…7 καὶ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸ στερέωμα, καὶ διεχώρισεν ὁ Θεὸς ἀνὰ μέσον τοῦ ὕδατος, ὃ ἦν ὑποκάτω τοῦ στερεώματος, καὶ ἀναμέσον τοῦ ὕδατος τοῦ ἐπάνω τοῦ στερεώματος. 8 καὶ ἐκάλεσεν ὁ Θεὸς τὸ στερέωμα οὐρανόν. (Γεν.α’)
Αυτό το παρεμβαλλόμενο ύδωρ είναι τελικά που αλλοιώνει την θέα και την αίσθηση του Φωτός. Της Αληθείας. Του Λόγου και των λόγων Του, ώστε κοιτάζοντας ο άνθρωπος στον ουρανό και πάνω από αυτόν, Τον επουράνιο Πατέρα να διαθλάται η όρασή του (όπως συμβαίνει και με την φυσική θέα αναμέσω υδάτων) να αστοχεί η αίσθηση και η σωτηρία (ολοκλήρωσή του).
Είναι τα ‘’πνευματικά’’ ύδατα που εισερχόμενα στην καρδιά (το κέντρο ύπαρξης του ανθρώπου) από αφύλαχτες διόδους, δίνουν τα δικαιώματα στον εχθρό να καταποντίσει τον όλο άνθρωπο. Προσπάθεια που βλέπουμε και στους δυο νόμους.
Και φυσικό (ελληνικά) με τον ‘’θεό’’ ποσειδώνα που πολύ θα ήθελε να καταποντίσει τον Οδυσσέα και μη φτάσει στην πατρίδα του, αλλά με την οξυδέρκεια και τον προσωπικό του αγώνα κατάφερε τελικά να χαρακτηριστεί ‘’σωσμένος εκ των υδάτων’’ αλλά και στον πνευματικό (π.Χ.) νόμο (εβραϊκά, που σημαίνει περάτης) να ‘’περάσει’’ ο προφ.Μωυσής χάριτι