η πνευματική μας σχέση με τον ηρώδη και τα νήπια…

…μπορεί ιστορικά σωματικά να απέχουμε και αυτό να μας κάνει λογικά και ανθρωπίνως,   κατακριτές των επιλογών του, αλλά δεν πρέπει να μείνουμε σε αυτήν την ‘’χρονική’’ απόσταση και   επανάπαυση, γιατί πνευματικά έχουμε σχέση, αφού ηρώδης κατά τον άγιο Μάξιμο είναι ο δερμάτινος. Και ποιος δεν είναι ενδεδυμένος με δερμάτινους χιτώνες (φύλλα συκής) που σαν περίβλημα περισφίγγει την καρδία και θέλει να οικειοποιηθεί και μη χάσει τον θρόνο του; 

τρέμει στην ιδέα ο ιστορικός ηρώδης, τρέμει στην ιδέα και ο εν ημίν. Αυτόν να ψάξουμε και πριν ‘’φύγουμε’’ να διορθωθούμε… γιατί θάμαστε συνυπεύθυνοι (για να μην πω οι μόνοι υπεύθυνοι) της μεγάλης αυτής μιαιοφονίας που κυνηγάει να αποκτείνει Χριστό (και Πρόδρομο)… 

όλα για έναν θρόνο…. ακούγοντας τον αγ. Αρσένιο Μπόκα να μας γνωρίζει… (στο θρόνος και σταυρός)… Ὑπάρχει σ᾿ ἐμᾶς ἕνας θρόνος κι ἕνας σταυρός. Ὅταν ἐμεῖς στεκώ­μεθα στόν θρόνο, ὁ Χριστός μας κάθεται στόν σταυρό, καί ἀντίστροφα. 

Είναι τα δύο Η πέριξ Του ανατέλλοντος Ηλίου (Χριστού στην βηθλεέμ) με την γέννηση, δυο αγιογραφικά πρόσωπα που καλούμαστε να επιλέξουμε την μία από τις δύο μοναδικές, ‘’στάση’’ ζωής…   ή του προφ.Ηλία που εδαφιεί τα νήπια (και αμαρτίες) για να καθαρίσει την καρδιά προς ενοίκηση Του Κυρίου (μακάριος ὃς κρατήσει καὶ ἐδαφιεῖ τὰ νήπιά σου πρὸς τὴν πέτραν) και μετοχή του άρτου της Ζωής (όπου βηθλεέμ είναι οίκος του άρτου) κι ο ηρώδης που εδαφιεί τα νήπια για να διατηρήσει τον θρόνο του μέσα στην καρδιά…. μισών Τον Άρτον….  αδιαφορώντας για τις αρετές και τις εντολές του Θεού και το ουκ έξεστιν του Προδρόμου στον ηρώδη και ηρωδιάδα, μολυνόμενος, σε σχέση με τον ''μισούντα'' τα πάθη και τις αμαρτίες* προς καθαρότητα, προφ.Ηλία... με τον έναν προσεγγίζοντα και τον άλλον απομακρυνόμενο από τον Ήλιο της

Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης για τον πρωτομάρτυρα Στέφανο

Θυμηθείτε τον πρωτομάρτυρα Στέφανο. Κατείχετο υπό του Θεού και ενώ εδιώκετο και ελιθοβολείτο, έλεγε για τους διώκτες του: «Κύριε, μη στήσης αυτοίς την αμαρτίαν ταύτην …».

Γιατί φέρθηκε έτσι ο Άγιος Στέφανος; Απλούστατα, γιατί δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Ήταν αιχμάλωτος του καλού. Νομίζετε, είναι εύκολο να ρίχνουν πάνω σας σωρό τις πέτρες; Για να σου ρίξουν καμιά πέτρα! Καλός, καλός, αλλά άμα σου έλθει η πέτρα, «ά!» θ’ αρχίσεις να φωνάζεις, «παλιόπαιδο!» κ.λπ. Αυτό δείχνει ότι παθαίνομε κατάληψη από το κακό πνεύμα. Και τότε πού να μπει ο Χριστός, πού να σταθεί; Είναι όλα μέσα μας κατειλημμένα. Μόλις, όμως μπούμε στην πνευματική ζωή, μόλις μπούμε στον Χριστό αλλάζουν όλα. Και κλέπτης να ήταν κανείς, παύει να κλέβει, και φονιάς, παύει να είναι φονιάς, και αιμοβόρος και κακός και μνησίκακος … Παύουν όλα. Παύει η αμαρτία και ζει ο Χριστός.

Και ο άνθρωπος σήμερα αυτό ζητάει. Και παίρνει τα δηλητήρια και τα ναρκωτικά, για να έλθει σε κόσμους χαράς· αλλά ψεύτικης χαράς. Κάτι αισθάνεται εκείνη τη στιγμή και αύριο είναι τσακισμένος. Το ένα τον τρίβει τον τρώει, τον τσακίζει, τον

από την λογική του ανθρώπου στην λογική του Θεού

"Ο αυτοδικαιούμενος άνθρωπος είναι εκείνος που πάσχει από ψυχολογικά προβλήματα, επειδή απωθεί την ενοχή του. Γίνεται έτσι νευρικός, διαταραγμένος ανικανοποίητος, απαιτητικός, ανυπόμονος, ανυπάκουος, αυθάδης, εριστικός. Ακολουθώντας το παράδειγμα του Εωσφόρου, δεν θέλει να ζητήσει συγχώρηση και να ομολογήσει* τις αμαρτίες του. 

Επαναλαμβάνει ως επωδό τα λόγια του μηδενιστή Αλμπέρτ Καμύ: «Είχα δίκιο, έχω οπωσδήποτε δίκιο, θα έχω πάντα δίκιο», και ορθώνει μόνος του ανυπέρβλητο φράγμα στην άβυσσο του Θείου ελέους. Ο ορθολογισμός είναι συμπυκνωμένη υπερηφάνεια, αλαζονεία, αυτοδικαίωση, αυτάρκεια και αυτονομία. 

Γι’ αυτό και αλλοτριώνει τον άνθρωπο, τον απομονώνει και τον απομακρύνει από το Θεό και από τους συνανθρώπούς του. Ο ορθολογιστής καθίσταται έτσι στοιχείο διαλυτικό της φιλίας, του γάμου, της οικογένειας, του κοινοβίου και της κοινωνίας. 

Τελικά ο ορθολογιστής, παρά τη λαμπρότητα των επιτευγμάτων του, καταλήγει να είναι ο κουρασμένος, ο κενός, ο ανικανοποίητος, ο απογοητευμένος σύγχρονος άνθρωπος. Αυτός που βιώνει καθημερινά το δράμα της υπαρξιακής αγωνίας του, της ανασφάλειάς του και του αδιεξόδου, στο οποίο τον παγιδεύει η λογική του και η αυτοπεποίθηση του στις οποίες τόσο στηρίχτηκε. 

…οι δύο όψεις του πυρός

με βάση τα δύο ‘’σημερινά’’ (τριών παίδων εν καμίνω) αγιογραφικά αναγνώσματα

…2 καὶ προσελθόντες οἱ Φαρισαῖοι ἐπηρώτων αὐτὸν εἰ ἔξεστιν ἀνδρὶ γυναῖκα ἀπολῦσαι, πειράζοντες αὐτόν 

Πρὸς τὴν σκληροκαρδίαν ὑμῶν ἔγραψεν ὑμῖν τὴν ἐντολὴν ταύτην (ο προφ.Μωυσής) 

...ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν. (Μαρκ.ι’7) 

συσχετισμένο όμως με το… 27 ᾿Ηκούσατε ὅτι ἐρρέθη τοῖς ἀρχαίοις, οὐ μοιχεύσεις. 28 ᾿Εγὼ δὲ λέγω ὑμῖν ὅτι πᾶς ὁ βλέπων γυναῖκα πρὸς τὸ ἐπιθυμῆσαι αὐτὴν ἤδη ἐμοίχευσεν αὐτὴν ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ. (Ματθ.ε’) 

και (πάλι σημερινό) αποστολικό… 

…16 ἢ οὐκ οἴδατε ὅτι ὁ κολλώμενος τῇ πόρνῃ ἓν σῶμά ἐστιν; ἔσονται γάρ, φησίν, οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν· 17 ὁ δὲ κολλώμενος τῷ Κυρίῳ ἓν πνεῦμά ἐστι. (Α’Κορ.ς’) 

έχουμε 2 ‘’φωτιές’’… και δύο ‘’κολλήματα’’. Ή με τον κόσμο τούτον (κάτω) που πειράζοντάς μας, θέλει να μας καταπιεί ή το άλλο (το άνω) που θέλει και μπορεί να μας προστατέψει από το πρώτο…  [παρόντος εν μέσω ημίν και ως σκέπη, Ο μεγάλης βουλής άγγελος (Χριστός)]. Πυρ είναι ο επιτρεπόμενος πειρασμός, που αν ηττηθούμε γίνεται πυρ κατακαίον, ενώ αν νικήσουμε χάριτι, προστίθεται πνευματική πείρα, απαραίτητη ως διάκριση, για τον αόρατο πόλεμο. 

…όπως από την 15^η βαθμίδα της κλίμακος, περί αγνείας, γνωρίζουμε, …2. (880.) Ἁγνεία ἐστὶν ἀσωμάτου φύσεως οἰκείωσις. Ἁγνεία ἐστὶν φύσεως ὑπὲρ φύσιν ὑπερφυὴς ἄρνησις· καὶ ἀσωμάτων σώματος θνητοῦ καὶ φθαρτοῦ παράδοξος ὄντως ἅμιλλα· ἁγνός ἐστιν ὁ ἔρωτι ἔρωτα διακρουσάμενος, καὶ πῦρ πυρὶ ἀΰλῳ ἀποσβέσας.

αμήν και να βιώνουμε, μη εξαντλώντας το πυρ (και εξ αυτού πειρασμούς) στα σεξουαλικά* και επιδερμικά, αλλά επεκτεινόμενα στα ερωτικά που μας ωθούν να ‘’κολλήσουμε’’ ή με το πυρ του κόσμου που κατακαίει και μάλιστα επταπλασίως, δλδ σε όλο το εύρος (και ύψος) του εαυτού, ορατών τε και αοράτων μερών του… ή στο επέκεινα πυρ, το ανακαινιστικό ως δρόσος, θείο…  που εισήλθε στον κόσμο με την τομή Του…. συγχρόνως αναδεικνύοντας (Ο Κύριος) τον άλλον συνεορτάζοντα (17/12) προφήτη Δανιήλ, ως ποιμένα λεόντων σαν να ήταν

η ‘’τομή’’ του Χριστού στον κόσμο…

Ο Κύριος, με το που ενχρονίσθη και εχωρήθη, έγινε η χρονική τομή μεταξύ προ και μετά, αλλά και η χωρική, χωρίς και με Χριστό, ανεξάρτητα εξωτερικών χρόνων… 

Μπορεί να συνηθίσαμε να ‘’χωρίζουμε’’ την ιστορία στα προ και μετά Χριστόν, αλλά η χωρική ‘’διχοτόμηση’’ έχει ιδιαίτερη σημασία (γιαυτό και θα προσεγγιστεί) και μάλιστα, αφού ο ‘’χώρος’’ κανονίζει την ισχύ του χρόνου, αν θα νικηθεί ή θα νικήσει, αποδεικνύει την σπουδαιότητα αυτής της παραμέτρου, που προσπερνιέται αδιάκριτα.   

Τομή που χωρίζει, αλλά και ενώνει τα δύο διεστώτα (εχθρικά) μέρη σαν γέφυρα, εις εν, γεφυρώνοντας το όντως μέγα χάσμα… 

Είναι η σταυρική, δια του Ιησού Χριστού (888) διέλευση από την φαντασία και αληθοφάνεια (666) στην πραγματική όαση και αληθινό (ΤΡΙΑΔΙΚΟ) ΘΕΟ (999)… έργο σωτηρίας, από ανατολής Του έως δύσεως…  Η σταυροαναστάσιμη ταυτότητα του ''ηλίου'' στην ανατολή και στην δύση Του...

Κι ενώ για τον χρόνο είναι σύνηθες και κάπως γνωστό (αφού μετράμε τα χρόνια μας φυσικά), στον χώρο που ενέχει και βίωμα, κάπως υστερούμε σαν αυτογνωσία και αυτοκριτική, το ''που'' (χωρικά) βρισκόμαστε και τι όντως θέλουμε... την επαναληψιμότητα των εξωτερικών εορτών και επί γης κύκλων ενιαυτών ή την μοναδικότητα της έσω... [που σαν ανοδική πορεία (9) και ''ξεκόλλημα'' από την γη  θα ισχύσει στον αιώνα].

Ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής στο Πώς δικαιολογούνται οι πέντε άνδρες της Σαμαρείτιδας και ο έκτος που δεν ήταν άνδρας της; μαζί με πολλές αναγωγές, μας γνωρίζει… Η συγκύπτουσα γυναίκα είναι η φύση και η ψυχή που με την απάτη του διαβόλου έστρεψε πρός την ύλη όλη τη σχετική με την πράξη νοερή δύναμη.

...στην θεία λειτουργία

Τον περασμένο αιώνα στη Μικρασία έζησε ένας άγιος άλλ' αφανής λευίτης, ο π. 'Ιωάννης. Ήταν έγγαμος, οικογενειάρχης από το Γκέλβερι της Καππαδοκίας.

Τις καθημερινές εργαζόταν στά χωράφια, ενώ τις Κυριακές και τις γιορτές λειτουργούσε στην Εκκλησία.

Στη Θεία Λειτουργία σχεδόν πάντοτε ξεσπούσε σε δάκρυα και αναστεναγμούς.

Την ώρα μάλιστα του καθαγιασμού η κατάνυξή του κορυφωνόταν. Οι ψάλτες έψαλλαν το «σε υμνούμε...» όσο πιο αργά μπορούσαν αλλά εκείνος καθυστερούσε πέντε, δέκα, δεκαπέντε λεπτά ή και περισσότερο. 'Έτσι κι εκείνοι επαναλάμβαναν τον ύμνο μέχρι πέντε ή έξι φορές.

Τελικά, πλησίασαν κάποτε τούς επιτρόπους και τούς είπαν το πρόβλημά τους. Εκείνοι με τη σειρά τους το διαβίβασαν στον λειτουργό.

- Πάτερ Ιωάννη, συχνά καθυστερείς την ώρα του καθαγιασμού. Οι ψάλτες και ο λαός έξω σε περιμένουν πολλή ώρα. Δεν μπορείς να λες πιο σύντομα την ευχή, για να μη γίνεται χασμωδία;

-Και πώς να γίνει αυτό; (τους απάντησε)

- Είναι εύκολο. Εκεί πού είσαι πεσμένος μπρούμυτα, νά σηκώνεσαι, νά σταυρώνεις

η έσω ζωή… και η αίσθηση Αυτής….

ΕΝ ἀρχῇ ἐποίησεν ὁ Θεὸς ταὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν. 2 ἡ δὲ γῆ ἦν ἀόρατος καὶ ἀκατασκεύαστος, καὶ σκότος ἐπάνω τῆς ἀβύσσου, καὶ πνεῦμα Θεοῦ ἐπεφέρετο ἐπάνω τοῦ ὕδατος. 3 καὶ εἶπεν ὁ Θεός· γενηθήτω φῶς· καὶ ἐγένετο φῶς. (Γεν.α’) 

και ξεκινάμε προς τα εσωτερικό, με τις ίδιες αναλογίες… η ‘’γη’’ μας ακατασκεύαστος και σκότος, για νάρθει Φως (Χριστός) εν ημίν και φωτίσει* και αρχίσει δι Αυτού την αναδημιουργία μας, μετά την ανάλογη εξωτερική ‘’γνωστή’’ ιστορική.... και περάσουμε από το εγώ που είναι το κέντρο του κόσμου, στον Κύριο ως νέο ΑΔΑΜ, που είναι το κέντρο του έσω (αμήν και δικό μας) κόσμο...  

ωδή πέμπτη (Κεφ. κς', 9) Ἡσαΐου προφήτου… ,  

Κύριε, ὁ Θεὸς ἡμῶν, εἰρήνην δὸς ἡμῖν. Ἐκ νυκτὸς ὀρθρίζει τὸ πνεῦμά μου πρὸς σέ, ὁ Θεός, διότι φῶς τὰ προστάγματά σου ἐπὶ τῆς γῆς. Δικαιοσύνην μάθετε, οἱ ἐνοικοῦντες ἐπὶ τῆς γῆς. Πέπαυται γὰρ ὁ ἀσεβής, πᾶς ὃς οὐ μὴ μάθῃ δικαιοσύνην ἐπὶ τῆς γῆς, ἀλήθειαν οὐ μὴ ποιήσῃ, ἀρθήτω ὁ ἀσεβής, ἵνα μὴ ἴδῃ τὴν δόξαν Κυρίου.

.

.

.

[με τα έντονα, απόλυτα σχετικά… από την έξω ‘’ειρήνη’’ στην έσω. Την υπερ νουν. Την εκ της νυκτός, χωρίς τα προστάγματα Του Κυρίου που είναι φως, ‘’πνευματική’’ μας έξω ζωή. Την τηρούντων ‘’δικαιοσύνη’’ αλλά του κόσμου τούτου

Η Γέφυρα μέσα στην Αγία Γραφή … και οι προϋποθέσεις δόμησής Της, μέσα μας...

Δόθηκε από τον καλό Θεό η Αγία Γραφή (και παράδοση), με τα μικρά της μαργαριτάρια (λόγοι Γραφών και λόγοι φύσης) σαν εξωτερικοί οδοδείκτες προς τον εσωτερικό θησαυρό… τον εν ημίν θησαυρό, που είναι κρυμμένος στην γη μας… και που θέλει το σκάψιμό της, για να τον αναδείξει και πλουτίσει τον άνθρωπο… και σαν γέφυρα, να καλύψει το μέγα χάσμα…

… 44 Πάλιν ὁμοία ἐστὶν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν θησαυρῷ κεκρυμμένῳ ἐν τῷ ἀγρῷ, ὃν εὑρὼν ἄνθρωπος ἔκρυψε, καὶ ἀπὸ τῆς χαρᾶς αὐτοῦ ὑπάγει καὶ πάντα ὅσα ἔχει πωλεῖ καὶ ἀγοράζει τὸν ἀγρὸν ἐκεῖνον. (Ματθ.ιγ’44) 

Αποδεικνύοντας ότι και η αναζήτηση και η ανάδειξη του θησαυρού σαν αναγέννηση (ιγ) γίνεται υπό προϋποθέσεις… κι αυτές έχουν σχέση με την καθαρότητα, και με τον 44^ο ψαλμό, ειδικό… (αφιερωμένο στην Παναγία, το μέσον σωτηρίας…) πνευματική φυσιολογία νεφρών και καρδιάς…. 

Είναι ο τρόπος που αναζητούμε αυτόν τον θησαυρό, που θα φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Στην πνευματική ταυτότητα (ομόπνοα) Σταυρού και Θεοτόκου, των μέσων για την ανεύρεση Του Θησαυρού (Χριστού) βλέπουμε να έχει δύο πρόσημα

''μεσοσαρακοστή'' Χριστουγέννων ... και αγ.Σάββας

… είναι η εορτή του αγ.Σάββα (5 Δεκ) ‘’μέσον’’ της 40ημέρου περιόδου νηστείας, ‘’κόβοντας’’ στη μέση αυτήν… 20 ένθεν και ένθεν…   

όπως και η μεσοπεντηκοστή* προτείνει, ο διψών ερχέσθω και πινέτω… έτσι και τώρα. …ὁ διψῶν, ἐρχέσθω πρός με, καὶ πινέτω ὕδωρ ζωηρόν, καὶ οὐ μὴ διψήσῃ εἰς τὸν αἰῶνα, ὁ πιστεύων τῇ ἐμῇ χρηστότητι ποταμοὶ ῥεύσουσιν ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ζωῆς αἰωνίου. Ὢ τῆς ἀγαθότητος, καὶ τῆς εὐσπλαγχνίας σου, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν· Δόξα σοι.  

…ὁ διψῶν ἐρχέσθω πρός με καὶ πινέτω, ὕδωρ ζωηρόν αἰώνιον, καὶ οὐ μὴ διψήσῃ εἰς τὸν αἰῶνα, ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, ποταμοὶ ῥεύσουσιν ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ, καὶ ἕξει τὸ φῶς τῆς ζωῆς.  

Έρχεται το Φως ως ήλιος να λάμψει στον κόσμο, με την γέννησή Του 

Γέφυρα και βίωμα αυτής…

…έδωσε ο καλός Θεός το εκτύπωμα της δημιουργίας στην Αγία Γραφή και το σχέδιο σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους, πριν καν εξωθεί ο ΑΔΑΜ και η ΕΥΑ από τον παράδεισο….  15 καὶ ἔχθραν θήσω ἀνὰ μέσον σοῦ καὶ ἀνὰ μέσον τῆς γυναικὸς καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματός σου καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματος αὐτῆς· αὐτός σου τηρήσει κεφαλήν, καὶ σὺ τηρήσεις αὐτοῦ πτέρναν (Γεν.γ’)… διαμηνύοντας την συντριβή του πολεμίου όφεως, από Τον Χριστό Υιό Θεού Θεό, δια Σταυρού, που θα γεννηθεί από Την αειπάρθενο Θεοτόκο. 

Ώστε, όποιος επιθυμήσει να δομηθεί για αυτόν επί του πρακτέου η γέφυρα…. πρέπει να στοχαστεί πως… όπως μέσα στον χώρο και χρόνο, υφίσταται η αλληλουχία, με την έννοια ότι δεν μπορεί να υφίσταται ένας όροφος οικοδομής χωρίς να υπάρχει ο προηγούμενος και πολύ περισσότερο τα θεμέλια, δεν μπορεί κάποιος να είναι πχ 23 χρονών, αν δεν περάσει τα 22… κάτι ανάλογο ισχύει μετά τα φυσικά, στα υπερφυσικά. Τα μετά ‘’γνωστά’’ (εκ της Αγίας Γραφής και παραδόσεως) της δημιουργίας, τα της αναδημιουργίας. Όλα, χωρίς ασυνέχεια λόγων φυσικών και λόγων εκ Λόγου. Έτσι, για να βιωθεί η γέφυρα δια των τριών παραπάνω προσώπων που εργάζονται την σωτηρία μας, απαιτείται να πιάσουμε τα πράματα από την αρχή…  

Ενδεικτικά σημειώνει ο άγιος στο…. Οι 7 ηλικίες του ανθρώπου - Αγίου Αναστασίου Σιναΐτου τα ανάλογα πνευματικά στάδια πνευματικής ‘’ενηλικίωσης’’, σύμφωνα με την πρώτη καλή λίαν δημιουργία, αρχής γενομένης από το φως, που όπως εγένετο

μεταξύ των διαστάσεων χάσμα μέγα …

…με την στιχομυθία του πατριάρχη Αβραάμ και πλουσίου στην Αγία Γραφή, μας γνωρίζεται το χάσμα μεταξύ των δύο διαστάσεων…. γης και ουρανού … παραδείσου και κολάσεως… μεταξὺ ἡμῶν καὶ ὑμῶν χάσμα μέγα ἐστήρικται, ὅπως οἱ θέλοντες διαβῆναι ἔνθεν πρὸς ὑμᾶς μὴ δύνωνται, μηδὲ οἱ ἐκεῖθεν πρὸς ἡμᾶς διαπερῶσιν.  (Λουκ.ιστ’26) … τόσο χάσμα, όσο μεταξύ ειδώλων, πλεονεξίας, ειδωλολατρείας και ουσίας. Αθεΐας και ορθού θεϊσμού… μεταξύ αληθοφανών αντικατοπτρισμών (666) και αληθείας (999)… μεταξύ αληθινής λίρας και κίβδηλης… για να ‘’σηματοδοθεί’’ ο ενδιάμεσος Δρόμος και Μεσσίας… 888 (ΙΗΣΟΥΣ). 

…πως δεν θάναι χάσμα, αν μεταξύ των δύο πλευρών υπάρχει διαφορά νοοτροπίας, διαφορά πνεύματος; Ο μεν ‘’κυνηγά’’ να κατακτήσει όλον τον έξω κόσμο, κατασπαταλώντας τον έσω θησαυρό (σπαταλώντας την ψυχή του, ένεκα των ειδώλων και εξωτερικών σκιών ‘’αγαθών’’), ο δε ‘’σπαταλώντας’’ όλα  τα πρόσκαιρα, για χάριν του αιώνιου θησαυρού και εντός ημών, βασιλείας. Ο ένας ακολουθών την φυγόκεντρο (Ι ι’ τάγμα δαιμόνων) σε σχέση με τον άλλον που ακολουθεί (δια της μεταστροφής εντός εαυτού και μετανοίας) την κεντρομόλο Ι, Ιησού. 

Είναι αυτά τα δύο Ι που υπάρχουν στο ΕΙΝΑΙ μας από το ΕΝΑ που προήλθαμε και που Ο Κύριος μας αφήνει ελεύθερους να ακολουθήσουμε ή το ένα ή το άλλο… (διαζευκτικό ή-ή μη επιδεχόμενο και το ένα και το άλλο, Κύριο και μαμωνά) … στη μέση Ο Κριτής σαν ζυγός δικαιοσύνης. Οι έννοιες επάνω και κάτω, ομόπνοα αντικαθίστανται προς τα έξω διάχυση και απώλεια ή προς τα μέσα, μάζεμα,

διαστάσεις… του ανθρώπου

συνέχεια (σαν υποκεφάλαιο) του…. μακαριότητα… (δύο όψεων) και ο ενδιάμεσος σταυρός 

Αν προσπαθήσουμε να μετρήσουμε τον άνθρωπο, θα δούμε πως είναι μια απειροελάχιστα μικρή κουκίδα όταν συγκριθεί με το άπειρο σχετικά σύμπαν. Ως εμπεριεχόμενος μέσα σε αυτό. 

Κοιτάζοντάς τον εξωτερικά, είναι όντως το κέντρο του κόσμου, αλλά είναι κουκίδα… και είναι ίση με τις σωματικές του διαστάσεις. Σαν ένας κόκκος άμμου μέσα στον ωκεανό, που νομίζει αυτός είναι και άλλος δεν είναι…. με άξονα κίνησης, το εγώ κι όλοι οι άλλοι, υπηρέτες του θελήματος.  

Συγχρόνως και μόνο αν βρει ο άνθρωπος τον Θεό μέσα του, αλλάζει τον προηγούμενο ασθενή και λοξό άξονα, σε ευθύ, με βάση το θείο θέλημα. Σιγά σιγά εντοπίζει ότι εσωκλείει τα πάντα. Έτσι διανοίγεται μια άλλη διάσταση θαυμαστή. Μια ασφαλής μεθοδολογία είναι να εντοπίζονται μέσα μας η ιστορική εξωτερική αλήθεια (σημείο σημείο, όπως άφησε ίχνη και οδοδείκτες στην ιστορική Του διέλευση) για να φτάσουμε και στην εντός ημίν, βασιλεία. Μια διάσταση που μας έχει γνωρίσει ο αγ.Μάξιμος ομολογητής, ότι ο άνθρωπος είναι μεγαλύτερος από τον κόσμο και τον εμπεριέχει, αφού κλήθηκε να τον άρχει… 

Στα άρθρα Διαστάσεις του ανθρώπου του εμπεριεχομένου και του περιέχοντος… και μια κουκίδα ο άνθρωπος (περί θανάτου και Ζωής δια Σταυρού) κάπως δικαιολογούνται και αναλύονται οι θέσεις, που ισχύουν ταυτοχρόνως… και ‘’γνωρίζονται’’ ανάλογα τον προσανατολισμό. Ή προς τα έξω μέσω φυσικών επιστημών ή προς τα μέσα μέσω καθαρής καρδιάς της επιστήμης επιστημών…. αυτό που αναφέρει ο μέγας Βασίλειος… όταν ο νους δεν σκορπίζεται στα εξωτερικά πράγματα, ούτε διαχέεται στο κόσμο από τίς

Ο Όσιος Αρσένιος Μπόκα

Ο Όσιος Αρσένιος Μπόκα το 1940 ήλθε στο Άγιον Όρος για να εμβαθύνει στον μοναχισμό. Μη γνωρίζοντας κανένα, περιδιάβαινε τα δάση και προσευχόταν να του φανερώσει ο Κύριος πνευματικό οδηγό. Μη βρίσκοντας απάντηση στις προσευχές του, παρακαλούσε θερμά και μετά δακρύων την Παναγία, η οποία του παρουσιάσθηκε και τον ανέβασε στον Άθωνα. Εκεί του φανερώθηκε ένας έμπειρος, άγνωστος, γηραιός ασκητής, ο οποίος του δίδαξε τα της μοναχικής πολιτείας. Η Παναγία τον ενίσχυσε κι έμεινε εκεί επί σαράντα ήμερες νηστικός.

Επέστρεψε στην πατρίδα του από τον ιερό Άθωνα με πλούσιες εμπειρίες, Με τον π. Δημήτριο Στανιλοάε συζητούσε τα του αθωνικού ησυχασμού. Μαζί εργάσθηκαν για τη μετάφραση και τον σχολιασμό της Φίλοκαλιας. Τον καιρό εκείνο όποιος τον πλησίαζε του μιλούσε μόνο για τη Φιλοκαλία. Μένοντας στο μοναστήρι Σίμπαντα Ντε Σιούς απόκτησε το χάρισμα της προοράσεως, Οι καρδιές των άνθρώπων του ήταν ανοιχτό βιβλίο. Ως εξομολόγος βοηθούσε τους εξομολογούμενους ν’ ανοίξουν διάπλατα την καρδιά τους και να πουν όλα τους τ’ ανομήματα, δίχως να κρύβουν τίποτε. Πολύ τον λυπούσε η αμετανοησία των ανθρώπων.

Στην περίοδο του αθεϊστικού καθεστώτος φυλακίσθηκε και ταλαιπωρήθηκε. Δεν έπαυσε όμως ποτέ να προσεύχεται και να βοηθά τους ανθρώπους με διάφορους τρόπους, Προείδε το τέλος του τρία έτη προ της εκδημίας του. Ανεπαύθη στις

μακαριότητα… (δύο όψεων) και ο ενδιάμεσος σταυρός

οι άνθρωποι, έχουμε την αναφαίρετη ελευθερία να εμπιστευθούμε (από την θέση που βρισκόμαστε) ή τον ‘’φανταστικό’’ θεό (ποίημα των ανθρώπων) ή το ‘’ρεαλιστικό’’ εγώ μας, με τις ψηλαφητές κατακτήσεις του. Καλές ή κακές, ή καλύτερα, εξαρτώμενες από την διαχείριση. 

…μέσα στην πληθώρα των φαινομένων που εξαπατούν, μέσα στην πληθώρα των αντικατοπτρισμών της όασης που προβάλλονται για αληθείς, μπροστά στην μία όντως αληθινή, κάποιοι μονοκονδυλιά διαγράφουν την έννοια του θεού, καίνε μαζί με τα ξερά και τα χλωρά* και ‘’ησυχάζουν’’ μια και καλή…  ρυθμίζοντας τον μικρόκοσμό τους, χωρίς Αυτόν, αυτάρκεις. Μια ζωή, με ημερομηνία λήξης, τον βιολογικό θάνατο. Και μετά; μηδέν; η ταμπέλα όμως μακαριστός άλλο αποδεικνύει… Την επιμήκυνσή του. Όταν χους εις χουν και πνεύμα εις πνεύμα απελεύσει, το εμπεριεχόμενο μέσα στο μπουκαλάκι (σώμα) ‘’αέριο’’ (πνεύμα, ευώδες ή δυσώδες) θα ‘’επιμηκυνθεί’’ και θα καλύψει όλον τον χώρο… [όπως από τώρα και εν ζωή, ενεργεί στα πέρατα του κόσμου… το καλό εκ Θεού και κακό εξ ημών… (Η αμαρτία μας αντανακλάται και στα πεπρωμένα του σύμπαντος κόσμου Ἅγιος Σιλουανὸς Ἀθωνίτης). Μακαριότητα, που καλό θα ήταν να μας απασχολεί όλους… 

[*… και μεταξύ των πλάνων, άλλος Ένας…  62 Τῇ δὲ ἐπαύριον, ἥτις ἐστὶ μετὰ τὴν παρασκευήν, συνήχθησαν οἱ ἀρχιερεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι πρὸς Πιλᾶτον 63 λέγοντες· κύριε, ἐμνήσθημεν ὅτι ἐκεῖνος ὁ πλάνος εἶπεν ἔτι ζῶν, μετὰ τρεῖς ἡμέρας

Το θαύμα με το αεροπλάνο της ολυμπιακής (αγ.Ιάκωβος Τσαλίκης)

Ο κ. Δημήτρης Δραγατσίκας από την Κοζάνη, που ζει στην Αμερική, είπε ότι το 2002, σε κάποιο ταξίδι του από Ελλάδα για Αμερική, με πτήση της Ολυμπιακής, πάνω από τον Ατλαντικό το αεροπλάνο έπεσε σε καταιγίδα.
Κεραυνός ράγισε το παρμπρίζ του πιλοτηρίου και το αεροσκάφος έχασε ύψος και από τα 35.000 πόδια έφτασε στα 18.000 πόδια. Οι προσπάθειες να κλείσουν την ρωγμή φυσικά ήταν μάταιες και η καθοδική πορεία συνεχιζόταν.
Ο Δημήτρης βγάζει από την τσέπη του μια εικονίτσα του Αγίου Ιακώβου (Τσαλίκη), που είχε μαζί του, την σφίγγει στα χέρια του και τον παρακαλεί θερμά.
Ξαφνικά βλέπει από το δικό του παράθυρο τον Άγιο Ιάκωβο, με τα ράσα φουσκωμένα από τον αέρα, να απλώνει το χέρι του κάτω από το αεροπλάνο και να σταματά την πτώση του!
Στη συνέχεια τον είδε να φεύγει και να χάνεται μέσα στα σύννεφα.
Όταν προσγειώθηκαν οι ειδικοί τους είπαν:
– Είχατε μεγάλο Άγιο και δεν χάσατε την ζωή σας 250 επιβάτες!
Ο Δημήτρης ήξερε ποιος ήταν αυτός ο Άγιος αφού επέτρεψε ο Θεός και τον είχε δει.

Από το βιβλίο “Ένας σύγχρονος Άγιος, Ο Όσιος Ιάκωβος (Τσαλίκης), Ηγούμενος Ιεράς Μονής Οσίου Δαυίδ του Γέροντος”, έκδοση των Πατέρων της Ιεράς Μονής Οσίου Δαυίδ του Γέροντος, Λίμνη Ευβοίας.

ΠΗΓΗ Πατέρων Λόγοι και Διδαχές ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ

πηγή

ετοιμότητα περάσματος...

Ένας ιερεύς ό παπά – Θεόδωρος κλήθηκε γιά νά κοινωνήσει δύο χριστιανούς ετοιμοθάνατους.

Έναν πλούσιο, σκληρό καί φιλάργυρο καί μία ενάρετη χήρα, πού μεγάλωσε μόνη της, μέ τιμιότητα καί σωφροσύνη, σκληρό αγώνα καί φτώχεια πολλή, εκείνα τά χρόνια, οκτώ παιδιά!!!

Ό παπά-Θεόδωρος πήρε μαζί τόν διάκονο του, τόν διάκο -Λαυρέντιο. Μπροστά ό νεωκόρος, στο πλάι ο διάκονος καί ό ιερεύς μέ τό άγιο Ποτήριο, ασκεπής καί μέ τόν Αέρα στούς ώμους, (όπως εσυνηθίζετο τότε), πήγαν πρώτα στό σπίτι τού πλούσιου, αλλά αυτός ούτε κάν ήθελε νά ακούσει γιά Θεία Κοινωνία! Μόνο φώναζε:

-Δέν είμαι εγώ γιά θάνατο!

Έγινε ένας διάλογος, όσο ήταν δυνατόν, μεταξύ τού ιερέως καί τού άρρωστου, αλλά αυτός ήταν ανένδοτος, δέν ήθελε νά κοινωνήσει. Λέγει τότε ό διάκονος, ό πατήρ Λαυρέντιος:

-Πάτερ Θεόδωρε, μού δίνετε, σάς παρακαλώ τό άγιο Ποτήριο, νά πάω νά κοινωνήσω τήν ετοιμοθάνατη κυρία Μαρία καί εσείς νά συζητήσετε μέ τόν ασθενή μέχρι νά γυρίσω! καί, εάν έχει πεισθεί, νά τόν κοινωνήσομε μετά;

-Νά πάς παιδί μου, μέ τίς ευχές μου.

Ό νεωκόρος μπροστά μέ τό λαδοφάναρο καί πίσω ό διάκονος μέ τήν Θεία

η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας Φανερωμένης στην Ροδόπη

Η Ιερά και θαυματουργή εικόνα της Παναγίας Φανερωμένης είναι σεβαστή όχι μόνο στους Χριστιανούς, αλλά και στους Μουσουλμάνους της Κομοτηνής.
Εκατονταδες πιστοι σπευδουν καθημερινα στη Μονή Βαθυρρύακος, που βρίσκεται δεκαπέντε χιλιόμετρα έξω από την Κομοτηνή, στην παλιά εθνική οδό Κομοτηνής – Ξάνθης, για να προσκυνήσουν την θαυματουργή εικόνα στην οποια απεικονίζεται η Παναγία Βρεφοκρατούσα.
Πρόκειται για ένα Πανθρακικής εμβέλειας προσκύνημα με μεγάλη ιστορία.

ΠΩΣ ΒΡΕΘΗΚΕ Η ΕΙΚΟΝΑ
Η περιοχή που βρίσκεται σημερα το μοναστήρι, καποτε το 12ο αιώνα είχε το όνομα Παναγία.
Ο τοπος εκεινος απο πολυ παλια θεωρουνταν άγιος γιατί στα βάθη των αιώνων, κατά την περίοδο ακόμη της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, πριν η περιοχή κατακτηθεί από τους Οθωμανούς Τούρκους, είχε έντονη την παρουσία της Παναγίας.
Αργοτερα επί Τουρκοκρατίας η περιοχή μοιράστηκε σε τσιφλικάδες. Συνολικα υπηρχαν 4 τσιφλικια.
Στους πλούσιους αγάδες ανήκαν φιλέτα γης και αυτοί διοικούσαν την περιοχή, καλλιεργούσαν τα κτήματα και δεν επέτρεπαν φυσικά την ανέγερση εκκλησιών.

Η σταυροαναστάσιμη ταυτότητα του ''ηλίου'' στην ανατολή και στην δύση Του...

Άγγελος ευαγγελίσθηκε στη Μαρία τη γέννηση του Χριστού  ως ανθρώπου, και Άγγελος ευαγγελίσθηκε στη Μαγδαληνή Μαρία τη φοβερή ανάσταση από τον τάφο. Νύχτα γεννιέται ο Χριστός στη Βηθλεέμ και πάλι νύχτα ξαναγεννιέται στη Σιών από τον τάφο. Με σπάργανα καταδέχεται να τυλιχθεί στη γέννηση, με σπάργανα και στην ταφή ξανατυλίγεται. Δέχεται σμύρνα όταν γεννήθηκε, σμύρνα και αλόη στην ταφή καταδέχεται. Εκεί άνδρας της Μαρίας ονομάζεται αυτός που δεν είναι άνδρας της, και εδώ ο Ιωσήφ που είναι απ’ την Αριμαθαία αναδεικνύεται ο κηδευτής της ζωής μας. Στη Βηθλεέμ και σε φάτνη ο τόπος της γεννήσεως, αλλά και στον τάφο σαν σε φάτνη ο τόπος της αναστάσεως. Πρώτοι από όλους οι ποιμένες ευαγγελίζονται τη γέννηση του Χριστού , αλλά και πρώτοι από όλους ποιμένες του Χριστού  οι μαθητές ευαγγελίσθηκαν την αναγέννηση του Χριστού  από τους νεκρούς. Εκεί φώναξε το χαίρε ο Άγγελος προς την Παρθένο, και εδώ το χαίρετε ανέκραξε προς τις γυναίκες ο Άγγελος της μεγάλης αποφάσεως του Θεού, ο Χριστός. Στην πρώτη γέννηση ο Χριστός μετά από σαράντα ημέρες μπήκε στην επίγεια Ιερουσαλήμ, στον ναό, και πρόσφερε ως πρωτότοκος στον Θεό ένα ζευγάρι τρυγόνια, αλλά και στην ανάσταση από τους νεκρούς ο Χριστός, μετά από σαράντα ημέρες, ανέβηκε στην ουράνια Ιερουσαλήμ, απ’ όπου δεν είχε αποχωρισθεί ως Θεός, στα πραγματικά Άγια των Αγίων ως άφθαρτος πρωτότοκος από τους νεκρούς, και πρόσφερε στον Θεό και Πατέρα σαν δυο πάναγνα τρυγόνια, την ψυχή και τη σάρκα τη δική μας. Και εκεί τον υποδέχτηκε σαν άλλος Συμεών, ο Παλαιός των ημερών Θεός και Πατέρας, στους κόλπους Του, σαν σε αγκάλες, με

Εμφάνιση των ψυχών από την Αιωνιότητα κατά το Σαρανταλείτουργο των Χριστουγέννων.

Εἶχα πεῖ σέ ἕναν συγκεκριμένο ἱερέα, πού ὑπηρετεῖ σέ μία κοινότητα μέ λίγους κατοίκους, νά ἀρχίση νά κάνη τό Σαρανταλείτουργο τῶν Χριστουγέννων.

Καί ὁ καλός ἱερέας μοῦ λέει:

– Μά, Πανιερώτατε, τό χωριό μας ἔχει λίγους κατοίκους, ἐμεῖς δέν ἔχουμε καί ψάλτες τακτικούς, πῶς θα κάνω σαρανταλείτουργο;

– Βάλε μία γυναῖκα, τοῦ λέω, νά σοῦ λέη ἕνα Κύριε ἐλέησον, τό Ἀμήν καί τό Παράσχου Κύριε.

Ξεκίνησε ο ἱερέας αὐτός, ὄντως, Σαρανταλείτουργα πρίν ἀπό 4 χρόνια.

Την τρίτη χρονιά, περίοδο τῶν Χριστουγέννων, ἔρχεται συγκινημένος καί μοῦ λέει:

– Σέ εὐχαριστῶ, πού μέ ἔβαλες να κάνω Σαρανταλείτουργα, διότι ἔγινες ἡ ἀφορμή ἡ θεία Λειτουργία γιά μένα νά εἶναι ὄχι ἁπλῶς ἀκουστική (βρῆκε και ψάλτες), ὄχι μόνο νά διαβάζουμε εὐχές (νά εἶναι ἀνάγνωσμα), ἀλλά ἔγινε καί ὁρατή… τήν εἶδα μέ τά μάτια μου!

– Κύριε ἐλέησον, τοῦ λέω. Τί εἶδες;

Καί μοῦ λέει:

–Τό πρωΐ μνημόνευσα 2.000 ὀνόματα στην Πρόθεση καί ξεκίνησα τή θεία

''καλά'' παιδιά....

Μα πώς είναι καλά παιδιά, αφού είναι μακριά από τον Θεό;

Έβγαλε”, λέει ο άλλος, ”καλά παιδιά”. Δικηγόρος, ιατρός, συμβολαιογράφος κ.τ.λ… Θα πάνε στον παράδεισο αυτά; Τα καλά παιδιά για εμάς είναι τα μορφωμένα. Που ξέρουν να λένε το ευχαριστώ ”μερσί” και το συγγνώμη ”μπαρτόν”.

Μα πώς είναι καλά παιδιά, αφού είναι μακριά από τον Θεό;

Ο γονέας φέρει ευθύνη κυρίως για την ψυχή του παιδιού του.

Είπα κάποτε σε μία ομιλία, όταν ο γιός μου, ο Νεκτάριος ήταν μικρός:

– Εάν πρόκειται να χαθεί η ψυχή του, προτιμότερο είναι να το πάρει τώρα ο Θεός και να σωθεί…

Στους περισσότερους, φάνηκε τολμηρό αυτό που είπα και έλεγαν:

– Ακούς εκεί; Αυτός που δεν είχε παιδί τόσα χρόνια και του έδωσε ο Θεός έπειτα από 17 χρόνια παιδί να λέει να φύγει…

Μα αυτή είναι η πραγματικότητα. Τι να το κάνω; Για να μου κρατήσει το όνομα; Τί μου χρειάζεται το όνομα; Η ψυχή του να σωθεί…

Η ευθύνη του γονέα δεν είναι μόνο υλική, αλλά κατεξοχήν πνευματική.

περί πνευματικής ζωής (Όσιος Ιερώνυμος της Αιγίνης)

-Απολαύστε την πνευματική ζωή!

–Δεν υπάρχει τίποτε γλυκύτερο απ’ αυτήν.

–Δεν υπάρχει τίποτε γλυκύτερο απ’ αυτήν

Ο καθένας εκ των έργων του δικαιωθήσεται ή κριθήσεται. Ό,τι έργα θα κάνης, αυτά θα σε κρίνουν ή βοηθήσουν*.

Αν κοιμηθώ εγώ, θα λυπηθείς εσύ. Θα πεις την επομένη: Ο καημένος ο Γέρων απ την Μικρά Ασία, αλλά δεν θα μπορείς να κάμεις τίποτα περισσότερο ή, εκείνες, ή άλλοι για σένα. Ό,τι θα κάνη ο καθένας μόνος του.

Σε κηρύγματα, μη τρέχετε πολύ. Μελετήσατε εις το σπίτι σας. Επιμεληθείτε ολίγον την σιωπή. Εις την προσευχή με ταπείνωση να πηγαίνετε, να σας λυπηθεί ό Θεός.

Ο Χριστιανός δεν πρέπει ούτε δειλός να είναι, ούτε απελπισία να έχει.

«Όταν προσεύχομαι, νοερώς βρίσκομαι στον Γολγοθά, όπου σταύρωσαν τον Χριστό μας, στον Πανάγιο Τάφο Του, στο Όρος των Ελαιών, στη Βηθλεέμ».

–Εάν δεν έλθουν δάκρυα στην προσευχή, η προσευχή δεν εισακούεται.

–Να μην σηκωθείς από την προσευχή, εάν δεν χύσεις έστω και έναν κόμπο δάκρυ!

–Πρέπει να βρέξει στην προσευχή, δηλ. πρέπει να χύσεις δάκρυα, για να

για τους σκοπούς που θέτει ο άνθρωπος και ο έρωτας σαν ρυθμιστικός παράγων …

…σε συνέχεια των σχολίων στο ο σκοπός της ζωής (αγ.Νεκταρίου) και της πρώτης ‘’επίτευξης’’ σαν σκοπός που ‘’πετυχαίνει’’ κάθε άνθρωπος, είναι το ανέβασμά του στον μικρόκοσμο (γη και κόσμο μας), από τον απειροελάχιστο μικρομικρόκοσμο. ‘’Ανεβαίνει’’ και βλέπει τον φυσικό ήλιο, που είναι εκτύπωμα του νοητού. 

Κι αυτό το κατάφεραν για χάριν του οι (συνδημιουργοί) γονείς του [αναλογικό του….. 26 καὶ εἶπεν ὁ Θεός· ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ᾿ εἰκόνα ἡμετέραν καὶ καθ᾿ ὁμοίωσιν (Γεν.α’)]. Ανάβαση που οφείλεται στον οριζόντιο (1), φυσικό  έρωτα. Αυτός ο τρόπος, άρχισε να ισχύει, εκτός του παραδείσου, όταν ο ΑΔΑΜ έγνω την ΕΥΑ (Γεν.δ’1) και σε χρόνο, που ήδη ‘’εξορίστηκαν’’ εκ της εδέμ…. 

Για τον δεύτερο ‘’σκοπό’’ που είναι η ανάβαση από τον μικρόκοσμο στον μακρόκοσμο (ουρανό και καρδία, όπου βρίσκεται εν δυνάμει ο θρόνος του Θεού) είναι απαραίτητος ο άλλος έρως, ο κάθετος (1) διανοίγοντας όραση και μετοχή για τον άλλον ήλιο, τον τρισυπόστατο, που ανέτειλε με τα Χριστούγεννα (2) και έδυσε (Μ.Παρασκευή). Ο θείος, με την αναγέννηση να γίνεται κι αυτή (όπως και η φυσική) χάριν των ‘’γονέων’’ (Πατρός επουρανίου και Μητρός Θεοτόκου). Είναι ο πρώτος σκοπός (η ελικοειδής τελειότητα) που ενεσπάρη στο dna (και επουράνια κλίμακα) του ανθρώπου και του δόθηκε σαν εφόδιο εντός του παραδείσου. Εφόδιο που ‘’πρέπει’’ να βρει και αναδείξει σαν θησαυρό, μέσα από τους δερμάτινους χιτώνες και σκεπασμένος από πολύ λάσπη (και γη) και κοσμικό φρόνημα… 

Ο έρωτας (3) στο σύνολό του γνωρίζεται, αρχής γενομένης από την ελληνική σοφία (και πλάτωνα) ότι είναι η έλξη μεταξύ δύο κομματιών που ήταν ενωμένα και χωρίσανε (με μας να έχουμε υποστεί δύο τομές… μία κάθετη και μία οριζόντια),

ο σκοπός της ζωής (αγ.Νεκταρίου)

Σκοπός της ζωής μας είναι να γίνουμε τέλειοι και άγιοι. Να αναδειχθούμε παιδιά του Θεού και κληρονόμοι της βασιλείας των ουρανών. Άς προσέξουμε μήπως, γιά χάρη της παρούσας ζωής*, στερηθούμε τη μέλλουσα, μήπως, από τις βιοτικές φροντίδες και μέριμνες, αμελήσουμε το σκοπό της ζωής μας. Η νηστεία, η αγρυπνία και η προσευχή από μόνες τους δέν φέρνουν τούς επιθυμητούς καρπούς, γιατί αυτές δέν είναι ο σκοπός τής ζωής μας, αποτελούν τα μέσα για να πετύχουμε το σκοπό. Στολίστε τις λαμπάδες σας με αρετές. Αγωνιστείτε ν’ αποβάλετε τα πάθη της ψυχής. Καθαρίστε την καρδιά σας** από κάθε ρύπο και διατηρήστε την αγνή, για να έρθει και να κατοικήσει μέσα σας ο Κύριος, για να σας πλημμυρίσει το Άγιο Πνεύμα με τις θείες δωρεές. Παιδιά μου αγαπητά, όλη σας η ασχολία και η φροντίδα σ’ αυτά να είναι. Αυτά ν’ αποτελούν σκοπό και πόθο σας ασταμάτητο. Γι’ αυτά να προσεύχεστε στο Θεό. Να ζητάτε καθημερινά τον Κύριο, αλλά μέσα στήν καρδιά σας και όχι έξω από αυτήν. Και όταν Τον βρείτε, σταθείτε με φόβο και τρόμο, όπως τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ***, γιατί η καρδιά σας έγινε θρόνος του Θεού. Αλλά για να βρείτε τον Κύριο, ταπεινωθείτε μέχρι το χώμα, γιατί ο Κύριος βδελύσσεται τούς υπερήφανους, ενώ αγαπάει και επισκέπτεται τούς ταπεινούς στην καρδιά. Άν αγωνίζεσαι τον αγώνα τον καλό, ο Θεός θα σε ενισχύσει. Στόν αγώνα εντοπίζουμε τις αδυναμίες, τις ελλείψεις και τα ελαττώματά μας. Είναι ο καθρέφτης της

Συνομιλία με Αγγέλους

Στην εκκλησία λοιπόν ο μακάριος είχε συνομιλία μ'εναν άγγελο!

Ήταν ο άγγελος που φρουρούσε το άγιο θυσιαστήριο.

-Από καιρό ήθελα πολύ να συναντήσω την ενδοξότητά σου!

-Καλά που με ξέρεις θειότατε; Ο όσιος απόρησε.
-Και γιατί είχες τόσο πόθο να συναντήσεις εμένα, ένα γερο σαπισμένο από την αμαρτία?
-Να γι’αυτό ακριβώς είχα ένα τέτοιο πόθο. Για να γνωρίσω αυτή σου την ταπείνωση.

Γιατί είχα ακούσει στον ουρανό, πως σου την χάρισε ο Κύριος με το ίδιο Του το χέρι.
-Άκουσες τέτοιο πράγμα; Μα είναι δυνατό να γίνεται λόγος στον ουρανό για ένα σίχαμα σαν κι εμένα;

-Αλήθεια σου λέω, αγαπημένε του Θεού, αποκρίθηκε με ένα ιλαρό χαμόγελο ο άγγελος. Δόλος σε μένα δεν υπάρχει. Άκουσε λοιπόν:

Όποτε πηγαίνω στο επουράνιο θυσιαστήριο, για να μεταφέρω στο Θεό από τούτο, το επίγειο, τις ικεσίες και τις προσφορές των χριστιανών, φτάνουν στα αυτιά μου όσα λένε οι άλλοι άγγελοι για σένα- ότι ο Νήφων είναι ευάρεστος στον Ύψιστο, γιατί με τη βαθειά του ταπείνωση κάνει στάχτη τους δαίμονες, ότι θυμάται στις

απολογητική και πίστις (π.Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος)

Ἡ Ἐκκλησία μὲ τὴν ἀπολογητικὴν δὲν κάνει κανένα νὰ πιστεύσῃ. Οἱ ἄνθρωποι πιστεύουν μὲ τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ καὶ ὄχι μὲ τὴν ἀπολογητικήν. Ἡ πίστις εἶνε δῶρον Θεοῦ. «Οὐδεὶς δύναται ἐλθεῖν πρός Με, ἐὰν μὴ ὁ Πατὴρ ὁ πέμψας Με ἑλκύσῃ αὐτόν» (Ἰω Ϛ΄ 44)*. Μπορεῖ, βεβαίως, κάποιος νὰ λάβῃ ἀφορμὴν καὶ ἀπὸ κάποιαν ἀπολογητικὴν συζήτησιν· ἄλλο αὐτό. Ὁ Θεὸς κτυπᾶ ὅλας τὰς θύρας καὶ οἱ καλοπροαίρετοι Τοῦ ἀνοίγουν, οἱ κακοπροαίρετοι βάζουν καὶ περισσοτέρας ἀμπάρας ἀπὸ μέσα, μὴ τυχὸν καὶ τὴν παραβιάσῃ ὁ Θεὸς καὶ εἰσέλθῃ μέσα εἰς τὴν ψυχήν τους.

Ἡ ἀπολογητικὴ χρειάζεται μόνον κατὰ τοῦτο, νὰ σφραγίζῃ τὰ στόματα μερικῶν ἀπίστων καὶ νὰ τοὺς λέγῃ, ὄχι κύριε, δὲν εἶνε ἔτσι· εἶνε ἔτσι. Ἀφαιρεῖ, δηλαδή, ἐπιχειρήματα ἀπὸ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι θέλουν νὰ λέγουν ὅτι τοὺς ἐμποδίζει ἡ λογική τους νὰ πιστεύσουν. Βεβαίως, δὲν θὰ πεισθοῦν αὐτοί, ἀλλὰ τοὐλάχιστον θὰ κλείσουν τὸ στοματάκι τους. Καὶ κάτι ἄλλο: βοηθεῖ μερικοὺς ἀσθενεῖς εἰς τὴν πίστιν, νὰ μὴ ἐπηρεάζωνται ἀπὸ ἐπιχειρήματα τὰ ὁποῖα ἀκοῦν ἀπὸ δῆθεν μορφωμένους καὶ σοφούς, ὅτι τὸ α ἢ τὸ β ἢ τὸ γ ἐπιστημονικὸν δεδομένον, τοὺς ἐμποδίζει νὰ πιστεύσουν. Αὐτὴ εἶνε ἡ ἀξία τῆς ἀπολογητικῆς. Εἶνε λάθος νὰ

τα τελευταία λόγια του αγ.Ιωάννη Βατάτζη

- σ’ευχαριστώ παιδί μου. Είναι η τελευταία φορά που υμνολογώ* την Παναγία μας ‘’γλώσση’’. Σ’ ευχαριστώ. Η γλυκειά σου φωνή θα με συνοδεύει στον ουρανό. 

Από εκείνη την στιγμή σταμάτησε να μιλά ο Βατάτζης.

Ήταν φορές που έκανε νεύμα στον Θεόδωρο να πάει κοντά του, να καθίσει πλάι του, να τον αγγίξει και να του μιλήσει. Δεν κατάφερε όμως να πει ούτε λέξη. 

Οι δύο άνδρες δάκρυζαν και κοίταζαν ο ένας τον άλλον. Ο Θεόδωρος πέρασε ένα μαρτύριο αυτό το διάστημα, που ήταν και οι δύο σκηνίτες. Όταν πια είχαν εξαντληθεί τα περιθώρια ζωής για το Βατάτζη, κάλεσε τον Θεόδωρο κοντά του. Τον αγκάλιασε με τα αδύναμα σκελετωμένα χέρια του, τον φίλησε στο μέτωπο με τα τρεμάμενα χείλη του και του είπε χαμηλόφωνα τα τελευταία λόγια. 

- Σου μεταγγίζω τον κόσμο μου, παιδί μου Θεόδωρε.

Να αναστήσεις την Πόλη.

Φυλάξου από τους φαρισσαίους.

Ο Θεός και η Παναγία να σε προστατεύουν, κανείς άλλος.

Στην Ιερά μονή Σώσανδρα να καταθέσεις το κορμί μου.

Την Πόλη, την Κωνσταντινούπολη… παιδί μου.

σταυρός και αγ.Γαβριήλ δια XC σαλός

Ο Άγιος Γαβριήλ ο δια Χριστόν σαλός και ομολογητής μιλά πρακτικά μέσα από την εμπειρία του στον Αόρατο Πόλεμο με τα πονηρά πνεύματα και δίνει συμβουλές που κυριολεκτικά σώζουν!

Όταν γινόταν συζήτηση με τον π. Γαβριήλ για το σημείο του σταυρού, εκείνος εξηγούσε:

– Πρέπει να κάνεις σωστά το σταυρό σου.

Όταν δεν τον κάνεις σωστά, τα πονηρά πνεύματα όχι μόνο δεν φεύγουν αλλά γελάνε. Και η Παναγία θυμώνει.

Όταν κάνεις το σημείο του σταυρού, πρέπει να βάλεις το δεξί χέρι πρώτα στο μέτωπο, μετά στον αφαλό, ύστερα στον δεξιό ώμο και έπειτα στον αριστερό.

Εκείνος που βάζει το χέρι του όχι πάνω στον αφαλό αλλά στην καρδιά, βγάζει ανάποδο σταυρό.

Ούτε στον αέρα κάνει να σταυρώνεσαι.

Το χέρι πρέπει οπωσδήποτε να αγγίζει το σώμα. Κι όταν σταυρώνεσαι, πρέπει να προσεύχεσαι. Αλλιώτικα, έτσι σταυρώνονται κι οι ηθοποιοί.

– Πρέπει να σταυρώνεις τα πάντα, εκτός από τα Άγια Δισκοπότηρα της Θείας Μετάληψης. Αν κάτι είναι πεταμένο στο δρόμο, ενδέχεται να είναι εκ του πονηρού. Αν δεις ότι κάποιος άλλος το σταύρωσε, τότε δεν χρειάζεται να το κάνεις κι εσύ.

αυτογνωσία… (με σ+τοιχεία φιλοκαλίας και φιλοσοφίας)

Όποιος αισθάνθηκε (1) τις αμαρτίες του, είναι ανώτερος από εκείνον που ανασταίνει νεκρούς με την προσευχή του. 

Όποιος στενάζει μια ώρα για την ψυχή του, είναι ανώτερος από εκείνον που ωφελεί όλον τον κόσμο. 

'Οποιος αξιώθηκε να δει τον εαυτόν του, είναι ανώτερος από εκείνον που αξιώθηκε να δει αγγέλους. 

Σε αυτόν που γνώρισε τον εαυτόν του, δίνεται η γνώση των πάντων. Διότι η γνώση του εαυτού μας είναι πλήρωμα της γνώσης των πάντων! (2) 

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος 

--- 

... όταν ο νους δεν σκορπίζεται στα εξωτερικά πράγματα, ούτε διαχέεται στο κόσμο από τίς αισθήσεις, γυρίζει στον εαυτό του και μέσα από τον εαυτό του ανεβαίνει στην έννοια του Θεού· - μέγας Βασίλειος 

...εισέρχεται εντός εαυτού και ανεβαίνει (με τις δύο κινήσεις, δυνάμει του Σταυρού) …. αφομοιώνοντας τους καρπούς του δέντρου της γνώσης. Αυτογνωσίας,

Λίγα λόγια για τον κίνδυνο της γιόγκα και του διαλογισμού

εκ του Γραφείου κατά των αιρέσεων της Ιεράς Μητροπόλεως Πάφου 

Η λέξη «Γιόγκα» προέρχεται από τη σανσκριτική ρίζα «Yuj», που σημαίνει «ενώνομαι» ή «ζυγώνω» ή «ενώνω». Σύμφωνα με τις γραφές της Γιόγκα, η πρακτική της Γιόγκα οδηγεί στην ένωση της «ατομικής συνείδησης» με τη λεγόμενη «Παγκόσμια Συνείδηση». 

Ο στόχος της γιόγκα είναι να συνδέσεις τη θέλησή σου με «το φίδι Κουνταλίνι» (ψευδής «θεϊκή» ενέργεια στο σώμα) και να την ανυψώσεις σε «Σίβα» (έναν δαίμονα) και να βιώσεις τον «αληθινό» εαυτό σου (που σημαίνει πνευματική εξαπάτηση). Όλα τα μονοπάτια της γιόγκα συνδέονται μεταξύ τους σαν κλαδιά δέντρου. Για το λόγο αυτό, η γιόγκα προσπαθεί να ενώσει το μυαλό/σώμα ή τον εαυτό του με τον Shiva (έναν δαίμονα). Ο απώτερος στόχος της γιόγκα είναι να αφυπνίσει την «κουνταλίνι (δηλαδή σατανική) ενέργεια κουλουριασμένη στη βάση της σπονδυλικής στήλης» στην εικόνα ενός φιδιού (Σατανά). 

Μέσω της γιόγκα, σιγά σιγά, «εκμεταλλεύεται το shakti» (το shakti είναι η σατανική δύναμη) την οποία οι γιόγκι αναφέρουν ως «θεϊκή Μητέρα», η οποία στην πραγματικότητα είναι η «σκοτεινή θεά» που συνδέεται με άλλους

το ‘’πέρασμα’’

περάσματα και θύρες στον κόσμο, υπάρχουν πάμπολλες... στα πνευματικά, περάσματα και Θύρα ( 6 ) με εισόδους και εξόδους (από δεξιά προς αριστερή επίγνωση και αντίστροφα, αλλά και καθέτως από την εικόνα στο καθ'ωμοίωση), πάλι πάμπολλες, αλλά όπως Η Θύρα είναι Μία (Χριστός) έτσι και το ''πέρασμα'' είναι ένα και αφορά τον βιολογικό θάνατο.

Δι αυτού σαν πύλη, πόρτα και κατώφλι, γίνεται η μετάβαση από το πρόσκαιρο και φαινόμενα στην αιωνιότητα και ουσία.... 

Υπό την άποψη της δικαιοσύνης, όλοι λίγο πολύ γνωρίζουν (ή υποψιάζονται) ότι ισχύει το... ό,τι σπείρεις αυτό και θα θερίσεις και η συμ-περι-φορά, θα δώσει δικαιώματα προς ποια κατεύθυνση θα κινηθούμε με τον εξοστρακισμό... 6 ή 9. απάνθρωπη ή φιλάνθρωπη. Κάπως πιο ενημερωτικά σαν μαρτυρία από τον αγ.Εφραίμ τον σύρο, αναγράφηκαν στο Η σχετική και η οντολογική δικαιοσύνη. 

Η κοινή πεποίθηση ότι το πέρασμα από την γη στον ουρανό…. και από το σκότος στο Φως, σαν ''τελευταίο ταξίδι''... ξεκινά από τον θάνατο, είναι μια καλοστημένη παγίδα και μας κάνει κάπως αδιάφορους, για να μην εργαστούμε από τώρα, στην ζωή και καθημερινότητά μας. Το θέμα όμως είναι, πως η ζωή είναι μια εύσπλαγχνη ευκαιρία και στάδιο που κάθε άνθρωπος αγωνίζεται, για να πετύχει άφθαρτο στεφάνι ή αδιαφορώντας, αιώνια απώλεια.

Στο προηγούμενο άρθρο αναφέρθηκε πως…. ο,τιδήποτε απομακρύνει από τον Χριστό ή διατηρεί μακριά από τον Χριστό είναι ένας δαιμονισμός.... το πόσο όμως θα καταφέρει αυτή η φυγόκεντρος (ι' τάγμα δαιμόνων) μέσω των παθών να μας κρατήσει μακράν του προσώπου του Θεού, στην γη, στο έδαφος*, χωρίς ίχνος ύψους, εξαρτάται από τα δικαιώματα που δίνουμε.  

* είναι το ΕΔΑΦΟΣ και ο ΟΦΙΣ και ο ΤΡΟΜΟΣ (=780) που νοηματικά συνδέονται μεταξύ τους… και μας συμφέρει φυσικά να ξεκολλήσουμε από το έδαφος, κόσμο και κοσμικό φρόνημα της αιγύπτου που είμαστε δούλοι, ξεφύγουμε του έρποντος όφεως και από τον τρόμο, ταραχή και αρά, δια Της Θεοτόκου, να πάμε στην χαρά Του Κυρίου και ακούσουμε το ευ δούλε αγαθέ είσελθε . … Χαῖρε, δι' ἦς ἡ χαρὰ ἐκλάμψει, χαῖρε, δι' ἦς ἡ ἀρὰ ἐκλείψει. (αντί το φοβερό, ουκ οίδα υμάς… και απέλθετε...). Να περάσουμε την πύλη, χάριτι, από τώρα Πύλη ουρανού και καρδιάς. 

Το Τι συμβαίνει όταν ο Αρχάγγελος έρχεται να πάρει τη ψυχή! μας το ανέλυσε βάσει της παράδοσης, ο Γέροντας Εφραίμ της Σκήτης του Αγίου Ανδρέα. Ο ίδιος για τον τελωνισμό των ψυχών αναφέρει, πως μοιάζουν με τα διόδια που είναι στημένα μεταξύ θεσσαλονίκης και αθήνας και πρέπει να ‘’ξοφλήσει’’ κάποιος το αντίτιμο για να μπορέσει να περάσει…

Με τον τρόπο ζωής και όσο τα προσπερνάμε σαν εμπόδια και τροχοπέδες εν ζωή,