέσα όμως λέπρα λόγω αμαρτιών. να είναι ευκίνητος
εξωτερικά, ακίνητος όμως έσω. Έξω να βλέπει να ακούει, μέσα όμως (συνήθως)
κωφός και τυφλός στα πνευματικά, αλλά και τα αντίθετα….]. Η καθεμιά (ζωή) με τα
‘’εργαλεία’’ της και , αισθητήρια αντίληψης. Με αφετηρία δυο πεντάδες, έξω έσω
όραση και οφθαλμοί, έσω έξω ακοή, έσω έξω κίνηση.
…κι αυτά, ανάλογα με το πυρ που πνέει εντός μας,
θα καταλήξουν σε μονάδα και πεντάδα απλή, ‘’ενωμένη’’ με το διαπνέον πυρ… (πως η διπλή πεντάδα
αισθήσεων γίνεται απλή… και λίγα τινά περί έρωτος, που πετυχαίνει την ένωση).
Είναι αυτός, ο έρως (και πόθος) Θεού που
θα γίνει αιτία να εισαχθεί Ο Θεός μέσα μας, αρχικά κρυμμένος και κεκαλυμμένος,
σαν μέσα σε μήτρα, και ως διαίσθηση (2), στο κέντρο της διόρασης και διακοής. Αυτή
είναι και η αρχή του ‘’ευαγγελισμού’’ μας (και σύλληψης) Του Κυρίου, δια Της
Θεοτόκου, εν ημίν… ώστε σιγά σιγά να ‘’μορφούται’’ Ο Κύριος εν ημίν και προβεί
στον μυστικό (ψυχικό) πρώτο ‘’εναγκαλισμό’’ (όπως συμβόλιζε το δαχτυλίδι*
του προφ.Συμεών του θεοδόχου) αρραβώνα
και εφεξής αμήν προκοπή και πρόοδο… Τὸ δὲ
παιδίον ηὔξανε καὶ ἐκραταιοῦτο πνεύματι
πληρούμενον σοφίας, καὶ χάρις Θεοῦ ἦν ἐπ’ αὐτό. (Λουκ.β’40) … όπως σημειώνεται
στα ‘’40’’ Του μέσα στον οίκο της ψυχής μας, αμήν και βιωματικά και στο σώμα (β.μπεθ)…
Με εργαλείο τον νου (και κατανόηση) δύο
είναι οι επιλογές. Ή προς πλήρωσιν εν ημίν της ενυπόστατης σοφίας και νου
Χριστού ή α-νοησίας με την άπωσή Του (με την μη αποδοχή ιδού η δούλη Κυρίου γένοιτό
μοι κατά το ρήμα σου…) και τελικά, φρόνησης ή αφροσύνης… (η φλογίνη ρομφαία μεταξύ
φρονήσεως και αφροσύνης) και στο
μέσον, μεταξύ εξορίας και
