Προσεγγίζοντας το Φως των Θεοφανείων

…10 καὶ εὐθέως ἀναβαίνων ἀπὸ τοῦ ὕδατος εἶδε σχιζομένους τοὺς οὐρανοὺς καὶ τὸ Πνεῦμα ὡς περιστερὰν καταβαῖνον ἐπ᾿ αὐτόν· 11 καὶ φωνὴ ἐγένετο ἐκ τῶν οὐρανῶν· σὺ εἶ ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν σοὶ ηὐδόκησα. (Μαρκ.α’)

Φυσικά και δεν είχε ανάγκη βαπτίσεως Ο Κύριος αλλά προέβη σε αυτήν την συγκατάβαση για να διανοίξει Την Οδόν και μας γνωρίσει την Αγία Τριάδα. Ευθέως ανέβη για να κατέβει το Πνεύμα το Άγιον και να ακουστεί η Φωνή Του Πατρός, ώστε ευθέως κι εμείς να ανεβούμε για να κατέβει το Άγιο Πνεύμα (που είναι ο σκοπός μας η απόκτησις) και να επιβεβαιώσει αυτό η φωνή Του Πατρός.

Διασχίζει τους ουρανούς και ‘’πέφτει’’ σαν πέτρα (Πέτρα ην XC) να ταράξει τα λιμνάζοντα κάτω ύδατα, για να τα ενώσει με τα άνω και δώσει χάρι. Κάνει ομόκεντρους κύκλους επί γης Ο άχρονος, καλύπτοντας έως  τις εσχατιές του χρόνου (από γενέσεως έως συντελείας) τα πριν και τα μετά. Όλον τον χρόνο. Κι εμείς, κινούμενοι γραμμικώς (και οριζοντίως) επ’αυτού, εντοπίζουμε τα ίχνη Του σαν αρμονικές της κυρίας συχνότητος (όντας το Φως, όπως και ο ήχος, συχνότητα). Όποιος μείνει στάσιμος σε μια αρμονική και δεν

εγγίσει τον κάτω πόδα ώστε να ανέβει, δεν απέχει  από την παραμονή και επανάπαυση στον αντικατοπτρισμό της όασης (στο είδωλο, όσο και να ομοιάζει αληθοφανώς) αντί να πάει στην όαση, την μόνη (Αλήθεια) που ξεδιψά και ξεκουράζει.

Όροι, όπως άνω ύδατα, κάτω, Φως, στερέωμα… εντοπίζονται θεωρητικά από την αρχή της Αγίας Γραφής.       

1 ΕΝ ἀρχῇ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν. 2 ἡ δὲ γῆ ἦν ἀόρατος καὶ ἀκατασκεύαστος, καὶ σκότος ἐπάνω τῆς ἀβύσσου, καὶ πνεῦμα Θεοῦ ἐπεφέρετο ἐπάνω τοῦ ὕδατος. 3 καὶ εἶπεν ὁ Θεός· γενηθήτω φῶς· καὶ ἐγένετο φῶς. 4 καὶ εἶδεν ὁ Θεὸς τὸ φῶς, ὅτι καλόν· καὶ διεχώρισεν ὁ Θεὸς τὸ φῶς, ὅτι καλόν· καὶ διεχώρισεν ὁ Θεὸς ἀνὰ μέσον τοῦ φωτὸς καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σκότους. 5 καὶ ἐκάλεσεν ὁ Θεὸς τὸ φῶς ἡμέραν καὶ τὸ σκότος ἐκάλεσε νύκτα. καὶ ἐγένετο  ἑσπέρα καὶ ἐγένετο πρωΐ, ἡμέρα μία.  6 Καὶ εἶπεν ὁ Θεός· γενηθήτω στερέωμα ἐν μέσῳ τοῦ ὕδατος καὶ ἔστω διαχωρίζον ἀνὰ μέσον ὕδατος καὶ ὕδατος. καὶ ἐγένετο οὕτως. 7 καὶ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸ στερέωμα, καὶ διεχώρισεν ὁ Θεὸς ἀνὰ μέσον τοῦ ὕδατος, ὃ ἦν ὑποκάτω τοῦ στερεώματος, καὶ ἀναμέσον τοῦ ὕδατος τοῦ ἐπάνω τοῦ στερεώματος. (Γεν.α’)

Ο Τριαδικός Θεός, εκ του μη όντος στο είναι ημάς παρήγαγε. Έστησε τους πόδας μας σε τόπο ευλογημένο και χαράς, αλλά εμείς δια της φυγοκέντρου κατήλθαμε σε τόπο κατέναντι, τόπο αράς (χωρίς χ) μετά το πρώτο απέναντι (εκ της παραβάσεως). (Γεν.γ’24 και Γεν.δ’16). 

Εξήλθαμε από το

ΕΝΑ

στο

ΕΙΝΑΙ

…λόγω του χαρίσματος της ελευθερίας, ενεσπάρησαν εντός μας και η δυνατότητα φυγής (ακολούθησης του Ι τάγματος δαιμόνων) αλλά και επιστροφής (μεταστροφής από τα έξω εντός ημών) δια της κεντρομόλου Ι, Ιησού, Οδού με συνοδοιπόρο τον πρόδρομόν Του Ιωάννη και πνεύμα της μετανοίας, κατά την προαίρεση, πίστη και διδόμενη χάρι.

(εκ του συμβόλου της πίστεως) …Ὁμολογῶ ἕν Βάπτισμᾳ εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν. Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν. Καὶ ζωήν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος.

Ομολογούμε κι εμείς ΕΝ (ορθόδοξο) βάπτισμα κι όχι της μεταπατερικής νοσούσης βαπτισματικής ‘’θεολογίας’’,  έλα μωρέ όλα ίδια είναι.   

Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε Χριστόν ενεδύσασθε…. Η δε τρισσή κατάβασις δηλώνουσα την τριήμερον ταφήν και ανάσταση. Κι όπως για την ανάσταση προϋπόθεση είναι ο σταυρός, έτσι και ο Φωτισμός έχει  προϋποθέσεις (αγ.Κλήμη αλεξανδρέως). Την κάθαρση.

Το δε Φως, άφησε και αφήνει ίχνη για βιωματική ακολούθηση εξόδου και διέλευσης.  

...Μοιάζει η ιστορία, η συνυφασμένη με την ίδια την ζωή, με ποτάμι, που δεν γυρίζει πίσω. Στην ιστορία όμως του κόσμου, μόνο μια φορά ακούστηκε πως ποτάμι γύρισε πίσω και αυτή ήταν, όταν Ο Κύριος βαπτίστηκε στον Ιορδάνη.

Τότε ‘’τα ιορδάνεια ρείθρα, εστράφησαν προς τα οπίσω’’… θαύμα, που επαναλαμβάνεται όποτε ο καλός Θεός θελήσει (και δεν είναι λίγες οι φορές). Παρατηρεί ο Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος, πως αυτό είναι λογικό, καθώς, πως θα ήταν δυνατόν ο ποταμός που δέχτηκε την ίδια την Ζωή, να καταλήξει… στην Νεκρά θάλασσα;

Έτσι, μόνο μία περίπτωση υπάρχει να μην οδηγηθεί ο ρους του ποταμού της ζωής μας στο θάνατο, ατομικά, κοινωνικά, παγκόσμια, πανανθρώπινα. Να εισέλθει και στο δικό μας ποτάμι, στη δική μας τη ζωή Ο Κύριος, να μας την αγιάσει, να μας αναγεννήσει και να μας οδηγήσει στη Ζωή, αντί της σίγουρης ‘’νομοτελειακής’’ κατάληξης [χωρίς την σωτήρια ‘’ένσαρκη’’ (και όχι μόνο θεωρητικά) επέμβασή Του, ως καλόν και αγαθόν εμβόλιο], στη ‘’νεκρά θάλασσα’’.

Μόνο έτσι οδηγούμαστε στις καθαρές πηγές των υδάτων (κατά το εστράφησαν) και ‘’συγχρόνως’’, στην ατελεύτητη Ζωή. Μας οδηγεί και μας κάνει μετόχους Του εαυτού Του, την αρχή και (αμήν) το αίσιο τέλος και ενότητα των πάντων, το Α και το Ω.

Κι ενώ το χρησιμοποιούμενο σχήμα εν σκιά αφορά έναν οριζόντιο ποταμό, η αλήθεια και ουσία είναι κάθετη. Από την γη προς τον ουρανό. Από έξω προς τα μέσα και βασιλεία του Θεού, διερχόμενοι δια των κάτω υδάτων, που μας ''απαγορεύουν'' την κοινωνία μας με τα άνω ύδατα, όπου επ'αυτών φέρεται το πνεύμα Θεού και ακούγεται η Φωνή Του (ως αύρα λεπτή).

Νερά ήθελαν να καταποντίσουν τον Μωυσή, αλλά χάριτι σώθηκε, γιαυτό και Μωυσής σημαίνει ο σωσμένος εξ υδάτων. ‘’Σώθηκε’’ κι ο οδυσσέας εκ των υδάτων (και μήνυ του ποσειδώνα) ως εκτύπωμα στην σοφία, παιδαγωγικό των εθνών.

Δια του ορθοδόξου βαπτίσματος και της σύμφωνης με αυτό βιωτής, ως άλλη χαριτωμένη μηλωτή η υγρά οδός γίνεται ξηρά και την διαβαίνουμε ευστόχως. Έτσι υμνείται και στο προεόρτιο της εορτής Θεοφανείων Ἀπολυτίκιον: ... Ἀπεστρέφετό ποτέ, ὁ Ἰορδάνης ποταμός, τῇ μηλωτῇ Ἐλισαιέ, ἀναληφθέντος Ἠλιού, καὶ διῃρεῖτο τὰ ὕδατα ἔνθεν καὶ ἔνθεν, καὶ γέγονεν αὐτῷ, ξηρὰ ὁδὸς ἡ ὑγρά, εἰς τύπον ἀληθῶς τοῦ Βαπτίσματος, δι' οὗ ἡμεῖς τὴν ῥέουσαν, τοῦ βίου διαπερῶμεν διάβασιν, Χριστὸς ἐφάνη, ἐν Ἰορδάνῃ, ἁγιάσαι τὰ ὕδατα.

Αμήν να εισέρχεται στον ποταμό της ζωής μας σε πράξη και θεωρία, ώστε να μην καταλήξουμε στην νεκρά θάλασσα... αλλά όπως τα ιορδάνεια ρείθρα εστράφησαν προς τα οπίσω, έτσι κι εμείς να μετέχουμε Ζωής και επιστρέψουμε στην Πηγή Αυτής...

ΣΚΙΑΝ γὰρ ἔχων ὁ νόμος τῶν μελλόντων ἀγαθῶν, οὐκ αὐτὴν τὴν εἰκόνα τῶν πραγμάτων, κατ' ἐνιαυτὸν ταῖς αὐταῖς θυσίαις ἃς προσφέρουσιν εἰς τὸ διηνεκές, οὐδέποτε δύναται τοὺς προσερχομένους τελειῶσαι· … 4 ἀδύνατον γὰρ αἷμα ταύρων καὶ τράγων ἀφαιρεῖν ἁμαρτίας. (Εβρ.ι’)

Ευχόμαστε…. Απόπλυνον τω Αίματί Σου τω αγίω…. Που είναι Η υπέρτατη Θυσία που ακύρωσε ως Φως, την ισχύ όλων των ανίσχυρων ειδώλων, αφήνοντας όμως όλες τις προηγούμενες οδοδεικτούσες σκιές, για την κατά τάξη και ετοιμότητα προσπέλασή τους. 

Κι ο Ιορδάνης, είναι ένα κομβικό ‘’σημείο’’ πέρασμα που περιμένει και την δική μας νοητή διέλευση. 

Γιαυτό και μεθεορτίως υμνούμε: … Ἰησοῦς ὁ τοῦ Ναυῆ, ἐν Ἰορδάνῃ ποταμῷ, διαβιβάζων τὸν λαόν, καὶ τοῦ Θεοῦ τὴν κιβωτόν, ἐσκιαγράφει τὴν μέλλουσαν εὐεργεσίαν· εἰκόνα γὰρ ἡμῖν ἀναμορφώσεως, καὶ τύπον ἀψευδῆ ἀναγεννήσεως, ἡ μυστικὴ διάβασις τῶν δύω, σκιαγραφεῖ ἐν τῷ Πνεύματι. Χριστὸς ἐφάνη, ἐν Ἰορδάνῃ, ἁγιάσαι τὰ ὕδατα. (από όρθρο της 8^ης Ιαν)

Ο λαός έχει κι αυτός μια προϋπόθεση για να ονομαστεί έτσι. Η ενοίκηση του Τριαδικού Θεού και η μη συγκατάθεσις μετά των ειδώλων…. ὑμεῖς γὰρ ναὸς Θεοῦ ἐστε ζῶντος, καθὼς εἶπεν ὁ Θεὸς ὅτι ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καὶ ἐμπεριπατήσω, καὶ ἔσομαι αὐτῶν Θεός, καὶ αὐτοὶ ἔσονταί μοι λαός. (Β’Κορ.στ’16)

Κι ο λαός δεν περνάει τον Ιορδάνη μόνος του, αλλά μαζί με την κιβωτό, νοούμενες οι εντολές (ακρόαση και τήρηση οριζόντιο σκέλος του σταυρού), …ἐγγεγραμμένη οὐ μέλανι, ἀλλὰ Πνεύματι Θεοῦ ζῶντος, οὐκ ἐν πλαξὶ λιθίναις, ἀλλὰ ἐν πλαξὶ καρδίαις σαρκίναις. (Β’Κορ.γ’3)

Κι ο Μωυσής προτυποί την σκιά και οδοδεικτεί την πορεία και ανάβαση κάθε χριστιανού, από τους πρόποδες όπου προσκυνούνται τα είδωλα στην αγία κορυφή, δια Της Θεοτόκου (φλεγομένης και μη καιομένης βάτου).

Ο Μωυσής ίσταται επί λόφου και ορά την εξέλιξη του αγώνα του Ιησού του Ναυή κατά των αμαληκιτών, η δε θεώρησή του (ΠΔ) αν δεν υποστηριχθούν οι βαρείες χείρες του από τον Ααρών και τον Ωρ, (προτύπωση της συμπλήρωσης με την καινή και Α+Ω XC) η πάλη με την ειρήνη του κόσμου δεν θα έχει αίσιο τέλος δλδ ειρήνη ΚΑΙ ελευθερία (διαχρονικά).

Ο κύριος αγώνας είναι του Ιησού του Ναυή, αυτός που διαπερνά και τον λαό μαζί με την κιβωτό τον Ιορδάνη, όπου ισραήλ σημαίνει, νους ορώμενος τω Θεώ εννοώντας τον κάθε νου, κάθε εποχής, που ορά και οράται.

Ο κύριος αγώνας για συγχώρεση (εις άφεσιν αμαρτιών) είναι του Λώτ που για 30 χρόνια (για άλλους 20) κουβαλά νερό από τον Ιορδάνη για να ποτίσει και τελικά φυλλοβολήσει (ένδειξη δεκτής μετανοίας – και την προτύπωση του ΕΝ βάπτισμα εις άφεσιν αμαρτιών) το τρίκλωνο  δέντρο (και Τίμιο Ξύλο).

Συνηθίσαμε να βλέπουμε τον αβραάμ και τον μωυσή, αλλά μας διαφεύγουν ο λώτ και ο ιησούς του ναυή που θα έπρεπε να ήταν πρότυπα για μας, πρότυπα μετανοίας και αγωνιστικότητος, χωρίς να παραβλέπουμε την πρόσθεση εκ Θεού, του α (αγάπη και αλήθεια) στην κεφαλή και το ρ (δικαιοσύνη) στο σώμα (από άβραμ σε αβραάμ και από σάρα σε σάρρα) αλλά και τον μωυσή τον σωσμένο εκ των υδάτων, αμήν κι εμείς.  

Εκεί (πάλι) στους πρόποδες του υψηλού όρους Θαβώρ, οι μαθητές αδυνατούν να εξάγουν δαιμόνιο, οπότε ακούγεται και η μόνη λύση. Προσευχή και νηστεία (κάθετο σκέλος του Σταυρού).

Παρομοιάστηκε η τωρινή κατάσταση σαν σε σκοτεινή μήτρα από τον αγ.Μάξιμο ομολογητή, αναφέροντας πως ο λόγος είναι σκληρός.

Όμοια σκληρός ή ασυνήθιστος λόγος, είναι και η παρατήρηση του αγ.Νικολάου βελιμίροβιτς στο Όταν Ξημερώσει η Ημέρα της Αφύπνισης: …Μήν θεωρεῖς τίποτε γιά στόχο τῆς ζωῆς σου ἐκτός ἀπό τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς.

Κάθε ἄλλο ἰδανικό, πού οἱ ἄνθρωποι σέ κάποια στιγμή προβάλλουν ὡς στόχο, δέν εἶναι ἄλλο παρά ἕνα κίνητρο παραπάνω -ἐάν ὄχι ἄμεσο μέσον- γιά τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς.

Ἡ οἰκογένεια, ἡ κοινωνία, τό κράτος, ὁ πολιτισμός, ὅλα αὐτά δέν εἶναι στόχος. Ὅλα αὐτά εἶναι κίνητρο καί περισσότερο ἤ λιγότερο μέσον τοῦ κυρίου στόχου, τοῦ μόνου στόχου, τῆς σωτηρίας τῆς ψυχῆς.

Ὅλα ἐκεῖνα πού ὁ χρόνος χτίζει καί γκρεμίζει, δέν εἶναι ἡ μόνιμη κατοικία σου, ἀλλά μόνο θλιβερή ἤ χαρούμενη ὑπενθύμιση αὐτῶν. Ἡ μητέρα ἀχνά μόνο σοῦ θυμίζει τήν ἀνείπωτη μητρική στοργή, πού θά συναντήσει τήν ψυχή σου στόν ἄλλον κόσμο.

Ἡ γυναίκα ἀχνά μόνο σοῦ θυμίζει τήν γλυκειά ἑνότητα τῆς ψυχῆς σου μέ τόν Θεό. Τά παιδιά ἀχνά μόνο σοῦ θυμίζουν τούς καρπούς πού φέρει ἡ ἑνότητα τῆς ψυχῆς μέ τόν Θεό. Οἱ φίλοι ἀχνά μόνο σοῦ θυμίζουν τήν παρέα τῶν ἐξαίσιων οὐράνιων Ἀγγέλων.

Ὅλες οἱ ἐπιστημονικές ἀνακαλύψεις ἀχνά μόνο σοῦ θυμίζουν τίς ἀνονείρευτες ἀποκαλύψεις καί τίς γνώσεις κοντά στόν Θεό. Ἡ φύση ἀχνά μόνο σοῦ δείνχει ὅλη τήν πολυτέλεια καί τήν ὀμορφιά τοῦ μελλοντικοῦ κόσμου.

Ὅ,τι λέγεται εὐτυχία σ’ αὐτόν τόν κόσμο καί βιαστικά ἐξαφανίζεται σάν πρωινός ἄλικος οὐρανός, ἀχνά μόνο σοῦ θυμίζει τήν ἀληθινή εὐτυχία στόν κόσμο τῆς πραγματικότητας.

Σ’αὐτόν τόν κόσμο τῶν σκιῶν καί τῆς διαύγειας, μόνο ἡ ψυχή ἔχει τήν πραγματικότητα, τἠν ὁποία μπορεῖ νά φυλάξει ἤ νά χάσει.

Σ’ αὐτό τον κόσμο τοῦ ὀνείρου καί τῆς ὀνειροπόλησης, μόνο ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου φέρει τήν πραγματικότητα μέσα της. Ἀλοίμονο στόν ἄνθρωπο πού καί αὐτή τήν λίγη πραγματικότητα τήν μεταμορφώνει σέ ὄνειρο.

Ὅταν ξημερώσει ἡ ἡμέρα τῆς ἀφύπνισης, δέν θά ὑπάρχει τίποτε μέσα του νά ξυπνήσει.

…Όλα τα παραπάνω με χρονική διάρκεια, είναι σκιές. Δυστυχώς ποσοστιαία και σε προσωπικό επίπεδο και σε πανανθρώπινο συλλογικό, ο άξονας κίνησής μας είναι μεταξύ λογικού και παραλόγου, στόχους και κυνήγι αντικατοπτρισμών, με χλιαρότητα πόθου του υπέρλογου. Γιαυτό και ευχόμαστε, να μην μείνουμε σε αυτά, αλλά να είναι κίνητρα και μέσα για την σωτηρία μας και της επιγνώσεως της Αληθείας που είναι και το θείο θέλημα.

Στην συνάφεια ‘’διέλευσης’’ εκ του κάτω ύδατος προς το επάνω στερέωμα (όπου πατούν πόδες πραέων), που τελεσιουργείται με τα Θεοφάνεια και βάπτισή μας, είναι και η διέλευση άνω του (κοσμικού) πυρός δια της μετανοίας (γενέσιον του Ιωάννη 24 Ιουν). Θα βρεθούν κάποιοι που θα υποτιμήσουν τον κλήδονα, ως ειδωλολατρικό έθιμο (και καλά κάνουν) αλλά αν προσπεράσουν το μήνυμα της σκιάς ΜΟΝΟ αναθεματίζοντάς το, το ίδιο και όσους τους το υπενθυμίζουν, μάλλον δεν αρκεί.

(από την τάχα σεβαστή και επαναλαμβανόμενη αδιακρίτως παράδοση) ο «κλήδονας» σχετίζεται με μια λαϊκή μαντική διαδικασία, η οποία λέγεται ότι αποκαλύπτει στις άγαμες κοπέλες την ταυτότητα του μελλοντικού τους συζύγου…. Κι έρχεται ο προφήτης Ιωάννης πρόδρομος ο μείζων εν γεννητοίς, που καταδεικνύει Τον Νυμφίο.

Όντως χάσμα μέγα μεταξύ διανοημάτων (και ειδωλολατρικού και ψυχοφθόρου κοσμικού φρονήματος) και νοός Θεού, αλλά ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ, όχι αγεφύρωτο. Αν ήταν αγεφύρωτο το μόνο που θα μας ενέπνεε (και δυστυχώς πλάκωνε) θάταν η απελπισία και η ζοφώδης σκιά. Κι έρχεται η πάντων ελπίς Θεοτόκος, Η γέφυρα η μετάγουσα τους εκ γης προς ουρανόν, Η τα εναντία εις ταυτό αγαγούσα, για να μας διαπεράσει από τον κλύδωνα του βίου.

Ξεκίνησα με το ότι ο λόγος (του αγίου Νικολάου βελιμίροβιτς) είναι σκληρός για τους αυστηρούς…. αφού μας λείπει η αυτογνωσία και δεν καταλαβαίνουμε ότι διακατεχόμαστε στην καθημερινότητά μας από πνεύμα ειδωλολατρείας, αλλά ελπιδοφόρος με την προϋπόθεση να θελήσουμε να στρέψουμε όλες τις δυνάμεις της ψυχής μας, στον κυρίως στόχο.

Εκεί με το στώμεν καλώς του αρχ.Μιχαήλ, οι πεπτωκότες δαίμονες, όπου βρέθηκαν σταμάτησαν. Άλλοι στην γη (χθόνιοι) άλλοι στον αέρα (τα εναέρια τελώνια που καλούμαστε να περάσουμε και ‘’πληρώσουμε’’ από τώρα τα διόδια για να μην μας σταματήσουν μετά) άλλοι στο νερό (και γιαυτό Ο Κύριος βαπτίστηκε για να θλάσει τις κάρες των αοράτων δρακόντων) κι άλλοι στο πυρ …. Ο καθένας σε ένα στοιχείο της φύσης.

Προτού λάβουμε την υιοθεσία, κατ’όνομα άρχουμε, αρχόμενοι από τα στοιχεία της φύσης… (προς Γαλάτες επιστολή).

[και πως ‘’ισχύει’’ αυτό επί του πρακτέου; Η λεπτότητα της φύσης των αγγέλων (φωτεινών και σκοτεινών) διαπερνούν τα χοντρά στοιχεία της φύσης (ΓΗ-ΑΗΡ-ΠΥΡ-ΥΔΩΡ και πεμπτουσία ως πνεύμα, ΑΙΘΗΡ) και φύσης μας, ασθενούντας μας ή ιατρεύοντας, επηρρεάζοντας αρνητικώς ή θετικώς (θεϊκώς). Προ (και χωρίς) Χριστό (οπότε όχι ημερολογιακά όπως μερικοί αιρετικοί δογματίζουν ότι τάχα η εξωτερική και μόνο παρουσία Του Κυρίου αρκεί, χωρίς την εσωτερική σφραγίδα παρουσίας (βάπτιση και βίωμα)) η δυνατότητα επηρροής των αρνητικών ήταν (είναι) ελεύθερη ως κοσμοκράτορες του αιώνος τούτου. Με την έλευση του θείου πυρός (εν Ιορδάνη), ως εξομολόγησις (έξω βάλλει και αναιρεί την ισχύ και τα δικαιώματά τους)  και ως θεία κοινωνία (πυρ τυγχάνει ) αποδιώκει τους δαίμονες  και με τα θεία ισχύοντα μυστήρια της ορθοδοξίας επέρχεται βιωματικά η ελευθερία και ανάστασις και ‘’έξοδος’’.

Εισερχόμενος Ο Κύριος εντός μας ως θείο πυρ ελευθερώνει και αγιάζει ΓΗ ως αγαθή μερίδα (Σάρκα και Αίμα), ΥΔΩΡ ως λάλον ύδωρ, ΑΗΡ ως ορθή πίστις και ΠΥΡ ως ψυχικές δυνάμεις και την όλη ενέργειά μας, ΑΙΘΗΡ ως κυκλική κίνηση νοός, συνολικά δια του ΣΤΑΥΡΟΥ ΤΟΥ και του εκχυθέντος Αίματος, προς ανάστασή μας].        

Όντας στους πρόποδες της φύσης με τους νόμους της γραπτό και φύσης, ισότιμους και ταυτοδιδάσκαλους, είναι αγιογραφικά σαν νάμαστε στους πρόποδες του όρους Σινά, (ΑΝ εξήλθαμε εκ της αιγύπτου και αιχμαλωσίας, το ‘’φεύγε και πίσω μην κοιτάς’’ της ενεργείας του άλλου πυρός, με οδηγό τον χριστοφόρο νου – επί πώλου όνου Κύριο) είμαστε στους πρόποδες του όρους Θαβώρ αδύναμοι να εκδιώξουμε τα δαιμόνια, αλλά και στην αντίπερα όχθη μη διελθόντες ακόμη τα ρείθρα του Ιορδάνη.

Όντας στους πρόποδες της φύσης με τους νόμους της γραπτό και φύσης, ισότιμους και ταυτοδιδάσκαλους, είναι αγιογραφικά σαν νάμαστε στους πρόποδες του όρους Σινά, στους πρόποδες του όρους Θαβώρ αλλά και στην αντίπερα όχθη μη διελθόντες ακόμη τα ρείθρα του Ιορδάνη.

Ζητάμε να λάμψει το Φως του προσώπου Του Κυρίου εφ’ημών κι όχι απλά (απρόσωπο) φωτισμό.  Δυστυχώς όμως επαναπαυόμαστε στο όνομα ‘’χριστιανός’’ αντί να κυνηγάμε την χάρι. Ελάβαμε το κατ’εικόνα υπολειπόμαστε στο καθ’ωμοίωσιν.

Καλύφθηκε με πολύ χώμα και σκουπίδια ο εν ημίν σταυρός (όπως και έξω συνέβη άπαξ) και θέλει να πιάσουμε το φτυάρι, να εμφανιστεί ο εν ημίν δια του ορθοδόξου βαπτίσματος, θησαυρός. Κι αν δεν βαπτίστηκε κάποιος, ίσως με θεία πρόνοια που τον έφερε μέχρι εδώ, θεωρώντας τον, να τον επιθυμήσει.

Αμήν καλό φωτισμό, δι ευχών και ενεργείας όλων όσων τα κατάφεραν να τηρήσουν την πίστη, να βαδίσουν αυτόν τον ανηφορικό δρόμο (φιλοθεΐας και φιλανθρωπίας – σταυρός εν πράξει και θεωρία), κατά το ‘’τον δρόμον τετέλεκα την πίστιν τετήρηκα) και μόνο τότε και χάριτι, μπορεί να ομολογήσουμε… ήλθες εφάνης το Φως το απρόσιτον….       

       

---

Δεσμοί, ίσως βοηθητικοί, σαν στοιχεία παζλ για την θεωρητική τεκμηρίωση και απαιτούμενη διάκριση ακριβούς πίστης….

Για το θεόσδοτο όνομα Ιωάννης

ΛΟΓΟΣ ΕΙΣ ΤΑ ΑΓΙΑ ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ Του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού εκ του τρίτου λόγου του «Θησαυρού Δαμασκηνού» άνευ του προοιμίου, διασκευασμένος φραστικώς.

Τύπος και τόπος XC (με αφορμή το γενέθλιον της μετανοίας

η πορεία του ισραήλ (νους ορώμενος τω Θεώ) στην έρημο

για τον θεόπτη προφ.Μωυσή

πνευματική γνώση των λόγων της φύσης και πνευματική γνώση των λόγων των Γραφών... (προφ.Ηλίας + προφ. Μωυσής)

Η Μάρθα και η Μαρία, (παρούσες και δι αυτών όλοι μας) στο μυστήριον της Βαπτίσεως…

Βάπτιση Ορθοδόξου (φωτο από το χιλανδάρι)

Θεοφάνεια 2016

Σκέψεις για την σελήνη ως αστρόπλοιο

Θυσίες, ανθρωποθυσίες και Ανθρώπου Υπέρτατη και ασύλληπτη Θυσία

Πως γίνεται μέσα στην καρδιά μας η Ύψωση του Τιμίου Σταυρού. Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου

Άνθρωπος θρησκεία Θράκη (υπέρβαση από τα φαινόμενα στο Φως)

η έσω Ζωή (η μυστική ζωή της ψυχής μέχρι να σημειωθεί εφ' ημών το φως του προσώπου Του Κυρίου)

---

Παράλληλα με τα έξωθεν προσφωνόμενα υπό διακόνου ειρηνικά… η μυστική ευχή του ιερέως…

….Ὑπὲρ τοῦ φωτισθῆναι ἡμᾶς φωτισμὸν γνώσεως καὶ εὐσεβείας, διὰ τῆς ἐπιφοιτήσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.
Ὑπὲρ τοῦ γενέσθαι τὸ ὕδωρ τοῦτο ἁγιασμοῦ δῶρον, ἁμαρτημάτων λυτήριον, εἰς ἴασιν ψυχῆς καὶ σώματος, καὶ πᾶσαν ὠφέλειαν ἐπιτήδειον, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.
Ὑπὲρ τοῦ γενέσθαι αὐτὸ ὕδωρ ἁλλόμενον εἰς ζωὴν αἰώνιον, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.
Ὑπὲρ τοῦ ἀναδειχθῆναι αὐτὸ ἀποτρόπαιον πάσης ἐπιβουλῆς ὁρατῶν καὶ ἀοράτων ἐχθρῶν, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.
Ὑπὲρ τῶν ἀντλούντων καὶ ἀρυομένων εἰς ἁγιασμὸν οἴκων, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.
Ὑπὲρ τοῦ γενέσθαι αὐτὸ πρὸς καθαρισμὸν ψυχῶν καὶ σωμάτων, πᾶσι τοῖς ἀρυομένοις πίστει, καὶ μεταλαμβάνουσιν ἐξ αὐτοῦ, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.
Ὑπὲρ τοῦ καταξιωθῆναι ἡμᾶς ἐμπλησθῆναι ἁγιασμοῦ, διὰ τῆς τῶν ὑδάτων τούτων μεταλήψεως, τῇ ἀοράτῳ ἐπιφανείᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.
Ὑπὲρ τοῦ εἰσακοῦσαι Κύριον τὸν Θεὸν φωνῆς τῆς δεήσεως ἡμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν, καὶ ἐλεῆσαι ἡμᾶς, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.
Ὑπὲρ τοῦ ῥυσθῆναι ἡμᾶς ἀπὸ πάσης θλίψεως, ὀργῆς, κινδύνου καὶ ἀνάγκης, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.
Ἀντιλαβοῦ, σῶσον ἐλέησον, καὶ διαφύλαξον ἡμᾶς ὁ Θεὸς τῇ σῇ χάριτι.
Τῆς Παναγίας, ἀχράντου, ὑπερευλογημένης, ἐνδόξου Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας, μετὰ πάντων τῶν ἁγίων μνημονεύσαντες, ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους καὶ πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν, Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα.

...κατέχοντας ο αγιασμός της 5ης και 6ης Ιαν (μεγάλος αγιασμός) τα δευτερεία μετά την Θεία Κοινωνία, γίνεται λυτήριο αμαρτημάτων και ίασις ψυχής και σώματος.... ώστε να μετέχουμε στα πραγματικά Θεοφάνεια στον κόσμο και κόσμο μας εναργώς, αφού η αγιαστική τους χάρις (θείας κοινωνίας και αγιασμού λαμβανόμενα με προϋποθέσεις) ως κάθαρσις, αφαιρεί κάθε θολούρα, κάθε μολυσμό σαρκός και πνεύματος, μεταμορφώνοντάς τον κόσμο και την ύλη, διάφανο 

 …. αμήν γένοιτο γένοιτο. 

---

Ναι, η Αγάπη είναι το κέντρο άξονα που πρέπει να κινούμαστε, αλλά Αυτή με κεφαλαίο Α (δλδ Θεός) κι όχι η συναισθηματικουλίστικη αγαπολογία του οικουμενισμού, που ισοπεδώνει (με την θεωρία των κλάδων και νοσηρή μεταπατερολογία, που διαγράφει με μονοκονδυλιά το Άγιο Πνεύμα) θέτοντας αδιακρίτως και πονηρώς σε ισότητα Την Αλήθεια με την αληθοφάνεια. Την Ουσία με τις σκιές που Αυτή ρίχνει ως οδοδείκτες, δλδ την Αλήθεια με τα είδωλα και αντικατοπτρισμούς Της.

Υπερτιμήθηκε η νοσηρή ‘’αγάπη’’ και υποτιμήθηκε η Αλήθεια (ως μισητή από τον κόσμο και επειδή δεν ''βολεύει'' στα άλλα σχέδια), Αυτή που Ο Κύριος είναι και αναφέρει ο μαθητής της Αγάπης αγ.Ιωάννης θεολόγος. … 32 καὶ γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν, καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς….. (37) ὅτι ὁ λόγος ὁ ἐμὸς οὐ χωρεῖ ἐν ὑμῖν. (Ιωαν.η’)

Κι όμως εχωρήθη και ενχρονίσθη  με ταπεινό σταυρικό σχήμα και γιαυτό διαφεύγει της αντιλήψεως από νόες με σκληροκαρδία και εγωισμό. Αποκρύπτεται η αλήθεια από πρόσωπα που δεν θέλουν να ‘’σταυρωθούν’’ (σταυρώσουν το θέλημά τους, για χάριν του θελήματος του Θεού). Δεν νοούν ότι όποιος δεν συσταυρωθεί δεν θα συναναστηθεί….  (αναφέρει σχετικά ο γερ.Αρσένιος Μπόκα: … Ὑπάρχει σ᾿ ἐμᾶς ἕνας θρόνος κι ἕνας σταυρός. Ὅταν ἐμεῖς στεκώ­μεθα στόν θρόνο, ὁ Χριστός μας κάθεται στόν σταυρό, καί ἀντίστροφα.). Είναι Ο Κύριος σε ουσία και σχήμα, το κέντρο του κόσμου. Είναι Ο Τίμιος Σταυρός (πρόσωπο) και Ο επ’Αυτού ανηρτημένος διαχρονικά Κύριος. Είναι το ‘’ξύλο’’ της Ζωής, που φυτεύεται σαν τρίκλωνο δέντρο στην καρδιά του φιλόθεου (κάθετη διάσταση σταυρού) και φιλάνθρωπου (οριζόντια διακονία) σύνολο + … όπως συνέβη ιστορικά και με τον αβραάμ ενδεικτικά για να δώσει τον μπούσουλα πως μπορεί ο κάθε άνθρωπος να προοδεύσει και δώσει καρπούς το Πανάγιο Πνεύμα. Σχηματικά, πάλι ως χωροχρονικός σταυρός έλαβε υπόσταση Ο υπεράνω χώρου και χρόνου Λόγος, ως ΙΗΣΟΥΣ.
    

Με το σκεπτικό της επιγνώσεως της αληθείας, το κέντρο του κόσμου, επιτρέψτε μου μια λιτή περιήγηση στις αρμονικές (που αναλύονται κάπως εκτενέστερα στους παρακάτω δεσμούς).

εμβάπτιση (στον ποταμό της ζωής) είχαμε και με την ΘΕΤΙΔΑ δικαιοσύνη, αλλά ο εμβαπτισθείς αχιλλέας είχε τρωτή πτέρνα...

ΘΕΤΙΣ ΘΕΣΙΣ ΘΕΜΙΣ, αρνητικά, θετικά και θεϊκά…

τρωτή πτέρνα εν σοφία, ανάλογη της τρωτότητος στον νόμο, με την πτέρνα του ησαύ, που μπορεί να εμφανίστηκε στον κόσμο πρώτος, αλλά συνελήφθη δεύτερος. Κι ο δεύτερος Ιακώβ, εξέρχεται με επειλημμένην την χείραν επί της πτέρνας του ησαύ, δείχνοντας ότι ΜΟΝΟ το Άγιο Πνεύμα (στον τύπο του Ιακώβ μετά τον τύπο του Πατρός Αβραάμ και υπάκουου προς θυσίαν υιού Ισαάκ).... μπορεί να καλύψει και κενά και τρωτά θανατηφόρα ‘’σημεία’’ νόμου και σοφίας. Ιουδαίων τε και Ελλήνων και της υψηλοφροσύνης (7) αυτών.

Εβραίοι και Έλληνες... (προ Χριστού σοφία και δύναμη, με τις τρωτές τους πτέρνες)

H Προσκύνηση των Μάγων.. (Απόσπασμα από τον Λόγο στην Γέννηση του Χριστού του Αγίου Ιωάννη του Δαμασκηνού) αναδεικνύων την προσμονή των εθνών και την πτώση των ειδώλων

Απόλλων, Αφροδίτη, Αχιλλέας, φώτα και ΦΩΣ

Οδοδείκτες και Οδός, Αγάπης και Αλήθειας (πνευματική προπαιδειά και κυρίως παιδεία)

ΦΩΣ - ΟΦΙΣ - ΟΨΙΣ και ΕΡΩΣ.... [και οι σ+οφίες τους ορθίου κρεμασθέντος ευθέως Φωτός και έρποντος πλάνου. Φώτα και τα δυο, αλλά το καθένα αλλού οδηγεί. Το ένα στην όαση (999) και το άλλο στον αντικατοπτρισμό αυτής και είδωλο (666)] 

Περί Κρίσνα [και ομοιαζόντων προ(εκ)-τυπώσεων]

όλα προς διάκριση των διαφορών και επιστροφή στην Πηγή, Ουσία, κύρια συχνότητα και Φωτισμό, πραγματικά Θεοφάνεια. Στον Τριαδικό Θεό κι όχι θεούς (δαίμονες), που μοιάζουν, αλλά ΔΕΝ είναι.